Vikan - 24.04.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 16, 1952
„Þú hefur verið eins og í leiðslu, líkt og þig
væri að dreyma,“ sagði hann.
„Það er hræðilegur draumur, Fitz.“
„Já, en það er nú meira en það,“ sagði hann.
Hann kveikti sér í vindlingi og hallaði sér aftur
á bak. „Það er bezt að ég segi þér, Sue, að það
er einhver að reyna að gera þér til miska.“
„Gera mér til miska . . .“
„Sá, sem myrti Luddington, hefur að yfirlögðu
reynt að láta líta svo út sem þú hafir gert það.“
,,Hver . . . hvislaði hún.
„Ég veit ekki, hver það er. Og sízt af öllu vil
ég hræða þig. En ég vil vara þig við — ég veit
ekki einu sinni við hverju. Hann sat um stund
þögull og reykti og augnaráð hans var fjarrænt.
Hann var að sjá sem hann hefði sofið lítið. Það
voru skarpir drættir kringum augu hans og munn,
og látbragð hans og hreyfingar lýstu taugaóstyrk.
Hann leit upp og mætti augnaráði hennar og
brosti. Þetta fer allt vel, Sue. En nú ætla ég að
segja þér af Lissy gömlu. Hún ætlaði að hringja
á bíl. Hún átti frí þennan dag, og hún ætlaði
í bió í Bedford. Síminn er inni í lækningastof-
unni, en það er líka tæki í eldhúsinu, svo að
henni væri hægara um vik að svara í símann,
þegar hann væri ekki heima. Þegar hún tók
heyrnartólið upp, heyrði hún, að hann var að
tala. Það sem hann sagði var þetta, að svo miklu
leyti, sem hún mundi: „Ég sór rangan eið. Ég
hefði aldrei sagt sannleikann, en nú neyðist ég
til þess.“ Hún segist muna þessi orð nákvæm-
lega, og ég held, að hún segi satt.“ .
Sue sat teinrétt í stólnum og starði á Fitz. „Já,
en — hver . . .“
„Það vissi Lissy ekki. Hún hefur svarið, að
hún hafi ekki hugmynd um, hver það hafi verið,
sem hann talaði við. Svo nefndi læknirinn þig.
En hún man það ekki alveg greinilega. Hún
sagði, að hún hefði verið í þann veginn að leggja
heyrnartólið á þegar hún heyrði hann segja:
„Núna, þegar það er Sue, neyðist ég til að segja
sannleikann."
„En . . . hvernig . . .“
Fitz stóð á fætur, gekk að svalariðinu og
fleygði vindlingnum á milli lárberjatrjánna og
sneri sér aftur að henni. „Hann hefur eflaust
meint, að hann hafi svarið rangan eið, þegar
Jed var annarsvegar. Og það er einnig augljóst,
að honum hefur fundizt, að hann yrði að segja,
það sem hann vissi, ef ætti að handtaka þig.
Þessvegna er ekki ósennilegt að hann hafi látið
þann vita, sem — já, sem sást . . .“ TJtitekið
andlit Fitz var hörkulegt eins og andlit Woodys
hafði verið. „Það lítur út fyrir, að hann hafi
vitað, hver hafi myrt Ernestinu, og það hafi ver-
ið einhver, sem hann hefur ekki viljað fórna fyrir
Jed, en fyrir þig. Auðvitað getur þessu verið
öðruvísi farið. Og ef það hefur verið sama mann-
eskjan, sem drap hann, þá er einhver einkenni-
leg mótsögn við það, hvernig hann dó.“ Fitz gaf
enga skýringu á því við, hvað hann ætti með
orðum sínum. Hann stóð þögull og þreytulegur.
„Fitz, það var mín vegna. Hann var að reyna
að hjálpa mér . . .“
„Vitleysa," sagði Fitz stuttur í spuna. „Hættu
nú bara að hugsa um þetta. Hann getur hafa átt
við svo margt annað. Ef til vill fáum við aldrei
að vita það fyrir víst. Lögreglan hefur reynt
að komast fyrir við hvaða númer hann talaði.
Það er aðeins eitt númer, sem þeir eru vissir
um, og það var heima hjá Ruby, þar svaraði
vinnukonan og Ludington sagði ekkert við hana.
Og svo . . . heyrðu Sue manstu ekki, hvað þú
gerðir við þennan hlut, spegilinn eða hvað það
nú var?“
„Nei, Fitz! Það getur hafa verið hvað sem
er. Ég — hvernig er með Jed og Ruby?“
„Þau segjast hvorugt muna, að þau hafi séð
hann. En þú hlýtur að muna, að þau hafi séð
um líður. Svo er það annað, sem mig langar til
að fá að vita. Ertu viss um, að þú hafir bundið
hann svo vel, að hann hafi ekki getað losað sig
sjálfur ?“
Hún var viss um það.
Henley álítur, að þú hafir ekki gert það, en
ég held það. Ég held, að það sé orðinn svo rík-
ur vani hjá þér, að binda hann vel, jafnvel þó
að þú sért taugaóstyrk og sért að hugsa um eitt-
hvað annað. Og ef þú hefur gert það — hver
var það þá, sem reið burt á honum? Og var ein-
hver, sem gerði það?“
Hann gekk um gólf litla stund. „Ég verð að
fara til Shepso’ns og segja honum tíðindin. Það
var sýslumaðurinn, sem sagði mér þetta. Hann
hefur verið þér ákaflega góður. En ég veit ekki
. . .“ hann þagnaði við og sagði því næst: „Ég
veit ekki, hvort hann má sín all miklu lengur
við Henley."
Hann þagnaði og horfði beint í augun á henni.
„Við skulum sjá um, að hann gefist ekki upp,“
sagði hann eins og hann væri að sverja hátíð-
legan eið. Og allt í einu tók hann utan um hana.
Hann þrýsti henni fast upp að sér og kyssti
hana, þvi næst brosti hann til hennar. „Nú ertu
eins og þú átt að vera.“ Hann varð brátt alvar-
legur aftur. „Heyrðu Sue . . . þér finnst ég ef
til vill eins og kvíðafull, gömul kona, en samt
. . . á Woody skammbyssu ?“
„Já, það held ég.“
„Það er ekki af því, að ég telji það gagna svo
mikið. En ég skal segja þér, að mér þykir allur
varinn góður. Ég er ekki alveg rólegur hérna á
staðnum.“
Henni fannst sem kökkur kæmi í hálsinn á
sér. „Hvað meinarðu?"
„Þetta er afar slæmt ástand, Sue. Það er hættu-
legt. Segðu Woody að minnsta kosti, hvað ég
hef sagt.“
Þegar hann var farinn hugsaði hún um, það
sem Woody hafði sagt um Ernestínu. Ef til vill
merkti það ekki neitt, en ef Ernestína hefur haft
einhver ákveðin áform i huga — ef hún hefur
haft hug á einhverju — þá gat það auðvitað ver-
ið eitthvað í sambandi við morðið. Hún ætlaði
að segja Fitz frá þessu. Það var þarfleysa að
vera að minnast á þetta við Karólínu nema því
aðeins að Woody vildi það sjálfur. Það kynni að
hafa þær afleiðingar að hún yrði áhyggjufull og
reið og það var engin ástæða til þess. „Þetta
fer allt vel,“ hafði Fitz sagt.
Hressandi vindblærinn lék um kinnar hennar.
Skuggarnir umhverfis húsið og kringum hina
þéttu sígrænu runna stækkuðu ört. Það var tekið
að skyggja í furuskóginum sunnan undir húsinu.
Húmið færðist hvarvetna yfir. Dökkblár litur
skugganna rann saman við grænan lit vorsins.
Nýútsprungið geitnablóm vaggaðist blíðlega fyr-
ir vorgolunni eins og það væri að búast til svefns.
Angan þess barst að vitum Sue.
Kyrrlát kvöldljósin, dimmbláir skuggar furu-
trjánna, fjólubláar fjallabrúnir í fjarska voru
sem afneitun gegn þvi, sem einmitt hafði smogið
i gegnum þessa sömu skugga.
Frá hestshúsinu við hliðina á íbúðarhúsinu
heyrði hún í Jeremy. Hún sneri sér við til þess
að fara inn. í sömu andránni kvað við skot-
hvellur frá kjarrinu. Tréflísar flugu úr stólpan-
um, sem næstur henni var. Annað skot í viðbót
rauf kvöldkyrrðina. Fáeinir fuglar flögruðu
gargandi upp úr furutrjáaþyrpingu.
Því næst varð allt hljótt á ný þangað til Woody
kom hlaupandi út um dyrnar að baki hennar.
15. KAFLI.
Þetta var bífræfnislega gert. Ef tilgangurinn
með þessu skoti var morð, lá mjög nærri, að það
heppnaðist. Kjarrið var um það bil fimmtíu metra
frá húsinu yzt á grasflötinni. Það var nokkuð
breið skógarspilda á Poorelandareigninni, sem lá
næst Jamesonbúgarðinum. 1 þessum skógi var
þéttur undirskógur og láberjatréin stóðu afar
þétt. Ekkert var auðveldara en fela sig bak við
breið blöð þeirra. 1 honum voru einnig djúpir
uppþornaðir lækjafarvegir. Þetta var fyrirtaks
felustaður, og var hægur vandi að nálgast húsið
þaðan. Sue, sem hafði staðið kyrr á tröppunum
í gulu peysunni sinni, hafði verið ágætis skot-
spónn. Á eftir ræddu þau styrkleika byssunnar,
Woody kom með uppástungu, sem ekki var hægt
að sanna, því að fyrri kúlan hafði strokizt við
stólpann við hlið Sue og tætt upp nokkrar tré-
flísar, en hafði því næst dottið einhversstaðar
Að ofan: Tíbetbúar leggja framliðna menn á tilbúin steinaltari, en það er gert samkvæmt gömlum
jarðarfarasiðum. — Að neðan í miðju: Sendlingurinn er hánorrænn fugl, sem verpir í nyrztu héruðum
Evrópu. Á veturna fer hann til dvalar suður um alla álfuna, allt suður að Miðjarðarhafi, en margt
af honum staðnæmist samt í norðlægum löndum.