Vikan - 01.05.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 17, 1952
11
.1 veiöutn
SAKAMÁLASAGA
Framhafdssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
17
milli runnanna. Hvað varð um hina, vissu þau
ekkert.
Þau.vissu heldur ekki, hvað varð um þann sem
hafði staðið milli furutrjánna og beðið eftir tæki-
færi. Það vildi svo til, að lögregluþjónarnir, sem
gættu hússins, voru ekki á verði þennan dag, ekki
af því að grunur Henleys lögreglufulltrúa gagn-
vart Sue hafði minnkað, heldur af því að hann
þurfti á þeim að halda til annars.
Að öði'u leyti var þessi tími mjög kyrrlátur
og án frekari viðburða. Sá, sem hafði komið í
námunda við húsið, hafði farið þaðan aftur án
þess að nokkur yrði hans var. Að visu var ekki
mikill tími til undankomu en nægilega mikill á
meðan Woody hljóp inn eftir skammbyssunni
sinni. Woody rannsakaði skógarþykknið, og að-
stoðaði Kristin hann með kolaskóflu, úfin á svip.
Leifur var einnig með þeim, en hafði verið heldur
ófús að fylgja þeim og hékk alltaf i pilsinu henn-
ar ömmu sinnar. Hann rak upp ámátlegt hljóð,
þegar Woody skaut á eitthvað, sem . hann hélt
að væri maður á bak við tré, en það reyndist ekki.
Karólína kom þjótandi frá hesthúsinu. Hún fór
inn i íbúðarhúsið og kom út aftur vopnuð gam-
alli skammbyssu með löngu hlaupi, sem. hafði
ekki verið notuð síðan í borgarastyrjöldinni. Sue
tók hana af henni.
,,Hún er hlaðin," sagði Karólína. ,,Ég gætti þess
alltaf að láta hana vera hlaðna."
Sue hélt á henni þannig að hlaupið sneri niður
og ætlaði að hlaupa þangað, sem Woody var, en
Karólina hélt í hana. ,,En ef það verður nú skot-
ið á þig Sue. Vertu kyrr hérna! Farðu inn Sue!“
Woody kom hlaupandi í áttina til þeirra og
Kristín á eftir honum. „Hringdu til lögreglunn-
ar. Flýttu þér, Sue. Þeir geta lokað veginum."
Kai'ólína flýtti sér inn á eftir Sue, og Systir
Pritches, sem var orðin æst af ákafa hinna, hljóp
geltandi á milli þeirra og þvældist fyrir. Þegar
ekki svaraði á miðstöðinni, þreif Karólína heyrn-
artólið af Sue og sló óþolinmæðislega á gaffal-
inn og hrópaði í sífellu: „Halló — lögreglustöðin
— halló!" þangað til stöðvarstúlkan svaraði
loksins.
Það hafa ekki liðið meir en tíu mínútur áður
en fyrri lögreglubíllinn kom. ,Þau heyrðu þegar
hann kom hvínandi eftir þjóðveginum. Þau fóru
öll út á tröppur og tóku á móti þeim, sem komu.
Lögregluþjónninn, sem kom á undan út úr bílnum
horfði á þau fullur undrunar — Kristínu með
kolskófluna, Sue með gömlu skammbyssuna og
Karólinu, sem var hrædd og reið í senn. Lög-
regluþjónninn leit með nokkurri velþóknun á
skammbyssu Woodys.
Báðir lögregluþjónarnir skoðuðu stólpann, og
var þeim skýrt frá því sem gerzt hafði í stuttu
máli, og fóru þeir því næst til að rannsaka furu-
skóginn. Woody fór með þeim. Rétt á eftir kom
annar lögreglubíll. Þetta var njósnarbíll, sem
hafði heyrt útvarpstilkynninguna, og voru í hon-
um tveir lögregluþjónar, sem tóku þátt í leitinni
með hinum, sem fyrr komu.
Raunar fundu þeir nokkuð, sem var athyglis-
vert.
Sue fékk ekki að vita það fyrr en seinna og
Woody heldur ekki, því að hann var farinn inn
til þess að hringja í Benjamín sýslumann, þegar
lögregluþjónarnir urðu þess varir. Ljóst hár hans
var úfið og það. var rispa á andliti hans, sem
hann hafði fengið, þegar grein slóst framan í
hann. Hann var mjög ákafur á meðan hann var
að segja sýslumanninum frá því, að það hefði
verið skotið á Sue. Það táknaði það, að morð-
inginn léki lausum hala og héldi til í námunda
við húsið og þannig var hægt að sanna, að Sue
var ekki morðinginn, það hlaut Henley að skilja.
Sue hafði ekki dottið það í hug. Kristín, sem
stóð hjá og hlustaði á, tuldraði samþykkjandi:
„Ekkert er svo með öllu illt, að ekki boði nokk-
uð gott. Hann hitti Sue ekki, og nú verður hann
hengdur sjálfur fyrir vikið."
En svo auðvelt var þetta samt sem áður ekki.
Sýslumaðurinn vildi ekkert um þetta segja við
svo búið, en sagði, að hann ætlaði að koma þang-
að með Henley.
Þegar Woody hafði lokið símtalinu og sett
heyrnartólið á, bað Sue um Fitz. Stöðvarstúlk-
an svaraði fljótt og var nú hin liprasta. „Hann
er ekki heima, ungfrú Poore,“ sagði hún áköf.
„Hann fór á bifreiðavei'kstæðið. Það sprakk hjól
á bilnum hans, og hann hringdi heim og bað um
að senda eftir hinum bílnum, en ungfrú Duval
var stödd þar heima og svaraði í símann og
bauðst til að sækja hann í bílnum sínum. Á ég
að reyna að ná í hann á verkstæðinu? Var skotið
á yður ungfrú Poore?"
„Já, ég . . . viljið þér vera svo góð að reyna
að ná í bifreiðaverkstæðið."
„Hamingjan góða, hvað þetta er hræðilegt. Við
erum öll dauðhrædd við að fara héðan á kvöldin
og nóttunni, ungfi’ú Poore . . . nú skal ég gefa
yður bifreiðaverkstæðið."
Karlmannsrödd svaraði og sagði, að ungfrú
Duval hefði sótt Wilson fyrir f jórðungsstund
.... ungfrúin hafði komið í bil Jed Bailys.
Hann áleit, að þau ætluðu til Duvalsetursins.
Hann heyi'ði að ungfrú Duval var eitthvað að
tala urn að boi’ða kvöldverð þar. Sue hringdi á
Duvalsetrið og það var Kamilla, sem svaraði.
Jú, Fitz var þar. Þau voru að drekka kokteil og
ætluðu að fara að setjast að borðinu.
Rödd hennar var ekki rnjög vingjarnleg. Hún
líktist rödd Ernestínu svo mikið, að Sue sá hana
fyrir sér — kuldalega og með eitthvað það i fari
sínu, sem lýsti því að hún var ákveðin í að fá
vilja sínum framgengt, hvað sem það kostaði.
Kamilla rak'upp lágt hljóð, þegar Sue sagði henni
frá því, sem fyrir hafði komið. Jed og Fitz hafa
staðið mjög nálægt símanum, því að Jed kom
i hann og Sue heyrði rödd Fitz rétt hjá. Þau ætl-
uðu að koma þegar í stað. „Hver var það, Sue?
Sástu hann ekki? Veiztu ekki, hver það var?“
spurði Jed. Þegar Sue hafði skýrt honum frá
því litla, sem hægt var í sambandi við morðtil-
raunina, töluðu þeir Fitz hvor í kapp við annan.
Fitz kom í símann og hann var hás er hann
sagði: „Hefur áreiðanlega ekkert hent þig, Sue?“
„Nei, nei . . .“
„Ertu búin að gera lögreglunni aðvart?"
„Já, það eru lögregluþjónar að leita í skóg-
inum.“
Þau þögðu andartak, þvi næst sagði Fitz:
„Beiddu þá um að rannsaka húsið líka, og hest-
húsið. Bíllinn er fyrir utan, við verður komin
eftir fimm mínútur."
Það liðu auðvitað meira en fimm mínútur. Það
var fimm kílómetra löng leið eftir þjóðveginum
fi'á Duvalseti'inu. Þegar þau komu hafði Woody
einnig hringt í Ruby og Wat Luddington, og það
var einkennilegur glampi í augum hans.
„Hversvegna ertu að því? spurði Karólina. „Mér
finnst, að við ættum að láta Shepson dómara
vita, en Wat og Ruby . .
Woody svaraði ekki, en var ákveðinn og leynd-
ardómsfullur á svip. Það var óðar svarað i hinu
stóra og ríkmannlega húsi. Hinn virðulegi þjónn,
sem Ruby hafði ráðið til sin frá New York, kom
i símann.
Hann sagði, að herra Luddington væri ekki
heima og frúin heldur ekki, en þau væru væntan-
leg til kvöldverðar. Ákefð Woodys og ísmeygileg
rödd hans gerðu það af verkum, að hann gaf
honum þær upplýsingar, að hann héldi, að Ludd-
ington hefði farið á stjórnmálafund í Bedford,
og að frúin væri að temja hestana og ætti i
í’auninni að vera komin heim.
Kvöldvei'ður á heimili Luddingtonshjónanna
var boi'ðaður kl. 8.30, var það ætíð hin hátið-
legasta athöfn, sem Ernestína og Kamilla höfðu
litið öfundaraugum. Ernestína hafði látið snæða
kvöldverð kl. 7.30 til 8. Það var mjög skrýtið
að hugsa til þessa metings milli hinna tveggja
kvenna. Ernestina hafði verið sjálfkjörin foringi,
ekki aðeins fyrir hinn litla vinahóp þeirra Kam-
illu, Sue og Rumy heldur einnig fyrir hinum glað-
væra kunningjahóp í héraðinu, sem fór saman á
veiðar og í útreiðarferðir, þangað til Ruby kom
aftur heim með allan sinri auð og stjórnaði heimili
sem kona Wats með miklu meiri glæsibrag en
Ernestína. Minningin um þessar smáskærur var
sem minning um glaðværan og áhyggjulausan
heim, sem aldrei hefði verið til.
1 þeim heimi var ótti óþekkt fyrirbrigði, hið
sama var að segja urn morð. Sue varð hugsað
til Ernestinu í gula kjólnum þegar hún hélt hend-
inni við bakið og blóðið seytlaði milli fingranna
á henni. Henni varð hugsað til Ludingtons lækn-
is. Hún hugsaði um skotin frá frumskóginum.
Woddy var að tala í símann við Shepson dómara,
og lögregluþjónarnir voru á leiðinni frá skógin-
um. Hún heyrði þungt fótatak þeirra á tröpp-
unum.
Það var orðið of dimmt í skóginum til þess
að halda leitinni áfram. Að minnsta kosti leit
ekki út fyrir, að þeir myndu finna neitt. Sá,
sem faldi sig í skóginum mun hafa haft nægan
tírria til að komast undan.
Einn þeirra, sem var yfirlögregluþjónn, spurði
Sue, hvort hún hefði heyrt í bíl á veginum.
„Ég man ekki til þess. En það getur vel verið,
að bíll hafi ekið fram hjá, án þess að ég veitti
því athygli."
Það sést svo lítið af þjóðveginum héðan,“ sagði
Woody. „Limgerðið skyggir svo mikið á.“
Woody kom með flösku af Búrgundarvíni og
bauð þeim, er þeir neituðu mjög treglega. Kristín
kom inn með egg og svínsflesk og heitt kaffi,
sem þeir höfnuðu ekki. Þegar sýslumaðurinn og
Henley lögreglufulltrúi komu, gekk yfirlögreglu-
þjónninn með þeim út á svalirnar og töluðu þeir
þar saman í hálfum hljóðum. Þeir voru þar, þeg-
ar Fitz, Jed og ICamilla komu. Mölin þeyttist upp
þegar Jed stöðvaði bílinn snögglega. Shepson
dómari, sem var rjóður í andliti og í góðu skapi
eftir kokteil og kvöldverð, kom rétt á eftir. Þetta
varð æ líkara samkvæmi í hátíðlega upplýstu
húsi •— að undanteknum skammbyssum, sem lög-
regluþjónarnir höfðu við beltið.
Þegar Henley og sýslumaðurinn höfðu lokið
við að tala við yfirlögregluþjóninn, fóru þeir með
Sue inn í bókaherbergi Karólínu og spurðu hana
spjörunum úr, en Reveller gamli leit þá illu auga
úr körfunni sinni.
Shepson dómari hlustaði á. Hann sat og blés
og var á sífelldu iði, en lagði fátt til málanna.
Sue hafði raunar ekki margt að segja heldur.