Vikan - 15.05.1952, Page 6

6
VIKAN, nr. 19, 1952
„Hamingjan góða, hvað . . .“
„Ég hef líka verið á kvöldgöngu," sagði Kon-
kvest sakleysislega. „Ég er einmitt að koma frá
Yestur-Kensington — frá Gravelstræti 56.“
„Einmitt það,“ sagði dr. Cardew óstyrkri rödd.
„Þér virðist vera ýmsu kunnugur, herra . . .“
„Nafn mitt hefur enga þýðingu."
„Ég skil. Viljið þér koma hérna inn fyrir ?“
Cardew opnaði hurð og vék til hliðar.
„Þér farið á undan.“
„Nei, fjandinn hafi það,“ hrópaði Cardew hás-
um rómi. „Hvernig . . . hvernig vissuð þér
þetta ?“
„Að þér drápuð Matthew Ólífant? Ég vissi
það ekki beint — en mig grunaði það sterklega.
Ef ég væri leynilögreglumaður í opinberri þjón-
ustu, þá hefði ég ekki getað hagað þessu svona.
Allskonar heimskulegar reglugerðir, þér skiljið.
En ég þóttist nokkurn veginn viss um að ef ég
sýndi hvaða tromp ég hefði á hendinni, munduð
þér koma upp um yður. Afsakið, læknir, en ég
held að leikurinn sé á enda.“
„Ekki ennþá!“ kallaði hinn æstum rómi.
Með eldsnöggri hreyfingu reif hann upp hurð-
ina á móttökuherberginu og stökk inn fyrir. Hann
skellti hurðinni á Konkvest, sem bölvaði, þegar
hann heyrði hana hrökkva í lás.
„Farðu frá Fía,“ sagði hann við konu sína,
sem var dálítið skelkuð.
Hann notaði engin vettlingatök, heldur renndi
sér beint á hurðina eins og hrútur og notaði
óspart axlirnar. Það kvað við hátt, þegar hurðin
lét undan; lásinn rifnaði hreinlega frá.
Móttökuherbergið var fullupplýst, og um leið
og Konkvest ruddist inn, kom hann auga á lækn-
irinn, sem var að hverfa út um dyr hinum meg-
in í herberginu. Hann hljóp inn, og Fía á hælum
honum. Cardew var að hverfa út um leynidyr á
veggnum, sem voru þannig gerðar, að nokkur
hluti veggsins opnaðist. Þegar dyrnar voru lok-
aðar, sáust engin vegsummerki.
Konkvest bölvaði.
Hann var hræddur um að dyrnar myndu lokast
áður en hann næði þeim, en tókst þó fyrir snar-
ræði sitt að ná þangað á síðasta augnabliki. Hann
sparkaði hurðinni upp, rétt þegar hún var að
skella í lás. Framan við hurðina var myrkur —
en hann heyrði hratt skóhljóð. Hann tók upp vasa-
ljósið og sá slitin stigaþrep, sem lágu upp á við.
„Manstu hvað ég sagði, Fía, — bakdyrastigi."
Hann hljóp á stað upp stigann.
„Þú átt við að þetta sé hinn upphaflegi stigi
í gamla hjallinum?" sagði Joy másandi, og fylgdi
manni sínum eftir. „Ég er undrandi. Hvert skyldi
stiginn liggja."
„Hvert heldurðu að stigar i gömlum húsum
liggi svo sem?“ svaraði Norman. „Cardew læknir
gat ekki valið sér heimskulegri undankomuleið
en þessa — hann kemst ekkert nema áfram, upp.
Það sýnir hvaða heimskupör menn geta framið
þegar óttinn hleypur með þá í gönur.“
Það var, eins og Konkvest sagði, hræðslan ein,
sem hafði rekið dr. Cardew til að flýja upp leyni-
stigann. Konkvest veitti því eftirtekt, að á leið-
inni upp stigana, að þrepin voru lögð þykkum
flóka, svo að ekkert heyrðist þótt gengið væri
um. Meðan hann hljóp upp stigana, Jivern af
öðrum, heyrði hann lítinn annað en másið til
flóttamannsins. Læknirinn var ekki í eins góðu
líkamsástandi og Konkvest og mæddist því
fljótt við hlaupin upp stigana. Hann var aðeins
augnabliki á undan, þegar þeir komu upp i þak-
hæðina — aðeins augnabliki. Hann hrasaði um
efsta þrepið og var nærri dottinn. Konkvest
stökk á hann eins og elding, setti handleggi hans
aftur fyrir bak og hélt honum.
„Opnaðu hurðina Fia,“ skipaði Konkvest.
Joy, — sem líka hafði vasaljós — beindi því
á vegginn fram undan stiganum og sá þá hurð
af venjulegri gerð og með venjulegri iæsingu.
Hún tók um húninn og ýtti á hurðina . . .
Bill Williams yfirlögregluforingi og Sutton
deildarumsjónarmaður góndu af undrun, þegar
hluti af bókaskáp Matthew Ólífants sveiflaðist
frá veggnum og tveir úfnir og óhreinir karl-
menn veltust inn í herbergið, og á eftir fylgdi
smávaxinn kvenmaður.
„Hér er ég kominn, eins og ég lofaði, Bill
Williams," sagði Norman Konkvest. „Hérna er
morðinginn þinn!“
VIII. Kapítuli.
Cardew lœknir.
„Hver andskotinn . . .“
Williams þagnaði af því að kjálkavöðvarnir
gerðu framburð orðanna örðugan. Hann hafði
þekkt Konkvest strax, en hann þurfti að líta aft-
ur á hina persónuna í þessum áhrifamikla sjón-
leik áður en hann tryði augum sínum.
„Ertu vitlaus, Konkvest?" hrópaði hann.
„Þetta er Cardew læknir . . .“
„Hinn frábæri geðveikralæknir í Wigmore-
stræti,“ bætti Konkvest við rólega. „Alltsaman
rétt, Bill. En auk þess er hann morðingi Matthew
Ólífants."
„Sögðuð þér Konkvest ?“ spurði Sutton deild-
arumsjónarmaður og leit á þá hvern af öðrum.
„Hvernig í skollanum komust þeir inn hingað?"
Hann skotraði augunum að opinu í bókaskápn-
um. „Ég var rétt áðan að hugsa um hvaða undir-
gangur þetta væri.“
„Það var Cardew að hlaupa upp stigana með
mig á hælunum," útskýrði Konkvest glaðlega.
„Ég handtók hann hérna á skörinni. Manstu hvað
ég sagði þér um bakdyrastigann, Bill? Ég skildi
ekki í því. 1 gömlum hjalli eins og þessum átti
að vera bakdyrastigi — en hann fannst ekki.
Jæja, þegar ég setti þetta í samband við það,
á hve dularfullan hátt líkið komst aftur upp í
lesstofuna, þá vissi ég að bakdyrastiginn hlaut
að vera einhversstaðar í húsinu. Einfalt og blátt
áfram, kæri Watson."
„Fjandinn hafi þig, Konkvest," sagði Williams
öskuvondur. „Þú elur með þér háar hugmyndir
um að þú sért slyngur leynilögreglumaður. En
þú ert bara slettireka, sem . . .“
„Færir þér morðingjann," sagði Konkvest
kuldalega.
„Bölvaður heimskinginn! Hvernig veiztu, að
hann er morðinginn ? Hvar eru sannanimar ? Þú
getur ekki gripið hvern sem er og ákært hann
fyrir morð, þótt svo vilji til, að bakdyrastigi sé
í húsi hans!“ Williams var æstari en áður. „Af-
sakið, dr. Cardew, en þessi fljótfæri ungi mað-
ur, er alltaf að setja okkur í vandræði."
„Heyrirðu til háns, Fía?“ sagði Konkvest
mæðuléga. „Þetta eru allar þakkirnar, sem við
fáum fyrir að færa honum morðingjann eins og
á bakka. Haltu áfram, læknistetur," bætti hann
við og hristi Cardew. Meðgakktu. Þú drapst
Myrka Matthew, — ekki satt?“
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Ólafur: Strákurinn minn ætlar alveg að gera út af við Ólafur: Þú virðist hafa lag á börnum.
mig. Hann vill ekki sofna nema ég gangi um gólf með hann. Pabbinn: Ég ætla að segja honum sögu — það gerir hann
Pabbinn: Ég skal taka hann að mér. svo syfjaðan. Einu sinni fyrir langa löngu var lítill bósi . . .
Ólafur: Þakka þér fyrir. Þú gerðir mér
mikinn greiða.
Pabbinn: Blessaður vertu, það er ekki
neitt. Ég hef gengið marga nóttina um
gólf með strákinn minn.
Pabbinn: Guði sé lof, að Lilli skuli
vera vaxinn upp úr svona ólátum.
Klukkan tvö eftir miðnœtti:
Mamman: Hvað hefur eiginlega hlaupið í strákinn. Hann
hefur ekki látið svona síðan fyrir jól.
Pabbinn: Nú gefst ég upp! Ég er búinn að segja honum allat
barnasögurnar, sem ég kann.
»2,