Vikan - 15.05.1952, Side 11
VIKAN, nr. 19, 1952
11
Á veiöuwn
SAKAMÁLASAGA
Framhaldssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
19
„Góða nótt, Karólína," heyrðist Kuby segja
stillilega að framan, því næst lokuðust útidyrnar.
Wat stakk höfðinu í gættina og lagfærði bindið
skjálfhentur. ,,ÍIg verð að biðja yður að afsaka,
Karólina, en þér vitið hvernig konur eru. Og
Kamilla hagaði sér ekki mjög vel. En samt . . .“
„Ruby hagaði sér heldur ekki vel. Wat, þér
megið gjarna segja henni það frá mér. YSur er
velkomið að vera Fitz, ef þér viljið. Eða . . .“
hún var áhyggjufull á svip, en sneri sér spyrj-
andi að Sue. Eða Jed, ef . . . ef . . .“
Wat hvarf fram í anddyrið. Jed lagði handlegg-
inn utan um Sue, og Fitz sagði stillilega: „Við
skulum ekki fara að rífast um það. Það er aðal-
atriði, að það verði hér einhver. Ekki af því
að ég haidi, að sá sem var i skóginum, komi aft-
ur í nótt . . . á ég að aka þér heim, Kamilla?
Þú getur verið alveg róleg, og Sam Bronson er
áreiðanlega kominn."
,,Nei,“ sagði Kamilla. „Hann hefur verið að
heiman í marga daga. Hann er blátt áfram horf-
inn án þess að láta nokkurn vita. Hann er skelf-
ing hyskinn og . . .“ hún dró djúpt andann og
gekk til Jeds og lagði höndina á handlegg hans:
„Jed, viltu fyrirgefa mér, ef ég hef sagt eitthvað
ljótt. Þú hefur verið svo góður við mig, alveg
eins og þú værir bróðir minn. Ég er satt að
segja alls ekki leið yfir því, að Emestína varð
fyrir valinu. Ég meinti bara . . .“
„Það er ekkert að fyrirgefa, Kamilla."
„Mér finnst, að þið Woody ættuð að skiptast
á um að halda vörð,“ sagði Fitz við Jed.
„Þakka þér fyrir, en við þurfum engar ráð-
leggingar frá þér,“ sagði Jed, og það var reiði-
glampi í augum hans.
„Allt í lagi.“ Fitz sneri sér að Sue og lét engan
bilbug á sér finna: „Vertu sæl, Sue, ég held, að
það komi ekkert fyrir i kvöld. Hann tók í hönd
hennar. Hún gat ekki lesið neitt í svip hans.
Það var ólíkt Fitz að gefast þannig upp og fela
hana umsjá Jeds. Hann kvaddi Karólínu og
Woody fylgdi honum og Kamillu til dyra.
„Þú vilt nú ekki vera svo góð að gefa mér
einhverja hressingu?" sagði Jed og andvarpaði.
„Jú ég . . . nú skal ég sækja eitthvað." Karó-
lina leit á Sue áhyggjufull á svip, en stóð því
næst upp og fór út. Systir Britches horfði ógn-
andi á Sue og Jed og þrammaði þvi næst út á
eftir Karólínu. „Sue, gætir þú hugsað þér — mér
var að detta i hug rétt í þessu — gætirðu hugsað
þér, að það hafi verið Sam Bronson, sem var
úti í skóginum um kvöldið ?“ sagði Jed.
Sue starði á hann sem þrumulostin. „Jed þó!
Hversvegna? Sam Bronson ?“
„Við hringjum þá á morgun, Fitz,“ heyrðu þau
Woody segja fyrir utan. Þau heyrðu, að bíll var
settur í gang og ók burt. „Ég vildi, að þú gæfir
Fitz ekki svona undir fótinn, Sue,“ sagði Jed.
„Það er . .
„Jed,“ sagði hún full örvæntingar. „Þú verður
að trúa mér. Það er eins og ég hef sagt -— þetta
er allt breytt. Þú mátt til með að trúa mér.“
Hún var viss um, að hann trúði henni. Hann
hafði trúað henni þá um daginn. — En það
dimmdi yfir svip hans. Hann horfði á hana, og
í dökkum augum hans var þrjózkuglampi,
sem gerði hann drengjalegan. Að lokum sagði
hann: „Það er þá Fitz . . .“ 1 því kom Karólína
inn með bakka, og rétt á eftir kom Woody, hann
leit á bakka og iyfti brúnum. Á honum var
mjólkurglas handa Sue, mjög dökkur drykkur
handa Jed og annar handa Woody — það var
einskonar viðurkenning við þroska hans og karl-
mennsku, en hann var mun ljósari en sá sem
var ætlaður Jed. „Nú verðið þið að fara að
hátta,“ sagði Karólína um leið og þau tóku hver
sitt glasið.
Karlmennirnir komu sér saman um að skiftast
á um að halda vörð i anddyrinu. Jed átti að
byrja. Karólína, Jed og Woody gengu um húsið
og litu eftir hurðum og gluggum. Sue náði í
vindlinga handa Jed og Karólína kom með ullar-
ábreiðu og púða.
Seint og siðar meir slökkti Sue ljósið í her-
bergi sinu. Herbergið hafði róandi áhrif á hana.
Það var næstum því hægt að efast um, að nokk-
uð væri til sem héti morð, þegar þangað var
komið. Húsið var harðlæst og þess var gætt.
Enginn gat komizt inn, og ef einhver gerði til-
raun til þess, mundi Systir Britches hafa svo
hátt, að hvert mannsbarn í húsinu vaknaði við
það.
En hvaða ástæðu ætti nokkur að hafa til þess
að ráðast á hana? Þetta hlaut að hafa verið
voðaskot. Það hefur verið einhver, sem var á
veiðum í skóginum, hann hefur orðið hrædáur
við að gefa sig fram vegna áhrifanna sem morð-
ið á Luddington lækni hafði haft. Henni fannst
varúðarráðstafanirnir, sem þau höfðu gert, mjög
heimskulegar og engin nauðsyn á þeim.
Himininn var skýjaður þessa nótt. Það var
fráleitt, að nokkur gæti brotizt inn í húsið. Ef til
vill mundi heldur enginn reyna það.
Það vildi til rétt fyrir dögun. Woody heyrði
það og lýsti þvi síðar. — Jeremy gamli fékk
eitthver kast, ef svo mætti segja. Woody fór
út í hesthúsið. Hann og Jed urðu ekki varir við
neitt merkilegt fyrr en þeir komu inn i húsið
aftur og tóku eftir, að glugginn í búrinu var
opinn. Sláin hafði verið brotin, og Woody mundi
greinilega, að hann hafði sjálfur sett hana fyrir
um kvöldið.
17. KAFLI.
Þeir vöktu hvorki Sue né Karólinu. „Hvers-
vegna ekki?" spurði Karólina morguninn eftir.
„Það var engin ástæða til þess,“ sagði Woody
dálítið önugur, eins og honum væri ljóst, að það
hefði í rauninni verið skylda hans að gera það.
„Sá sem í hlut átti var að minnsta kosti horf-
inn. Við rannsökuðum allt húsið við Jed, og það
cina, sem við sáum var opni búrglugginn."
„Það var kannske nóg,“ sagði Karólína, sem
ætíð varð stutt í spuna, þegar hún var hrædd.
Og hvemig var þetta með Jeremy? Hvað var
að ?“
„Ekkert," sagði Woody.
„1 hreinskilni sagt, Karólína, var ekkert hægt
að gera. Við fórum um allt húsið nema inn i
yðar herbergi og herbergið hennar Sue. Woody
opnaði rifu á dyrnar hjá yður og hlustaði. Hann
varð einskis var, svo að við vissum, að allt mundi
vera í lagi. Það heyrðist ekki hinn minnsti háv-
aði og Systir Britches opnaði varla augun, svo
að við vissum, að það mundi ekki vera neinn í
húsinu. Það eina, sem var athugavert, var opni
búrglugginn, og sá sem hefur farið þar inn, var
allur á bak og burt. Það var ekkert gagn
af því að vera að hræða ykkur Sue á þessum
tima nætur. En mér finnst, að við ættum að láta
lögregiuna vita.“
„Þeir trúa okkur ekki,“ sagði Woody vondauf-
ur.
Karólina stóð upp. „Ég ætla að fara og lita á
Jeremy," sagði hún.
„Það er ekkert að honum, frænka. Hann hef-
ur orðið hræddur við eitthvað, ef til vill rottu.
Hann hefur alltaf verið hræddur við rottur. Hann
var orðinn rólegur, þegar við komum þangað,
hann titraði bara svolitið."
„Geturðu ekki sagt okkur nákvæmlega frá því
sem gerðist?" sagði Karólína og settist aftur og
tók að mylja brauðið sitt.
Og Woody sagði frá — nokkuð treglega i
fyrstu. Jæja þá, þetta gerðist — ég veit annars
ekki nákvæmlega, hvað klukkan var — en það
var rétt fyrir dögun. Ég er viss um, að ég svaf
ekki, það getur verið, að ég hafi aðeins blundað.
Ég sat í forstofunni. Glugginn, sem ég sat við
var opinn, en flugnanetið var fyrir. Allt í einu
heyrði ég hljóð, það var ekki ósvipað þrumu.
Ég þaut á fætur. Það var Jeremy sem sparkaði
og lét öllum illum látum úti í hesthúsi. Skamm-
byssan lá við hliðina á mér. Ég þreif hana,
opnaði bakdyrnar og hljóp út. Það var ekkert
farið að birta, og allt í einu datt mér i hug,
að það væri óviturlegt að vera einn. Ég var ekki
hræddur, en mér fannst það bara ekki hyggilegt.
Ég heyrði ekki lengur í Jeremy, svo að ég vissi,
að hann var áreiðanlega farinn að jafna sig, en
samt . . . ég sneri við og hljóp til baka, þá
mætti ég Jed, hann var búinn að heyra það . . .“
„Ég hafði lagt mig á legubekkinn í bókaher-
berginu yðar og svaf,“ sagði Jed.
og hann hljóp strax fram, og við flýtt-
um okkur út i hesthús, kveiktum ljós, en sáum
engan. Jed fór strax inn í aktygjageymsluna, en
ég fór til þess að aðgæta Jeremy. Hann var
hræddur og iðaði sér, en það var ekkert að hon-
um. Við leituðum í öllum krókum og kimum,
en svo sagði Jed, að það væri bezt, að við flýtt-
um okkur inn, þvi að við höfðum skilið dyrn-
ar eftir opnar. Það var auðvitað heimskulegt,
en hvorugum okkar datt í hug, að þetta hefði
verið undirbúið til þess að villa okkur og fá
okkur til að yfirgefa húsið. Við leituðum mjög
vandlega."
„Mér hefur alltaf fundizt Sam Bronson hafa
slæmt lag á hestum," sagði Karólina. „Hann er
alls ekki til þess fallinn að sjá um hesta, og
hestar eru minnugir — það er alveg furðulegt,
hve þeir hafa gott minni — maður þarf ekki
að láta hest gera eitthvað nema einu sinni til
þess að hann haldi því áfram. Og ef hann verður
hræddur fyrir alvöru einu sinni . . .“ hún þagði
um stund og strauk hárið frá einninu. „Annars
man ég ekki til þess að Sam Bronson hafi nokk-
urn tíma skipt sér að Jeremy."
Sam Bronson, sem hafði komið inn í ljósaskipt-
unum, þegar Ernestín var skotin! Sam Bronson,
sem Sue hafði kallað á, og sem fyrstur manna
hafði fengið að vita um morðið. Sam Bronson,
sem hafði beðið ásamt Sue og Jed, aðgætinn á
svip þangað til Ernestína gaf upp öndina. Sam
Bronson sem hafði borið vitni fyrir réttinum,
en frambui-ður hans hafði verið að því er virtist,
heiðarlegur og afdráttarlaus. Hann og Ernestína
höfðu aldrei átt í deilum að þvi er vitað var.
Hann hafði aldrei sagt neitt sem gæti bent til
þess, að hann vissi nokkuð, sem aðrir vissu ekki,
varðandi dauða Ernestinu. Nú var hann horfinn,
en hvarf hans var ekki nýr viðburður, því að
það hafði komið fyrir nokkrum sinnum áður.
Jed hafði sagt, að það gæti hafa verið Sam
Bronson, sem hefði leynzt inni í furuskóginum.