Vikan - 24.04.1952, Blaðsíða 6

6
gat þetta leitt Svtton á villigötur. Williams hafði
sjálfur litla trú á hryssingslegum rannsóknarað-
ferðum.
Þeir hittu Cardew lækni í anddyrinu. Hann
hafði haft fataskipti og var í buningi er hæfði
starfi hans betur, og hélt á lítilli handtösku. Hann
óg Beeding skiftust á snöggu, kunnuglegu augna-
tilliti.
„Vdrið það þér, sem sögðuð frá, herra minn?“
Spurði Beeding í ávítunartón.
„Sagði frá? Hvað í ósköpunum eigið þér við,
Beeding?“ svaraði læknirinn ergilegur. „Þér
sögðuð mér frá vissum atvikum fyrr í kvöld, og
ef þér hafið ýkt eitthvað, þá verðið þér sjálfur
að leiðrétta það við lögregluforingjana."
„En þér hlustuðuð á rifrildið sjálfur, herra
minn,“ andæfði húsvörðurinn. „Þér heyrðuð ungu
stúlkuna hrópa upp, og þér sögðuð, að þér hefð-
uð haldiö að það værum við hjónin. Þér spurð-
uð mig ..."
„Það skiptir engu,“ sagði Cardew læknir og
leit til hans með aðvörunarsvip. „Tungan í yður
er of liðug í þolinmóðnum, vinur sæll, og ég ráð-
legg yður að hafa betri hemil á henni fram-
vegis.“
„Já, herra minn,“ sagði Beeding auðmjúklega.
„Samt sem áður ber okkur að gera það, sem
við getum, til að hjálpa lögreglunni,“ hélt lækn-
irinn áfram. „Hr. Ólífant hefur verið myrtur, og
skylda okkar er augljós. Hvað mig sjálfan snert-
ir, dettur mér ekki í hug að trúa því, að stúlkan
eigi sök á þessu, — en það er ekki okkar að
dæma um það.“
Á leiðinni upp kynnti Sutton félaga sinn fyrir
lækninum.
„Því sögðuð þér ekki frá þessu fyrr, lögreglu-
foringi" ? sagði Cardew. „Mér er mikil ánægja
að kynnast yður, hr. Williams. Þér eruð einn
hinna fimm stóru, er mér sagt. Ef ekki stæði
svona leiðinlega á, mundi heimsókn yðar hafa
orðið ánægjulegur viðburður fyrir mig.“
„Það er fallegt af yður að segja þetta, herra
minn,“ sagði Williams og brosti breitt. „Mikill
heiður fyrir mig líka — ég á við að kynnast
yður. Ég held ekki að ég Sé að segja frá neinu
leyndarmáli, þótt ég láti þá skoðun í ljós, að
nafn yðar sé líklegt til að verða á heiðursmerkja-
skránni um nýárið.“
„Hvað er hér á ferðinni — keppni í blómvanda-
kasti?“ spurði Sutton og leit á lækninni af meiri
eftirtekt en áður. „Afsakið, herra minn, en ég
gerði mér ekki grein fyrir, að þér væruð hinn
þekkti dr. Cardew.“
„Eg er hræddur um að yfirforinginn sé nokk-
uð bersögull," sagði Cardew læknir brosandi. „Við
megum ekki telja kjúklingana áður en þeir
skríða úr egginu, ha ? Það er spakmæli sem einn-
ig á stundum við yðar starf, skilst mér. Jæja,
þá erum við komnir upp . . . Einkennilegt, að
jafn ríkur maður og Ólífant skyldi búa í svona
lélegri þakíbúð.“
Þeir gengu inn og lögregluþjónninn tilkynnti,
að Bobby virtist vera að hressast. 1 raun réttri
fylgdist stúlkan vel með öllu, sem gerðist í kring-
um hana, en hún minntist áminningar Konkvest
og lézt vera í móki og meðvitundarlítil, þegar
Cardew læknir, sem hún þekkti og féll vel við,
rannsakaði hana.
„Já, hún er enn eftir sig eftir áfallið, vesalings
barnið,“ sagði læknirinn í vorkunnartón. „Þér
getið ekki yfirheyrt hana nú, lögregluforingi.
Hún er elcki fær um það . . . Er enginn kven-
maður hérna ? Einhver, sem getur litið eftir
henni? Hvernig er það með konuna yðar, Bee-
ding? Hversvegna kom hún ekki upp með yður?“
„Hún hefði komið, herra minn, en við vissum
ekkert hvað var um að vera.“
Charlie Beeding þagnaði. Hann heyrði rödd,
sem hann þekkti. Frú Beeding hafði komið upp
á eftir þeim og var nú að tala við Davidson und-
irforingja frammi í anddyrinu. Hún vildi fá að
vita hvað væri á seyði. Hún var móðurleg og
tók strax að sér að hjúkra Bobby.
„Ófagurt útlit þetta,“ tautaði Sutton og leið
illa. „Ég vil ekki trúa því, að stúlkan hafi framið
verknaðinn, en það virðist ekkert annað . . .
Vilduð þér líta á líkið, læknir?"
„Vissulega, ef þér óskið,“ sagði dr. Cardew
og hleypti brúnum. „Ég get ekki annað en hugs-
að um ungu stúlkuna. Henni hefur liðið illa. Ólí-
fant fór illa með hana, trúi ég, og setti sig allan
á móti fyrirhugaðri giftingu hennar. Ég held að
orðasenna þeirra í kvöld hafi staðið í sambandi
við piltinn hennar.“
„Segið okkur meira, læknir,“ sagði Williams
vingjarnlega.
„Ólifant leigði mér íbúðina, og ég þekkti hann
dálítið. Hann hafði umráð yfir arfi stúlkunnar
samkvæmt erfðaskrá föður hennar, og gifting
VIKAN, nr. 16, 1952
hennar hefði svipt hann lögverndara- og fjár-
haldsréttinum."
„En núna, þegar hann er dauður, er stúlkunni
frjálst að giftast hverjum sem vill og hvenær
sem hún óskar, ha?“ spurði Sutton með tor-
tryggnissvip. „Sömuleiðis fær hún umráð yfir
peningum sínum.“
„Guð komi til! Þér eruð þó ekki að gefa í
skyn . . . Það er óhugsandi, að hún hafi myrt
frænda sinn . . . Hver rækallinn! Þetta er blátt
áfram voðalegt!“ Dr. Cardew þagnaði þegar hann
stóð andspænis líkinu. „Svo hann var myrtur
á þennan hátt, þar sem hann sat við skrifborðið
sitt?“ Hann gekk um og þjálfuð augu vísinda-
mannsins tóku eftir hverju smáatriði. „Hvað í
ósköpunum er þetta?“
Hann starði á stálhnúðinn á prjóninum, sem
virtist vera festur á bakið á líkinu.
„Mér virðist það vera einskonar rýtingur,
herra minn,“ sagði Sutton. „Að minnsta kosti
vann það sama verkið í þetta sinn. Haldið þér
að venjuleg stúlka hafi krafta til að reka vopn-
ið svona djúpt?“
Cardew hristi höfuðið hugsandi.
„Ef til vill næga krafta, en síðar kunnáttu; að
mínu áliti er þetta mjög ólíklegt," sagði hann.
Hún hefði þurft að hafa góða þekkingu á líf-
færafræði. Ef lagið hefði komið þumlungi hærra,
hefði vopnið lent á rifi . . . Tilræðið hlýtur að
hafa verið mjög snöggt, leifturhratt, því Ólífant
hefur bersýnilega hlotið bana áður en hann vissi
hvað gerzt hafði."
„Ekkl varð hann að miklum notum,“ muldraði
Sutton eftir að læknirinn var farinn. „Ég var
að vona, að hann yrði að einhverju gagni. Þegar
stúlkan kemur til yfirheyrzlu, þarf ekki að vænta
mikils af honum í vitnastúkunni."
„Það er ekki víst að hún verði yfirheyrð," tók
Williams fram i. „Ég er hreint ekki ánægður,
Sutton. Það er eitthvað bogið við þetta allt, og
ég get ekki gert að því, að mér finnst á mér, að
við séum á villigötum."
Davidson kom inn og skýrði Sutton frá að lög-
reglukonan væri komin og óskaði að tala við
hann. Sutton fór fram fyrir.
„Lokaðu hurðinni, Mac,“ sagði Williams snögg-
lega.
Davidson gerði það, hálf-undrandi. Scotland
Yard-mennirnir voru nú einir í fyrsta skipti,
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Ég keypti hérna dálítið af nótum handa Lilla Lilli: Pabbi! Má ég æfa mig núna?
— ég veit ekki hverjum hann mun líkjast mest Bach — Pabbinn: Ágætt — drengur minn — gerðu það — það gleður
Beethoven — Mozart! Ég ætla að setja þær á hlaghörpuna. mig, að þú ert svona ástundunarsamur!
Pabbinn: Ég er stoltur af þessum dreng
— hann á eftir að láta til sín taka!
Pabbinn: Hvað gengur á fyrir þér? Sérðu augað I
mér! Ég hélt, að þú ætlaðir að æfa þig!
Lilli: Ég er að því — pabbi — ég er að æfa körfu-
bolta!