Vikan - 29.05.1952, Side 11
VIKAN, nr. 21, 1952
11
A veiðum
SAKAMÁLASAGA
„Það var sjúklingur."
„Ég fullvissa þig um, að ég skil hvernig þetta
hefur viljað til.“
„Kamilla, reyndu að hugsa þér að ég segði þetta
við þig. Ef ég segði, að ég áliti að þú hefðir gert
það. Hvaða áhrif heldurðu að það hefði á þig?“
Kamilla yppti öxlum og sló keyrinu hirðuleys-
islega í dyrakarminn. Sue gat ekki að sér gert
að hugsa „Kamilla hefði getað gert það“. Hún
og Ernestína höfðu oft rifizt. Segjum svo, að
hún hafi orðið ofsareið við Ernestínu. Hún hafði
enga fjarverusönnun haft, þegar dr. Luddington
var myrtur. Hún sagðist hafa verið ein uppi í
herbergi sínu. Hafði hún í raun og veru nokkra
fjarverusönnun um það leyti sem Ernestína var
myrt? Gat hún ekki á einhvern hátt hafa skotið
Ernestínu og yfirgefið húsið án þess að verða
séð?
Þangað var hún komin í þessari nýju kenningu
sinni, þegar Kamilla sagði rólega: „Það álítur
enginn að ég hafi gert það. En allir halda að ef
til vill hafir þú gert það. Sérstaklega lögreglan.
En ég skal aldrei segja frá þvi, ef þú lætur Fitz
í friði. Hann — ég ætla að'giftast honum, Sue.
Það getur þú ekki hindrað. Hann hefur oft kom-
ið hingað í vetur, af því að hann kennir i brjósti
um þig og vill gjarnan hjálpa þér. Mér datt
aldrei i hug, að þér litist á hann — ég
hélt, að þú elskaðir Jed. Ég hélt, að það væri
einasta skýringin á því, að þú sagðir frá stefnu-
mótinu í kabananum, þegar þú þurftir ekki ann-
að en að fara heim, eins og dr. Luddington sagði,
til að sleppa frá öllu saman. Þá hefði enginn
fengið að vita, að þú hafðir vei-ið þar. Dr. Ludd-
ington og Jed hefðu aldrei sagt frá því. En nú
hegðar þú þér eins og . . . Ja, mér sýnist helzt,
að þú eltir Fitz Wilson og þú segist ekki vilja
giftast Jed. Þetta skil ég ekki. Hamingjan góða,“
sagði hún allt í einu uppgefin og hreinskilnislega.
„Hversvegna giftist þú ekki Jed, fyrst allir vænta
þess, þá get ég gifzt Fitz, og við getum öll orðið
hamingjusöm og gleymt öllu.“
Þetta var mjög skynsamlegt, hentugt og mjög
líkt Kamillu. Það var barnalegt, snjallt, -— og
ákaflega tillitslaust.
Sue reyndi að víkja talinu aftur að spurning-
unni, þessari mikilvægu spurningu: „Já, en Kam-
illa, heldur þú í raun og veru, að Ernestína hafi
ætlað að skilja við Jed? Það er að segja — hvert
hefði hún getað farið?“
Hún sagði þetta síðasta eins hirðuleysislega
og hún gat. Hún virti Kamillu fyrir sér — það
var kominn í augu hennar einhver íhugull og dá-
lítið hræðslulegur glampi, sem hún strax faldi.
Hún sneri sér að nokkru leyti frá henni, ef til
vill til að fela grun sinn. Hún starði gegnum
cpnar dyrnar niður yfir engið. Hún sagði, eins
og henni dytti það í hug núna, en það var áreið-
anlega framhald af þvi, sem hún hafði hugsað
sér að segja. „Ernestína var afbrýðissöm við
mig, af þvi Fitz féll vel við mig. Hún var af-
brýðisöm af því Fitz er betri en Jed. Hún tók
Jed frá mér og giftist honum, en svo kom Fitz.
Hann hefði getað gefið Ernestinu það sem hún
vildi.“
„Og hvað var það?“ spurði Sue varlega.
„Washington, ferðalög og þýðingarmikið fólk.
Þm skilur. Allan þann ljóma og fínheit, sem
Ernestina sóttist alltaf eftir. Jed var ánægður með
að vera hér. Hann er ánægður með lífið, ef hann
aðeins hefur næga peninga til að fara á hestbak
og veiðar. En Fitz . . .“ hún dró djúpt andann
og sagði dreymin: „Fitz kom ókyrrð á líf henn-
ar — þ. e. s. Fitz og ég. Hún gat ekki þolað,
að ég giftist betur en hún, og öfundaði mig af,
að geta ef til vill lifað með Fitz lifi, sem hún
hafði alltaf viljað. Það lítur að visu svo út, að
Fitz kæri sig ekki um að lifa sliku lífi, en hann
gæti það ef hann vildi. Og svo gat hún ekki held-
ur þolað Ruby . .
„Ruby . . .“
„Já, hún átti nóga peninga," sagði Kamilla og
gerði sig líklega til að fara.
„Bíddu svolitið,“ Kamilla ætlaði alltof fljótt að
fara, „Kamilla, hvað gerðir þú svo? Ég á við,
eftir að þú heyrðir hana hringja i mig?“
Undrunarsvipur kom á Kamillu og hún varð að
hugsa sig um. „Ég — hélt hurðinni opinni, þang-
að til hún hafði lokið símtalinu við þig. Svo
fór hún inn í garðstofuna aftur — en þar stopp-
aði hún — og seinna skildi ég, að hún hafði opn-
að vopnaskápinn í anddyrinu. Ég heyrði lítinn
smell, þegar hún lokaði honum, en þá datt mér
ekki í hug, að hún hefði tekið byssuna fram. Ég
hélt aðeins, að skáphurðin hefði hrokkið upp,
eins og hún gerir oft, og að hún hefði skellt
henni aftur um leið og hún gekk framhjá. En
seinna rann það upp fyrir mér, að hún hlaut
að hafa tekið byssuna fram til að ógna þér með
henni. Hún var ákaflega taugaveikluð. Og þú
þekkir skaplyndi hennar.“
„Og hvað svo . . .“
„Svo bjó ég mig til að fara.“
„Já, en . . .“
„Jed fór upp áður en hún hringdi. Hann var
að skipta um föt meðan hún talaði við þig. Ég
heyrði vatnið renna í baðkarið. Ruby átti líka
að vera hjá Fitz . . .“
Þetta var í fyrsta skiptið sem Sue heyrði þetta,
þrátt fyrir þau býsn af eiðsvörnum og vélrituð-
um frámburði vitna, sem lesinn var við réttar-
höldin. „Voru þau líka hjá Fitz?“ sagði hún.
„Nei, en þau ætluðu þangað. Þau höfðu lofað
að sækja mig. Þess vegna beið ég. Ég heyrði
Jed fara niður. Ernestína hafði skipt um föt
snemma, mjög snemma," endurtók Kamilla
skyndilega hugsandi, „en ég heyrði engan hávaða
úr garðstofunni, eftir að hún hringdi í þig og
fór þangað inn. Jed þaut niður gangstíginn —
herbergið mitt er á. þeirri hliðinni. Ég sá hann
hitta þig við hliðið. Ég varð undrandi, þegar ég
sá þig fara með honum inn í kabanann, Sue. Það
vissir þú ekki?“
Sue hristi höfuðið og Kamilla sagði: „En ég
sagði ekkert. Mér fannst það elcki skipta máli.
En svo kom Wat að sækja mig og ég lagði af
stað.“
„Kom Wat? En við heyrðum ekki í bílnum
hans.“
Kamilla hló kuldalega. „Þú varst í kabananum
með Jed.“
Sue datt í hug setning, sem hún hafði heyrt.
Illkvittin athugasemd Krisýar um, að Duval
stúlkurnar væru ekki vandaðar. Hún sagði: „Svo
Wat kom að sækja þig. Og svo fóruð þið sam-
an til Fitz?“
Kamilla kinkaði koili. Þó hún feldi eitthvað,
gat Sue ekki séð það í svip hennar. Þá datt henni
í hug, hvað þetta væri einkennilegur leikur. Hér
sátu þær og ásökuðu hvor aðra um morð, um
leið og þær töluðu rólega og eðlilega saman.
Kamilla ásakaði með orðum, Sue í huga sér. En
hún varð að halda áfram. Hún varð að finna
villu í staðhæfingum Kamillu.
Framhaidssaga:
eftir MIGNON G. EBERHART
21
„Hvar var Ruby?“
„Wat sagði að hún væri heima. Hún sagðist.
hafa höfuðverk. Hann ók mér til Fitz, en kom
ekki inn. Ég held, að Fitz hafi eklci einu sinni
séð hann. Wat sagðist ætla heim, til að vitja um
líðan Ruby og sjá um að hún fengi höfuðverkja-
töflu, svo hún gæti komið i miðdaginn. Enginn
hefur spurt mig hvernig ég komst til Fitz og
þessvegna hefi ég ekkert sagt. Ég fór inn og við
Fitz . . .“ hún andvarpaði svolitið og sagði hrein-
skilnislega, „ég hélt, að ef til vill myndi Fitz
segja eitthvað urn kvöldið, fyrst Wat og Ruby
voru þar ekki og við vorum ein, en það gerði
hann ekki. Seinna var svo hringt í klúbbinn og
siðan hefur þetta allt breyzt. Ég hélt, að hann
ætlaði að bíða þangað til réttarhöldin væru af-
staðin, en mig grunaði ekki . . .“
Svipur hennar varð aftur reiður og ákveðinn.
„Mig grunaði ekki að það væri þín sök Ekki
fyrr en í kvöld, þegar hann . . . þegar þú horfð-
ir þannig á hann. Mér er alvara, Sue. Nú segir
þú Jed, að þú elskir hann og ætlir að giftast
honum og segir Fitz það líka. Ef þú ekki gerir
það . . . Sue, við höfum þekkzt í mörg ár, en
mér er alvara með það sem ég segi. Ég hefi
aldrei minnzt á þig og Ernestínu. Lögreglan
hefur spurt mig aftur hvort þið hafið rifizt, en
ég hefi aldrei komið upp um þig og ég geri það
aldrei ef þú . . .“ hún þagnaði augnablik og
horfði beint í augu Sue, „mér er alvara. Ég á
Fitz.“
Sue gekk út að hurðinni. Hún var hrædd og
óróleg meðan hún stóð og virti fyrir sér runn-
ana, sem glömpuðu í sólinni og skyggðu á Furu-
skóg. Kamillu var alvara. Yfirlýsing hennar
mundi verða lokasönnunin, sem lögreglan leitaði
svo ákaft að, til að geta tekið hana fasta. Vopna-
skápurinn, smellurinn í lásnum og deilan milli
Ernestínu og Jed um hana. Jed hafði aldrei
minnzt á þessa deilu, og hann mundi heldur
ekkert segja nú, því það mundi styrkja þennan
liræðilega grun á henni. Allt í einu datt henni
í hug, að hið hræðslulega og íhugandi augnaráð
Kamillu, þegar Sue spurði, hvað Ernestína hefði
ætlað að gera, líktist augnaráði Jeds — morgun-
inn eftir að hann var látinn laus, þegar þau höfðu
öll fjögur, Karólína, Fitz, hún. sjálf og Jed, setið
við morguriverðarborðið og reynt að finna ráð til
að verja hana. Jed hafði, eins og Kamilla, litið
út fyrir að vera dálítið hræddur, en hugsandi,
þegar þau spurðu hann nákvæmlega um Erne-
stinu. En svo hafði Fitz orðið óþolinmóður og
Jed ákveðnari. Hafði hann verið að hugsa um
öeiluna við Ernestínu ? Hann hafði ekki trúað
fullyrðingu Woodys um, að Ernestína ætlaði að
yfirgefa hann, en hafði hann á þessu augnabliki
verið óvics um það?
Hún ætlaði að spyrja hann. Hún ætlaði að
segja honum frá heimsókn Kamillu. Hún tók
símann, en Jed var ekki heima og Kamilla ekki
heldur, sagði stúlkan. Skyndilega hugkvæmdist
Sue dálítið merkilegt. „En er Sam Bronson kom-
inn aftur?“
„Nei, ungfrú, það held ég ekki,“ svaraði stúlk-
an áhugalaust, „ungfrú Kamilla tók bílinn og ég
veit ekki hvenær hún kemur heim. Hr. Jed vakn-
aði fyrir stuttri stundu — hann svaf ekki mikið
í nótt. Hann ætlaði að taka bílinn en Kamilla
var-á honum, svo hann fór ríðandi. Ég held, að
hann hafi farið til dr. Luddingtons. Hann sagði
ekki, hvenær hann kæmi aftur. Á ég að segja.
honum að þér hafið hringt?“