Vikan - 24.04.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 16, 1952
5
i
Framhaldssaga:
Konkvest
8
skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GREY
notaði morðinginn tækifærið til að vega að hon-
um aftan frá, á þennan óvenjulega hátt.“
„Hann vissi lika, að morðinginn var þarna,
en hafði enga ástæðu til að óttast árás,“ sagði
Sutton hugsandi. „Hver annar en stúlkan . . .“
Hann þagnaði. „Ég er ekki sannfærður um þetta
yfirlið hennar. Eruð þér viss um, að það hafi
ekki verið nein látalæti ? Gleymið ekki hve rugl-
uð hún var, þegar hún opnaði dyrnar fyrir
okkur.“
„Var hún utan við sig?" andæfði yfirforinginn.
„Fyrir alla muni látið ekki yfirborðsútlit hlut-
anna rugla yður, Sutton. Að þvi er mér virðist,
bar framkoma hennar helzt vott um undrun —
og það var mjög eðlilegt. Ég er ekki vanur að
láta fallegt andlit ráða neinu um viðhorf mitt
til hlutanna, — en fjandinn hafi, að ég gæti feng-
ið mig til að trúa því, að þessi stúlka hafi stung-
ið prjóninum í bakið á frænda sínum. Gat hún
gert það? Hafið þér athugað, hve mikla krafta
þarf til slíks lags?“
„Ég skil ekki, að miklg krafta hafi þurft til,“
sagði Sutton. „En leikni — eflaust. Hún hefði
orðið að þekkja rétta staðinn, — og manni með
nokkra þekkingu í líffærafræði yrði ekki skota-
skuld úr því. Hún gæti hafa ásett sér þennan
verknað fyrir löngu síðan, án þess við höfum
nokkra hugmynd um, og lesið sér til þekkingu
á líffærafræði. Hvað vitum við!“
„Og verið svo hyggin, að velja þann tíma er
það var á allra! vitorði, að hún var ein með fórn-
ardýri sínu, og á þann hátt lagt snöruna örugg-
lega að eigin hálsi,“ urraði Williams og hristi
höfuðið. „Fjandinn eigi það, Sutton, þetta stend-
ur ekki heima . . .“
Hann hætti i miðju kafi, því Davidson undir-
foringi kom inn í þessu og var stórvaxinn lög-
regluþjónn í fylgJU með honum.
„Hún er enn í yfirliði," sagði undirforinginn
og sneri sér að Williams. „Ég var að enda við
að líta á hana. Hérna er lögregluþjónninn, sem
þér báðuð mig að ná í. Allt er kyrrt í húsinu;
enginn sjáanlegur neinstaðar."
Sutton fór með lögregluþjóninn að dyrunum á
setustofunni og skipaði honum að standa þar
vörð. Bobby lá á legubekknum og virtist enn með-
vitundarlaus.
„Hafið auga með henni, og ef hún hreyfir sig,
þá látið mig strax vita,“ sagði lögregluforing-
inn. „Þetta er nægilegt, þar til lögreglukona
kemur á vettvang,“ bætti hann við um leið og
hann kom aftur inn í lesstofuna. „Það ætti að
fara að koma skriður á þetta bráðum, herra
minn. Læknirinn er líka á leiðinni. Sáuð þér engan
niðri, undirforingi?"
„Ekki lifandi sál.“
,,Nú, það hlýtur þó einhver að vera í húsinu,
sem getur gefið okkur einhverjar upplýsingar.
Það er ekki enn mjög framorðið. Ég þarf að
fá vitneskju um, hvort nokkur hefur heimsótt
Ólífant í kvöld,"
Hann flýtti sér niður dimman stigann og
Williams fór með honum, en Davidson var eftir
hjá líkinu. Þegar þeir komu niður í skrautlega
anddyrið, var þar enginn. Sutton hringdi dyra-
biöllunni, og að stundarkomi liðnu var hurðin
opnuð af Cardew lækni sjálfum. Hann var í
innislopp og ilskóm.
„Afsakið ónæðið, herra minn, en getið þér
sagt mér hvort hér sé nokkur umsjónarmaður eða
húsvörður?“
„Já, vissulega. Hann heitir Beeding," sagði
læknirinn með undrunarsvip. „Hann býr í kjall-
aranum. Inngangurinn í ibúð hans er utan á hús-
hliðinni. Er nokkuð að?“
„Ég er nú hræddur um það, herra minn. Við
erum lögregluforingjar. Hr. Ólífant, sem býr á
efstu hæð, hefur verið myrtur.“
„Guð sé oss næstur! Þá hefur aumingja stúlk-
an talað i fullri meiningu. Ég óttaðist alltaf, að
Ólífant mundi knýja hana til einhvers óyndis-
úrræðis."
„Samdi þeim illa, herra minn?“
„Samkomulagið var víst eins og það verst gat
verið, er ég hræddur um,“ sagði Cardew. „Þér
hafið sjálfsagt heyrt um deilu þeirra i kvöld . . .“
Hann þagnaði snögglega. „Eða kannski þér haf-
ið ekki heyrt það?“
„Ég er að heyra það núna, herra minn,“ sagði
lögregluforinginn þurrlega. „Þér heitið . . .?“
„Ég heiti Cardew og er læknir. Ég er leigj-
andi á þessari hæð. Hr. Ólífant lét breyta henni
sérstaklega fyrir mig . . . Ég get ekki varizt
þess að hugsa um aumingja stúlkuna. Svo þetta
eru þá afleiðingarnar af harðstjórn og kúgun
gamla mannsins. Hvílíkur sorgarleikur! Ég er
viss um að ungfrú Ólífant hefur haft fyllstu
ástæðu til, ef hún á einhverja hlutdeild í þessu.
Ég get vel dæmt um lyndiseinkun fólks, og ég
veit, að hún er ekki heiftrækin. Hvernig líður
henni? Hefur hún meðgengið . . .?“
„Hún hefur ekkert meðgengið, herra minn.
Hún hefur ekkert sagt. Það steinleið yfir hana,
þegar við opnuðum dyrnar á lesstofunni og hún
sá lík frænda síns,“ sagði Sutton. „Hún féll um,
að minnsta kosti. Þér eruð læknir . . . já, auð-
vitað, Wigmorestræti . . . kannski þér vilduð
skreppa upp og líta á ungfrúna, herra minn?“
„Vissulega," svaraði læknirinn hálf-hikandi.
„Hvað viðvíkur þvi, sem ég sagði áðan . . . þá
má vel vera, að það sé rangt. Sennilega gerði
Beeding meira úr þessu en ástæða var til. Hann
er málskrafsskjóða og heimskingi."
„Við skulum ræða það mál seinna, læknir,"
sagði lögregluforinginn. „Ef þér viljið gera svo
vel að útbúa yður, þá ætla ég að skreppa niður
til húsvarðarins og hitta hann að máli.“
„Ég verð tilbúinn innan þriggja minútna."
Um leið og þeir gengu niður götutröppurnar
og út í þokuna, leit Sutton íbyggilega til yfir-
boðara sins.
„Hvernig lízt yður á þetta, herra?“
„Engan veginn. Sú staðreynd, að stúlkan átti
orðasennu við frænda sinn, sannar ekkert að hún
hafi drepið hann.“
„Orsök og afleiðing, herra,“ andæfði lögreglu-
foringinn. „Þetta kemur allt heim . . . Hvar i
fjandanum er þessi kjallarainngangur! Það sést
ekkert í þessari bölvaðri þoku.“
„Hann virðist vera hérna," tautaði Williams
og snerti skyndilega handlegg Suttons. Hann
hafði náð í grindverk og það var op framundan,
og ógreinilega birtu lagði að neðan. Þeir heyrðu
mannamál. Tveir karlmenn ræddu saman . . .
„Þetta er nóg, Beeding minn,“ sagði önnur
röddin, „segðu henni bara að ég hafi ekki getað
komið. Þokuskrattinn hefur gert mér svo erfitt
um vik og tafið mig svo, að ég verð að flýta
mér eins og ég get.“
„En það myndi ekki taka þig nema mínútu,
að hitta hana snöggvast sjálfur."
„Þú heldur það. En hugsaðu þig um, félagi. Þú
kannast við kvenfólkið, ekki satt? Sægur af
spurningum . . . andmæli: o. s. frv. . . . Ég þekki
þetta allt, þori ekki að hætta á það. Ég er þegar
orðinn of seinn. Þar að auki langgr mig ekkert
til að lenda aftur í rifrildi við karlskrattann.
Segðu henni, að ég komi á morgun.“
Eftir þetta heyrðist hratt fótatak á steinstétt-
inni og augnabliki siðar straukst einhver hratt
fram hjá lögreglumönnunum. Williams sá snöggv-
ast háan og grannan pilt — og veitti því ósjálf-
rátt eftirtekt, að hattur hans var moldugur og
það var líka moldarblettur á vinstri öxl hans. Um
leið og hann fór fram hjá leit hann til þeirra
forvitnislega, hikaði, eins og hann ætlaði að yrða
á þá, en hélt svo. áfram út í þokuna.
„Hæ, þið þarna niðri, — Beeding," kallaði
Sutton um leið og hann fann kjallaraopið og steig
niður í tröppurnar. „Hver var hann, þessi, sem
var að fara?“
„Hann? Það var herra Gillespie," sagði Bee-
ding og rýndi á hina óvæntu gesti.
„Vinur yðar?“
„Ekki beinlínis herra minn. Hann er pilturinn
hennar ungfrú Ólífant, ef þér viljið vita það.
Vinnur við dagblað. Hann hafði gert ráð fyrir
að koma og heimsækja hana í kvöld, en þokan
seinkaði honum; hann sagðist hafa verið að elt-
ast við þjófa . . .“ Beeding þagnaði og sá að mál-
æði hans var að hlaupa með hann í gönur. „En
hvað varðar ykkur um þetta?“ hélt hann áfram
tortryggnislega. „Hvað er ykkur á höndum?"
„Við þurfum að tala við yður. Óvæntir atburð-
ir hafa gerzt á efstu hæðinni og við þurfum að
spyrja yður um ýmislegt."
„Á efstu hæðinni?" endurtók Beeding skelk-
aður. „Hver þremillinn! Ungfrú Bobby hefur þó
víst ekki unnið eitthvert óhappaverk — eða
hvað ?“
„Bjuggust þér við einhverju slíku?“ spurði
Sutton snögglega, „Við erum lögregluforingjar,
maður minn. Sögðuð þér Cardew lækni fyrr í
kvöld, að ungfrú Ólífant og frændi hennar hefðu
átt orðasennu?"
„Já, ég gerði það, og það var satt,“ sagði
Beeding .„Þau hnakkrifust . . . Sjáið til. Ég ætla
ekki að fullyrða neitt. Ungfrú Bobby hefur ekki
farið út allt kvöldið, og heldur ekki gamli mað-
urinn, að því er ég bezt veit. Og enginn hefur
heldur komið.“
„Þökk — það er einmitt það, sem ég vildi fá
að vita,“ sagði Sutton hörkulega. „Það er bezt
þér komið með okkur, Beeding."
„En hversvegna? Hvað hefur gerzt?“ spurði
húsvörðurinn með miklum undrunarsvip. „Ung-
frú Ólifant hefur þó víst ekki framið sjálfsmorð
— eða hvað?“
„Það er ennþá verra; hr. Ólífant hefur verið
myrtur, og ef til vill getið þér hjálpað okkur.
Komið nú — standið ekki þarna eins og glópur.
Ég þarfnast yðar uppi.“
Á meðan Beeding fylgdist dauðskelkaður með
lögreglumönnunum að framdyrum hússins, var
Bill Williams að kíma með sjálfum sér að hryss-
ingslegum vinnuaðferðum Suttons, Þessar aðferð-
ir færðu honum upplýsingar, sem ef til vill hefðu
ekki komið fram hjá þessum tveim mönnum, sem
bersýnilega voru stúlkunni hliðhollir; en um leið