Vikan - 22.05.1952, Qupperneq 6
6
VIKAN, nr. 20, 1952.
meira og meira þekktur og læknisálit mitt óx,
og tekjur mínar að sama skapi. Manndjöfullinn
hirti þær að mestu leyti. Ég var peð í höndum
hans. Á hverjum degi hló.hann að mér — minnti
mig á, að smánarhlutur minn væri miklu meiri
heldur en hann hefði verið sem óþekktur heimilis-
læknir. Eflaust hafði hann rétt fyrir sér — en
ég fylltist hamslausri reiði yfir þvi, að mestur
hluti tekna minna skyldi renna i vasa svíðings-
ins ....
Þegar Ólífant lét endurbyggja húsið, hafði
hann ekkert hreyft við bakdyrastganum, en fal-
ið hann svo, að enginn vissi neitt um hann. Hann
lét taka hann algerlega úr sambandi, en að neðan
var hann í sambandi við leynidyr í móttökuher-
bergi mínu; hérna, við efri endann, opnaðist hann
inn í lesstofu Ólífants gegnum bókaskápinn, eins
og þið sáuð. Á hverju kvöldi, þessi þrjú, fjögur
ár síðan ég kom í þetta hús, neyddi hann mig
til að koma á vissum tíma og gefa sér skýrslu
um tekjur mínar þann daginn. Á hverjum mán-
uði varð ég að skila nákvæmum reikningum —
og borga.“
Cardew þagnaði og eldur brann úr augum hans.
Á meðan hann sagði söguna, hafði róleg og dá-
lítið tilgerðarleg framkoma hans smátt og smátt
breytzt; bálandi reiði hans var að ná yfirhönd-
inni.
„Ótal sinnum síðustu tólf mánuðina hefur mér
flogið í hug að myrða Ólífant," hélt hann áfram
fastmæltur. „Læknisstörfin uxu stöðugt ■—• miklu
meira en mig hafði nokkurntima dreymt um.
Orðstír minn sem taugalæknis hafði borizt um
allt landið og mestur hluti sjúklinga minna var
rikt fólk, þekkt fólk úr samkvæmislífinu. Við
fráfall Ólífants myndi samningurinn missa gildi
sitt. Hversvegna ætti ég ekki að uppskera laun
atvinnu minnar og kunnáttu ? Eitur var of hættu-
legt. Enginn minnsti grunur mátti falla á mig.
Eina úrræðið var að drepa hann þannig, að grun-
ur félli á einhvern annan. Svo sem hvern? Ég
vissi, að frænka hans hataði hann, en það var
mjög ólíklegt að hún yrði grunuð um morðið.
Beeding, húsvörðurinn, sagði mér oft frá ósam-
komulagi og deilum þeirra. Hann sagði mér frá
siðustu rimmu þeirra, sem hafði verið svo heift-
úð, að hún hafði hótað að stúta honum. Ólífant
hafði bannað henni að fara út og ég vissi þess-
vegna að hún var heima — að líkindum alein
með frænda sínum. Af heimskulegu fljótræði
ákvað ég að hefjast þegar handa. Þegar ég fór
upp til hans í kvöld, drap ég hann — og notaði
bandprjón til þess. Vopn, sem líklegt var að kven-
maður myndi grípa til.“
„Fallega hugsað, læknir," sagði Konkvest með
fyrirlitningu. „Svo að yður fannst viðeigandi að
láta sökina bitna á saklausri stúlkunni?"
„Hversvegna ekki?“ svaraði Cardew og starði
á hinn. „Hún er mér á engan hátt viðkomandi
. . . að öðru en því, að hún er skyld Ólífant. Það
er nóg til þess að ég hata hana. Hún féll alveg
að hlutverkinu —- og var tilvalið fórnarlamb."
„Félegur náungi þetta!“ sagði Konkvest og leit
á konu sína, sem horfði á Gardew með viðbjóði.
„Án minnsta samvizkubits rekur hann mann í
gegn aftan frá og festir af ráðnum hug morðgrun
á Bobby litlu. Eitt atriði enn, Cardew: Hvernig
vissuð þér, þegar þér voruð að heimsækja Ólí-
fant, að stúlkan var ekki inni hjá frænda sínum?"
„Álítið þér mig einhvern heimskingja. Ég sím-
aði alltaf áður en ég kom,“ svaraði Cardew. „Já,
á venjulegan hátt, um símstöðina. Við álitum of
hættulegt að láta leggja sérstakan sími milli
íbúðanna. Þegar ég kom upp í kvöld, hafði ég
fastráðið morðið. Ég sagði Ólífant, að ég þyrfti
að fara í læknisvitjun til Hammersmith og bað
hann að líta fyrir mig á vegakortið af borginni,
af því þokan væri svo svört. Mjög eðlileg beiðni,
og hann grunaði ekki hið minnsta hver tilgangur
minn var. Hann breiddi úr uppdráttinn fyrir
framan sig á borðið, og meðan hann laut fram
yfir sig og var að reyna að finna götuna sem
ég nefndi, dró ég bandprjóninn út úr bók, sem
var á borðinu, — ég hafði oft séð hann áður —
og rak hann á kaf, svo í hjarta stóð. Hann dó
þegjandi og hljóðalaust. Laglega af sér vikið."
„Of djöfullega kænlegt til að vera að mínu
skapi," tautaði Willams. „Ungfrú Ólífant hefði
aldrei getað þetta. Til þess þurfti góða læknis-
kunnáttu. Mér fannst þetta strax ólíklegt."
„Ég viðurkenni, að þetta var skyssa,“ sagði
Cardew. „Ein af mörgum. Maður sér ekki fyrr
en um seinan, að mannsmorð er ekki svo auðvelt
verk. Og mistök í því sambandi eru afleiðinga-
rík.“ Hann yppti öxlum. „Jæja, Ólífant er dauð-
ur, en ég mun ekki lifa það að hagnast á því.
Það eru kaldhæðni örlaganna."
Hann þagnaði og þagði svo lengi að Sutton
umsjónarmaður varð óþolinmóður.
„Nokkuð frekar?" sagði hann svo.
„Nei, ekkert verulegt. Ég varð mjög skelkað-
ur rétt eftir að ég var búinn að vinna á karl-
skrattanum," sagði Cardew. „Mér heyrðist ung-
frúin vera á 'leiðinni inn í lesstofuna og smeygði
mér út um bókaskáps-dyrnar og beið framan við
þær. Ég heyrði hana æpa upp yfir sig — og svo
féll allt í dúnalogn. Ég beið lengur . . . Ég veit
ekki hve lengi . . . Ég sat á skörinni í myrkrinu
og hlakkaði yfir því með sjálfum mér, að Ólíant
var dauður. Þá heyrði ég mannamál og forvitnin
rak mig til að opna bókaskáps-dyrnar. Það var
karlmannsrödd. Hann var að tala við Róbertu
frammi á ganginum og af viðræðum þeirra komst
ég á snoðir um það að maðurinn ætlaði að nema
líkið á brott. Hann kom inn í lesstofuna, en ég
gat ekki séð hann vegna þess að það hefði verið
of hættulegt að opna hurðina. Þegar hann fór,
að síðustu, sá ég að líkið var horfið, uppdrátt-
urinn lagður saman og morðvopnið hreinsað og
komið á stað sinn í bókinni. Ég varð allur í upp-
námi af skelfingu. Hver gat þessi ókunni maður
verið ? Hversvegna hafði hann hagað sér svona
einkennilega ? Ég vissi, að þetta var ekki kær-
asti ungfrú Ólífant — ég þekkti málróm Gille-
spies. En hver — hver?“
„Ég heyrði eitthvert þrusk utan af svölunum.
Ég gægðist út og sá óhreinan og larfalegan karl-
mann vera að klifra upp á þakið. Ég þekkti næt-
urvörðinn frá nýbyggingunni. Og þótt ótrúlegt
mætti virðast, þá var hann bersýnilega að flytja
líkið á burt, yfir þakið og niður eftir stálgrind-
inni í nýja húsinu! Jafnvel nú er mér þetta óskilj-
anlegt."
„Eruð þér viss um þetta?" spurði Sutton og
starði á hinn. „Þetta virðist óhugsandi."
„Þér gleymið einu, umsjónarmaður," tók
Williams fram í. „Ég sagði yður frá Konkvest,
var það ekki?“
„Hamingjan góða! Já, auðvitað. Ég var búinn
að steingleyma . . .“
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Drengur minn, þú ert að verða stór maður núna.
Þú ættir að hætta að leika þér svona mikið að leikföngunum þín-
um. Ég veit að þú ert gáfaður, svo ég keypti fiðlu handa þér.
Pabbinn: Þetta var alveg rétt. Að fara beint inn í hljóm-
listarherbergið og hefjast handa.
Lilli: Mér þykir gaman að öllu sem pabbi gefur mér.
Pabbinn: Ég á eftir að verða
hreykinn af honum. Ég sé hann
í huganum uppi á hljómsveitar-
pallinum þar sem hann hneigir
sig hvað eftir annað.
Pabbinn: Hlustaðu á. Lilli er snillingur.
Mamman: Þetta er einkennilegt. Ég virðist ekki
kannast við lagið.