Vikan - 13.03.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 11, 1952
11
Æ veiðum
SAKAMÁLASAGA
stúlku, sem tók öllum fram að fegurð og kven-
legum yndisþokka (þó einkum Huby, sem var
feit og lágvaxin, fremur feimnisleg í framkomu),
og hún fór ekkert dult með, að hún hafði í
hyggju að ná 'sér í ríkan mann. Auk myndarinn-
ar af móður Wats, hékk ljósmynd af telþunum
f jórum.
I>ó að þessi mynd væri einnig gamall kunn-
ingi þá varð henni undarlega innanbrjósts þegar
hún virti hana fyrir sér. Þetta var mynd af
fjórum hlæjandi telpum, sem kreistu aftur aug-
un móti sólinni, vindurinn hafði feykt hárinu á
þeim til, og þær héldu allar á tennisspaða. Ruby
stóð á bak við Ernestinu, svo að sverir, stuttir
fætur hennar sáust ekki. En hvað þær voru þeg-
ar orðnar samrýndar, er myndin var tekin!
En svo hafði það verið Ruby, sem hafði náð
í ríkan mann, Ruby sem hafði orðið fögur, sem
hafði notað arfinn sinn til að sjá sig um i heim-
inum og hitt á því ferðalagi Jacob De Jong,
ríkan Hollending, sem var talsvert eldri en hún,
og hafði orðið ástfanginn af henni og dáið
hálfu öðru ári eftir brúðkaupið. Það var
undravert, að það skyldi vera Ruby, sem hafði
gifzt tvisvar á svo stuttum tíma, fyrst Jacob
de Jong og því næst Wat Luddington, sem Sue
— sem þær allar — höfðu þekkt frá fyrstu tíð
og sem Ruby hafði alltaf elskað.
Ernestína sem brosti svo ánægð á myndinni var
nú dáin og hún sjálf, Sue Poore, mundi verða
ákærð fyrir að hafa myrt hana.
Allt í einu varð Sue ljóst, að það var í raun-
inni langur tími liðinn frá þvi, að hún kom inn
í biðstofuna. Læknirinn hlaut að hafa lokið við
að búa um sár sjúklingsins eða hvað það hefur
verið, sem gera þurfti. Luddington læknir átti
ætíð annríkt á meðan veiðitíminn stóð yfir, og
þeinbrotin sem hann hafði fengizt við um dag-
ana voru mörg, ekki síður en börnin, sem hann
hafði tekið á móti.
Hún stóð góða stund og einblíndi á dyrnar
áður en hún knúði á. Það svaraði enginn.
Hann hlaut samt að vera inni, því að bíllinn
hann var fyrir utan. Hvað skyldi Benjamín skiris-
dómaþi fresta handtökunni lengi ? Hún barði
aftur og skyndilega gerði þögnin hana hrædda
og hún hrynti hurðinni opinni.
Það var engan sjúkling að sjá fyrir innan.
Luddington sat við skrifborðið. Hann leit ekki
upp. Það var dökkur blettur aftan á gráa jakk-
anum hans.
Þögnin hvildi eins og farg yfir Sue, yfir
manninum sem sat við skrifborðið, hún hvíldi
yfir öllu. En allt i einu var þögnin rofin af hófa-
dyn hests, sem þaut af stað með ofsahraða eins
og alvanur reiðmaður sæti hann, Jeremy?
1 sömu svipan kom hún auga á skambyssuna
á borðinu. Það lá við, að hún lamaðist. Þetta
hafði hún reynt áður. Einasti mismunurinn var
hófadynurinn, sem dó út á meðan hún stóð þarna
og lagði við hlustirnar.
1 þetta skipti snerti hún sambyssuna ekki.
10. KAFLI.
Það var einnig annað, sem var ólíkt nú og
þegar Ernestina var myrt. Hún hafði hreyft sig
og talað áður en hún gaf upp öndina.
Luddington hafði dáið án þess að geta kallað
á hjálp. Kúlan hafði hitt beint í hjartastað að
þessu sinni.
Samt sem áður gat hún ekki trúað því að
hann væri dáinn. Það lá hlutur á borðinu milli
blaðanna, eitthvað, sem hafði gljáandi flöt —
dós eða eitthvað þessháttar. Hún bar það upp
að munni hans, en það settist engin móða á
það.
Hún rétti úr sér. Skært ljósið í loftinu spegl-
aðist i dökkum rúðunum, álútur, samanfallinn
læknirinn — ung stúlka í reiðfötum með hvítt
hálsbindi, sem var þó ekki hvítara en andlit
hennar.
Hún gekk í áttina til biðstofunnar og leit gaum-
gæfilega í kringum sig um leið. Enginn var
sjáanlegur! Enginn sjúklingur — enginn — henni
varð litið á símann. Já, auðvitað! Síminn! Hún
teygði sig yfir gömlu ritvélina og tók heyrnar-
tólið.
Allt i einu var hún gripin lamandi ótta.
Hún varð að forða sér út úr húsinu, út á göt-
una, hrópa á hjálp! Hún heyrði ekki í bílnum,
sem nam staðar úti fyrir, en hún heyrði, að
útidyrahurðin var opnuð, og að einhver kom inn
i biðstofuna. Fótatakið var öruggt og greinilegt.
Karlmannsrödd sagði: „Eg kom eins fljó.tt og ég
gat, Luddington!“ Jed birtist í dyrunum, kom
auga á hana, stoppaði og hljóp þvi næst til henn-
ar. Borðið hristist og það söng í töngunum, sem
á því lágu, þegar hann hljóp. Hann laut yfir
Luddington. Hann lagðist á hné á gólfið.
Rökkrið og þokan, skammbyssan, sárið í
baki læknisins — Jed og hún sjálf, sömu kring-
umstæðurnar. Það var likt og eitthvað endur-
tæki sig, sem gæti ekki hætt. Hún hrópaði utan
við sig af hræðslu: „Farðu! Þú verður hand-
tekinn! 1 þetta skipti sleppa þeir þér ekki! Ó,
Jed! Hversvegna komstu?“
Hann stóð á fætur og studdi sig við stól,
sem rann eftir gólfinu með sargandi hljóði. Hann
greip skjálfandi hendur hennar.
„Hvers vegna ert þú hér, Sue? Hvað . . .“
„Ég ætlaði að hringja. Ég verð að hringja
til lögreglunnar. Lögreglan, Jed! Þú verður að
fara héðan, annars . . .“
„Já, en þú?“
Það var líkt og þungt vatnsfall lykist yfir hana.
Hún starði á Jed.
„Það ert nú þú, sem . . . komdu, Sue! Ég verð
að koma þér héðan. Það verður uppi fótur og
fit í bænum út af þessu.“
Síminn hringdi. Hringingin lét illa i eyrum
Jed sleppti höndum hennar og gekk að sím-
anum.
Það var kvenmannsrödd, rödd stöðvarstúlkunn-
ar. „Jú,“ sagði Jed, „jú. Það var verið að reyna
að hringja héðan. Það hefur komið fyrir alvar-
legt slys. Nei, læknirinn er — ætlið þér að
hringja í lögregluna? Þetta er Jed Baily. Segið
lögreglunni — heyrið mig, þér skulið ekki hringja
í ríkislögregluna. Reynið fyrst að ná i Benjamín
skírisdómara í Bedford. Já, það er áríðandi.
Þakka yður fyrir, gerið það.“
Hann setti heyrnartólið á. Sue gekk eirðarlaus
um gólf i biðstofunni. Hún gat ekki lengur þol-
að að vera inni i bjartri lækningastofunni í ná-
vist þessa álúta manns, sem var nú svo ólíkur
þeim manni, sem hún hafði þekkt. I huga henn-
ar vaknaði hin ævagamla spurning, „hvar er
hann nú?“ Þetta er andlitið, sem ég kannast
svo vel við, hendurnar, sem ég hef snert, en
hvar er hann? Hún settist í einn eikarstólinn.
Þau yrðu að segja Wat frá því. Jed kom fram
í dyrnar.
„Sue, þú verður að fara núna.“
Framhaldssaga:
efiir MIGNON G. EBERHART
11
„Hann var mér eins og faðir, Jed! — hann hef-
ur alltaf verið mér svo góður.“
„Já, Sue, satt er það, en . . .“
„Wat verður að fáa að vita þetta.“
Hann gekk til hennar og tók um axlir henni.
„Skilurðu þá ekki, hve mikið er i húfi, Sue ...“
TJtidyrnar voru opnaðar, hratt fótatak heyrð-
ist í anddyrinu. Það var enginn tími til neins.
Ruby Luddington bii'tist í dyrunum, kom þegar
auga á þau og snarstoppaði. „Já, en Sue! Ég
— ég vissi ekki, að þú værir hér . . .“ Ruby hafði
aldrei verið' mjög fljót að átta sig á hlutunum,
og kom kvíðaglampi í falleg augu hennar. „Er
nokkuð að?“ spurði hún. Hún gekk í áttina til
lækningastofunnar líkt og hún fyndi eitthvað á
sér. Jed reyndi að stöðva hana. „Nei, Ruby!
Farðu ekki inn! Það er um seinan!“
„Um seinan? Nú, hvað hefur komið fyrir?
Er það læknirinn . . . hvað . . .“ Jed tók
um handlegginn á henni, en hún reif sig lausa
og þaut fram hjá þeim báðum. Hún var í reið-
fötum. Þau sáu hana stanza í dyrunum og standa-
hreyfingarlausa andartak, því næst fór hún inn
fyrir. „Heldurðu að það hafi liðið yfir hana?“
sagði Jed. „Það er bezt að ég gái að henni."
„Hann er dáinn,“ sagði Ruby dauflega, þegar
hann kom inn til hennar.
„Já, það er afskaplegt, Ruby.“
„Hvernig vildi þetta til?“
„Við vitum það ekki.“
„Það er alveg eins og með Ernestinu," hvíslaði
hún.
„Komdu þér héðan Ruby. Þú getur ekki gert
neitt. Snertu ekki á neinu!“
„Það getur ekki verið, að hann sé dáinn. Ég
íékk boð frá honum um að koma. Ég skil ekki
„Ég fékk einnig boð um að koma, og þegar
ég kom lá hann svona fram á borðið, Ruby, við
verðum að láta Wat vita.“
„Hvað hafið þið gert?“
„Við gátum ekkert gert. Hann var dáinn. Við
hringdum til lögreglunnar.“
, ,Lögreglunnar ? “
„Já, þetta minnir óneitanlega á það, sem kom
fyrir Ernestínu. Ég á við — hann hefur lika
fengið kúluna í bakið."
Ruby gekk til dyranna. Hún horfði hvössu
augnaráði á Sue. Dökk augu hennar sýndust
mjög stór i fölu andlitinu.
„Skammbyssan hans er þarna,“ sagði Jed. Hún
liggur á skrifborðinu. Ég hef ekki snert á
henni.“ Hann leit á Sue og af henni á Ruby.
Heyrðu Ruby, það er rétt, að ég segi þér strax,
að það á að handtaka Sue fyrir morðið á Erne-
stínu . . .“
„Sue!“
„Já, það sagði Kamilla mér að minnsta kosti.
Er það satt, Sue?“
Sue kinkaði kolli til samþykkis. Jed hélt áfram
og talaði hratt. „Þú skilur það Ruby, að ef lög-
reglan finnur hana hér — ég meina að það sé
enginn timi til að ræða þetta núna — það eina
sem við verðum að gera, er að koma henni
héðan tafarlaust. Viltu sverja, að hún hafi ekki
verið hér, Ruby?"
„Nei, Jed við getum ekki . . .“ hóf Sue máls.
„Ég skal skýra þetta allt nákvæmlega fyrir
þér seinna, Ruby," sagði Jed. „Ég skal segja þér,
hversvegna þetta er svona áríðandi. En í svipinn
skiptir það eitt máli, að Sue verði hér ekki
lengur."