Vikan - 01.05.1952, Blaðsíða 1

Hú n fa n n
í fjörunni stein.
Viðtal við frú Tove Ólafsson myndhöggvara.
Sumarið 1945 flykktust heim margir
þeir íslendingar, sem urðu að dveljast í
erlendum löndum meðan heimsstríðið geis-
aði. Meðal þeirra var Sigurjón Ólafsson
myndhöggvari. Öll stríðsárin hafði hann
búsetu í Kaupmannahöfn og var kvæntur
danskri konu, frú Tove, sem einnig stund-
aði höggmyndagerð. Þau áttu eina dóttur
barna. Sigurjón hélt heimleiðis snemm-
sumars 1945, en kona hans og dóttir
nokkru síðar. Skyldi hann undirbúa sýn-
ingu, sem þau hjón ætluðu að halda sam-
eiginlega með haustinu. Þetta var ekki
fyrsta ferð frú Tove til landsins, hún kom
út hingað með manni sínum sumarið 1934,
þá í brúðkaupsferð og var farið norður
um land, allt til Mývatns. Og að þeirri
ferð lokinni hafði hún spurt sjálfa sig eins
og svo margir aðrir: „Hvernig er hægt að
lifa í svona hrjóstugu landi?“ Nú kemur
hún rúmum tíu árum síðar og hyggst
setjast að fyrir fullt í þessu landi hinna
lítt sjáanlegu lífsskilyrða. Og enginn get-
ur láð henni þótt mikil þætti henni við-
brigðin frá heimalandinu, þar sem mýkt
og grózka ríkir í hverjum drætti lands-
lagsins: þetta nýja land var svo nakið,
fjöllin svo gneip þó falleg væru. Því fór
eins fyrir henni og forníslendingum, sem
gerðust handgengnir erlendum konungum:
þegar leið á sumar tók hún ógleði mikla,
hafði ekki vinnufrið, kom engu í verk.
Ekki var annað sýnna en hún yrði að láta
af þeirri ætlun sinni að dveljast í þessu
landi, sem var svo harðbrjósta að svipta
hana dýrustu eign listamannsins, vinnu-
friðinn. Þá varð henni dag einn gengið
niður í fjöru. Þar fann hún stein. Hún
gekk í hring um hann og skoðaði, þetta
var venjulegur grásteinn. En lögun hans
vakti með henni forvitni og hún fékk menn
til að bera hann heim í vinnustofu. Síðan
tók hún að meitla hann og móta eins og
hún hafði áður gert við tré og gifs. Og
sjá, steinninn sveigðist fús undir vilja
hennar, tók á sig þau form, það sköpulag,
sem hún kaus. Og hún tók aftur gleði sína.
Síðan hefur frú Tove dvalizt hérlendis
og segist una sér með ágætum, ef hún fær
að skreppa til heimkynna sinna svona ann-
að hvert sumar til að rifja upp gamlar
minningar. Og án afláts meitlar hún líka
myndir úr íslenzku grágrýti. Þeir sem
Frh. á bls. 3.
Amman.
Ljósin.: Sig. Guðmundsson.