Vikan - 03.04.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 14, 1952
13. KAFLI.
Eftir langa þögn, sagði Fitz stillilega og
ákveðið:
,,í>að er bezt að ég segi þér, hvað hefur komið
fyrir, Woody. 1 rauninni hefurðu aldrei haft
tækifæri til að heyra það allt saman."
Og hann sagði frá því, sem fyrir hafði komið
allt frá þeim degi, sem Woody hafði farið að
heiman, en það var daginn eftir, að Ernestína
var myrt. Og Woody sat þögull og hlustaði,
þangað til bílljósin féllu skyndilega á rök lár-
berjablöðin. Bíllinn tók beygju og ók upp að
tröppum milli hvítra súlna. Það var !jós í and-
dyrinu. Kristín beið þeirra.
Hún sagðist hafa getað fengið Karólínu til
þess að hátta fyrir nokkrum klukkutímum.
,,Ég gaf henni nokkrar pillur, sem læknirinn lét
okkur fá í gærkvöldi!“ Henni varð litið á Sue
og gekk þegar í stað á undan þeim upp tröpp-
urnar. Fitz bar Sue næstum því og Woody
kom á eftir. „Heldurðu, að ég eigi nokkur nátt-
föt hérna heima, Kristin, og rakvél? Allt mitt
dót er á stöðinni."
Kristín færði Sue úr reiðstígvélunum og tók
af henni krumpað bindið. En hvað var langt
síðan hún hafði hnýtt það á henni — skjálf-
hent og í miklum flýti!
Fyrir alla muni, hafið ekki hátt, Woody. Þér
vekjið Karólínu,“ sagði Kristín í umvöndunar-
tón við Woody, sem hafði tekið annað stígvélið,
auðsjáanlega vegna þess að hann vildi rétta
hjálparhönd með einhverju móti, og nú stóð hann
ráðleysislegur með það í hendinni, og Kristín mun
liklega hafa verið hrædd um, að hann henti því
frá sér alveg óafvitandi.
„Ég kem hérna með mjólk,“ sagði Fitz allt í
einu fram við dyr.
Kristín sneri sér við, áhyggjufull á svip. „Ég
held, að það væri bezt, að þér og Woody færuð
niður, þið þurfið eflaust að tala saman, en verið
nú samt ekki á fótum í alla nótt. Það er nú
reyndar ekki langt til morguns. Getið þér ekki
staðið upp rétt sem snöggvast, Eue, svo að ég
geti klætt yður úr reiðbuxunum."
Woody og Fitz voru farnir. Það var koníaks-
bragð af mjólkinni. „Hvernig varð frænku við?“
Kristín setti á sig totu. „Við biðum og biðurn
og Karólina varð æ kvíðafyllri. En þér þekkið
hana — hún reyndi að láta ekki á því bera. Svo
kom Fitz, og lögregluþjónninn hringdi og . . .“
Kristín hristi höfuðið, hún var bæði reið og
hrelld að sjá. „Fitz fór strax til Shepsons, dóm-
ara. Skömmu síðar heyrðum við í Jeremy gamla,
og Karólína fór út með vasaljós, og þarna stóð
hann aleinn með stórt sár á einum fætinum.
Karólína varð óttaslegin. Hún var hrædd um,
að þér hefðuð meiðzt, og það væri verið
að leyna hana einhverju. Hún hringdi hvað eftir
annað, og loksins náði hún í skírisdómarann, og
hann sagði, að þér væruð í dómshúsinu. 1 fang-
elsi!“ bætti Kristín við næstum því volandi og
liélt á náttkjól Sue. „Já, svona,“ sagði hún um
leið og hún hjálpaði henni í hann. „Nú, svo mundi
ég allt í einu eftir pillunum. Jæja, nú slekk ég
ljósið, og ég verð hérna í næsta herbergi, ef þér
eða Karólinu skylduð þurfa einhvers með.“
„Gleymdu ekki Woody,“ sagði Sue og fannst
sem hún heyrði sína eigin rödd í fjarska.
„Hef ég nú ekki alltaf hugsað um Woody?“
sagði Kristín um leið og hún fór.
Sue vissi ekki hversu lengi Fitz og Woody
töluðu saman niðri í dagstofunni. Það var ekki
fyrr en síðar, að hún komst að því, að Fitz
íór ekki eftir að Woody var háttaður. Hann
hafði numið staðar á tröppunum í grárri morg-
únskímunni og horft á bílinn sinn. Því næst hafði
hann farið inn aftur vegna kvíða, sem hann gat
ekki sjálfur gert sér grein fyrir af hverju staf-
aði, og það sem eftir var nætur hafði hann leg-
ið á slitnum legubekk í bókaherberginu, en hafði
átt í nokkru höggi við Reveller áður en hann
fengi að halla sér út af. Kristín kom þarna að
honum um morguninn, gaf honum að borða og
fór út og horfði á eftir honum. Þegar hann fór
upp í bílinn tók handbremsuna af og lét hann
renna niður brautina til þess að vekja hvorki
Sue né Karólínu. Niðri við beygjuna setti hann
mótorinn í gang og ók heim I rigningarúðanum.
Þessi dagur var upphaf tímabils, sem leið
líkt og í þoku fyrir Sue, og ef til vill fleirum.
Það komu stundir, sem voru raunverulegar og
aðrar sem virtust ótrúlega fjarri veruleikanum.
Lögreglurannsókn var nú hafin og sóttist seint,
allt var rækilega rannsakað, en með mikilli
leynd, að minnsta kosti, hvað varðaði Sue og
Karólínu, sem mest snerist um. Kimningjar Sue
gerðu allt til að vernda hana. Shepson dómari
kom hvað eftir annað, og hún varð að segja,
það sem hún vissi um morðið á Luddington lækni
æ ofan í æ. Fitz og Woody, Jed, Karólína og
Kristín og jafnvel Ruby og Wat sátu í bóka-
herbergi Karólínu og ræddu málið og tíndu til
allt það, sem gæti komið að gagni í þeirri máls-
vörn, sem þau vissu, að yrði óhjákvæmileg. En
þau urðu einskis visari af öllum þessum umræð-
um.
Líkskoðunin fór fram fyrsta daginn. Hún tók
stuttan tima og var einungis fólgin í upptaln-
ingu þeirra staðreynda, sem öllum voru kunnar.
Það voru fáir viðstaddir. Skírisdómarinn hefur,
ef til vill flýtt henni til þess að komast hjá því
að vekja athygli og eins að forðast troðning
í réttarsalnum. Nafn Sue var ekki nefnt í úr-
skurðinum. Það var ókunn manneskja, sem hafði
myrt Luddington lækni.
Eftir þetta var ekki um annað að gera en
bíða þess, að lögreglan gerði frekari ráðstaf-
anir.
En það var greinlegt, að málið mundi tefjast,
þar eð skírisdómarinn var mótfallinn því að láta
handtaka Sue, en Henley krafðist þess, og báðir
gerðu allt, sem þeir gátu til þess að finna sönn-
un, sem gæti leyst hnútinn.
Sue fékk aldrei að vita, hvað blöðin sögðu um
morðið, Kristin sá um það, og Sue spurði einskis.
Enginn hringdi til þeirra. Blaðamönnunum hefur
ef til vill verið gert skiljanlegt, að þeim væri
bezt að leita upplýsinga hjá lögreglunni, en hin-
um venjulegu símahringinum, heimboðum og
rabbi var einnig lokið — ekki sökum óvildar
heldur ef til vill af meðaumkun, sem kom þann-
ig fram.
Það voru oft einn eða tveir lögregluþjónar
niður við hliðið. Það var ekki um að villast,
að þeir höfðu gát á húsinu. Fitz og Kristínu til
mikils hugarléttis, enda þótt hvorugt gæti sagt
ástæðuna fyrir því.
Luddington læknir var jarðaður á sunnudag.
Litla kirkjan með hvítu turnspirunum, var
fullskipuð. Fólk stóð á götunni fyrir framan
hana og í kirkjugarðinum. Karólína, Sue og
Woody voru auðvitað við jarðarförina og dyra-
vörðurinn, ungur maður, sem vann á benzinaf-
greiðslunni og þekkti þau, vísaði þeim til sætis
á næsta bekk fyrir aftan Ruby og Wat. Með því
vottaði hann opinberlega, að Sue hefði ekki skot-
ið Luddington lækni, að hans áliti, og að sá orð-
rómur, sem gengi, ætti ekki við neitt að styðj-
ast. Ruby sneri sér við í sæti sínu og talaði við
þau. Hún var róleg og stillt, en ekki var laust
við, að hinn fagri litarháttur hennar væri með
gráleitum blæ, og það voru dökkir baugar í
kringum augun. Þegar þau gengú fram eftir
kirkjugólfinu, tók Wat undir handlegg Karólinu,
svo að allir sáu, og þau gengu út í litla, gamla
kirkjugarðinn með mosavöxnu legsteinunum.
Þau fóru öll heim með Fitz og borðuðu hjá
honum. Jed sat í rauða hægindastóLnum með
leðuráklæðum og varð smám saman rauður
i framan af Búrgundarvíninu, sem Fitz veitti.
Hundurinn Kerry kom og lagði höfuðið í
kjöltu Sue, og hún minntist þess dags, er hún
hafði gætt honum á köku, þegar hún hafði
hugsað sér, að hún ætti eftir að eiga þessa stofu
með Fitz. Regnið hafði lamið rúðurnar og það
snarkaði í eldinum, hún hafði séð í huganum að-
eins andartak það, sem henni var þegar ljóst
þá, að yrði aldrei annað en draumur. „Hin kon-
an“ í morðmálinu hæfði ekki þessum stað.
Að ofan: Höfnin í Rio De Janeiro er svo djúp, að allir flotar heimsins geta lagzt þar að. —
Neðst til vinstri: Þrír forsetar Bandaríkjanna börðust í uppreisninni gegn Englendingum —
fimm í styrjöldinni 1812 — þrlr í mexíkanska stríðinu — sex í borgarastyrjöldinni — einn í
styrjöldinni við Spánverja og einn í fyrri heimstyrjöldinni. — Neðst til hægri: Hver er talin
bjartasta stjarna himinhvolfsins ? — Sírius.