Vikan - 27.03.1952, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 13, 1952
11
A veiðum
SAKAMÁLASAGA
Hvað hafði hún gert við það ? Hún mundi ó-
ljóst, að hún hafði fundið til hlutarins í hendi
sér. Hún mundi greinilega örvilnun þá og ótta,
sem hafði gripið hana, þegar hún leit á hinn
glansandi flöt og sá, að hann var skær og gljá-
andi og endurspeglaði aðeins dálítið af náfölu
andliti hennar. ,,Ég veit það ekki — ég hlýt að
hafa lagt það á skrifborðið. Hg man það ekki.
fig hugsaði aðeins um Luddington lækni og um
— um bakið á honum, og svo heyrði ég Jeremy
fara burtu á stökki. Ég veit það ekki.“
,,Það getur ekki hafa verið — einhverskonar
spegill ?“
Hún gat ekki lengur hugsað. Hún gat ekkert
munað nema sléttan, glitrandi flötinn. „Ég gat
haldið á því i hendinni," sagði hún: „Það var
engin fjöður á því til að opna með. Það — það
var einskonar dós. Annað man ég ekki.“
„Er það í vasa yðar?“ spurði Henley.
Nei, það var ekki í vasa hennar. Hún stakk
hendinni í vasann. Henley áleit auðsjáanlega, að
þetta væri hvergi. Það lýsti sér greinilega i aug-
um hans og rjóðu, óþolinmæðislegu andliti hans.
En hversvegna ætti Sue eða nokkur annar að
hafa tekið upp á þessu? Hvernig gat það verið
til nokkurs gagns að skrökva slíku, en það áleit
Henley bersýnilega?
Skyndilega heyrðist ys framan úr fremri
skrifstofunni, og barið var að dyrum. Þegar
skírisdómarinn sagði: „Kom inn!“ stakk lög-
regluþjónn höfðinu inn um gættina. „Hér er ein-
hver kominn, sem vill tala við ungfrú Poore.
Shepson dómari er með honum. Hann segist heita
Wilson."
Henley stóð reiðilega á fætur. „Hleyptu þeim
ekki inn,“ sagði hann.
„Hún hefur fullan rétt á lögfræðingi, og Shep-
son dómari er lögfræðingur,“ sagði skírisdóm-
arinn.
„Ekki ennþá,“ sagði Henley. „Eg hef ekki lok-
ið yfirheyrslu minni. Við höfum ekki ákært ung-
frú Poore. Við höfum ekki handtekið hana.“
„Og það gerum við heldur ekki,“ sagði skír-
isdómarinn. Hann reis á fætur og gekk að skrif-
borðinu í horninu, á meðan Henley og Sue og
lögregluþjónninn horfðu á hann, dró hann hægt
og rólega fram skjal nokkurt, kveikti á eldspýtu
og bar hana að því. Henley æddi til hans.
„Þetta er handtökuskipunin! Þetta megið þér
ekki gjöra!“
„Jú, það má ég,“ sagði skírisdómarinn með
óbifanlegri ró. Hann lét svartar flyksurnar falla
niður í öskubakkann. Henley var eldrauður í
framan af vonzku. „Ekki er ólíklegt, að hún
hafi borið kaldan hug til Ernestínu, en enginn
mun geta sannfært mig um, að hún hafi skotið
Luddington gamla, læknir. Eg er skírisdómari
hér,“ hélt hann áfram og horfði kuldalega á
Henley. „En ef þér þrátt fyrir það ætlið að taka
taumana í yðar hendur, þá verður það gegn
mínum vilja. Og ég á enn vini hér um slóðir.“
Henley horfði andartak á hann bólginn af
vonzku. „Ágætt, látið manninn koma inn,“ sagði
hann við lögregluþjóninn.
Sue heyrði þetta alls ekki. Hún hefði getað
grátið af þakklátssemi og hugarlétti. Hún sá
ekki, að lögregluþjónninn fór út og lokaði hurð-
inni á eftir sér og og heyrði ekki, að óljóst
mannamál barst inn úr fremri skrifstofunni. Hún
leit á Benjamín skirisdómara og sá hann samt
ekki, því að allt rann saman fyrir augum henn
ar. Hún varð strax að hringja til Karólínu og
segja henni, að þær hefðu að minnsta kosti feng-
ið frest, hugsaði hún. Og þá kom Woody inn úr
dyrunum.
Hann stóð þarna í bláum einkennisklæðum,
mjög grannur og ungur og sólbrenndur eftir her-
þjónustu í sjóliðinu. „Hér kemur bróðir yðar,
ungfrú Poore,“ sagði Henley lögreglufulltrúi.
„Hann reyndi að ná í leigubifreið í Dobberly,
og maður nokkur í nágrenninu sá hann laumast
inn til Luddingtond læknis klukkustund áður en
okkur var gert aðvart. Við viljum gjarna hlusta
á skýringar yðar, liðþjálfi — liðsforingi Poore?“
„Merkisberi," svaraði Woody, sem var mjög
grannvaxinn og ungæðislegur. „Komdu sæl, Sue.“
12. KAELI.
Woody gekk rakleitt til Sue. Henley ætlaði
að aftra honum frá því, en skírisdómarinn band-
aði frá sér um leið og hann sagði: „Skiptið yður
ekki af þeim.“
Woody laut niður og kyssti hana. „Hvað hafa
þeir gert við þig?“ sagði hann.
„Það hefur ekkert komið fyrir mig, Woody-
Ég verð ekki handtekin eftir allt saman!“
„Handtekm!"
„Skírisdómarinn segist ekki trúa því, að ég hafi
skotið Luddington — og Woody — ég hef heldur
ekki gert það — það er alveg satt . . .“
Woody stóð þarna beinvaxinn og grannur í
bláa eiknennisbúningnum sínum. Það var hörku-
svipur á andliti hans og augu hans skutu neist-
um. „Svo að þið hafið dregið Sue hingað og
spurt hana spjörunum úr og jafnvel hótað henni
. . . ég skal . . .“
„Takið þessu með stillingu Woody,“ sagði
skírisdómarinn, og það lá við að Sue hrópaði:
„Já, en þeir ætla ekki að gera það! Skírisdóm-
arinn sagði það!“
„Nú ætla ég að segja yður nokkuð," hóf
Henley máls reiður. „Þér eruð sjálfur búinn að
skrifa undir handtökuskjalið, og þér getið ekki
rifið það í sundur, af því að Luddington . . .“
„Ég brenndi því,“ sagði skírisdómarinn. „Þér
sögðuð sjálfur, að sama manneskja hefði framið
bæði morðin. Og þessi unga stúlka hefur ekki
myrt Luddington lækni, — ég trúi því blátt áfram
ekki. Sem sagt, ég læt eklci handtaka hana fyrir
morðið á Ernestínu Baily. Ekki núna.“
„Kviðdómendurnir munu álíta það,“ sagði
Henley lögreglufulltrúi stuttur í spuna. Og þér
skulið fá tækifæri til að taka málið til athug-
unar. Ég get sagt yður, að þessi stúlka er sek.
Hún hefur drepið frú Baily, og reynt að telja
lækninn á að verja sig, og þegar hann hefur
ekki viljað gera það, hefur hún látið skotið ríða
af. Hún er morðingi . . .“
„Hvað segið þér við því, að ég mjölbrjóti á
yður hauskúpuna?" sagði Woody.
Henley lögreglufulltrúi varð eldrauður í framan
af reiði. Það var reiðiglampi i litlum, stungnum
augum hans.
„Lögregluþjónn!" hrópaði hann, „lögreglu-
þjónn!" Hann þreif öskuvondur í beltið. „Ég skal
sýna yður á hverjum hauskúpan verður brotin,
litli . . .“
„Hægan, hægan," sagði skírisdómarinn. „Við
komumst ekki að neinni niðurstöðu með þessu
móti.“ Lögregluþjónn hafði opnað dyrnar og
stungið höfðinu í gættina, og skírisdómarinn
sagði: „Það var ekkert!"
Woody, sem stóð með steyttan hnefa, var von-
Framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
svikinn að sjá. „Þeim þykir vist gaman að slást,"
hugsaði Sue, hún var þreytuleg, en þó brá fyrir
fjörglampa í andliti hennar. Ungir sjómenn, smá
riskingar við höfnina og flótti undan lögreglunni
og svo verða þeir háttsettir liðsforingjar og láta
sem þeir taki ekki eftir glóðarauga og rispuðu
andliti. „Woody,“ sagði hún sefandi, „þetta er
alveg rétt, það átti að handtaka mig — ég get
vel skilið, að þú skyldir verða óttasleginn, en
nú er skírisdómarinn búinn að brenna handtöku-
skjalinu og ég verð ekki handtekin — að minnsta
kosti elcki núna, og ef þú vilt nú hlusta á . . .“
„Hvað meinar maðurinn þá eiginlega?" sagði
Woody, og svipur hans var karlmannlegur og
kuldalegur, er hann leit á Henley.
„Setjizt niður, Woody og reynið að jafna yð-
ur,“ sagði skírisdómarinn. „Þetta er Henley lög-
reglufulltrúi hjá ríkislögreglunni. Hann gerir
skyldu sína og þér yðar, ef þér svarið spurn-
ingum hans. Og með því hjálpið þér einnig syst-
ur yðar. Þér skiljið það, er ekki svo?“ í
Woody var í vigahug, en skynsemin og með-
fædd virðing fyrir eldra fólki urðu brátt yfir-
sterkari. Hann leit á skírisdómarann og sagði
stillilega: „Já, en mér finnst, að systir mín ætti
að hafa málafærzlumann. Ég er ekki kunnugur
lögunum, en það getur ekki verið rétt gert að
draga hana hingað og yfirheyra hana og hafa í
hótunum án þess að gefa henni tækifæri til
þess að fá vernd laganna."
„Hún getur fengð sér málafærslumann, þegar
hún vill. En nú langar okkur til að vita dálítið,
sem þér getið frætt okkur um . . .“
Henley greip aftur i beltið og sagði reiðilega.
„Hvað voruð þér að gera, þegar þér laumuðust
í kringum hús Luddingtons, rétt áður en hann
var skotinn?"
„Ég var ekkert að laumast," sagði Woody.
„Hvernig komuð þér þangað, og hversvegna?"
Skírisdómarinn settist og hlustaði á.
„Mér geðjast ekki að því, hvernig þér spyrjið,
en ég skal svara . . .“
„Já, þér getið vei’ið viss um, að það skulið þér
gera.“
Skírisdómarinn lyfti hendinni eins og til þess
að draga úr ákafa þeirra.
Woody sagði öllu rólegar: „Ég þarf ekki að
leyna neinu. Já, ég var þar. Hver sá mig?“
„Það er óþarfi að hugsa um það. Hvað voruð
þér að gera?“
„Ég kom til þess að tala við Luddington,
lækni.“
.„Um hvað?"
Woody hugsaði sig um. Reiði- og þrjózkusvip-
urinn hurfu af andliti hans. Sue sem þekkti hann
vel, sá að hann var bæði áhyggjufullur og utan
við sig. Að lokum sagði hann: „Ég þurfti að
tala við hann. Við — við vorum vön að leita
til hans þegar okkur lá á, Sue og ég, og ég —
ég vissi ekki . . .“ Hann komst ekki lengra.
Það varð nokkur þögn. Henley var orðinn
fullur eftirtektar. „Töluðuð þér við systur yðar
áður en þér komuð hingað?"
Skirisdómarinn leit á hann undrandi á svip.
Sue ókyrrðist án þess að vita, hversvegna. Hún
eagði fljótmælt: „Þú hlýtur að hafa komið til
Dobberlystöðvarinnar frá Richmond. Við áttum
von á þér. Við fengum skeytið, sem þú sendir
frá Memphis. Karólina hefði sótt þig. Þú liefur
líklega farið þangað í þeirri von, að Luddington
færi þá leið.“ Hún þagnaði snögglega. Hún vissi
ekki sjálf, hversvegna hún hafði talað svona