Vikan - 08.05.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 18, 1952
11
Æ veiðwm
SAKAMÁLASAGA
______________________________
vandi. Nú tók spurningunum að rigna úr öllum Kamilla, sem skyldi, hvað um var að vera,
áttum. En enginn var fær um að svara.
Ruby var sú eina sem gat komið með sennilega
skýringu. „Þetta er einhver flakkari — einhver,
sem hefur falið sig í skóginum, brjálaður maður,
sem hatar annað fólk — ó, Wat!“ sagði hún við
mann sinn og sneri sér að honum með saman-
hnýttar hendur. Það var annarlegur hreimur i
rödd hennar. „Wat, þið verðið að finna hann! Er
ekki hægt að senda út vopnað lið til þess að leita.
Það var alltaf gert hérna einu sinni.“
„Þetta er hreint ekki svo fráleit hugmynd,“
sagði Wat dálítið óstyrkur, en vingjarnlegur,
„annars var nú lögreglan venjulega fær um að
leiða slík mál til lykta sjálf. Njósnarbílar voru
sendir á vettvang ef álitið væri, að þess gerðist
þörf.“ Hann brosti daufu brosi og klappaði Ruby
á öxlina. „Þeir gömlu dagar eru nú liðnir, Ruby.
Þú talar eins og afi þinn. Vopnað lið.’“ Nú brosti
hann í alvöru.
„Eitthvað verður að gera,“ sagði Ruby.
„Eitthvað verður að gera,“ endurtók Wat sef-
andi. „En það getur bara tekið dálítinn tíma.“
Öllum til undrunar brast Ruby allt í einu í
grát. Að svo miklu leyti, sem Sue var kunnugt,
liafði aldrei neinn vitað til, að tilfinningarnar
bæru Ruby ofurliði. Sue komst við og fann til
dálítillar sektarmeðvitundar. Henni hefði aldrei
dottið í hug, að það hefði slík áhrif á Sue, að
hún sjálf var í hættu.
Karólína leit af einu þeirra til annars óttasleg-
in á svip, en þannig hafði hún verið frá þvi að
Luddington læknir dó, eða allt frá því tilkynning-
in um handtöku Sue barst henni til eyrna. Kamilla
strauk hárið og fór úr kápunni. Hún var klædd
eins og hún væri að fara i kvöldverðarboð. —
„1 kvöldverðarboð með Fitz,“ hugsaði Sue allt
í einu. Síði rauðrósótti kjóllinn var alltof glæsi-
legur í þessari vinalegu stofu með snjáðu hús-
gögnunum. Jed stóð og horfði rannsakandi á Sue.
Fitz hallaði sér aftur á bak á skemlinum og
spennti greipar um hnén.
„Við höfum eiginlega aldrei rætt þetta mál út
í æsar. Við, sem hér erum saman komin stóðum
Luddington og Ernestínu næst. Ættum við ekki
að gera okkur greinilega ljóst allt sem við vitum.
Hér er enginn laganna þjónn, svo að við getum
sagt allt, sem við viljum.“
„Hvað í ósköpunum-------“ byrjaði Wat og leit
óttasleginn á Fitz yfir Ruby, sem grét við öxl
hans.
„Þú getur byrjað," sagði Fitz. „Hvað varstu að
gera kvöldið, sem skotið var á Sue ? Hvar varstu ?
16. KAFLI.
Sue átti von á, að allt mundi fara í háa loft.
Suðurríkjamenn eru bráðlyndir og það er auð-
velt að reita þá til reiði. Flest það fólk, sem
hún þekkti var mjög ákaflynt, einkum Woody
og Jed einnig Kamilla og Karólína. Um Wat
var það að segja, að hann var uppnæmur fyrir
hinni lítilfjörlegustu móðgun, en jafnaði sig
venjulega fyrr en varði. Hún sá, að Woody datt
það sama í hug og henni. Það var óeðlilegur
glampi í augum hans, þegar hann sagði: „Já,
við erum vissulega öll undir sömu sökina seld,
Fitz. Brigzlum bara hverju öðru um morð.“
Enginn virti Woody einu sinni viðlits. Athygli
allra beindist að Fitz og undrun þeirra leyndi
sér ekki. Það var aðeins Ruby, sem ekki leit upp,
hún gróf andlitið ennþá í öxl Wats, en hún var
hætt að gráta og lagði nú við hlustirnar.
vék strax að efninu. „Já, en hamingjan góða,
Fitz,“ sagði hún. „Ekki getur Wat hafa farið að
skjóta föður sinn!“
Wat hafði ekki dottið þetta í hug, en við orð
Kamillu, varð magurt andlit hans eldrautt og
stórt nef hans sýndist ennþá stærra sökum þess,
hve nasavængirnir þöndust út. Hann losaði sig
við Ruby með því að ýta henni harkalega niður
í legubekkinn og gekk í áttina til Fitz og tók
að klæða sig úr jakkanum.
„Við skulurn gera út um þetta hér, maður á
móti manni, Fitz Wilson," sagði hann. „Þú hefur
móðgað mig. Þú hefur sært tilfinningar mínar,
sært mig i sorg minni.“
„Svona, svona, Wat!“ Fitz hreyfði sig ekki af
skemlinum. Þú átt ekki að fara að halda neina
stjórnmálaræðu.“ Það lék dauft bros um varir
hans, en það var alvara í augunum. Hann sagði
stillilega og fullur einlægni. „Það var ekki ætlun
mín að særa tilfinningar þínar, Wat. Mér kemur
ekki til hugar að halda að þú hafir myrt föður
þinn. Engurn kemur það í hug. Farðu í jákkann
aftur.“
Allt í einu sagði Karólína: „Það er mjög hlífð-
arlaust að gefa þann möguleika í skyn, að maður
drepi föður sinn — eða kona systur sína eða . . .“
Kamilla rak upp snöggt óp. Karólína hélt áfram
alvarleg í bragði, næstum því hátíðleg, og allir
hlustuðu: „eða vinur leggi hendur á vin. En morð
er hræðilegt.“ Hún horfði á þau góða stund, hrygg
á svip. Enginn sagði orð. Hún hélt áfram: „Ég
held, að það hafi ekki verið álit Fitz, að þú hafir
skotið á Sue í kvöld, Wat. 1 fyrsta lagi hefur þú
enga ástæðu til þess. Það þarf enginn að óttast
Sue. Hún mundi engum gera mein -— ekki einu
sinni . . .“ Karólína leit niður á sterklegar hendur
sína. „Jafnvel þó að hún vissi um eitthvað sem
gæti spillt fyrir öðrum, segði hún ekki frá því.
En Fitz á við, að við, sem hér erum, höfum
þekkt Ernestínu lengur en nokkur annar og einn-
ig betur. Og við þekktum . . . .“ hún beit í vör-
ina og sagði titrandi röddu: „og við þekktum
einnig Tom Luddington. Auðvitað átti Ernestína
aðra kunningja, einkum eftir stríðið, þar sem það
hefur komizt i tízku, að fólki frá New York og
Washington legði hingað leið sina, keypti hér hús
og færi á veiðar — og sjórnmálamennirnir, stjórn-
arerindrekarnir og allt það,“ sagði Karólína og
stundi við. „En ég held samt sem áður, að við
gætum komizt á snoðir um eitthvað, ef við reynd-
um, komizt . . .“ hana rak í vörðurnar, hún
strauk úfið hárið, og Woody sagði í senn glettn-
islegur og sigrihrósandi á svip: „komizt á rétta
slóð . . .“
„Já, það var einmitt það, sem ég átti við!
Aðeins, svo að við gætum talað um það . . .“
„Við höfum talað um það,“ sagði Ruby allt i
einu. „Við höfum talað látlaust um það í allan
vetur.“
„Já, en samt . ..“ Karólína sneri sér áhyggju-
full að Fitz: „Var það ekki þetta, sem þú hafðir
í huga?“
Utitekið andlit Fitz var leyndardómsfullt. Og
það var ekki fyrr en eftir nokkrar sekúndur, að
hann svaraði: „Jú, jú, það var það.“
„Það' getur til dæmis verið, að Wat hafi mætt
einhverjum á þjóðveginum, einhverjum sem
beygði inn í skóginn . . .“
„Ég fór hina leiðina," sagði Wat. „Og það var
miklu fyrr, nema þessi náungi hafi legið i leyni
allan seinnihluta dagsins. Það getur svo sem
Framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
18
verið að hann hafi verið í felum allan daginn og
beðið eftir tækifæri."
„Beðið eftir tækifæri! Það var likt og óheilla-
vættur læddist nær húsinu gægðist fram úr
myrkrinu úti fyrir. Sue stóð ósjálfrátt á fætur
og Fitz stóð einnig upp og tók aftur um hönd
hennar.
„Vertu róleg, Sue. Við erum hérna hjá þér!“
Hún mætti augnaráði hans, sem var sefandi,
og settist hægt niður aftur og hélt fast i hönd
hans. Karólína gerði tilraun til að brosa til henn-
ar hughreystandi brosi.
„Ég er alveg viss um, að þetta er einhver
flakkari," sagði Ruby. Hún var ekki í reiðfötum,
hún hafði gefið sér tíma til þess að fara í rauða
dragt. Það glitraði á demantsnál í hálsmálinu
á hvitu blússunni hennar.
Jed tók eftir, að Fitz hélt í hönd Sue og hann
tók einnig eftir augnaráðinu, þegar þau lituzt í
augu. Hann ætlaði að ganga til þeirra, en hætti
við það.
Kamilla veitti þvi einnig athygli og rétti úr
sér. Það kom hörkusvipur um, munn hennar. Það
var svipur, sem minnti á Ernestínu. Sue fann að
þau horfðu bæði i áttina til þeirra þó að hún liti
ekki af Fitz.
„Nú hefur þú verið vöruð við — og við raunar
öll," sagði Fitz. „Við verðum að taka eitthvað
til bragðs, við getum gert eitthvað, við getum . . .“
„Hvað er það eiginlega, sem við getum?“ spurði
Jed, það var reiðisvipur á andliti hans, hann
hnikkti til höfðinu og horfði þrjózkulega á Fitz.
„Og hvaða vald hefur þú til að spyrja, Fitz?
Þú hagar þér eins og þú ættir Sue. Ég skal
sjá um hana. Ég þarfnast ekki þinnar hjálpar,
og auk þess,“ bætti hann við öllum til mikillar
undrunar, „auk þess er þin aðstaða ekki sem
bezt í þessu máli. Þú eltir Ernestínu alltaf á
röndum — hún sagði mér það. Þú hefur kannske
skotið hana sjálfur. Kannske hefur hún ekki viljað
sjá þig og þá . .
Kamilla stóð upp. Hún var föl, og augun sýnd-
ust ennþá dýpra inni í höfðinu en venjulega.
„Það er ekki satt Jed Baily! Ernestína hélt
alltaf að allir karlmenn sæktust eftir sér. Það
hefur hún haldið frá því hún var smástelpa.
Hún var eins hégómagjörn og nokkur manneskja
getur verið. Hún ásældist menn, sem buðu mér
út. Hún gat ekki þolað það, ef einhverjum leizt
á mig. Og það veiztu mæta vel, Jed. Þú veizt vel,
að þér geðjaðist fyrst að mér, þegar þú komst
hingað. Þér leizt vel á mig, en Ernestínu fannst
þú gott mannsefni, betra mannsefni en hún gat
gert sér vonir um að ná í. Og hún gerði sér
lítið fyrir og tók þig frá mér fyrir framan nefið
á mér. Þú hafðir ekkert tækifæri til að sleppa."
Jed ætlaði að segja eitthvað, en hætti við
það og stakk höndunum í vasann um leið og
hann lokaði munninum. „Svona var Ernestína,"
hélt Kamilla áfram ónærgætin. „Hún gat ekki
þolað, að nokkur væri henni fremri. Hún vildi
ná i bezta mannsefnið, fá fínasta húsið og beztu
stöðuna, og þegar Ruby kom heim aftur með öll
sín auðæfi og Wat fór til Washington, þá vitið
þið vel, að Ernestína var alveg viti sínu fjær.
Og svo kom Fitz og öllum var kunnugt um,
hvað hann hafði gert, og hve mikillar frægðar
hann hafði getið sér sem fréttaritari í stríðinu,
og nú settist hann að hér og stjórnmálamenn
og allskonar fólk frá Washington heimsótti hann
— fólk, sem Ernestínu langaði einmitt til þess
að kynnast, og auk þess erfði hann hús Fitzjames-