Vikan - 27.03.1952, Page 15

VIKAN, nr. 13, 1952
15
HUNDURINN.
eftir HELLMUT von COBE.
EINU sinni var lítill hundur og
stór maður. Þeir borðuðu saman,
þeir sváfu saman og þeir voru sam-
an jafnt úti sem inni. Enginn hafði
séð annan þeirra án hins. Litli hund-
urinn var mjúkur á hár. Augu hans
voru dimm og barnsleg. Trýni hans
var rakt og fætur hans fráir. Rófan
á honum var hringuð upp, og eyrun
slógust til og urðu rauð á litinn, þeg-
ar hann hljóp, en við það varð hann
bara ennþá yndislegri.
Barnið leitaði hann uppi og hafði
í lófa sinum eitthvert lostæti, aðrir
hundar lögðu lykkju á leið sína til að
heilsa upp á hann við stakketið,
virðulegir menn gældu við hann á
götunni. Honum unnu allir, en sjálf-
ur unni hann aðeins stóra mannin-
um, því að stóri maðurinn var ein-
stæðingur með marga auðsæja bresti
og marga dulda kosti.
Dag einn bar það til, að litli hund-
urinn át ekki matinn sinn og morg-
uninn eftir var hann svo máttfarinn,
að stóri maðurinn bar hann til lækn-
is i körfu. Læknirinn skrifaði lyfseð-
il, en sagði fátt. Þá skildi stóri mað-
urinn hvert stefndi. Slagæðin sló
ótt og rykkjótt eins og rafmagn
í slæmum leiðara, og hundurinn
starði tómum augum út í bláinn og
þekkti engan framar. Stóri maður-
inn stóð hjá og skildi ekkert. Síðan
tók hann gröf í trjágarðinum. En
þegar hann ætlaði að leggja niður
litla, stirðnaða líkamann og höfuðið
hvildi svo þyngslalega á handlegg
hans, þá skildi hann allt og tár
spruttu fram i augum hans. Þetta
var stór og dugmikill maður, hann
hafði ekki grátið síðan hann var
smástrákur. En litli hundurinn lifn-
aði ekki að heldur.
ÞEGAR hundurinn sá ekki lengur
stóra manninn, byrjaði hann að
hlaupa upp til himnaríkis til að leita
hans þar. Hann hljóp lengi lengi,
því að himnaríki er öllum stjörnum
ofar, og margt skrítið bar fyrir augu
hans á leiðinni, þvi að þarna ráfa
um verur frá öllum heimshjörum.
En litli hundurinn lét ekki tælast af
neinu né neinum, hann var nefnilega
að leita að stóra manninum.
Það var dýrlegt í himnaríki, en
hundurinn sá ekkert af þessu, hann
hljóp í krákustigum með trýnið fast
við völlinn, framhjá öllum kerúbum
og seröfum, allt til hásætis Guðs.
„Hvers leitar þú?“ spurði smá-
vaxinn engill. Þá rak hundurinn upp
trýnið og dillaði rófunni.
„Stóri maðurinn er ekki hér,“ svar-
aði engillinn, „en ég vona honum
verði hleypt inn síðar.“ Og þá tók
hundurinn aftur til fótanna og hljóp
til baka alla þá leið, sem hann hafði
áður hlaupið — og þó lengra, því að
hann hljóp allt til vítis.
Það var voðalegt að koma í víti,
en hundurinn vissi ekkert af því,
hann hljóp alltaf með trýnið niður við
völlinn. Púki nokkur flanaði á móti
honum.
„Hvað vilt þú?“ hvæsti hann. Þá
rak hundurinn upp trýnið og lét
skína í tennur. „Stóri maðurinn kem-
ur hingað bráðum," skrækti púkinn
og þá hljóp litli hundurinn aftur til
baka, þangað til hann kom að kross-
götum himnaríkis og helvítis. Þar
lagðist hann fram á lappir sinar og
beið; rólegur.
Að nokkurn tíma liðnum kom púki
og nam staðar hjá litla hundinum
og eftir enn nokkurn tíma kom engill
og gerði slíkt hið sama. Síðan kom
stóri maðurinn. Litli hundurinn spratt
á fætur og þaut til hans með rófuna
upphringaða, og rauðleit eyrun slóg-
ust til. Hann var alveg frá sér num-
inn, hann gjammaði og hoppaði upp
í loftið og snerist eins og skoppara-
kringla af gleði. En stóri maðurinn
tók hann í faðm sér, og aftur spruttu
tár fram í augu hans. Þegar púkinn
sá tárin flýtti hann sér burt, og síð-
an héldu þeir saman í átt til himna-
ríkis með englinum.
TILKYNNING
Vér viljum vekja athygli heiðraðra við-
skiptavina vorra á því, að vörur, sem
liggja í vörugeymsluhúsum vorum, eru
ekki vátryggðar af oss gegn eldsvoöa,
og ber vörueigendum sjálfum að bruna-
tryggja vörur sínar, sem þar liggja.
H.f. Eimskipafélag íslands
SKIÐAFOLK,
Páskarnir nálgast!
Enginn getur verið án góðra skíða í páskafríinu.
Beztu fáanlegu skíðin og skiðaútbúnaðinn fáið þið frá okkur.
Fást hjá kaupmönmim og kaupfélögum um land allt.
Skíðagerðin „FÖNN“
Skúlagötu 12. — Sími 1327.