Vikan - 13.03.1952, Blaðsíða 7

VIKAN, nr. 11, 1952
7
LIFIÐ I BRISBANE
Eftir
Edith Guömundsson.
(Framhald
úr síðasta blaði).
Ekki líður á löngu þar til maður veitir
því athygli, hversu fólkið er glaðlegt og
alúðlegt í viðmóti. Hér sjást ekki þreytt,
mæðuleg og áhyggjufull andlit eins og í
Evrópu. Hér skín sólin glatt og virðist
hafa góð áhrif á lundarfar fólks. Það er
svo mikil grózka í öllu, að það liggur við,
að maður geti séð plönturnar vaxa. Þess-
vegna er það manni ráðgáta, hversu
ávextir, sem vaxa við hverjar bæjardyr í
Kvínslandi, eru dýrir. Mörg tré bera
ávöxt tvisvar á ári. Garðarnir eru gulir af
appelsínum, sem fallið hafa af trjánum
og fólk hirðir ekki um að borða, en ein
appelsína kostar þrjú til fimm pens. Epli
kosta frá fimm upp í níu pens, ananas,
maingo o. fl. eru ódýrir ávextir.
Hinn hræðilegi þurrkatími og skógar-
brunar í sambandi við hann valda því,
að vörur stíga í verði. Það er oft miklum
erfiðleikum bundið að fá smjör og rjóma.
Búféð deyr í hrönnum, vegna þess að vatn
er ekki til, og grasið er þurrt og visið.
Vandamál húsmóðurinnar eru hin sömu
víða um heim. Hin stöðuga barátta við
stígandi verðlag, eilíft stríð við peningana,
svo að þeir hrökkvi til kaupa á nauðsynj-
um. Því fer fjarri, að ódýrt sé að lifa í
Ástralíu. Þáð er næstum ógjörningur að
fá nokkra húshjálp. Allir verða að vinna
mikið. Maður sem á einkafyrirtæki er
verst settur. Hann þarf oft að vinna 18—
20 tíma á sólarhring og stundum nægir
það jafnvel ekki. Þá er ekki um annað að
gera en gefast upp. Allir verða að spjara
sig á eigin spýtur, treysta sjálfum sér ef
þeir ætla að afla peninga.
Hér hefur húsmóðirin að einu leyti
hlunnindi fram yfir þá íslenzku. Mjólkin
er flutt heim að dyrum. Fari maður á
fætur kl. sex að morgni, þá er mjólkin
fyrir utan dyrnar og hjá henni dagblöðin.
Það er gaman að sjá, hvernig blöðin
eru borin út. Sá, sem það gerir hefur bíl,
sem hann situr í mjög makráður. Hann
ekur hægt eftir miðri götunni, og þeytir
blöðunum, sem eru brotin saman á sérstak-
an hátt, á báða bóga. Oftast lenda blöðin
við útidyrnar, en þó getur komið fyrir, að
þau hafni uppi á þaki eða undir húsinu.
Þessa aðferð væri ekki hægt að taka upp
á Islandi vegna þess hve rigningasamt er
þar. Brauðið er einnig hægt að fá heim-
sent. Þetta sparar húsmóðurinni ekki svo
lítinn tíma og er vel þess virði að greiða
ofurlítið auka fyrir það.
Þegar miðdegisverðarboð eru haldin,
þykir gestum sjálfsagt að rétta húsmóð-
urinni hjálparhönd bretta upp á ermarnar
og innan skamms er allt orðið fínt og fág-
að í eldhúsinu. Þetta hefur auk þess þann
kost, að fólk verður svo blátt áfram hvað
við annað. Unnþvotturinn fer fram við
glens og gaman, því að það eru alltaf ein-
hverjir af gestunum, sem skemmta hinum
ötulu sjálfboðaliðum. Mér fyndist ágætt að
innleiða þessa venju á Islandi. Heimilis-
feður í Ástralíu eru afar hjálpsamir við
konur sínar, einkum, þar sem eru börn.
Það er margt í Ástralíu, sem vekur
undrun aðkomumannsins. Um leið og
verkamaðurinn sér svart ský á himninum,
ieggur hann frá sér haka og skóflu, bíður
eftir fyrstu dropunum og er þeir detta,
tekur nann til fotanna og leitar að skýli.
nann vinnur ekki meðan á riginingunni
stendur. Ekkert er sennilegra en þessi
sami maður fari á veðreiðar á laugardegi
og verði gegnvotur í sparifötunum, en það
gerir auösjaanlega ekkert til. Þetta er
sKÍljanlegra í þeim landshlutum, þar sem
hinar oísalegu regndembur eru, því að þá
er ekki hægt að vera við vinnu, en þær
hafa ekki ennþá komið hérna. Á íslandi
eru 200 regndagar á ári, í Kvínslandi eru
800 sólskmsdagar á ári.
Spilafýsn fólks er mikil hér. Uppáhalds-
íþrottm er veðreiðar. Hver venjulegur
maöur meö einhverja sjálfsvirðingu er við-
stadaur aðai veðreiðarnar eða veðjar á
einhvern hestinn. A stærstu veðreiðum
ársms, Melbourne Cup, komu inn 100.000
aollarar á sigurvegarann. Öll Ástralía
fyigist af athygli með þessum veðreiðum.
Hátalarar eru settir í verzlanir og kaffi-
hús. l'ólk streymir að úr öllum áttum til
þess að hlusta á úrslitin.
„Veðjuðuð þér í dag?“ „Hve mikið“?
Þessar spurningar heyrir maður allsstaðar.
„Nú, gerðuð þer það ekki, þér ættuð að
gera það. Eg var að vinna einn dollar rétt
áðan". Eða, „það var leiðinlegt, að þér
skylduð ekki gera það, ég vann tuttugu
doilara.11 Eða, „dæmalaus vandræði, ég var
svo viss um, að hesturinn minn ynni, en
hann var þá síðastur. Tapaði fimmtíu
dollurum fyrir vikið.“ Setningar þessu lík-
ar heyrast hvar sem maður er.
Allir eru æstir. Við Eggert og nokkrir
aðrir erum ósnortin.
Ekki er til sá Ástralíubúi, sem kann
ekki að spila kriket eða tennis. Mikið er
einnig spilað á spil og hundakapphlaup
eru líka mjög vinsæl.
Mér, fyrir mitt leyti, finnst happdrætt-
ið það langskemmtilegasta i Ástralíu. Það
er dregið þrisvar á ári í Gullhappdrættinu
eða Mammon eins og það er kallað á víxl.
Það er mjög freistandi að taka þátt í því.
Ekki er annað að gera en kaupa lítinn, blá-
an eða ljósrauðan miða. — Einn góðan
veðurdag vaknar maður svo ef til vill við
það, að maður er 15.000 dollurum ríkari
en þegar maður lagðist til svefns, ef heppn-
in er með. Það er freistandi að reyna,
jafnvel þó að margir haldi því fram, að
það sé óguðlegt — en peningunum er var-
ið _vel, til viðhalds sjúkrahúsum.
ís er borðaður í tíma og ótíma og öl er
mikið drukkið. Áfengislögin eru ekki þau
beztu á íslandi, en varla er hægt að segja,
að þau séu miklu betri hér. Hér er ekkert
um vistlegar veitingastofur eins og á
Englandi eða krár eins og víða á megin-
landinu. Bararnir eru afar stórir, en
fremur óvistlegir og þangað mega konur
ekki koma. Það eru mjög fáir staðir, þar
sem konum er veitt öl og vín.
Það eru engin sæti á börunum, svo að
mennirnir halla sér upp að vegg eða hanga
fram á afgreiðsluborðið. Konurnar eru
fyrir utan eða sitja úti í bíl og drekka öl.
Bararnir eru opnir vissa tíma á dag.
Seinnihluta dagnsins eru þeir opnir frá kl.
4 til 6. Það er þessvegna freistandi að
koma við á heimleiðinni, þegar heitt er
í veðri og fá sér ölglas. Margir eru oft á
ferð aðeins hálftíma fyrir lokun, og þá
er um að gera að svelgja í sig eins mikið
og hægt er á þessum stutta tíma. Afleið-
ingin verður sú að fjöldi manna og
kvenna, sem hafa drukkið allt of mikið
reika eftir götunni. Það er lítt uppörfandi
sjón sem ber fyrir augu fyrir utan barina
um sexleytið.
Börnin eru frískleg og vel útlítandi, þau
minna á íslenzk börn. Æskan er fjörleg
og hispurslaus í framkomu. Allir hafa yndi
af íþróttum svo sem tennis, kriketi, sundi,
útreiðum o. s. frv.
Það er óvenjuleg sjón, sem maður sér
á laugardagssíðdögmn og kvöldin í
Brisbane. Sporvagnar og bílar eru fullir
af fólki á öllum aldri í furðulegustu bún-
ingum. Sumir eru með tennisspaða aðrir
veiðarfæri. Veiðar eru ákaft stundaðar sem
skemmtun. Um helgar er fjöldi smábáta
á Brisbanefljótinu einnig mikið af
skemmtibátum. Sumir leggja leið sína út
á ströndina til þess að veiða hákarla. Oft
sitja menn tímum saman í bátum sínum
og fá loksins eitt fiskkríli fyrir þolinmæð-
ina, en þá eru þeir líka ánægðir. Ég get
ekki varizt þeirri hugsun, hvílíkri gleði það
ylli, ef hægt væri að flytja hingað litla
laxá frá Islandi.
Tennis er iðkaður frá því snemma á
morgnana þangað til seint á kvöldin.
Tennisvellirnir eru upplýstir með sterkum
ljóskösturum.
Erfiðara er að iðka sund, þar eð strand-
lengjan liggur 15 km. frá borginni og auk
þess ekki góð. Maður verður að fara 90—
100 km. til þess að komast á góða strönd.
Það er mikið af sundlaugum í Brisbane,
sú bezta er í fögrum garði, The Oases
(Gróðureyjan), en hann ber nafnið með
rentu. Þrjár sundlaugar eru í yndislegum
garði, sem er mjög vel hirtur. Þar eru
allskonar blóm og fáséðir fuglar. Þetta
er nokkurskonar Eden, en slangan fælir
marga frá því að heimsækja staðinn.
Verzlunarhverfin iða af fólki, einkum er
mikil þröng seinni hluta dagsins, og fær
maður þá oft ónotaleg olbogaskot, fæt-
urnir fá fyrir ferðina og hattinum er ýtt
til á höfðinu á manni, en allir eru glaðir
og viðfelldnir, og enginn tekur þetta al-
varlega. Verzlunarhúsin eru afar stór í
hlutfalli við stærð borgarinnar sjálfrar.
Woolworth er nafn sem sést á verzlun-
um í flestum hverfum bæjarins, en þeir
sæludagar eru nú löngu liðnir, þegar hægt
var að fá allt fyrir sex pens. Venjulega
eru tvær verzlanir beggja megin við
Woolworth og er mikil samkeppni þar á
milli. Hér fæst allt, sem hugurinn girnist,
allt frá títuprjónum upp í áklæði, matvör-
ur í miklu úrvali og einnig allskonar sæl-
gæti. I verzlunum þessum er ætíð margt
um manninn, glamur og hávaði.
Kona, sem á barn á aldrinum 6 mán-
aða til 5 ára getur komið því fyrir á með-
an hún gerir innkaup í bænum. Farið er
með lyftunni í ráðhúsinu þangað sem leið
liggur upp á þak, og er þar útbúinn hinn
fegursti garður fyrir börn. Garðurinn
rúmar 125 börn í senn. Þar eru 100 rúm,
svo að börnin geta fengið sér hádegis-
blund. Þeim er gefið grænmeti og mjólk.
Aðeins tvær barnfóstrur eru á launum
aðrir hjálpa til án þess að fá kaup. Það
eru kvennasamtök í borginni, sem straf-
lækja þetta heimili og skiptast félagskon-
ur á um að vera þarna einu sinni í mán-
uði.
Þetta er mjög góð hugmynd, þar sem
bæði er erfitt og dýrt að fá hjálp. Með
þessu móti getur móðirin lokið erindum
sínum í bænum í næði, og þegar hún sæk-
ir barnið sitt þá er það bæði óþreytt og
hefur fengið góða ummönnun. Það kostar
aðeins 6 pens á klt. fyrir barnið. Þessa
njóta allar mæður, en sú hin sama má ekki
koma oftar en tvisvar í viku.
Framhald á bls. 14.