Vikan - 08.05.1952, Blaðsíða 4

4
VIKAN, nr. 18, 1952
Opnað í misgripum
Eftir Harolcl Goldman.
HANN lét bréfið falla niður
í póstkassann, kallaði á bíl,
sagði bílstjóranum heimilisfang,
hallaði sér aftur á bak í sætinu
og kveikti sér í vindlingi og
reykti, meðan bíllinn þræddi
gegnum síðdegisumferðina.
Hann hafði veitt því eftir-
tekt á póstkassanum, að næsta
tæming yrði klukkan fimmtán
mínútur yfir sex. Hann gat
því ekki gert ráð fyrir, að
bréfið kæmist til móttakanda
fyrr en morguninn eftir, í
fyrsta lagi; líklegra var, að
það kæmist ekki til hennar
fyrr en síðdegis næsta dag. Hún
mundi ekki vera heima, þegar
það kæmi, svo það mundi vera
um þetta leyti á morgun, sem
hún fengi bréfið. Hann gerði ráð
fyrir, að það tæki hana hálftíma
að ákveða, hvort hún ætti að
lesa það, annar hálftími myndi
fara í að ákveða, hvort hún ætti
að hringja hann upp, og tvær
mínútur myndu fara í hringing-
una sjálfa. Samkvæmt þessari
áætlun myndi síminn hans
hringja um 7-leytið annað kvöld.
Hann brosti- með sjálfum sér
að þessari áætlun sinni; ekki þó
að því, hve langan tíma hvert
atriði tæki, -— um það gat hann
ekkert vitað eða ráðið, — heldur
hitt, að hún ákvæði að lesa bréf-
ið eða síma til hans. Hann hafði
nefnilega sent henni mörg bréf,
eða réttara sagt þetta sama bréf
margoft, en alltaf fengið það
endursent óopnað. Ekki rifið eða
þess háttar, heldur bara alveg
eins og hann hafði gengið frá
því.
VEIZTU
1. María Skotadrottning átti
úr, sem var í lögun eins
og hauskúpa, um þrír
þumlungar í þvermál. Hver
er meðalstærð kvenmanns-
úra nú á dögum?
2. Hvar baulaði kálfurinn,
sem allir i heiminum
heyrðu til?
3. Hvort er Líma höfuðborg
Bólivíu eða Chile?
4. Eftir hvern er málverkið
Don Baltasar Charlos.
5. Hvað vegur nýra í full-
vöxnum manni ?
6. Hvernig eru horn á pekil-
hyrndum hrúti?
7. Hvert var hið rétta nafn
Moliers ?
8. Hver hlaut nafnið sólkon-
ungurinn ?
9. Hvenær fæddist ameríski
rithöfundurinn O. Henry,
og hvert var hans rétta
nafn ?
10. Hvað heitir syðsti oddinn
á meginlandi Evrópu.
Sjá svör á bls. lJf.
Jæja, hún gat þó ekki endur-
sent þetta bréf óopnað. Það
skemmtilegasta var, að hún
myndi aldrei komast að því, að
hún hefði verið beitt dálitlu
bragði. Nei, hann gat ekki kall-
að þetta bragð — guðdómlegur
innblástur var réttara. Og ef hún
gat ekki endursent bréfið óopn-
að, hvað var þá eðlilegra en að
hún læsi það? Og ef hún læsi
það, þá vissi hann, að hún hlaut
að síma til hans.
Auðvitað hefði hann getað
skrifað utan á bréfið með ritvél,
svo að hún hefði ekki getað séð
frá hverjum bréfið var, en það
hefði að líkindum reitt hana til
reiði. Nei, hún skyldi lesa bréf-
ið hans, vitandi það, að það var
frá honum. Nafn hans varð að
vera á umslaginu, — og hana
mátti ekkert gruna að hann
hefði neytt hana til þessa . . .
Nú þurfti hann bara að gera
einn hlut og bíða svo rólegur til
klukkan sjö annað kvöld.
Bíllinn stanzaði fyrir framan
stórt sambýlishús. Hann bað bíl-
stjórann að bíða sín og gekk
inn í húsið. Hann gekk að síma-
borðinu. Unga stúlkan við skipti-
borðið leit upp.
„Má ég biðja yður að gera
mér greiða?“ spurði hann. ,,Ég
þarf að koma boðum til ungfrú
Virgina Horner.“
,,Ég held hún sé ekki heima,“
sagði stúlkan. „Ég skal vita.“
Hún fór að setja símann í
samband við herbergi hennar,
en hann stöðvaði hana. „Ég þarf
ekki að tala við hana,“ sagði
hann, „ég óska aðeins að koma
boðum til hennar. Ég heiti Philip
Barr, og ég er nýbúinn að setja
bréf í póstinn til ungfrú Horner.
Viljið þér gera svo vel að biðja
hana að senda mér bréfið aftur ?
Þér gætuð sagt henni þetta, um
leið og hún tekur bréfin sín ann-
að kvöld. Segið henni einungis,
að mér hafi snúizt hugur og
óski, að hún endursendi bréfið
óopnað.“
Stulkan leit til hans forvitnis-
lega. „Ég skal segja henni
þetta,“ sagði hún og skrifaði
það á minnisblað sitt, um leið
og hún endurtók nafn hans —
Philip Barr.
„Þakka yður fyrir,“ sagði
hann, um leið og hann hraðaði
sér út. Hann kærði sig ekki urp
að eyðileggja ráðagerð sína með
því að rekast á Virginíu þarna.
Hann fór inn í bílinn og lét
aka sér beint heim til sín.
Virginía Horner kom heim til
sín um sexleytið næsta kvöld.
Það hafði verið mikið annríki
á skrifstofunni allan síðara
hluta dagsins, og hún hlakkaði
til þess að fá sér heitt bað og
svo sem klukkutíma hvíld í ró
og næði. Hún hafði ákveðið að
borða um kvöldið með Donald,
og það mundi verða skemmti-
legt. Donald var þægilegur og
hæglátur aðdáandi, og eftir að
búið var að segja „nei“ þrisvar
sinnum, þá lét hann fólk í friði
það sem eftir var kvöldsins.
Hann var ólíkur öðru fólki, sem
hún þekkti, sem „nei-ið“ verkaði
eins á og púðurreykur á stríðs-
hest eða viðbragðsskot á hlaup-
ara eða sig á hunda, — en um
það vildi hún ekki hugsa núna.
Hún ætlaði að fá sér gott, heitt
bað og svo „hanastél“ á eftir.
Svo ætlaði hún að koma þessum
þrem „nei-um“ að eins fljótt og
unnt væri og eftir það myndi
kvöldið líða við þægilegar til-
finningar gómtamra veitingá.
Virginía nálgaðist símaborðið
á leiðinni að lyftunni. Það var
þarna, sem pósturinn var geymd
ur í smáhólfum, fyrir þá leigj-
endur, sem ekki voru heima, þeg-
ar bréfberinn kom. Símastúlk-
an var önnum kafin við skipti-
borðið, þegar Virginía kom, en
hún sá nokkur bréf standa út
úr hólfi sínu, og beið því róleg.
Stúlkan endaði símtalið og leit
upp: „Gott kvöld, ungfrú Hor-
ner,“ sagði hún og teygði sig
upp í hólfið. Virginía leit yfir
bréfin í flýti. Ekkert þeirra var
áríðandi — umburðarbréf, reikn-
ingur, auglýsing um fyrirlestur.
Hún ætlaði að fara að ganga
í burtu, þegar stúlkan tók um-
slag af borðinu sínu og rétti
henni.
Virginía leit augnablik á utan-
á skriftina og nafn sendandans
og leit svo snöggt á stúlkuna.
„Hversvegna lá þetta bréf á
borðinu yðar?“ spurði hún svo.
Stúlkan brosti. „Hr. Barr var
hérna í gærkvöldi og bað mig
fyrir skilaboð til yðar viðvíkj-
andi þessu bréfi. Hann lagði
mikla áherzlu á, að ég gleymdi
ekki að skila þeim.“
„Hvaða skilaboð voru það?“
spurði ungfrú Horner og horfði
enn á umslagið.
„Hann sagði, að þetta væri
misskilningur. Hann vill ekki að
þér lesið bréfið, heldur að þér
endursendið það óopnað.“
„Biður Iriann mig að endur-
senda það óopnað? Jæja þá,
þetta er það svalasta, sem ég hef
lengi heyrt! Þau hafa öll verið
endursend óopnuð! Þetta hefur
gengið svona til árum saman!
Ég skal gefa yður sjálfri leyfi
til að endursenda bréfið; þér
þurfið ekki einu sinni að spyrja
mig um það framvegis. Ljáið
þér mér ritblý — svart og feitt,“
sagði hún.
Stúlkan rétti henni það. Vir-
ginía ætlaði að fara að strika
yfir nafn sitt, en af einhverri
orsök sneri hún bréfinu við og
leit á bakhliðina. Hjarta henn-
ar tók stökk. Umslagið hafði
bersýnilega verið opnað og því
lokað aftur.
„Hver opnaði þetta bréf?“
spurði hún stranglega.
„Er það opið?“ spurði stúlk-
an sakleysislega. „Ég tók ékki
eftir því.“
„Það er ekki opið núna,“ sagði
Mannlýsing úr íslenzku
f ornriti:
„ . . . hann var kallaður skáld
gott og orðgreppur mikill...
var hár maður og hálslangur,
herðalítill og handsíður og ljót-
limaður; hann var ættaður úr
Fljótum."
Hvaða maður er þetta og
hvar er honum lýst? Svar á
bls. 14.
Virginía; „því hefur verið lok-
að aftur.“
„Er það?“ sagði stúlkan og
gaf um leið símasamband.
„Gerið svo vel og hættið þessu
símasnatti. Ég þarf að tala við
yður,“ sagði Virginía. „Hvað
eigið þér við með að opna bréf-
in mín! Ég gæti komið yður í
bölvun fyrir það.“
„Ég gerði ekkert slíkt,“ sagði
stúlkan móðguð. „Ég hef bara
U
„Hver handlék þetta bréf á
undan yður?“ spurði Virginía og
reyndi að vera róleg.
„Aðeins dyravörðurinn,“ sagði
stúlkan. „Bréfberinn kom með
það um 12-leytið, og mér var
fengið það ásamt öðrum pósti.
Ég lét það til hliðar, til þess
að gleyma ekki skilaboðunum.“
„Allt í lagi,“ sagði Virginía.
„Ég þarf að athuga þetta betur.
Mér þykir leiðinlegt, að ég var
ókurteis.“ Hún vatt sér við og
gekk að lyftunni.
Auðvitað hafði hún engar
sannanir, en hún þóttist vita,
hvað gerzt hafði. Forvitni stúlk-
unnar hafði vaknað við hin ó-
vanalegu skilaboð, og hún hafði
fallið fyrir freistingunni. Hún
hafði stungiö blýanti undir lok-
ið, smávíkkað opið, náð út bréf-
inu og að líkindum lesið það,
potað því inn aftur og lokað um-
slaginu. Þetta var gamalt bragð;
hún hafði sjálf leikið það, þeg-
ar hún var krakki. En það var
engin ástæða til að hugsa um
þetta núna; málið var orðið al-
varlegra eðlis.
Hvernig gat hún endursent
bréf, sem auðséð var á, að hafði
verið opnað hvað eftir annað.
Hann mundi hugsa, að hún hefði
gert það. Og væri nokkur hlutur
í heiminum, sem hún vildi forð-
ast, þá var' það, að hann hefði
ástæðu til að ímynda sér, að
hún hefði áhuga á nokkrum hlut,
sem hann vildi segja henni. En
hún gat ekki endursent bréfið;
hún varð að halda því. Hún
þurfti ekki að lesa það, en hún
gat ekki sent honum það aftur.
Það var meinið.
Hún fór inn í íbúð sína og
fór úr fötunum. Hún fór ekki
í heita, róandi baðið, sem hún
hafði hugsað sér, heldur þvoði
hún sér úr sviðköldu vatm. Og
hún söng ekki núna, eins og hún
var vön. Hún talaði þó margt,
en þau orð mundu varla liafa
þótt Ijóðræn eða fara vel með
sönglagi.
Þetta skyldi hún gera: Seuda
honum það aftur. Láta hann.
Framhald á bls. T.