Vikan - 06.03.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 10, 1952
11
Æ veiðwm
SAKAMÁLASAGA
„Nei, hvað er þetta? Hvernig' geturðu látið
þér detta það í hug, Kamilla ? Þú varst að
segja, að Jed væri eini ógifti maðurinn í ná-
grenninu og ég stakk upp á Fitz.“
„Nú,“ sagði Kamilla. „En . . . og auk þess
er Fitz . . . að minnsta kosti finnst mér, að þú
ættir að koma Sue í skilning um, að það er
skylda hennar gagnvart Jed að giftast honum,
Karólina. Og hún hefur einnig skyldur gagnvart
sjálfri sér. Hamingjan góða, eftir allt þetta
blaðaumtal og fund þeirra í „kabananum" . . .
og svo eru allir vissir um, að . . .“
Karólína var ógnandi á svip. Hún gekk nær
Kamillu. „Kamilla Duval, ef ég hefði ekki þekkt
móður þína^og ömmu, mundi ég slá þig . . .“
Sue greip um smáa en breiða hönd hennar.
„Leyfðu mér nú að tala, frænka mín.“
„Fyrst þarf ég að fá að segja nokkur orð,“
sagði Karólína, „og ég hef fyllstan rétt til þess.
Hlustaðu nú á mig, Kamilla Duval.“
Kamilla leit kvíðafull á hana. „Það var ekki
ætlun mín að særa þig, Karólína. En mér finnst,
að Sue ætti að giftast Jed og það er alveg eins
hennar vegna, að mér finnst það. Allir búast viö
því. Það er það eina, sem hún getur gert. Eg er
gömul vinkona Sue, og — og Jed þarfnast henn-
ar. Hann sagði það við mig. Það er skylda
hennar."
1 þessu hringdi síminn.
Karólína fölnaði. Hún mundi ekki lengur eftir
Kamillu. Hún þaut að símanum og tók heyrn-
artólið. „Það er líklega Fitz,“ hugsaði Sue, „eða
Jed . . .“
„Komið þér sælir, dórnari," sagði Karólína og
það var í' senn kvíði og eftirvænting í rödd henn-
ar. Hún hlustaði andartak, settist þvi næst nið-
ur eins og henni væru um megn að standa. Hún
leit skelfd á Sue. „Hann vill tala við þig —
hérna!“ sagði hún og rétti henni heyrnartólið.
„Er það ungfrú Sue?“
„Já.“
„Eins og ég sagði frænku yðar, hef ég þvi
miður slæmar fréttir.“ Hann ræskti sig. Honum
var óljúft að segja henni tíðindin. „Mig lang-
aði að vara yður við í tæka tíð, ef . . . Ég hef
þekkt fjölskyldu yðar frá því ég man eftir mér,
ungfrú Sue, og ég — en þannig er mál með
vexti, að ég —“ hann ræskti sig á ný, „ég var
að skrifa undir ákæruskjal gegn yður.“
Það var svo hljótt i stofunni, að Sue fannst
hjartsláttur sinn sem dynur fyrir eyrum sér.
Systir Britches, sem vildi komast inn klóraði í
hurðina. Hún heyrði rödd dómarans í fjarska:
„Heyrið þér til mín?“
„Já.“
„Eg ætlaði bara að láta yður vita þetta í
tæka tíð. Ég hef komið því þannig fyrir, að þeir
koma ekki fyrr en eftir tvo til þrjá tíma. Ég
mundi ráðleggja að reyna að ná strax tali af
einhverjum málafærslumanni." Það varð nokk-
ur þögn. „Ég geri þetta vegna persónulegrar
vináttu. Henley og Wilkins álíta, að ég sé á yðar
bandi. Ég skal sjá um, að þér getið undirbúið
yður eins og hægt er."
„Þakka yður fyrir," hvíslaði Sue.
Því næst datt henni í hug, að það væri djarft
af honum að gera þetta. Það sem hann hafði
gert, gat verið hættulegt stöðu hans. „Mér þyk-
ir þetta leitt — óskandi, að ég gæti gert eitt-
hvað meira," sagði hann.
„Þakka yður fyrir," sagði Sue aftur og setti
heyrnartólið á.
Kamilla hafði staðið við hliðina á henni og
reynt að heyra það sem sagt var. Karólína stóð
sem negld við gólfið. Hún var föl og hver drátt-
ur i andliti hennar var stirðnaður, aðeins aug-
un voru kvik og biðjandi. „Bara að ég gæti sagt
henni, að henni hefði misheyrzt, að það sé ekki
satt,“ hugsaði Sue.
„Hvað sagði hann?“ hrópaði Kamilla. „Hvað
er að ? Hvað sagði hann — hafa þeir komizt
að raun um . . .“
„Hann er búinn að skrifa handtökuskipun
. . .“ orðin dóu á vörum Sue.
Kamilla horfði hvössum, rannsakandi augum
á hana. „Handtökuskipun — hvern ætlar hann
að handtaka — þig?“
Það varð löng þögn, þvi næst sagði Kamilla:
„Hamingjan góða!“
„Eg ætla að hringja 1 Fitz,“ sagði Karólína
og gekk að símanum.
Sue fannst sem allt væri henni óviðkomandi.
Stofan kom henni ókunnlega fyrir sjónir, litir
hennar höfðu breytzt. Henni fannst hún svo
undarlega tóm í höfðinu. Það var eins og sumt
væri svo langt í burtu og ógreinilegt og annað
óþægilega skýrt. Karólína bað um númer Fitz.
Kamilla gekk fram og aftur, nam staðar andar-
tak, hlustaði, vatt hanzkana sína, strauk pils
Ernestínu. „Handtekin — það þýðir, að ég ér
ákærð fyrir morð. Ég!“
„Beiddu Kristínu að koma með viský strax,“
sagði Karólína við Kamillu.
Kamilla hraðaði sér til dyranna, en nam stað-
ar til þess að hlusta, þegar svarað var hjá Fitz.
Það var Jason sem kom i símann, en Fitz var
ekki heima.
„Beiddu hann um að hringja, þegar hann kem-
ur heim. Karólína lagði heyrnartólið á. „Hann
veit ekki, hvar hann er,“ sagði hún.
Kamilla vatt sér inn í borðstofuna. Karólína
hringdi á ný: „Dobberly, 135,“ sagði hún.
Þetta var orðið gamalkunnugt númer, númer,
sem Karólína var vön að hringja í, þegar illa stóð
á. Kamilla kom aftur og Kristín með henni.
Andlit Kristínar var eins og óveðurský. Neðri
vör hennar titraði. Hún kom með viskýflösku
og eitt glas, hellti í glasið og setti það á borðið.
„Dómarinn hringdi," sagði Karólína í símann.
„Hann var að skrifa handtökuskjal. Ó, Tom,
hvað eigum við að gera?“
„Segðu honum, að við höfum tvo tíma til um-
ráða,“ sagði Sue, „og að skírisdómarinn reyni að
halda í lögregluna eins lengi og hann getur.“
Karólína kinkaði kolli og endurtók allt, sem hún
sagði. Að því búnu hlustaði hún. Þær hlustuðu
allar.
Ilmvatn Kamillu lék um vit þeirra, það var
sama ilmvatn og Ernestína var vön að nota og
minnti ótrúlega á hana.
Karólína setti heyrnartólið á. Tom sagði, að
hann skyldi áreiðanlega gera eitthvað, og að
við skyldum bara biða um stund,“ sagði hún.
„Ég ætla þá að fara,“ sagði Kamilla. „Ég
— ég held það væri réttast fyrir mig að fara
heim.“
„Það er heldur enginn, sem aftrar yður frá
því, ungfrú Kamilla," sagði Kristín bálreið.
Kamilla horfði kuldalega á hana. „Ég get ekk-
ert gert. Ég — ég var að hugsa um Jed . . .“
Karólína svaraði ekki. Og Kamilla fór í dragt
Ernestínu með rósailminn á eftir sér. Þær heyrðu
smella í háum hælum hennar þegar hún gekk
eftir fordyrinu, þær heyrðu útidyrnar skella. Því
Framhaldssaga:
eftirMIGNONG. EBERHART
10
næst heyrðu þær að bíllinn var settur í gang og
brunaði af stað. Kristín beit reiðilega í neðri
vörina og sagði: „Þetta var henni líkt! Hún
stekkur af stað eins og hræddur köttur. Mér hef-
ur aldrei geðjast að þessum systrum." Svo sneri
hún sér að Karólínu eins og óttaslegið barn.
„Hvað eigum við nú að gera, húsmóðir góð?“
sagði hún.
Karólína sagði ákveðin eins og það væri full-
nægjandi svar: „Ég er búin að hringja i Ludd-
ington lækni.“
Því næst biðu þær allar, og maðurinn, sem
sat í lögreglubílnum beið einnig. Þær biðu enn
einn tíma. Ekkert bar við að því undanskildu,
að Bófortveiðifiokkurinn kom aftur yfir ásinn
og reið í áttina til Dobberly eins og Karólína
hafði spáð. Geltið í hundunum heyrðist mjög
nálægt. Það leit ekki út fyrir, að Karólína gæfi
því gaum. Það var farið að rigna.
Þungbúinn himinn, regnið, húsið lokaði þær
inni. Karólína hringdi aftur i Fitz, en hann var
ekki kominn heim. Skömmu síðar hringdi sím-
inn loksins, en það var ekki Fitz. Það var boð
frá Luddington lækni. „Þetta var einn af sjúkl-
ingum hans,“ sagði Karólína, þegar hún hafði
sett heyrnartólið á. Luddington hafði beðið hann
að segja, að honum hefði seinkað vegna sjúkl-
ings, sem væri hjá honum og að þú skyldir
koma til hans undir eins. Hann sagði, að þú ættir
að koma'ein.11
Þær voru dálítið ruglaðar um stund. Kristín,
sem var heima þó að þetta væri frídagur henn-
ar, reyndi að finna einhverja skýringu. Það get-
ur verið, að læknirinn viti um manninn, sem
situr í bílnum. Hann er ef til vill hræddur um
að hann stöðvi yður, ungfrú Sue.“
Hafði þá lögregluþjónninn vald til að taka
hana fasta, ef hún yfirgæfi húsið? „Ég keyri
þig þangað," sagði Karólína. „Þú getur falið þig
i aftursætinu.
„Það stoðar ekki,“ sagði Kristín og hristi höf-
uðið. „Hann getur séð hana.“
Þetta var furðulegt vandamál. Taugaóstyrkur
þeirra og kvíði gerði það af verkum, að þeim
fannst þetta mjög þýðingarmikið og blátt áfram
alveg bráðnauðsynlegt að fara nákvæmlega að
ráðum Luddingtons læknis. „Taktu Jeremy
görnlu!" sagði Karólína. „Það er bezta lausnin.
Farðu götuna bak við Watsbúgarðinn. Þar sér
þig enginn, nú og ef svo væri . . . já, auðvitað!
Þú skalt fara í reiðföt! Þá er eins og þú sért úr
veiðihópnum. Lögregluþjónninn kemur áreiðan-
lega ekki til hugar að stöðva þig, ef hann sér
þig tilsýndar. Flýttu þér, Sue!“
Kristín var þegar á leið upp á loftið með mikl-
um bægslagangi. Karólína fór út til að söðla
Jeremy. I mesta lagi tíu mínútum síðar hljóp
Sue, í reiðfötum með strengt hár undir hörðum
hatti, framhjá lárberjatrjánum í áttina til Leifs,
sem stóð og hélt í Jeremy. Hún var viss um, að
lögregluþjónninn hafði ekki séð hana.
„Flýttu þér nú,“ sagði Karólína og rétti henni
svipuna. „Þér veitir ekki af henni, þegar þú ferð
yfir grindurnar."
Sue sat í söðlinum. Kaldur regnúðinn vætti
andlit hennar. „Það er aðeins eitt gerði, Sue,
og tvær — nei þrjár girðingar. Þú skalt gefa
Jeremy lausan tauminn á Luddingtonenginu. Það
er svo mikið dý þar, reyndu bara að vera ró-
leg.“
Jeremy rykkti til höfðinu, og Sue slakaði á
taumunum. Hún hljóp löngum rólegum sltrefum