Vikan - 01.05.1952, Blaðsíða 12

12
VIKAN, nr. 17, 1952
En henni varð brátt ljóst, að hugmynd Woodys
um það, að árásin á hana væri sönnun þess, að
hún væri ekki morðinginn, fengi ekki góðan und-
irtektir hjá Henley.
,,Eruð þér þess fullkomlega viss, að morðtil-
raun hafi í rauninni átt sér stað?“ sagði hann.
Sýslumaðurinn leit kuldalega á hann. Shepson
dómari hreyfði sig, opnaði munninn, en lokaði
honum aftur. ,,Já — já, ég hef þegar sagt yður
. . hóf Sue máls.
„Já, einmitt," sagði Henley lögreglufulltrúi.
„Þér hafið sagt!“
„Já, en stólpinn — flísarnar . . .“
Henley stóð á fætur. „Það er engin sönnun
fyrir því, að þessi árás hafi átt sér stað. Það
getur hafa verið undirbúið einmitt til þess að
koma okkur til að halda, að það hafi verið gerð
tilraun til að myrða þessa ungu stúlku, og að
hún geti þar af leiðandi ekki verið morðinginn
sjálf. Að minu áliti er þetta blátt áfram tilraun
til þess að villa okkur.“
„Þér getið samt ekki neitað því, að það var
skotið úr byssu," sagði sýslumaðurinn. „Það
heyrðu allir þegar skotið reið af. Karólína, Woody
og eldhússtúlkan . . .“
„Ungi maðurinn hefur gert þetta sjálfur. Hann
mundi gera hvað sem er til þess að hjálpa syst-
ur sinni.“
„Og hvað um hestinn?“ sagði sýslumaðurinn.
„Hvaða hest?“
Það var ekki fyrr en þá, að þau fengu að vita
að lögregluþjónarnir, sem leituðu í skóginum,
höfðu ekki orðið varir við, að neinn reyndi að
flýja, eða fundið skothylki, vindlingastubba eða
eldspýtur heldur fundið hófaför.
„Það var við lítið tré. Börkurinn hafði fletzt
ofurlitið af í þeirri hæð sem hestur er bundinn.
Sporin voru djúp og að áliti yfirlögregluþjóns-
ins alveg ný til komin. Það er afar lítið vatn í
læknum. Það litur út fyrir að hestur hafi stað-
ið þarna bundinn í um það bil hálftíma, ef til
vill skemur. Það er ekki hægt að segja um það
fyrir víst, en það er enginn vafi á, að þarna
eru för eftir hestshófa."
„Hve langt inni í skógi?“ spurði dómarinn.
„Um það bil hundrað metra. Við athugum
þetta á morgun í dagsbirtunni."
„Hvert liggja sporin ?“
„Eftir því sem við fáum séð hefur hesturinn
stokkið yfir lækinn. Sporin hverfa, höldum við,
annars var orðið svo skuggsýnt. En það tekur
annað belti af furutrjám og það er ekki auðvelt
að sjá spor í lagi af furunálum."
„Það verður erfitt fyrir þá að hrekja þetta
í réttinum," sagði Shepson dómari.
„Það verður ennþá erfiðara að sanna, að spor-
in hafi komið í kvöld,“ svaraði Henley stuttur
í spuna. „Við eyðum bara tíma og kröftum og
fé skattgreiðendanna með þessu, sýslumaður.
Wilkins hafði rétt fyrir sér. Stúlkan er sek eins
og skollinn sjálfur. Þetta er ekkert annað en
uppspuni . . .“
Sýslumaðurinn, sem var hár og magur, stóð
hægt á fætur. Þér verðið að hafa almennileg
rök fyrir ákærunni í þetta skipti, Henley. Ég
álít, að unga stúlkan hafi ekki myrt lækninn, og
ég trúi ekki að svo verði álitið í kviðdómnum."
„Það er ekki hægt að vita, hvert álit kvið-
dómsins verður,“ sagði Henley reiðilega. Rautt
andlit hans glansaði næstum eins og lakkstíg-
vélin sem hann var i. Því næst snerist hann á
hæli og þrammaði til dyranna, líkt og hann væri
að hlýða hernaðarlegri skipun, sem enginn heyrði
nema hann sjálfur.
Þegar hann var farinn leit Sue á sýslumann-
inn. Ef hún hefur átt von á uppörfunarorðum,
þá mun hún hafa orðið fyrir vonbrigðum. Hann
var þreytulegur og það var úrræðaleysi í svipn-
um. Hann gekk til Revellers og klóraði honum
bak við eyrað. „Þér heyrðuð ekki í neinum hesti?"
sagði hann. „Eða hljóð sem minnti á hest?“
Hún hristi höfuðið: „Eg heyrði ekki í öðru
en fuglunum, sem flugu úr trjánum. Eftir öðru
man ég ekki.“
„Ekkert skrjáf úr skóginum. Ekkert brothljóð
í greinum eða annað slíkt?“
Sue reyndi að muna. Hann las það í augna-
svip hennar, að henni tókst það ekki.
„Nú, jæja,“ sagði hann og stóð á fætur. „Ef
til vill finnum við einhvern, sem hefur séð eitt-
hvað. Segið við frænku yðar, að hún skuli ekki
vera alltöf kviðafull. Og raunar . . .“ hann sneri
sér við í dyrunum. Andlit hans var hrukkótt og
hvítt. „og raunar . . . segið bróður yðar heldur
ekki, að hann megi ekki vera of fljótur þegar
fingraförin verða tekin. Hann fær að hafa
skammbyssuna sína.“ Hann kinkaði kolli og fór.
Shepson dómari stóð á fætur og stundi þungan.
„Það er undarlegt með þennan hest. Og einnig
með veiðihest frænku yðar. Eruð þér viss um
að hafa bundið hann — Jeremy, meina ég —
íyrir utan hús læknisins?"
Sue kinkaði kolli. Hann andvarpaði á ný, brosti
þreytulega og klappaði henni vingjarnlega á öxl-
ina. „Við getum víst ekki gert meira i kvöld,“
sagði hann og gekk virðulegur út í anddyrið.
Hann var duglegur málafærslumaður. Hann hafði
flutt frábæra málsvörn fyrir Jed. En hún óskaði
þess, að hann hefði getað sagt eitthvað uppörv-
andi við sig.
Það heyrðist mannamál fyrir utan húsið, og
hún heyrði, að bílar óku burt. Woody kom inn í
bókaherbergið og Fitz á eftir, Woody var fölur
af reiði. Henley hafði beðið um að fá að sjá
skammbyssuna hans, hafði skoðað hana, þefað
af henni og spurt svo, hvort það hefði verið hann,
sem hefði hleypt úr byssunni.
„Og það bölvanlega við þetta allt saman var,
að ég skaut!“ Ég skaut inni í skóginum. Mér
sýndist ég sjá eitthvað á hreyfingu og áleit bezt
að skjóta fyrst og rannsaka það á eftir. Þetta
var þá bara svolítið hey, sem Leifur hafði hrúg-
að upp, þegar hann sló í skóginum. En það hafði
sem sagt verið hleypt af byssunni. Hann fann
púðurlykt. Og það vantaði eina kúlu. Já, þessi
fjandans Henley . . .“
„Stilltu þig nú, Woody," sagði Fitz. „Við get-
um ekki kippt þessu i lag í einni svipan.“ Rödd
hans var róleg, en hann leit á Sue og hún gat
séð, að hann var hræddur. Hann reyndi að láta
ekki á því bera. Það var kallað í Woody og hann
fór og var sýnilega þungt í skapi. Fitz gekk til
Sue, sem sat í gömlum hægindastól og hafði
sett annan fótinn upp i stólinn. Hún var einna
líkust skólatelpu i brúna pilsinu sínu, hvítu
blússunni og gulu peysunni, dálítið úfin, og hon-
um fannst hún fremur undrandi en hrædd á svip.
„Því hefði nokkur átt að skjóta mig? Hvers-
vegna?“ sagði hún.
Hann dró fótaskemil að stólnum, tók nokkur
tímarit af honum og bók um meðferð hunda, lét
það á gólfið og settist því næst hjá henni.
Við verðum að sjá svo um, að þú fáir lögreglu-
vernd. En ef það verður ekki hægt, þá hefur
Woody skammbyssu, og ég verð hérna líka. Hann
tók hönd hennar sneri henni við likt og hann
vildi festa sér i minni hverja línu í lófa hennar.
Þvi næst lagði hann hana við kinn sér. Um leið
og hann gerði það, kom Kamilla þjótandi inn í
fráhnepptri kápu. Hamangjan góða, Sue! Þarf
líka að halda í höndina á þér?“
Jed kom á eftir henni. Fitz sagði glaðlega:
„Þetta er svo falleg hönd.“ Jed hrópaði: „Sue,
hvað hefur eiginlega komið fyrir? Sástu alls
engan?“ Kvíða hans átti sér djúpar rætur. Sue
blygðaðist sín ofurlítið fyrir, að ótti hans hafði
ekki lengur áhrif á hana.
„Ég varð ekki fyrir neinu,“ flýtti hún sér að
segja. „Og ég hef ekki hugmynd um, hver það
var — eða hversvegna," bætti hún við og var
henni undarlega innanbrjósts. „Það verður að
vera einhver ástæða," sagði hún við Fitz. „En
það getur ekki verið. Það er enginn, sem mundi
.... gera það . . . .“
Wat og Ruby komu inn, sömuleiðis Woody og
Karólína. „Þetta hlýtur að hafa verið voðaskot,"
sagði Jed. „Það hefur einhver verið á veiðum 1
skóginum og er nú hræddur við að gefa sig fram.
Eða einhver vitskertur . . . .“
Wat kom og heilsaði Sue með handabandi.
Andlit hans var fölt og áhyggjufullt og minnti
allt I einu á andlit föður hans. „Þetta er skelfi-
legt.“ Hann stóð og horfði niður á hana og var
í vandræðum með, hvað hann ætti að segja. En
andartaki siðar hafði hann náð valdi yfir sjálf-
um sér og varð yfirlætislegur eins og hans var
Að ofan til hægri: Níundu aldar olíulampi skorinn úr sérstakri steintegund fannst nýlega við
Nishapúr í noröaustur hluta Irans (Persiu). Svona ljóstæki eru notuð enn þar í landi, og eru þau ekki
óskyld grútarlampanum íslenzka. — 1 miðju til hægri: Áður en járnbraut var lögð milli Moskvu
og Pétursborgar (Leningrad), ferðaðist fólk milli þessara staða í svona vagni. — Til vinstri: George
Washington Whistler, faðir James McNeill Whistlers, hins þekkta bandaríska málara, lagði fyrstu
járnbrautina milli Pétursborgar og Moskvu. — Að neðan til hægri: Er eldingin aðeins eitt vold-
ugt rafmagnsleiftur ? Svar: Nei, mörg rafmagnsleiftur mynda sömu eldinguna.