Vikan - 27.03.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 13, 1952
5
Ný framhaldssaga: 5
Konkvest skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GREY
beygöi sig niður, og brá upp vasaljósi og
beindi því á náhvitt andlit stúlkunnar. Honum
létti mikið, er hann sá brjóst hennar hreyfast.
Hún var aðeins í yfirliði.
En það var hræðilega grunsamlegt, að hún
skyldi liggja í öngviti þarna, rétt hjá leestofu-
dyrunum. Konkvest skók sig hryssingslega.
„Pjandinn fjarri mér! Allt er þetta rangsnúið."
Hann hafði nú gleymt því mikilvæga erindi,
sem hann hafði hætt lífi sínu fyrir. Ráns-
ferð hans eftir gulli Ólífants var honum nú ekki
lengur í hug. Nú kom önnur hlið á persónuleika
Normans í ljós, — hin riddaralega göfugmennska
hans, löngun hans til að veita bágstöddum kon-
um — einkum Ijóshærðum — vernd sína og full-
tingi.
Hann kippti litlum vasapela upp úr bakvasa
sínum, tók úr honum tappann og dreypti hin-
um sterka drykk á varir stúlkunnar. Stund-
arkorn sást enginn árangur. Hann litaðist
um eftir stað, þar sem betur gæti farið um hana,
og lyfti henni um leið upp af gólfinu. Hún hreyfði
dálítið augnálokin og roði færðist í vangana.
„Einblíndu ekki svona á mig, frændi!“ Þetta
var fremur hvísl en tal. „Gerðu það ekki •— gerðu
það ekki!“ Hún opnaði augun og leit í kringum
sig tryllingslega. „Hvað er að þér, frændi? Gláptu
ekki svona á mig . . .“
Hún þagnaði skyndilega og skjálfti fór um
líkama hennar. Svo hóstaði hún af sviðanum í
kverkunum. Hún reyndi að rifa sig lausa, og
rak upp hræðsluóp.
„Það er þarna — inni í lesstofunni," tautaði
hún, og röddin var óttablandin. „Eitthvað hræði-
legt hefur komið fyrir . . . hr. Konkvest," bætti
hún við og starði framan í hann feginsamlega.
„Frændi minn . .
„Já, ég skil,“ tók Norman fram í fyrir henni
blíðlega. „Ég er búinn að sjá hann. Hann er
dauður.“
„En hvernig . . . ?“
„Hvernig komst ég inn, áttu við? Hugsum
ekki um það. Eg skal skýra þér frá þvi síðar.“
„Ertu viss um að hann sé dauður? Ég held
hann hafi fengið slag, eða eitthvað þessháttar."
Hún gerði tilraun til að losa sig úr fangi hans.
„Gerðu svo vel að sleppa mér. Mér líður betur
núna.“
„Já, hann er steindauður. —- Heyrðu, Bobby
litla, — varstu alein í íbúðinni þangað til ég
kom?“
„Já, nema . . . nema. Hvernig komstu inn? Ég
hleypti þér víst ekki inn, — var það? Ég er
alveg rugluð. Ég fór inn í lesstofuna til þess
að tala við frænda minn og þegar ég opnaði hurð-
ina, sat hann þarna við skrifborðið og starði á
mig brostnum augunum . . . Ég man ekki eftir
að ég færi út úr lesstofunni.“
„Þú fórst út, lokaðir hurðinni og féllst svo í
yfirlið framan við dyrnar.“
Hann bar Bobby inn í næsta herbergi, sem var
setustofa íbúðarinnar, kveikti ljósin og hagræddi
henni á gamaldags legubekk.
„Jæja, barnið gott, við verðum að taka þessu
með stillingu," sagði hann blátt áfram. „Frændi
þinn er dauður, og hann dó ekki af slagi.“
Honum skildist, að hún hefði enn engan grun
um sannleikann. Augu hennar lýstu aðeins
hræðslu, andstyggð og ráðleysi. Konkvest fannst
samt nauðsynlegt að bera upp við hana spurn-
FORSAGA: Haustnótt eina er Norman
Konkvest á ferð í bíl ásamt konu sinni.
Allt i einu geysist stúlka fyrir bilinn.
Norman tekst að hemla, en stúlkan fær
að stíga upp í bílinn. Svo segir hún sögu
sína. Ólífant lögfræðingur, frændi henn-
ar, bauð henni til veizlu, en fór í þess
stað með hana i lítið úthýsi. Þar var
Everdon lávarður. Ólífant vildi ltúga
hana til að sofa hjá Everdon um nóttina
og að lokum varð stúlkan að flýja.
Konkvest kannaðist við báða þrjótana.
Þau doka stundarkorn við í bílnum. Þá
ekur hann heim til sín með stúlkuna.
Þegar hún er sofnuð fer hann að segja
konu sinni frá Everdon lávarði. Hann
‘ segir henni, að Everdon sé forrikur, en
beiti fjármunum sínum til hinna fyrir-
litlegustu athafna. Hann heitir því, að
klekkja á báðum skálkunum. Næst seg-
ir frá þvi, að unga stúlkan, Bobby, ætl-
ar að ganga út úr húsi frænda síns, Ólí-
fants, en hann fyrirbýður henni að fara,
þau fljúgast á. Bobby ætlaði að hitta
unnusta sinn, Gillespie. Ólífant þykir
hann henni ósamboðinn, en hún segist
elska hann. Síðan hleypur hún niður til
Beeding húsvarðar og biður hann að
koma skilaboðum til Gillespie. Beeding
fer út til að síma og á leiðinni heim
aftur hittir hann kunningja sinn, Sam
Pepper, og síðan dr. Cardew, sem leigði
hjá Ólífant. En Sam Pepper var enginn
annar en Konkvest sjálfur, og þegar
rökkvaði klifraði hann upp húsgrindina,
stökk síðar yfir á húsþak Ólífants. Þar
afklæddist hann tötrunum. Þegar hann
stuttu síðar gekk inn í skrifstofu Ólí-
fants, sat Ólífant þar dauður við skrif-
borðið. Prjónn hafði verið rekinn I bakið
á honum.
ingu — þótt ekki væri til annars en að losna
við allan grun.
„Prjónarðu stundum, Bobby litla?“ spurði
hann allt í einu.
„Prjóna?“ Hún leit á hann steinhissa. „Auð-
vitað geri ég það stundum. En ég botna ekki
í . . .“
„Áttu bandprjóna með stórum stálhnúðum?"
„Eg á ýmsar gerðir. Ég hef átt þá síðan ég var
í skólanum. Því í skrambanum ertu að tala um
bandprjóna?“
„Það er af því að prjónn af því tagi er inni
í lesstofunni hans frænda þíns.“
„Hvað um það? Ég held hann noti einn þeirra
sem bókmerki — einn af gömlu prjónunum mín-
um. Hann setur hann milli blaðanna í stóru laga-
skræðunum sínum. — En hvað á þetta að þýða?“
"sagði hún og settist upp snögglega. „Hvers-
vegna þetta tal um bandprjóna ?“ Hún hvessti
á hann augum. „Hvernig komst þú hingað inn?“
„Með því að opna veggsvala-gluggann á les-
stofunni. Hugmynd min var að ná snöggvast tali
af frænda þínum, og hafa á burt með mér inni-
haldið úr fjárhirzlu hans, um leið og ég kveddi,"
svaraði hann tungulipur. „Ég var með skóflu og
poka. En þetta fórst fyrir, þvi að hann var dauð-
ur. Nú verður þetta fé að líkindum þín eign, og
mér kæmi aldrei til hugar að ræna þig. Mér
datt aldrei í hug, að ég fyndi Myrka Matthew
dauðan — hvað þá heldur myrtan.“
„Myrtan!"
„Stunginn í bakið með bandprjóni með stál-
hnúði á endanum."
Hún reis næstum á fætur, með ótta og skelf-
ingu útmálaða í augunum. Svo lét hún fallast
aftur á bak og hrökk frá honum með hryllingi,
sem særði hann meira en lítið. En hann fyrirgaf
henni strax. I raun og veru þekkti hún hann
næsta lítið, því þau höfðu aðeins hitzt einu sinni
áður.
„Þú!“ sagði hún ásakandi. „Þú drapst hann!“
„Mér datt í hug, að þú myndir segja þetta.
En ég gerði það ekki,“ sagði hann blátt áfram.
„Ég sting ekki fólk í baltið. Ég sting yfirleitt
engan. Frændi þinn var dauður, þegar ég kom
inn í herbergið . . . og þú lást meðvitunarlaus
fyrir framan dyrnar.“
„Ó, nú skil ég hversvegna þú spurðir um band-
prjónana," sagði hún og var erfitt um andardrátt.
„Þú heldur, að ég . . .“
„Að þú hefðir drepið hann? Nei. Ég veit, að
þú gerðir það ekki. En einhver gerði það. Hugs-
aðu þig vel um, Bobby. Heyrðirðu frænda þinn
tala við nokkurn áður en þú gekkst inn í lesstof-
una?“
„Hvernig ætti hann að hafa talað við nokkurn;
engin lifandi sál hefur komið hingað liðlangt
kvöldið. Enginn hefur barið að dyrum. Ég botna
ekkert í þessu . . .“ Hún þagnaði. „Væri ekki
bezt, að þú færir? Eftir það sem þú sagðir áðan
— ég á við, þegar þú meðgekkst, að þú hefðir
brotizt inn til þess að ræna frænda minn —
væri vist heppilegra, að þú hyrfir héðan sem
fyrst? Þú gætir verið ákærður . . .“
„Það er miklu líklegra, að þú verðir ákærð,“
tók hann fram í. „Þess vegna er ég kyrr. Ég er
ekki hræddur um að lögreglan kenni mér um
morðið — jafnvel þótt þú segðir þeim frá komu
minni hingað. Scotland Yard og ég erum gagn-
kunnug. Scotland Yard veit, að ég er ekki mann-
drápari. Sú einkennilega tilviljun, að ég kom
hingað urn leið og morðið var framið, er engin
sönnun þess, að ég sé sekur. En málið horfir
öðruvísi við, hvað þig snertir, Bobby litla. Því
fyrr sem þú lætur þér skiljast, að þú ert í veru-
legri hættu, því betra. Þið deilduð heiftarlega
í kvöld, þú og frændi þinn, og . . . Hæ, róleg!
Vertu nú stillt.“
Hann þagnaði. Hún var skelfingin uppmáluð.
Hún tortryggði hann elcki lengur; ró hans og
fullkomin einlægni voru henni næg sönnun sak-
leysis hans og framkoma Normans og töfrandi
persónuleiki heilluðu hana. Hún var aðeins ung
og óreynd skólastúlka og persónuleiki Vígdjarfa
ofurhugans var henni nýtt og hrífandi fyrir-
brigði.
„Heldurðu, að þeir gruni mig?“ stamaði hún.
„En það er hreinasta heimska. Hver getur hafa
gert það ? Enginn hefur komið hingað. Við frændi
minn höfum verið einsömul allt kvöldið. Hann í
lesstofunni og ég . . . ég I leiðindum."
„Þú heldur, að þið hafið verið einsömul. En
einhver hefur hlotið að vera hér, og sá sami
hefur stungið gamla eiturbyrlarann i hjartað.
Hvar varstu, þangað til þú gekkst inn í les-
stofuna?"
„Hérna.“
„Þá hefði einhver getað komizt inn í íbúðina,
gengið inn í lesstofuna og svo farið sömu leið
til baka.“
„En hvernig gæti nokkur komizt inn án þess
að hafa lykil?“
„Þú yrðir hissa, — en lyltlar eru hreint ekki
óhjákvæmilegir, barnið gott. Auk þess er ekki
ómögulegt, að húsið hafi verið opnað með rétt-
um lykli. Hvað veizt þú í raun og veru um at-