Vikan - 29.05.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 21, 1952
5
Framhaldssaga:
Konkvest
13
skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GRAY
„Ég fór í skyndi niður bakdyrastigann,“ sagði
Cardew ólundarlega, eins og hann hefði ekki
lengur áhuga á frásögn sinni. „Eg fór út og fór
inn á byggingarsvæðið um dyrnar á byrginu. Ég
var nægilega fljótur til að sjá gamla manninn
klifra niður og kasta líkinu af Ólífant á poka-
hrúguna. Á meðan þessi einkennilegi gamli mað-
ur var að lífga eldinn fjarlægði ég likið — þvi
mér virtist öruggast að flytja líkið aftur á sama
Stað og það var.“
„Og hversvegna í ósköpunum?" spurði Sutton.
„Næturvörðurinn var eini maðurinn, sem vissi
að Ólífant var dauður, og ef ég gæti sett allt
í sömu skorður og komið næturverðinum fyrir
kattarnef, mundi öllu reiða vel af. Það var eng-
um erfiðleikum bundið, að bera líkið til baka;
þokan var til bóta. Einnig það, að koma likinu
upp stigann, var auðvelt verk, því hann var skin-
horaður. Eg setti hann í sömu skorður og áður,
lútandi yfir skrifborðið með fingurinn á upp-
drættinum. Morðvopnið setti ég líka á sinn
stað."
„Hvenær lögðuð þér gildruna fyrir næturvörð-
inn?“ spurði Konkvest. „Ef til vill þykir yður
nýstárlegt að heyra, að ég er næturvörðurinn.
Þar skall hurð nærri hælum, kunningi."
„Þér!“ hrópaði Cardew steinhissa. „Hamingjan
góða! Það virðist hafa verið við sterkari öfl
að etja en ég gerði ráð fyrir. Nefndi ekki einhver
yður Konkvest? Nafnið hljómar eitthvað kunn-
uglega . . . Konkvest! Já, auðvitað. Nú man ég
það ..."
„Skiftir engu,“ sagði Konkvest. „Þér getið hælt
yður af því að þér eruð einn af fáum, sem leikið
hafa á mig. Eg var nærri dottinn á járngaddana
yðar; slapp aðeins fyrir fimleikabragð sem ég
kunni. Já, ef yður hefði tekizt að veiða mig í
gildruna, hefði allt gengið ems og í sögu. Hve-
nær símuðuð þér Scotland Yard.“
„Rétt áður en ég bar líkið upp stigann — og
ég setti gildruna fyrir yður þegar ég var búinn
að þvi,“ svaraði Cardew. „Ég símaði lögreglu-
stöðinni, af því að ég hafði enga vissu fyrir því
að þér gengjuð í gildruna, og ég vildi koma í
veg fyrir að líkið væri flutt burt aftur. Til þess
að ráðagerð mín tækist, varð líkið að finnast
í skrifstofunni . . . Gáið að því, að ég hafði ekki
ráðrúm til umhugsunar; ég var skelfingu lost-
inn. Ég gerði hverja skyssuna af annarri af
þeirri ástæðu. Allt hafði gengið öfugt frá byrjun.
Ég var heimskingi að fara eftir augnablikshvöt
minni í kvöld. Ég hefði átt að skilja, að morð er
aðeins hægt að fremja eftir langan og nákvæman
undirbúning."
Cardew skrifaði undir skýrslu sína rólega og af
frjálsum vilja. Hann gerði enga athugasemd við
það, þegar Sutton og einkennisbúinn lögreglu-
þjónn tóku hann og leiddu hann út, heldur tók
þvi með kuldalegum virðuleik. Bill Williams varð
eftir — til þess að hafa tal af Konkvest.
„Það eru eitt eða tvö atriði, sem ég vil biðja
þig að upplýsa, ungi maður," sagði yfirforing-
inn hranalega. „Við sleppum ástæðunni fyrir
því að þú flæktist í þetta mál . .
„Þetta er svei mér vel boðið, Bill,“ sagði Kon-
kvest þurrlega. „Þú mimt sleppa því meðal ann-
ars fyrir þá sök, að þú hefur ekki snefil af sönn-
unum og gætir ekki kært mig hvort sem er.
Vertu þessvegna ekki með nein göfugmennsku-
látalæti."
„Jæja, sleppum þessu. En segðu mér hvernig
þú komst á slóð Cardews. Ég er talsvert sár og
vonsvikinn yfir þessu, Konkvest. Mér líkar ekki,
að þú sért að blanda þér í málin — og einkan-
lega þegar þú snýrð á mig, eins og núna.“
„Það var aðallega vegakortið," útskýrði Kon-
kvest. „Ég vissi líka að líkið hafði verið flutt
aftur upp einhverja aðra leið en um aðalstigann.
Það var aðeins ein skýring möguleg á þvi —
bakdyrastigi. En hann var ekki í húsinu. Skrít-
ið, því að öll hús byggð á mið-Viktoríutímanum
hafa bakdyrastiga."
„Viðvíkjandi vegakortinu ... ?“
„Ójá, mér fannst fremur ólíklegt að tilviljun
hefði ráðið því, að vísifingur líksins benti á litla
rauða krossinn. Ég símaði þessvegna til Fíu að
koma með bílinn. Eftir að ég fór frá þér, ókum
við til Vestur-Kensington. 1 Gravelstræti fundum
við hús með eirþynnu á hurðinni, sem á stóð J.
W. Trent, M.D.“
„Þú átt við að Cardew hafi haft læknisstofu
þarna, og þegar hann fór þaðan, hafi þessi Trent
keypt læknisstarfið."
„Þannig- virtist mér liggja í málinu, og ég
ætlaði að spyr'jast fyrir um þetta. En þegar ég
skoðaði nafnspjaldið betur, losnaði ég við alla
fyrirhöfn í þvi efni. Trent hafði nefnilega ekki
hirt um að fá sér nýja eirþynnu, heldur látið má
nafn fyrirrennara síns af þynnunni og grafa sitt
nafn á í staðinn. En sá sem verkið vann hafði
ekki vandað það betur en svo, að nafn Cardews
var enn sýnilegt, ef vel var aðgætt. Jæja, Bill,
Ólífant hafði reynt að ljóstra upp nafni morð-
ingja síns i andarslitunum. Cardew hafði átt
þarna heima, — og það var það eina sem Ólífant
gat.“
„Þú heldur þá að hann hafi gert þetta viljandi,
á viðskilnaðarstundinni ?“
„Ég held að hreyfing handarinnar hafi verið
meira eða minna ósjálfráð. Hann fann prjóninn
ganga á hol og skildist um leið að þetta yrði
bani sinn; uppdrátturinn var útbreiddur undir
hönd hans. Eflaust hefur hann sett krossinn
þarna fyrir mörgum árum og höndin hvarflað að
merkinu í ofboði siðustu augnablikanna. Undar-
legt, þegar maður hugsar um þetta. Cardew
undirritaði í raun réttri dauðadóm sinn með því
að setja uppdráttinn á skrifborðið."
„Og hann setti hann þar tvisvar," sagði Will-
iams hugsandi. „Hann hagræddi jafnvel hönd líks-
ins svo, að fingurinn benti á krossinn. Hvað get-
urðu hugsað þér heimskulegra . . .“
„Það hefði verið heimskulegt, ef hann hefði
hugsað nokkuð," tók Norman fram í. „En dettur
þér í hug að Cardew, í því hugarástandi sem hann
var, skjálfandi eins og marglitta, hafi haft hugs-
un á að líta nánar á uppdráttinn? Hugur hans
snerist aðeins um einn hlut, að setja líkið í ná-
kvæmlega sömu stellingar og áður. Ég býst helzt
við að hann hafi ekki tekið eftir merkinu. Þetta
sýnir bara hvernig morðingja getur sézt yfir ber-
sýnilega veilu. Jæja, við eyðum tímanum til
einskis. Ég ætla að láta Fíu tala við Bobby litlu.“
„Ómögulegt í kvöld,“ sagði Williams. „Hún er
enn í yfirliði."
„Þú heldur það,“ sagði Konkvest. Hann rétti
konu sinni höndina og leiddi hana til dyra. „Það
er kominn timi til að einhver láti hana vita að
hún er ekki lengur undir neinum grun.“
„Frú Beeding er hjá henni," sagði Williams.
„Hún varð ógurlega skelkuð og það geta liðið
nokkrir dagar, áður en hún getur . . .“
„Þú ert hlægilega auðtrúa, Bill,“ tók Kon-
kvest fram í. „Hún vaknar fljótt til meðvit-
undar, þegar hún fær þessar góðu fréttir. Af
lögreglumanni að vera ertu skemmtilega laus við
tortryggni."
„Hamingjan góða! Ætlarðu að segja mér að
stúlkan hafi gert sér þetta upp.“
„Athugaðu hlutina. Hvernig átti hún annars
að komast hjá að svara heimskulegum spurning-
um ykkar? Ég gaf henni nákvæmar fyrirskip-
anir áður en ég fór frá henni . . . En hvað er að
sakast um það?“
„Mig hefði átt að gruna þetta!" hreytti yfir-
foringinn út úr sér. „Allt, sem þú ert bendlað-
ur við er gagnsýrt af brellum þínum og brögð-
um. Svo þér hefur tekist að smita þessa ungtr
stúlku með hátterni þínu.“
Konkvest stanzaði í dyrunum.
„Ef þig vantar fleiri brögð og brellur, Bill,
þá bíddu dálítið," sagði hann glettnislega. „Þú
liefur ekki séð neitt verulegt enn. Ég er varla
byrjaður. Viðureignin við Myrka Matthew var
aðeins fyrsti áfanginn. Fyrir aðstoð Cardews
gekk þetta eins og i sögu.“
„Ertu ekki ánægður? Fórnarlamb þitt, sem
átti að verða, er dautt. Hvers fleira óskarðu?"
„Jæja, ég býst við að þetta megi teljast yfir-
leitt viðunnandi," viðurkenndi Norman. „Bobby
litla fær peninga gamla skrökksins og það mun
ekkert ama að henni héðanífrá."
„Hæ, bíddu augnablik," sagði Williams höstug-
lega. „Hvað varstu að segja? Mér líkar ekki það
sem þú gefur í skyn . . . Ég hef ekki gleymt því
sem þú sagðir um Everdon lávarð. Taktu eftir,
Konkvest! Ef þú ætlar að hafa einhverjar brell-
ur í frammi við Everdon lávarð, þá skaltu gæta
þín vel. Ég kæri mig ekkert um að lenda í ein-
hverjum vandræðum út af þér . . .“
„Það er tvennt, og oft ólíkt, vinur, hvers mað-
ur óskar og hvað maður fær,“ sagði Konkvest
glaðlega. „Og vertu ekki með þessi ólíkindalæti.
Þú mundir fagna þvi ef Everdon yrði fyrir barð-
inu á örlögunum. Hamingjan góða! Hefurðu ekki
heyrt um síðustu afrek hans? Hann hefur safn-
að um sig flokki samkvæmisuppskafninga og
labbakúta — að hætti Félagsskaps Gáfaðra ung-
menna fyrr á dögum — og þeir eru að setja allt
á annan endann."
„Á meðan þeir brjóta ekki lögin, getum við
ekkert gert.“
„Ég viðurkenni, að þið getið ekkert. En ég
get samt gert dálítið."
„Það er það, sem ég óttast."
„Óttastu ekkert, Bill, ég ætla ekki að fara eins
með lávarðinn og ég ætlaði að fara með Myrka
Matthew. Ónei, — ég fer hægara að honum og
með meiri slóttugheitum. Ég var að minnast á
þessa uppskafninga . . . það er sérstaklega einn
þeirra, — sá versti þeirra allra, — sem mun
leika stórt hlutverk í fyrirætlun minni. Það er
skafinn og heflaður þrjótur, sem er í miklu
vinfengi við Everdon í augnablikinu. Hann heitir
Rudolf von Haupt, barón. Kannastu nokkuð við
hann?“
„Ég þekki hann af afspurn; veit að hann er
mikið með Everdon. Ég hef séð nafn hans í blöð-
um samkvæmisfólksins," sagði Williams. „1 guðs
bænum, gáðu að þér, Konkvest. Við viljum