Vikan - 03.04.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 14, 1952
11
Æ veiöum
SAKAMÁLASAGA
að einhver skyldi vera þar. Ef ég hefði getað
farið beina leið inn til læknisins, þá hefði ég
gert það. En nú ákvað ég að fara niður á
benzínafgreiðsluna og biðja einhvern að aka með
mig heim og tala við Sue sjálfa áður en ég
talaði við lækninn eða nokkurn annan. Ég var
dálítið kvíðafullur — og, jæja það var þetta sem
ég gerði. Mér er sama hvort það er trúlegt eða
ekki, því að það er sannleikur. Og ég veit ekki,
hver var inni hjá læækninum, og í rauninni er
þetta allt og sumt, sem ég veit.“
Henley skellti' aftur hurðinni og kom til þeirra.
„Hafa þeir orðið nokkurs visari?“ spurði skír-
isdómarinn.
Henley hristi höfuðið. „Þeir hafa lista yfir alla
þá, sem taka þátt í veiðunum, en þeir hafa ekki
getað náð tali af öllum. Sumir eru ekki komnir
á fætur, og aðrir eru á þönum um héraðið. Af
þeim, sem þeir hafa fengið upplýsingar um, hafa
þrír dottið af baki, en ekki í Luddingtonsskóg-
inum.“ Hann leit á Woody: „Ég tók vel eftir
því sem þér sögðuð, og ég verð að segja, að
mér finnst það undarlegt."
„Eigi að síður er það satt.“
„Segið það áftur.“
„Það skal ég gera, en sagan verður sú sama,
því að það gekk til alveg eins og ég hef þegar
sagt.“
Sagan var alveg eins, en Henley virtist ekki
vera allskostar ánægður með hana, þó bar ekki
á öðru en hann íhugaði hana. „Skyldi það hafa
verið karlmaður eða kvenmaður, sem var inni
hjá lækninum?" spurði hann að lokum.
Woody hugsaði sig um andartak. „Ég hélt
það hefði verið karlmaður. Það var talað í hálf-
um hljóðum, svo að ég gat ekki greint orðin. En
mér datt bara ekki í hug, að það gæti verið kven-
maður."
„Systir yðar var með svipu," sagði Henley.
„Hún fannst seinna í biðstofunni."
Woody fölnaði, en hann leit ekki undan augna-
ráði Henleys. „Ég hefði þekkt rödd systur minn-
ar, hvar sem var.“
„Einnig gegnum lokaðar dyr?“
„Ég hygg, að það sé rétt hjá honum," tók
Benjamín skírisdómari fram í. „Ég býst við,
að hann hefði þekkt rödd systur sinnar. Hann
hefði aldrei sagt okkur þetta, ef það hefði verið
rödd hennar, sem hann heyrði."
Þessi rök virtust hafa nokkur áhrif á Henley,
en eigi að síður sagði hann ákveðinn, að það
væri engin endanleg sönnun.
„Ég gæti svarið, að þannig var þetta," sagði
Woody.
„Þér mynduð nú sverja, hvað sem væri til
þess að hjálpa systur yðar. Þér skulið ekki gera
yður neinar vonir um, að þér fáið að koma fram
sem vitni. Og ég ráðlegg yður að vera ekki að
fmna upp einhverjar sögur til þess að hjálpa
henni. Haldið yður við sannleikann . . .“
„Þetta er sannleikur." Það lá við, að bráðlyndið
(þetta ákafa bráðlyndi, sem hafði einkennt hann
frá því hann var barn) hlypi með hann í gönur.
Skírisdómarinn sagði hraðmæltur: „Þér sögðust
hafa farið?"
„Ég sagðist hafa farið að benzínafgreiðslunni.
Það er engin bílastöð í Dobberly, en mér datt í
hug, að einhver af mönnunum við benzínaf-
greiðsluna vildi keyra mig heim. Það var þó
enginn bill, þegar ég kom þangað. Mér var sagt,
að einn af mönnunum væri í mat og kæmi fljót-
lega og ef ég biði þá myndi hann fara með mig
heim. Á meðan ég beið, kom lögreglubíll til að
taka benzín. Einn lögregluþjónninn fór að tala
við mig og strax og hann vissi, hver ég var,
vildi hann, að ég kæmi með.“
„Heyrið mig nú,“ sagði Henley. „Þér voruð
i Dobberly kvöldið, sem frú Baily var myrt!
Hvað vitið þér um morðið?"
Og satt að segja vissi hann eitthvað. Það gat
Sue séð, þvi að hún þekkti hann svo vel. Hún
tók eftir varúðarglampa I augum hans. En hann
‘svaraði tómlega: „Ég veit ekki neitt, ef ég vissi
eitthvað, segði ég frá því.“
Skírisdómarinn stóð á fætur.
„Ef yður langar til að heyra mitt álit, Hen-
ley, þá finnst mér, að þér ættuð að leyfa þess-
um unga manni að fara að sinni. Við höfum nóg
að gera, og það er senn kominn morgunn. Látið
hann fara.“ Hann þagnaði andartak og bætti
svo við: „Leyfið þeim að fara báðum."
„Ég átti svo sem von á, að þér mynduð segja
þetta. Við höfum enga sérstaka ástæðu til að
gruna þennan unga mann — ekki aðra en þá,
að hann var þarna. Það getur verið, að hann
hafi skotið gamla manninn. Eða, ef til vill reynir
hann að halda hlífiskildi yfir systur sinni. Ég
skal leyfa honum að fara. En unga stúlkan verð-
ur kyrr.“
Skírisdómarinn sagði eftir langa þögn: „Ég
hygg að þetta sé ekki rétt af yður.“
„Látum hann bara fara heim til sín,“ sagði
Henley. „Við getum alltaf sent eftir honum, ef
með þarf. Unga stúlkan verður kyrr hér!“ Hen-
ley settist og víkkaði beltið um tvö göt. „Ég
vil heyra alla söguna aftur, og í þetta skipti er
bezt að hafa hraðritara."
Eftir mikið vafstur tókst að hafa upp á hrað-
ritara. Það var ekkert tillit tekið til þess, sem
skírisdómarinn sagði. Woody var vísað fram í
fremri skrifstofuna, og dyrunum var lokað, og
allt hófst á nýjan leik. Það var mjög fram-
orðið. Og ennþá meira áliðið, er öllu var lokið.
Mesti móðurinn virtist runninn af Henley og
snyrtimennska í klæðaburði og tíguleg framkoma
með öllu horfin. Sue fannst sem hún gengi í
svefni — henni fannst hún hreyfa sig að gagns-
lausu, og það sem hún sagði, fannst henni vera
út í bláinn.
Þegar þeir höfðu loksins lokið við að yfir-
heyra hana, gaf skírisdómarinn skipun um eitt-
hvað, sem hún heyrði ekki, hvað var, en skömmu
síðar kom lögregluþjónn með heitt kaffi handa
henni. Hún var svo skjálfhent, að hún gat varla
haldið á hvítu þykku krúsinni.
Skírisdómarinn opnaði fyrir hana dyrnar fram
í fremri skrifstofuna. Loftið var mettað af vindl-
ingareyk. Woody sat þar ásamt Shepson dómara,
sem var gamall og þreytulegur. Kinnar hans voru
siappar og innfallnar og hrokkið hárið var úfið.
Hann stóð á fætur með erfiðismunum.
,,Þið skulið ekki fara út um aðaldyrnar," sagði
skírisdómarinn. „Ég hugsa nú samt, að gatan sé
mannlaus núna, en það er vissara, að þið farið
út um aðrar dyr.“
Woody kinkaði kolli til samþykkis. Fótatak
þeirra í stiganum rauf kyrrðina. Tveir þreytu-
legir lögregluþjónar létu þau fara fram hjá án
þess að spyrja þau nokkurs.
Ferskt næturloftið lék um andlit Sue. Þau
gengu eftir gangstéttinni. Shepson dómari gekk
upp og niður af mæði. Þau sáu tvo bíla standa,
þar sem gangstéttinni lauk. Jed og Fitz stóðu
hjá öðrum þeirra og voru að reykja á meðan
Framhaldssaga:
eftir MiGNON G. EBERHART
þeir biðu. Kamilla sat í öðrum bilnum og hnipr-
aði sig saman. Hún var föl í framan.
Sue sveið i augun vegna hins skæra ljóss, sem
verið hafði í skrifstofu skírisdómarans. Það
rann allt saman fyrir augum hennar. Hún heyrði,
að Shepson dómari sagði: „Það verður ekkert
af handtökunni, og ekkert gert meira í þessu í
kvöld.“
Jed tók yfir axlir henni. Kamilla hafði farið
út úr bílnum. Sue tók eftir, að það var einhver
óttahreimur í rödd hennar, þegar hún talaði.
Fitz opnaði bílinn sinn og lét Sue setjast í fram-
sætið. Woody settist við hliðina á henni, svo að
hún sat á milli hans og Fitz.
Fitz setti bílinn i gang og sneri honum við
á litla malborna torginu.
„Hvað ertu búinn að biða lengi?" spurði
Woody.
„Frá því að ég kom með Shepson. Gat hann
nokkuð hjálpað?"
„Nei, hann fékk ekkert tækifæri til þess.“
„Eftir nokkra þögn sagði Fitz: „Ég var líka
hræddur um það, en ég vissi ekkert, hvað ég
ætti að gera . . .“
„Hver sagði þér frá þessu? Var það lögregl-
an?“
„Ég var staddur hjá frænku þinni, þegar ég
frétti það. Ég hafði verið hjá Shepson, en þegar
ég kom heim, sagði Jason, að frænka þín hefði
hringt. 1 stað þess að hringja til hennar, fór
ég þangað sjálfur. Rétt þegar ég var kominn,
hringdi síminn, ég svaraði, það var lögreglu-
þjónn, sem hringdi eingöngu til þess að segja
frá þessu. Hann sagði, að- skírisdómarinn hefði
sagt honum að gera það — ég hugsa, að Sue
hafi beðið hann um það. Nú veit öll sveitin
þetta.“
„Hvernig tók frænka þessu?"
„Eins og við var að búast. Hún. er nú svo dug-
leg . . . svo sótti ég Shepson."
Þau óku sömu leið og hún og Fitz höfðu farið,
beygðu í áttina til Dobberly og áfram heim á
leið. Allt í einu fannst Sue rödd Woodys svo
skýr og hvell fyrir eyrum sér: „Það er Jed, sem
skaut Ernestínu."
Billinn tók ofurlitla sveiflu út á aðra vegar-
brúnina, og Fitz sagði: „Veizt þú eitthvað um
þetta eða er þetta bara eitthvað, sem þú held-
ur ?“
„Ég hef ekki séð það með eigin augum, ef
það er það, sem þú átt við. En sjáðu nú til,
Sue sannaði fjarveru Jeds með þvi að sverja, að
hún hefði séð hann í bílnum. Hún elskar hann.
En nú er um að gera að fá hana til að segja
sannleikann, það skiptir engu máli, hvað um
Jed verður. Líf hans eða hennar er í veði. Ég
vissi, að þetta myndi fara svona," sagði Woody,
og það gætti óánægju í rödd hans, sem var hás.
„Ég las blöðin, og hvert orð, sem hún sagði, var
gegn henni sjálfri. En nú skal hún fá að segja
sannleikann um Jed.“
Sue, sem var yfirkomin af þreytu, hugsaði
með sjálfri sér: „Ég get ekki talað um þetta
núna. Ég er svo þreytt, og Woody er svo þver-
móðskufullur. Ég get það ekki núna.“
„Hún hefur sagt sannleikann, Woody,“ sagði
Fitz.
„Ég trúi því ekki. Ég er viss um, að Jed hefur
gert þetta. Það var Sue, sem bjargaði honum
með því að sanna, að hann hefði verið fjarver-
andi, og ef hún vill ekki viðurkenna það, þá
verðum við að fá Jed til að játa.“