Vikan - 27.03.1952, Blaðsíða 12
12
VIKAN, nr. 13, 1952
hratt, fyrr en hún veitti þvi athygli að orð hennar
hljómuðu eins og afsökun fyrir Woody.
Og það hafði Henley einmitt fundizt. Hann
sagði: „Verið ekki að gripa fram í, ungfrú
Poore. Hversvegna lá yður á að tala við hann,
merkisberi ?“
„Segið okkur alla söguna, Woody,“ sagði
skírisdómarinn stillilega. „Þér eruð sennilega í
orlofi ? Byrjið á byrjuninni.“
„Já, skírisdómari," sagði Woody. „Ég kem frá
San Diego. Ég fór með flugvél til Tuscon og
þaðan til Memphis og þar var ég veðurteppt-
ur. Mig langaði til að komast heim áður en yfir-
heyrslunni lyki. Mér fannst á öllu, að Sue væri
illa leikin, og mér . . . mér datt svo sem í hug,
að þetta færi svona."
„Svona?“ endurtók skirisdómarinn.
„Ég las blöðin og á því sem þar stóð gerði
ég ráð fyrir, að Jed yrði sýknaður, og ég hélt
. . ." skírisdómarinn horfði á hann rólegum, ljós-
bláum augum.
„Hvað hélduð þér?“
„Ég hélt, að Sue yrði handtekin."
Það varð stutt þögn. Það heyrðist hróp neðan
frá götunni. Bíll kom akandi og nam snögglega
staðar beint undir gluggunum. „Já, það vissu
nú allir að yfirheyrzlunni lokinni," sagði Henley.
„Ekki ég,“ hugsaði Sue með sér alveg undr-
andi. „Fitz hefur búizt við þvi, og ef til vill hafa
allir gert það. En ég gerði það ekki.“
Woody virti Henley ekki viðlits. Hann vætti
varirnar og sagði: „Þessvegna vildi ég komast
heim. Eg komst loksins til Richmond og fór
þaðan með lest. Hún kemur venjulega um fimm-
leytið til Dobberly, en henni hafði seinkað ofur-
litið í þetta skipti. Mig langaði til þess að tala
við Luddington lækni."
„Um hvað?“ hrópaði Henley utan við sig af
óþolinmæði.
Woody leit ekki á hann. „Ég kem að því,“
sagði hann. „Ég vildi ekki, eins og Sue gat sér
réttilega til, hringja og biðja hana eða Karó-
línu að sækja mig, og ég, og mér datt í hug,
að Luddington vildi aka með mig heim, þegar ég
hefði talað við hann . . .“
„Um hvað?“ hrópaði Henley, en skirisdóm-
arinn sagði hraðmæltur: „Haldið áfram Woody,
segið söguna á þann hátt, sem yður þykir bezt-
ur.“
„Ég skildi ferðatöskuna eftir á stöðinni —
hún er þar ennþá — og fór því næst til lækn-
isins. Það er töluverður spölur þangað frá stöð-
inni — ég veit ekki hvað það er langt . . .“
Henley stóð á fætur, rauður og þrútinn í fram-
an af æsingi — því næst horfði hann andartak
á skírisdómarann og settist aftur. Woody hélt
áfram „ . . . og ég veit ekki hvað klukkan var,
þegar ég kom þangað. Það var rigning. Ég
sá ekki neinn þegar ég kom í götuna, þar sem
læknishúsið stendur. Það er langt á milli hús-
anna og mikið af trjám og þéttum runnum . . .“
„Já, við vitum þetta allt saman. En það var
nú samt sem áður einhver, sem sá ýður,“ sagði
Henley.
„Ég reyndi heldur ekkert að fela mig, en ég
man ekki til, að ég sæi neinn. Ég hringdi dyra-
bjöllunni, en enginn svaraði. Þá mundi ég að
það var fimmtudagur, frídagur vinnukonunnar."
Hann þagði um stund eins og til að átta sig,
og Sue þekkti þennan svip á andliti hans. Hann
var að hugleiða — ekki, hvað hann. ætti að segja
heldur, hvað hann ætti ekki að segja.
En Woody — það gat ekki verið að Woody
vissi nokkuð um morðið! Hann, sem hafði verið
að heiman frá því daginn eftir að Ernestína var
myrt og síðan voru liðnir margir mánuðir. Woody
gat ekki haft hugmynd um, hver hafði komið
út úr rökkrinu og farið inn í lækningastofu Ludd-
ingtons og skotið hann til bana, á meðan hann
sat við skrifborðið sitt án þess að hafa hugmynd
um, að það stæði morðingi bak við hann.
„Jæja, ég gekk inn, en sá engan,“ hélt Woody
áfram. „Dyrnar inn í biðstofuna stóðu opnar.
En það var lokað inn í lækningastofuna, og —
það var einhver inni hjá lækninum."
„Hvað eruð þér að segja?“ sagði Henley lög-
reglufulltrúi.
„Það var einhver i reiðstígvélum," sagði
Woody.
Henley hefur ýtt nokkuð harkalega í stólinn,
þegar hann stóð á fætur, því að hann valt um
koll. „Þér eruð búinn að tala við systur yðar!“
sagði hann.
„Nei, það hef ég ekki gert.“
„Biðið andartak," tók skírisdómarinn fram í.
„Segið okkur heldur, hvernig þér gátuð vitað
það, Woody.“
„Þvi að sá sem um er að ræða sló alltaf í
reiðstígvélin sín með svipu eða öðru slíku. Ég
get ekki lýst þvi nákvæmlega en eftir hljóðinu
að dæma hefur það verið svipa. Ég held, að
sá, sem var inni hafi verið nýkominn. Ég er viss
um, að ég heyrði í tveimur, en þeir töluðu ekki
saman."
„Hvað í ósköpunum eigið þér við?“ spurði
Henley. „Þeir hljóta að hafa talað saman, ekki
bafa þeir verið að tala við sjálfa sig.“
„Það er hægt að segja, góðan dag, eða, bíðið
ofurlitla stund, ég er vant við látinn, eða því
um líkt, en það er ekkert samtal," sagði Woody
þrjózkulega.
„Ég er hræddur um að þessi mismunur sé of-
ar mínum skilningi," sagði Henley háðslega.
„Já, en þannig var það nú. Auk þess sat
Luddington og skrifaði á ritvél."
„Nei, heyrið mig nú!“ hrópaði Henley reiði-
lega. „Þér segið, að dyrnar hafi verið lokaðar,
og þér segið . . .“
„Ég heyrði það,“ sagði Woody. „Og ég hélt, að
það væri ef til vill einhver inni, sem hefði dottið
af baki og verið að láta binda um snúinn fót
eða eitthvað þessháttar og ætti svo að fá lyfseðil.
Já, þetta hélt ég.“
Það varð löng þögn, því næst sagði Henley
hægt:
„Þér komizt að þeirri niðurstöðu, að þama hafi
verið einhver, sem hafi snúið á sér fótinn, og að
hver það nú var, sem var þarna inni kom mér til
að taka ákvörðun. Ég á við, að það réð úrslitum,
Luddington læknir hafi verið að skrifa lyfseðil
og þó voru dyrnar lokaðar! Er nauðsynlegt að
hlusta á þetta, skírisdómari ? Ég get sagt yður
það, að þessi ungi maður er búinn að tala við
systur sína, hann heíur heyrt um manninn, sem
hún segist hafa séð . . .“
„Hvaða mann? Hvar?“ spurði Woody hrað-
mæltur.
„Hann getur ekki hafa talað við systur sína,"
sagði skírisdómarinn. „Hún var hérna. Og hvað
gerðuð þér svo, Woody?"
„Hvaða mann eruð þið að tala um?“ hélt
Woody áfram að spyrja.
Henley stóð á fætur og gekk til dyranna, opn-
aði þær og sagði: „Hafið þér fengið fréttir af
Beaufort-veiðunum ?“
Skírisdómarinn gaf Woody skýringu á meðan:
„Þegar systir yðar reið inn í skóginn á bak
við landareign Luddingtons, segist hún hafa séð
einhvern úr Beaufort-veiðiflokknum, sem hafi
verið að stíga á bak. Hún segir að það hafi verið
eins og hann hafi dottið af baki —• þetta var við
lækinn."
„Hver var það?“
„Hún sá ekki framan í hann — en hvað gerðuð
þér svo, Woody? biðuð þér?“
„Nei, ég gerði það ekki. Ég fór strax.“
„Hvernig stóð á, að þér gerðuð það?“ spurði
skírisdómarinn undrandi.
„Af því — -— tja, ég gerði gerði það nú.“
„En þér voruð kominn alla þessa leið til að
ná taíi af honum. Gátuð þér ekki beðið nokkrar
mínútur ?“
„Ég var búinn að taka nýja ákvörðun," sagði
Woody dálítið taugaóstyrkur. „Ég — þannig er
mál með vexti, að meðan ég var á leiðinni í gegn-
um þorpið, datt mér í hug að í rauninni gæti hann
ekki gert neitt. Smám saman varð mér ljóst, að
það væri ég, sem myndi geta gert eitthvað fyrir
Sue, að . . .“ hann lækkaði róminn ofurlítið.
„Ég er nú eini karlmaðurinn í fjölskyldunni.
Ég er ekki lengur neitt barn. Sjúklingurinn, eða
Að ofan: Rakarar í Delhi sinna viðskiptavinum sínum heima hjá þeim eða jafnvel á gangstétt-
unum. Tækin bera þeir í belti um mitti sér. — Neðst til vinstri: Hvað er það, sem hægt er að
senda umhverfis jörðina með minni krafti en þarf til að gera kastljós nothæft? Stuttbylgjur. —
Neðst til hægri: Daglegt fæði snjáldurmúarinnar vegur % af þyngd hennar.