Vikan - 22.05.1952, Qupperneq 11

VIKAN, nr. 20, 1952
11
Æ veiðum
SAKAMÁLA SAGÁ
Framhafdssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
20
Hún leit á Fitz, sem brosti út i annað munn-
vikið, og því næst á Jeremy og sagði: „Ó!“
„Það er hægt að ferðast hér um sveitina svo
að lítið beri á — það er að segja á hesti,“ sagði
hann. „Þú fórst sjálf riðandi til Luddingtons.
Ykkur Karólinu datt það strax í hug og það
fór eins og þið ætluðust til, enginn tók eftir þér,
og hafi einhver séð þig, þá hefur hann að minnsta
kosti ekkert hugsað út i það. Það er ekki ósenni-
legt að öðrum hafi dottið það sama í hug.“
Henni fannst þetta alveg liggja í augum uppi.
Hvernig stóð á þvi, að þeim hafði ekki dottið
þetta í hug fyrr? „Já, auðvitað," sagði hún. „Nei,
en það hljóta að hafa verið tveir menn — mað-
urinn sem ég sá, þessi úr veiðiflokknum -— og
svo þessi, sem reið á Jeremy — ef það var þá
nokkur.“
Það leið nokkur stund áður en hann svaraði.
Hann opnaði dyrnar að aktygjageymslunni upp
á gátt. Sólin skein á gljáandi söðlana. Hann horfði
í kringum sig eins og hann væri að leita að ein-
hverju, en vissi ekki fyrir víst að hverju hann
leitaði.
„Manstu hvernig maðurinn var klæddur, sem
þú sást? Ég meina i hvernig jakka, með hvern-
ið kraga og þess háttar?“
Hún mundi greinilega, að hún hafði séð bregða
fyrir svörtu og hvítu, svörtum kraga og hvítu
hálsbindi og rauða jakkanum, hún hafði einnig
séð bregða fyrir hörðum hatti.
„Já, hann var í rauðum jakka,“ sagði hún,
„með svörtum kraga og hafði hvítt hálsbindi.
Hann hélt á svipu í annarri hendinni — já ég er
viss umi það, ég sá . . .“
„Var hann með húfu?“
„Nei. En þá hefði þetta átt að vera veiðistjóri
eða einhver ættingi hans eða jafnvel meðreiðar-
sveinn. Nei ég held, að hann hafi áreiðanlega
verið með hatt. Það voru pílviðartré á milli okk-
ar, en greinarnar skildust í sundur í axlarhæð."
„En þú mundir ekki þekkja hann aftur, er
það ?“
„Nei, alls ekki."
„Getur það ekki hafa verið kona?“
„Ekki þó í rauðum jakka!“
„Jú, en klædd eins og karlmaður," sagði Fitz.
„Kona, hver þá?“ Hún sagði hægt um leið og
hún reyndi að sjá af svip Fitz hvað honum væri
í huga: „Þetta hefur mér alls ekki dottið í hug,
en það getur vel verið. Hún beið þess, að hann
gæfi nánari skýringu á því sem hann meinti.
Hann sagði hugsandi: „Það er skrýtið með þenn-
an svarta kraga. Það er grár kragi á Beaufort-
veiðibúningnum."
„Þessi kragi var svartur. Ég man það alveg
greinilega."
„Dobberly-búningurinn er með svörtum kraga."
„Já en það eru svo margir flokkar, sem taka
þátt í veiðiferðum og búningarnir allavega litir
. . . margir eru næstum því eins. Það er líka
svartur kragi á Leesbury-búningnum. Það getur
verið . . .“
„Eg hef grennslast eftir, hvort nokkrir gestir
hafi tekið þátt i Beaufortveiðunum, en svo var
ekki. Sá, sem þú sást hefur ekki tilheyrt Beau-
fortflokknum og aðrir voru ekki á veiðum þann
daginn."
„Nú, þá . . .“
„Já, einmitt. Þetta var mjög hentugur búning-
ur. Og ef þetta er skýringin, þá getur það þýtt,
að sá sem skaut Luddington lækni, hafi gert það
fáeinum mínútum áður en þú komst, og að hann
hafi verið að forða sér, þegar hann datt af baki
og var svo óheppinn, að þú skyldir sjá hann.“
„Við getum þá fundir hann!“ sagði hún áköf.
Hann hristi höfuðið.
„Þetta er nú aðeins mitt álit. Það er álit lög-
reglunnar, sem gildir. Þetta getur líka verið til-
viljun. Þetta getur hafa verið einhver, sem þorir
ekki að segja, að hann hafi verið þarna. Einhver
í rauðum jakka, -að þvi er virðist reiðjakka —- nú
eða einhver sem hefur verið að vígja ný reiðstíg-
vél eða reyna nýjan hest. Svo eru nú öll þessi
gerði. Ef einhver hefur ætlað sér að ríða til Erne-
stínu með þvi að fara yfir akrana til þess að kom-
ast hjá því að fara inn um hliðið og eftir ak-
brautinni að húsinu, þá hefur hesturinn að
minnsta kosti orðið að vera eins góður stökk-
hestur og . . .“
Það rumdi í Jeremy, og Fitz hélt áfram: „ . . .
eins J%remy gamli. Sum gerðin hjá Duwalserinu
eru há. Að minnsta kosti þau, sem eru nálægt
húsinu.“
„En gerðin i kringum hús Wats og Ruby eru
lægri og einnig gerðin i Luddingtonskóginum . . .
ó, Fitz, veiztu að það sáust spor eftir hest í furu-
skóginum okkar hérna?“
Fitz kinkaði kolli og sagði ofurlitiö annars
hugar:
„Við skulum líta nánar á Jeremy."
Jeremy virti þau fyrir sér með yfirlætissvip,
en virtist þó líka heimsóknin vel. Fitz athugaði
sárið, sem var farið að gróa, leit niður i jötuna
og vatnsfötuna, athugaði einnig gömlu umgjörð-
ina, þar sem nafnplata hafði einu sinni verið.
„Það eru annars vandræði, að hann skuli ekki
geta talað,“ sagði hann. „Við skulum fara inn
aftur.“
Þau gengu til baka milli grænna limgarða og
settust á tröppurnar bakdyramegin og töluðu um
Sam Bronson og búrgluggann. Fitz stóð upp, leit
á hann og ýtti greinum til hliöar og hýðisaldin
af sýringi festust i hárinu á honum, Sue sagði
honum frá fundi þeirra Woodys og Ernestínu.
„Taktu þér það ekki nærri," sagði hann. „Ég
held að þetta hafi ekki rist svo djúpt. Woody er
í rauninni barn ennþá þó að hann sé karlmann-
legur að sjá, Þeir geta ekki grunað hann um
morð fyrir þetta, og auk þess eru sönnur fyrir
þvi, að hann var fjarverandi."
Þegar Fitz fór sagðist hann ætla að aka út á
Veiðihomið.
Á Veiðiliornið? Er það nakkuð í sambandi við
Woody ?“
„Nei, nei, mér datt bara dálítið í hug. Það er
óvíst, að það beri nokkurn árangur. Svo ætla
ég líka að tala við sýslumanninn. Það má til með
að senda hingað mann, þó að heldur sé liðfátt hjá
þeim.“
„Ég er ekki hrædd," sagði hún, en hugsaði með
sjálfri sér: „Hversvegna er ég að skrökva? Ég
er hrædd. 1 hvert skipti, sem ég hugsa um það
og í hvert skipti, sem ég geri mér Ijóst, að þetta
er veruleiki, þá fyllist ég skelfingu.
„Það getur verið einhver, sem er bara að hræða
þig. Hvenær kemur Woody heim?“
„Fljótlega."
Hann leit snöggvast I augu hennar, tók hönd
hennar og lyfti henni upp.
„Ég vildi að ég hefði fengið þig til að giftast
mér fyrir einni viku,“ sagði hann næstum
reiðilega. „Já, eða strax í fyrravetur — því yfir-
heyrsiurnar, því . . . Christy" hrópaði hann fram
í eldhúsið.
Christy kom undir eins.
„Líttu eftir ungfrú Sue,“ sagði Fitz. Og ef ein-
hver kemur nálægt húsinu . .
„Já, látið þá bara koma,“ sagði Chi’isy. „Látið
þá bara koma.“
Hann brosti, en augu hans voru kvíðafull,
svo ók hann af stað.
Woody kom aftur fyrir morgunverð, úrillur og
syfjaður. Sýslumaðurinn hafði hlustað á hann,
en ekki sagt neitt. Jed var farinn heim. Christy
kom inn með ábætirinn og gat sagt frá þvi, að
nokkrir lögreglumenn væru inni i Furuskógi, til
að reyna að taka mót af hófsporum, sem átti
að hafa sézt við brúna á læknum. Hún vissi
ekki hvort það hefði tekizt. „Svo nálægt komst
ég ekki,“ sagði hún.
Karólína varð náföl. „Christy, þér megið alls
ekki fara inn í Furuskóg," sagði hún.
Woody horfði undrandi á hana. „Það var vel
gert, Christy. Það hafði mér alls ekki dottið í
hug.“
Seint um eftirmiðdaginn, meðan Woody svaf
og Karolina hafði sezt á öfugan fóðurkassa úti
við hesthúsið í sólinni og Systir Britches lá við
fætur henni, kom Kamilla.
Hún kom á fleygiferð upp stíginn og leðjan
þeyttist frá hjólunum á bíl Jeds, þegar hún snar-
stoppaði. Hún kom til að tala við Sue. Hún hafði
dálítið að segja henni, sagði hún.
Það var eitthvað sterklegt við hana, þar sem
hún stóð hjá Sue.
Hún fullvissaði sig um að enginn gæti heyrt
til þeirra, áður en hún byrjaði, en þá byrjaði
hún af fullum krafti.
„Það er dálítið, sem ég ætla að segja þér, Sue,“
sagði hún. „Ég hefi komizt að þeirri niðurstöðu
að þú eigir að vita það. Hún var í reiðfötum og
tók af sér reiðhanzkana um leið og hún horfði
á Sue með hinum einkennilegu djúpu augum
sínum.
„Ég veit af hverju Ernestína hringdi í þig um
kvöldið. Og ef þú ekki hættir að hvetja Fitz
Wilson eins og þú gerir og hegða þér svona við
Jed, þá segi ég það. Því ég ætla að giftast Fitz
Wilson."
18. KAFLI.
Sue hélt aftui' af barnalegri spurningu,
sem komin var fram á varir henni. „Veit Fitz
það?“ Svo skildi hún skyndilega hvað Kamilla
hafði í raun og veru sagt. Hún skildi aðeins brot
af því, en það var nóg til að hjarta hennar slægi
hraðar. Hún varð að fara varlega, ekki segja
of mikið og fá að vita hvað Kamilla átti við. „Það
er betra að þú komir inn, Kamilla."
Þær stóðu á tröppunum. Kamilla horfði i átt-
ina að Furuskógi. Það fór hrollur um hana og
hún sagði: „Ég verð að segja það, að ef það ekki
hefði verið Woody, sem reyndi að hjálpa þér við
þetta skot í gærkveldi . .
„Það var ekki Woody,“ sagði Sue ákveðin og
hélt hurðinni opinni.
Kamilia tók ofan hinn hanzkann og sendi Sue
einkennilegt augnaráð.
Hún vildi heldur vera í anddyrinu og settist
þar á óþægilegan stól. Hún hafði stungið keyrinu
undir handlegginn, þegar hún steig út úr bílnum.
Hún var í stuttum reiðstígvélum og nú lagði hún
fæturnar í kross og sló annars hugar með keyrinu
á stigvélin. „Hversvegna starir þú svona," sagði
hún við Sue.
„Geri ég það? Ég vissi ekki af . . .“ Ó, nú