Vikan - 08.05.1952, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 18, 1952
„Nei, ég trúi þessu öllu — og ég skal segja
yður, Davidson, hvers vegna ég geri það,“ sagði
Williams. ,Ekkert annað skýrir betur óhrein-
indablettina á fötum Ólífants."
,Hamingjan góða, já, ég var alveg búinn að
gleyma þeim, herra minn.“
„Sei—sei! Var ég svona ógætinn?" sagði Kon-
kvest og hristi höfuðið. „Þú skilur það, Bill, að
ég var i myrkrinu og hugsaði ekkert út í þetta
atriði. Naumast gat ég búist við, að neinn færi
að fara með líkið til baka, finnst þér það? Ef
einhver var athugalaus, þá var það morðinginn.
Það bendir ótvírætt í ákveðna átt, að líkið komst
aftur á sinn fyrri stað, Bill Williams, og ég hef
verið að brjóta heilann um ýmislegt í sambandi
við þetta, sem staðfestir grun minn. Meðal ann-
arra orða, manstu það, að ég sagði að mér
hefði komið skemmtilegt ráð í hug til að losna
við líkið ?“
„Hvaða ráðagerð var það — kannske þú hafir
ætlað að láta það á inngöngutröppurnar á Scot-
land Yord?“ sagði Williams háðslega.
„Nú—nú, þú ert bara skýr drengur. Á inn-
göngutröppur, var rétt til getið, að minnsta kosti.
En ekki á tröppurnar hjá ykkur, heldur hjá Ever-
don lávarði.”
„Hvað segirðu?"
„Já,“ Það var eftirsjá í rödd Konkvests. „Hugs-
aðu þér Bill, hvað þetta hefði verið skemmtilegt
bragð! Everdon lávarður finnur líkið af litla lög-
mannspúkanum sínum á dyramottunni hjá sér,
þegar hann fer út um morguninn, — ég býst þó
við, þegar ég hugsa málið nánar, að þrjóturinn
sé einn þeirra, sem ekki fer á fætur fyrr en
undir kvöld. Hann er einn af þessum nátt-
hröfnum, sem sjaldan bregða þeirri venju, að
koma heim um svipað leyti og mjólkursendill-
inn.“
„Hamingjan góða, Konkvest, ég verð víst að
trúa þér,“ sagði yfirforinginn og glápti á hann
undrandi. „Ég trúi því, að þú hafir ætlað að
gera þetta, þótt ótrúlegt sé. Þetta er svo fjandi
líkt þér . . Hann þagnaði og stóð á fætur.
„Við höfum tafið nógu lengi,“ sagði hann svo
snögglega. „Ég vil að þú komir með okkur, Kon-
kvest.“
„Til hvers?“
„Hafðu engar áhyggjur. Ég ætla ekki að ákæra
þig fyrir morðið. En þú verður að gefa ýtarlega
skýrslu á lögreglustöðinni . . .“
„Á, einmitt? Heldurðu að ég fari að gefa ýtar-
lega skýrslu á lögreglustöðinni núna?“ tók Kon-
kvest fram í fyrir honum, og reis líka á fætur.
„Láttu ekki eins og óviti, Bill. Ég hef verkefni
fyrir höndum, skal ég segja þér. Ég ætla að
fara og ná í morðingjann. Heyrirðu ekki í bíl-
flautunni ? Ég hef verið að bíða eftir þessu merki
síðustu mínúturnar.“
V. KAPlTULI.
Bakdyrastiginn.
Gaulið, sem þeir Konkvest heyrðu, kom frá
bifreið þeirra hjóna, sem kona Konkvests ók.
Þegar hann nálgaðist bílinn utan úr þokunni,
augnabliki síðar, óhreinn og sóðalegur, hafði henni
gleymst dulargerfi manns síns og hélt, að þetta
væri einhver umrenningur og bjóst til varnar.
„Hæ, hvert er erindið?“ kallaði hún um leið
og hún opnaði aðrar afturdyrnar.
„Láttu ekki eins og kjáni — þetta er ég,“
svaraði Norman um leið og hann stökk upp i bíl-
inn. „Aktu á stað, elskan, og vertu fljót. Úr því
ég er hér hlýtur Bill Williams að vera skammt
undan. Satt að segja er hann aðeins tiu skrefum
á eftir mér.“
Um leið og Joy setti bilinn í gang, heyrði hún
kallað á eftir þeim. Hún lét sem hún heyrði ekki.
Billinn jók fljótt ferðina.
„Hvert skal halda, snillingur snjalli?"
„Eitthvert — fyrst um sinn. Haltu bara áfram.“
„Hvað hefurðu verið að gera?“ spurði frúin.
„Hvernig stendur á Williams? Mér skildist þú
segja, að þetta væri eitthvert vandalítið verk, —
„eins og að sötra mjólk“, sagðir þú. Hvað hefur
komið fyrir?“
„Margt, — og allt óþægilegt." Konkvest var
að brölta við að koma sér úr lörfunum, í aftur-
sætinu. „Engin þörf á þessum feluleik lengur.
Ég sé, að þú hefur komið með hattinn minn og
frakkann, eins og ég bað þig. Góð kona, Fía
mín. Þú verst ekki lengi að koma, eftir að ég
símaði.“
„En hvað hefur komið fyrir?“ endurtók hún.
„Þú sagðir mér ekkert í símanum og ég bjóst
sannarlega ekki við að þú lentir i erfiðleikum
við Bill Williams.“
„Myrki Matthew steindauður — stunginn gegn-
um fóarnið með bandprjóni. Fjandi óþægilegt.“
„Hamingjan góða! Þeir halda þó víst ekki, að
þú . . .“
„Ekki ég, — en Bobby litla."
„Það lagðist í mig, að einhver leiðindi myndu
sigla í kjölfar afskipta okkar af þessu leiðinda-
máli,“ sagði Joy og leit aftur fyrir sig. „Það er
alltaf svona, þegar þú kemst í tæri við þær ljós-
hærðu.“
„Bobby er að sönnu ljóshærð, en skrambinn
hafi að hún komi mér úr jafnvægi,“ andæfði
hann. „Fjandinn hafi það, Fía, þér er jafnkunn-
ugt og mér, að stelpan er rétt aðeins komin
af gelgjuskeiðinu; sparaðu þvi þessa gömlu
fyndni þína um ljóshærðu stúlkurnar. Einhver
hefur myrt frænda hennar og reynt að koma
sökinni á hana.“
„Áttu við að einhver hafi af ásettu ráði reynt
að láta líta svo út sem hún hefði framið morðið.“
„Já, en hann valdi ranga nótt. Hann valdi sömu
nótt og ég. Það sýnir . . .“
„Sýnir hvað?“
„Það sýnir, að örlaganornin er allstaðar á
sveimi og albúin þess að hlutast til um málin,
og stundum allharkalega. Ég valdi kvöldíð í
kvöld af því að þoka var á; morðinginn valdi það
vegna þess að Robby litla hafði lent í rimmu við
frænda sinn, og sagt, svo ýmsir heyrðu, að hún
gæti stútað honum með köldu blóði."
Hann sagði henni að aka í áttina til Vestur-
Kensington, og skýrði henni á leiðinni nánar frá
atvikum. Hún hlustaði af fjálgleik, og dæsti
síðan.
„Ja, — þú sérð lífið, fullhugi, það má nú
segja!“
„1 þetta sinn sá ég dauðann."
„Ég skil þetta ekki,“ hélt hún áfram. „Hvern-
ig gat líkið komizt aftur upp í þak-ibúðina? Þú
verður að láta Bill Williams athuga þetta; sá var
ekki lengi að hafa upp á þér.“
„Það væri lélegur lögregluþjónn, sem ekki hefði

Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.

Pabbinn: Sei, sei, klukkan er gengin í
sex. Ég hafði ekki hugmynd það væri
svona framorðið; ég var svo niðursokkinn
í vinnuna.
Jón: Við ætlum að bregða okkur á billjardinn. Ertu með?
Jónatan: Þú getur spilað á móti mér.
Jóhannes: Við tökum bara eina lotu.
Pabbinn: Mér þykir það leitt, en ég vil ekki gera konunni minni gramt í geði.
Hún hefur matinn alltaf tilbúinn stundvíslega klukkan sex. Og ég veit henni
fellur það mjög þungt, ef ég kem seinna.
Pabbinn: Ég sé fyrir mér tárin í elsku Pabbinn (hrópar): Hæ, hæ, elskan! Mamman: Ó, vinur minn, ég hafði svo mikið að gera, að ég mátti
litlu bláu augunum hennar, ef ég segði Ég er kominn! hreint ekki vera að því að búa til mat fyrr en núna rétt áðan. Æ,
henni ég spilaði billjard eftir vinnu! þú ert alltaf svo stundvís. Hvers vegna geturðu ekki skroppið út
eftir vinnuna og spilað billjard eða eitthvað, eins og aðrir skrif-
stofumenn gera svo oft?