Vikan - 22.05.1952, Blaðsíða 12
12
VIKAN, nr. 20, 1952
mundi hún það: Þegar Woody hafði komið inn
i biðstofu dr. Luddingtons, hafði sá, sem var að
tala við dr. Luddington inni í lækningastofunni,
slegið með keyrinu á stígvélin. Var það Kamilla?
En það sannaði ekkert. Það gat hver sem er
gert í taugaóstyrk og leiðslu, alveg eins og Kam-
illa gerði núna. Hin köldu bláu augu Kamillu lágu
svo djúpt að þau sýndust alveg svört. Hún var
grönn, glæsileg og beinvaxin, en það hvildi festa
og kraftur yfir breiðu enninu, stutta nefinu og
sterklegri hökunni. Þrátt fyrir glæsileika hennar
og spengileika bar mest á þungum tilfinninga-
lausum krafti.
„Svo þú heldur því fram, að það hafi ekki
verið Woody,“ sagði hún. „En ég hefi ekki hugs-
að mér að taka með silkihönzkum á þessu, Sue
Poore. Við höfum þekkzt lengi. Eg ætla að segja
þér nákvæmlega hvað ég hugsa, hvað ég veit, og
hvað ég geri, ef þú . . . hún sló keyrinu í stíg-
vélin og hætti . . .“ ef þú ekki hagar þér skyn-
samlega. Ég skal segja þér, að ég veit, að þú
drapst Ernestínu."
Sue reis á fætur, algerlega yfirbuguð: „Hvað
áttu við?“
„Ég ákvað að segja það engum og það gerði
ég ekki. Allir hafa spurt mig hvort ég viti eitt-
hvað — Jed og Fitz líka, en auðvitað lögreglan
fyrst og fremst. En Ernestína var dáin og það
gat ekki vakið hana upp. Jed var ákærður og ég
vildi frelsa hann og ég skildi, að ef ég segði það,
gerði ég aðstöðuna verri fyrir hann. Ég hafði
þó ekki séð þig skjóta hana.“
„Kamilla." Sue settist niður og þrýsti höndun-
um að gagnaugunum. Hún varð að finna leið út
úr þessari flækju, sem hún ekki hafði vitað að
var til og það yrði ekki auðvelt. Það var það
aldrei, þegar Kamilla átti í hlut. Sue sagði við
sjálfa sig, að hún yrði að fara sér hægt: j.Kam-
illa — það er líklegra betra að þú byrjir á byrjun-
inni. Þú' sagðir, að þú vissir hversvegna Erne-
stína sendi boð eftir mér.“
Kamilla kinkaði kolli og sló með keyrinu. „Já,
það þori ég að segja að ég viti. Hún og Jed lentu
í hræðilegu rifrildi. Ég heyrði það. Ég var að
klæða mig, til að fara til Fitz. Ernestína var
reið. Hún sagðist ætla að fara frá honum. Hún
var þreytt á því lífi sem hann lifði. Hún
sagði, að hann hefði enga metorðagirni, að hún
skildi svei mér ná í það sem hún vildi og að
hún ætlaði að yfirgefa hann.
„Já, en Jed hefur ekkert sagt um það. Og þegar
Woody sagði frá hvernig Ernestína hafði barm-
að sér, leit Jed út fyrir að vera mjög undrandi."
„Hann hefur alls ekki trúað því,“ sagði Kam-
illa. „Ernestína gat stundum verið reglulega and-
styggileg," bætti hún við hugsandi. „En svo sagði
Jed að hann elskaði þig og ætlaði að giftast þér
og að Ernestína skyldi ekki halda, að hún yfir-
gæfi hann, því það væri þveröfugt — eða eitt-
hvað í þá áttina . . .“ Kamilla þagnaði og leit
á Sue eins og hún væri að reyna að muna hvert
smáatriði í deilunni, sem hún hafði heyrt og sagði
að lokum: „Það var hræðileg deila. Ég hugsaði
hvað eftir annað um hvað það væri heppilegt,
að þjónustufólkið væri ekki heima. Svo kom
Ernestína fram í anddyrið og ég heyrði að hún
hringdi í þig. Þessvegna veit ég það.“
„Þessvegna veizt þú . . .“ Sue fannst hún vera
að drukkna.
„Já, hún hringdi auðvitað til að segja þér að
láta Jed vera, og að hún myndi koma í veg fyr-
ir skilnað. Þú þekktir Ernestínu, Sue. Enda þótt
hún vildi ekki sjálf halda í Jed, vildi hún ekki,
að nokkur gæti sagt, að þú hefðir tekið hann frá
henni.
Sue dró djúpt andann og neyddi sig til að segja
rólega: ,,En Kamilla, hvernig veiztu, að það var
það, sem Ernestína ætlaði að segja?“
„Hvað annað gat það verið?“ sagði Kamilla
og yppti öxlum. Hún horfði forvitin á Sue og
spurði: „Hefur Jed alls ekki minnzt á þetta við
þig?“
„Ég vissi að þau höfðu deilt, en ekki allt þetta.“
„Karlmaður viðurkennir aldrei, að kona hans
hafi yfirtökin," svaraði Kamilla. „Og þegar hún
var skotin — ja, þá var auðvitað viturlegast, að
þegja. Shepson dómari hefði heldur ekki leyft
honum að segja það. Þessvegna sagði ég það ekki
heldur við yfirheyrsluna, eða þegar lögreglan
spurði mig.“
„Já, en hversvegna . . .“ sagði Sue rugluð og
Kamilla horfði óþolinmóð á hana. „Hamingjan
góða, Sue, þú veizt mjög vel, að Jed sér fyrir
mér,“ sagði hún hreinskilnislega.
Ef aðeins að Fitz væri hér! Hann gæti fundið
samhengi I þessu hraða, ruglingslega orða-
flóði. Sue var viss um, að það væri eitthvað þýð-
ingarmikið, einhver spurning, sem hún ætti að
bera fram og að eitthvað, sem Kamilla hafði
sagt, hefði gefið henni tilefni til þess. Svo rann
það allt í einu upp fyrir henni: „Hvað viidi Erne-
stina?“ hafði Karólína einu sinni spurt. Hún
mætti hinu rólega augnaráði Ernestínu og spurði
varlega til að hræða hana ekki.
„Heldur þú að Ernestínu hafi verið alvara?"
„Alvara? Hún var bálreið! Ef þú hefðir verið
þar, veit ég ekki hvað hún hefði gert. Ég hefi
brotið heilann um, hvað eiginlega kom fyrir . . .
Og ég held ég viti það. Ég held ekki, að þú hafir
gert það viljandi."
Aftur fannst Sue dökkar bylgjur skella yfir
sig. „Þú heldur þó ekki að ég . . .“
„Nei, auðvitað hefur þú aldrei gert slíkt með
köldu blóði, Sue. Ég hefi ekki eitt einasta augna-
•blik haft slæma samvizku, vegna þess að é^ sagði
ekki frá því sem ég vissi. Ég held, að þegar þú
komst hafi Ernestína enn verið svo reið, að hún
var næstum óútreiknanleg. Ef til vill sá hún þig
og Jed hittast og ganga niður að kofanum. Það
veit ég ekki. En ég held, að hún hafi tekið fram
skammbyssuna til að ógna þér með henni og ég
get hugsað mér, að þú hafir reynt að taka hana
af henni, eða eitthvað i þá áttina — og svo hljóp
skotið af. En hversvegna átti ég að segja frá
því?“ Kamilla reis upp og gekk fram að hurð-
inni. „Ekki þegar lögreglufulltrúinn hringdi og
sagðist ætla að taka þig fasta, og ég hefði jafn-
vel ekki sagt frá því þó þeir hefðu tekið þig.
Ég fór strax heim og sagði Jed frá hand-
töku skipuninni. Hann varð alveg utan við sig.
Ég held líka, að hann haldi að þú hafir gert
það, Sue, en það segir hann aldrei. Ég fékk mér
vænan sopa, sem ég tók með mér upp í herbergið
mitt og komst að lokum að þeirri niðurstöðu, að
ég skyldi aldrei segja frá því, þvi ég gat skilið,
að það mundi vera slæmt fyrir þig og þá . .
það kom undarlegur kuldaglampi í augu hennar:
,,þá hefði ég ekki getað hindrað það sem koma
mundi. Þú varst svo hrædd, að þú vissir ekki
hvað þú gerðir. En ég mun ekki gefa þér neitt
tækifæri!"
„Hvað ertu að segja . . .“
„Alveg eins og dr. Luddington gerði. Ég varð
dauðskelkuð. Ég hafði ekki einu sinni heyrt Jed
aka í burtu og svo hringdi hann allt í einu frá
dr. Luddington og sagði, að læknirinn hafi verið
skotinn. Það var hræðilegt — það sama hafði
komið fyrir hann og Ernestínu. Hvaða gagn
mundi það gera, þó ég segði eitthvað? Og ég
er ekkert hrædd við þig, því — það er að segja,
ég er það alls ekki.“
„En Kamilla, það var ekki ég. Það er hræði-
legt að . . .“
„Þú hefur sjálfsagt ekki ætlað að gera það.
Ég get vel skilið hvernig það hefur verið. En
mér finnst ekki, að þú hefðir átt að hringja í
Jed og draga hann inn í málið — en auðvitað
— þú varst hrædd . . .“
„Ég fullvissa þig um að ég gerði það ekki.
Viltu svo hætta.“
„Jed segir aldrei neitt. Hann mun halda áfram
að fullyrða, að það hafi verið sjúklingur.“
Efst til vinstri: Gurnardinn er fiskur, sem gengur, flýgur og syndir. — Efst í miðjunni: Hermenn
Warrior-kynflokksins í Afríku bera höfuðfat með vísundahornum. Það er bundið undir hökuna með
bandi úr tígrísdýratönnum. — Til hægri: Fyrirmyndin að þessari lækningabrúðu Indjánanna var
trúboði nokkur sem kom til Mulatas-eyjanna og læknaði sjúka. — Neðst til vinstri: Hvað eru
margar gúmmiplantekrur á Indlandi? 14.000.