Vikan - 27.03.1952, Page 6

6
VIKAN, nr. 13, 1952
hafnir frænda þins? Það er sími í lesstofunni;
hann gæti hafa boðið einhverjum heim og opnað
sjálfur útidyrnar. Við sóum tímanum, Bobby.
Frændi þinn liggur dauður inn í lesstofunni,
rekinn í gegn með einum af bandprjónum þín-
um.“
„Já, og Beeding veit, að við deildum í kvöld,“
hvíslaði hún. „Ó, guð hjálpi mér! Ég sagði hon-
um líka, að ég hefði löngun til að vinna eitt-
hvert óhappaverk." Hún tók hönd fyrir munn
sér. „Ég held næstum, að ég hafi sagt honum
að ég gæti drepið frænda minn.“
Geðshræring hennar jókst, þegar hún gerði
sér grein fyrir hættimni sem steðjaði að henni
fyrir óvarkárni orða hennar. Hún minntist nú
atvika, sem áður virtust þýðingarlítil, en nú
tóku á sig alvarlegri og ógnþrungnari svip.
„Beeding er húsvörðurinn," sagði hún og leit
á Konkvest með svo miklum örvæntingarsvip, að
hann hrærðist mjög. „Beeding er líka málugur,
og ég er viss um að hann segir fólki, að við
frændi minn höfum verið að deila. Þeir segja,
að ég hafi drepið hann. Þeir handtaka mig . . .
Það er auðvelt að sanna, að við deildum og að
ég hef verið ein með honum allt kvöldið . . .“
Hún settist skyndilega niður og huldi andlitið
í höndum sér. Ef hún hefði vitað um lausmælgi
Beedings og hversu mjög hann hafði ýkt frásögn
sína af deilu þeirra, einkanlega í viðtali sínu
við Dr. Cardew hefði það valdið henni enn meira
hugarangri. Því Beeding hafði, sér óafvitandi,
fellt grun á hana, sem hlaut að leiða til hand-
töku hennar.
Allt í einu hló Konkvest glaðlega. Stúlk-
an leit á hann með undrun og gremju.
Hugsun hans hafði starfað með leifturhraða.
Þegar hann tók til máls, var framkoma hans
einbeitt og örugg. Hann skemmti sér vel, það
á.tti vel við hann að taka að sér riddaralegt
vemdarahlutverk. Umkomuleysi Robertu Olifant
í þessu alvarlega máli var ágætt tækifæri til að
vinna hetjudáð og bjarga mannorði hennar.
„Já, Bobby litla, þú ert í skrambans slæmri
klípu,“ sagði hann rólega. „En það er engin
ástæða til að örvænta. Ég veit ráð út úr vand-
anum.“
„Hvernig geturðu talað svona, með frænda
þarna dauðan ... ?“
„Það vill svo vel til,“ sagði Konkvest, „að
ég er ekki ofurseldur neinni kjánalegri tilfinn-
ingasemi. Ef til vill hefur þú heyrt eitthvað slíkt
um mig, og ekki allt þokkalegt. En það skiptir
litlu . . . Það sem máli skiptir er, hvort ekki væri
hægt að koma því svo fyrir, að líkið finndist
án hins sakfellandi bandsprjóns, og viðsfjarri."
Hún ætlaði að segja eitthvað, en það varð
aðeins hiksti.
„Skilurðu? 1 svona dimmri þoku má óhætt
gera ráð fyrir því, að líkið finnist ekki fyrr
en með morgninum, í fyrsta lagi. Beeding mundi
sverja, að þú hafir verið heima allt kvöldið, eins
og satt er, og gætir þess vegna ekki hafa myrt
frænda þinn marga kílómetra í burtu. Menn
munu halda, að hann hafi farið út í þokuna og
einhver ráðizt á hann . . .“
„Bíddu augnablik!“ Hún fékk loks málið. „Þú
talar hreinustu heimsku. Lík frænda míns er
hérna í húsinu, en ekki einhversstaðar langt í
burtu.“
„Staðreynd, sem auðvelt er að breyta,“ sagði
hann glaðlega. „Ég ætla að taka hinn dauða
heiðursmann á brott með mér, svo þú losnir við
okkur báða samtímis. Krókódílatár eru al-óþörf,
Bobby. Matthew Ólífant var á allan hátt við-.
skotaillur og það er engum til ama að hann
haldi áfram því hlutverki sínu — að vera lík. Þú
hataðir hann og það breytir engu, þótt þú berir
á móti því. Allir eru því ánægðir."
Hún horfði á hann eins og hún héldi að hann
væri orðinn bandvitlaus. Engin furða heldur.
Hann talaði um að bera líkið í burt, eins og það
væri ferðaskrína.
„Þú ert brjálaður," sagði hún og stóð á önd-
inni. „Hvernig hugsarðu þér að komast héðan
úr húsinu án þess að til þín sjáist? Halda á
því ? Að vísu, er dimmt af þoku, en . . .“
„Eg ætla að fara sömu leið og ég kom — um
frönsku gluggana og svalirnar. Gluggarnir eru
óbrotnir, svo að hægt er að loka þeim þannig,
að engar menjar sjáist um komu mína. Það eina,
sem þú þarft að gera, er að vera stillt og skyn-
söm stúlka."
„Æ, ég er alveg rugluð! Mér skilst að þetta
sé meining þín,“ sagði hún milli undrunar og
efasemda. „Þetta er, samt sem áður fjarstæða.
Hef urðu athugað þær ógurlegu hættur, sem
verða kunna á vegi þínum? Þú verður að bera
likið um göturnar, — er það ekki?“
„Ekki á þann hátt, sem þú hugsar. Ég hef
alveg ómótstæðilega löngun til að gera heimsku-
pör, Bobby. Þetta sem ég geri núna, er ekki
nærri eins hættulegt og þú heldur. Og merg-
urinn málsins er — þú skalt leggja það á
minnið — að þetta mun losa þig úr slæmri
klípu.“
„En hversvegna gerir þú þetta — fyrir mig.“
„Af því að klækjakarlinn hann frændi þinn
breytti ekki rétt við þig, og fari það í kolað,
ef ég vil horfa upp á að þú komist í bölvun, þótt
einhverjum rétthugsandi náunga dytti i hug að
nota bandprjóna á óvanalegan hátt,“ sagði Kon-
kvest rólega. „Þér virðist sjást yfir þá staðreynd,
að' gamli skarfurinn er músarrindill að vexti og
eins og sniðinn fyrir „hlutverkið". Hann er fis-
léttur. Eg vil ráðleggja þér fyrst og fremst að
fara inn í herbergið þitt og — já, hátta. Ég
býst ekki við, að þú sofir mikið, en ef þú getur
sofið, þá er það aðeins til bóta. 1 fyrramálið
spyrðu svo Beeding hvort hann hafi séð nokkuð
til frænda þíns . . .“
Rólega og ákveðið gaf hann henni nokkrar leið-
beiningar um hvernig hún skyldi haga sér. Hún
hlustaði með athygli. Ótti hennar var að hverfa,
því framkoma hans og persónuleiki blésu kjark
í hana. Hún vissi, að hún gat reitt sig á hann.
Hún skildi ekki vel, hversvegna hún treysti hon-
um, en einhvern veginn vakti hann óskorað
traust hennar og tiltrú. Til allrar hamingju vissi
hún ekki vel, hvernig því hlutverki var háttað,
sem hann var að takast á hendur; ef hún hefði
vitað það, mundi hún hafa skelfzt við.
„Allt í lagi?“ sagði hann að síðustu.
„Já, það held ég. Ég skil ekki, hversvegna þú
gerir allt þetta fyrir mig, að leggja í slíkar hætt-
ur, á ég við. Ég get áreiðanlega ekki sofið. Ég
verð milli vonar og ótta, hugsjúk um hvernig
takast muni — hvort einhver stöðvi þig ekki á
leið þinni um göturnar."
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Palli pípa: Svona — komdu nú með okkur — náðu í strák-
inn, og farðu með hann á sýninguna —
Nasi: Já, drengurinn þinn á það skilið!
Pabbinn: Nei, þakka ykkur fyrir —
Pabbinn: Mér kemur ekki til hugar að troðast inn í þenn-
an mannfjölda hvað, sem í boði væri! Ykkur langar bara
sjálfa á sýninguna — þið farið ekki vegna barnanna — en
drengurinn minn er of stoltur og skynsamur til að hafa
löngun til að sjá sýninguna — þið farið leiðar ykkar — ég
ætla heim til konu minnar og sonar míns!
7 — t
\ )
úM
Pabbinn: Lilli! Ástin mín! líú er ég kominn Marta ráðskona: Drenginn yðar langaði til Pabbinn: Hm! Eigið þér frí í dag?
heim til ykkar! Heim til ykkar! að sjá sýninguna -— svo að konan yðar fór Marta ráðskona: Nei! Ég ætla bara á sýninguna!
með hann — þau fóru fyrir einni og hálfri
klukkustund —