Vikan - 20.03.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 12, 1952
að þeim tíma liðnum, sem það virtist taka hana
að átta sig á því, sem sagt var, lyfti hún dökk-
um augabrúnunum og sagði: „Ég reifst aldrei
við Ernestinu."
Sue hefði getað sagt honum, að það voru litlar
likur til þess, að nokkuð kæmi Ruby úr jafn-
vægi, svo að hún færi að rífast. „Vitið þér um
nokkurn sjúkling, sem mun hafa fundizt, að lækn-
irinn hafi beitt sig órétti — eða af einhverjum
sökum verið honum reiður?“ spurði skírisdóm-
arinn.
„Ó, þetta er nákvœmlega eins og Baily-morð-
ið,“ sagði Henley líkt og hann væri að vísa ein-
hverri fjarstæðu á bug, „alveg eins — opnar dyr,
rökkur, marghleypa — meira að segja marg-
hleypan hans — og kúla í hryggnum.“
„Þetta þarf ekki að þýða, að sá sami hafi gert
það,“ sagði skírisdómarinn stillilega.
Henley skellti háðslega í góm. „Það hlýtur að
vera í sambandi við Baily-morðið. Hann var að-
al votturinn. Og það var vitnisburður hans sem
fyrst og fremst stuðlaði að því, að Jed Baily var
sýknaður. Hann var einn með Ernestínu Baily
næstum því heilan klukkutíma áður en hún dó.“
„Það er alls ekki ósennilegt, að einhver hafi
einmitt fært sér þetta í nyt. Öllum voru kunn
hin smæstu atriði í sambandi við morðið.
Og ekkert hefur verið auðveldara en að gera
þetta sem allra líkast, einmitt til þess að við
drægjum þá ályktun, sem þér voruð að draga
núna. Einhver, sem ekkert hefur verið riðinn við
Baily-morðið, getur hafa notað sömu aðferð í
von um, að við myndum halda um sama mann
væri að ræða.“
„Já, það getur svo sem verið, en ég held nii
samt ekki, og þér fáið kviðdómendurna aldrei
til þess að halda það. Nei, þetta er of líkt Baily-
málinu, og í rauninni fékk ég ekki að tala út.
Gerði Luddington læknir ekki allt, sem hann
gat til þess að Jed yrði sýknaður? Nú, jæja! Svo
fréttir hann, að það eigi að handtaka Sue
Poore . . .“
Það umlaði reiðilega í Ruby við þessi orð
Henleys. Hann hélt áfram: „ . . . Og hann er
þess fullviss, að hann verði aftur kallaður sem
vitni. Hann er einn af þeim, sem aldrei myndu
sverja rangan eið, hvað sem væri í húfi. Hann
veit, að Sue Poore drap frú Baily, við hin vitum,
að hún mun hafa haft svipað tækifæri. Hann
hefur verndað hana eins lengi og honum var
unnt. En svo hringir hún til hans og segir hon-
um, að það eigi að handtaka sig, og að hún
vilji tala við hann. Hann veit að hún muni grát-
bæna sig um vernd, jafnvel þó að það kosti það,
að hann verði að sverja rangan eið. Hún fer til
hans. Hann neitar að bera ljúgvitni hennar vegna.
Hún ræður honum bana á sama hátt og frú
Baily . . .“
Ruby var staðinn á fætur. „Sue hefur ekki
drepið hann! Sue gæti aldrei drepið nokkra mann-
eskju. Það er alveg furðulegt, að þér skulið geta
sagt þetta!“
Hún stóð þarna eins og varnarveggur á miUi
Sue og Henleys. Skírisdómarinn andvarpaði.
Einhver hafði opnað glugga. Það var rakt loft
og þoka úti. 1 þögninni, sem varð á eftir orðum
Ruby — en hún hafði verið óvenju hvassyrt —
barst kliður utan af götunni inn til þeirra.
„Hlustið á þetta!“ sagði Henley. „Við megum
búast við uppþoti ef við hröðum okkur ekki,
skirisdómari. Baily-morðið var nógu slæmt. En
þetta — allir i héraðinu þekktu Luddington
lækni.“
„Og öllum þótti vænt um hann,“ sagði skíris-
dómarinn og var þungt um mál. „En ég vil ekki
fara að neinu óðslega, Henley. Þér fáið mig ekki
til þess.“
„Þér verðið að minnsta kosti að taka stúlkuna
fasta!“
„Ef þér handtakið Sue Poore, fremjið þér
hræðilegt ranglæti," sagði Ruby.
„Velvilji yðar er yður til sóma, frú Ludding-
ton.“ Henley stóð upp og opnaði dyrnar fram í
hina skrifstofuna og sagði um leið: „Annars var
þá ekkert fleira . . . nema skírisdómarinn vilji
spyrja einhvers frekar,“ bætti hann við eftir
litla þögn.
Það mátti ráða af hljómnum í rödd hans, að
manni bæri að sjá aumur á gamalmenni, sem
væri utan við sig af þvl sem gerzt hafði. Skíris-
dómarinn sagði ekkert. Hann kinkaði kolli til
Ruby. Hún sneri sér við í dyrunum og sagði við
Sue: „Mér finnst, að þú ættir að fá'þér mála-
færslumann. Ég skal tala við Wat og Jed svo
að þeir geti gert eitthvað í þessu.“
Hún fór og dyrunum var lokað. „Hvað skyldu
þeir gera?“ hugsaði Sue yfirkomin af þreytu.
„Hvar skyldi Karólína frænka vera? Hvernig
mun henni hafa orðið við?“
„Hvar var Fitz?“
Henley kom aftur inn og settist, hann var enn-
þá teinréttur, en eigi að síður þreytulegur. And-
lit hans var rautt og gljáandi. Leðurbeltið var
of þröngt utan um hann. Hann víkkaði það um
eitt gat og sagði: „Það er þá bezt, að þér leyfið
okkur að heyra framburð yðar aftur, ungfrú
Poore.“
Skirisdómarinn hreyfði sig eins og hann vildi
andmæla. Henley sagði stuttur í spuna:
„Hvert einasta orð aftur!“
„Ungfrú Poore hefur sagt allt, sem hún veit,“
sagði skírisdómarinn.
„Það getur verið eitthvað, aðeins smáat-
riði . . .“
„Eða snara,“ hugsaði Sue með sjálfri sér.
„Ég hef sagt allt,“ sagði hún óstyrkri röddu,
sem var síður en svo sannfærandi.
„Segið það aftur,“ sagði Henley og víkkaði
beltið um eitt gat enn.
Og þótt undarlegt megi virðast, hafði hann rétt.
Það kom smáatvik í ljós í sambandi við einhvers-
konar spegilflöt eða hlut, sem líkist spegli, sem
hún hafði gleymt til þessa. Hann tók fram I fyrir
henni og sagði: „Og hvað gerðuð þér svo, þegar
þér eins og þér segið, komuð inn í lækninga-
stofuna og funduð hann dáinn? Hvað var það
fyrsta, sem þér gerðuð ?“
„Ég gekk til hans.“
„Vissuð þér, að hann var dáinn?“
„Já — ég — ég sá sárið.“
„Frú Baily hafði einnig svipað sár og dó ekki
strax. Það liðu nærri tveir tímar þangað til hún
gaf upp öndina."
„Já, en hann . . .“ Hvað var það nú aftur,
sem hún hafði gert? Hún hafði gengið til hans,
beygt sig yfir hann. „Hann dró ekki andann,"
sagði hún. „Ég hélt einhverju upp að munninum
á honum. Það kom engin móða — og þá vissi
ég, að hann var dáinn."
Það varð nokkur þögn, ekkert heyrðist nema
fótatak og daufur kliður utan frá götunni. Báðir
mennirnir litu á hana. „Þetta hafið þér ekki
sagt áður!“ sagði Henley hranalega. „Hvað var
það, sem þér hélduð að vitum hans?“
„Það var . . . já, hvað var það?“ Hún reyndi
að sjá það í huganum. Það var lítill spegilflöt-
ur. Hafði henni ekki fundizt hluturinn ferkant-
aður eins og askja? Það var að minnsta kosti
eitthvað þykkt.
Hún sagði titrandi röddu: „Ég veit ekki. Ég
held, að það hafi verið eitthvað þykkt — ef til
vill einhverskonar dós . . .“
„Dós! Hvernig dós?“
„Það veit ég ekki. Ef til vill púðurdós . . . .
eða vindlingahylki . . . eða . . . ég veit ekki
hvað . . ."
Skírisdómarinn leit á Henley, og Henley sagði:
„Það lá ekkert á skrifborðinu."
„Hvað gerðuð þér við — þetta, sem þér tók-
uð á skrifborðinu?" spurði skírisdómarinn.
Efst til vinstri: „Þrýstiloftsstraumar" fara með meira en 250 mílna hraða á klukkustund um-
hverfis jörðina frá vestri til austurs í 2 til 3 mílna hæð. Flugvélar, sem fljúga til Evrópu njóta
góðs af þeim, en á leið frá austri til vesturs fljúga flugmennirnir flugvélunum lægra til að kom-
ast hjá þessum loftstraumum. ■— Neðst til vinstri: Hvað mikið salt mundi verða eftir, ef allur
sjór gufaði upp? Nóg til að þekja jörðina með 112 feta þykku saltlagi. — Til hægri: Burðarmenn-
irnir í Litlu-Asíu verða að hafa sterkt bak. Þeir bera langar leiðir á bakinu hvaða hluti, sem er,
ef hægt er að koma þeim fyrir á söðlinum.