Vikan - 29.05.1952, Page 12

12
VIKAN, nr. 21, 1952
Sue þakkaði fyrir. Um leið og hún lagði tólið
á, kom Karólína inn. ,,Var það ekki Kamilla
Duval, sem ók í burtu?“ sagði hún. ,,Hvað vildi
hún.“ Siminn. hringdi, meðan Sue hugsaði í flýti
um, hve mikið hún ætti að segja Karólínu. Sann-
leikurinn yrði of mikið áfall fyrir hana. Sue tók
símann — það var Wat — ,,Er frænka þín
þarna? Má ég tala við hana, Sue?“
Hún rétti Karólínu heyrnartólið og hlustaði með
öðru eyranu, meðan hún hugsaði um Kamillu.
Hún heyrði, að Karólína mótmælti einhverju, en
Wat sannfærði hana og hún skildi, að rætt var
um lok veiðitímans. Karólína lagði tólið á og
sagði við Sue: „Veiztu nú bara.“
„Hvað vildi hann?“
Karólína strauk hárið reiðilega og það var
ákveðinn glampi í augum hennar: ,,Ég held að
hann hafi rétt fyrir sér að vissu leyti,“ sagði
hún, „með tilliti til veiðanna og veiðidansleiks-
ins. Hann ætlar að stjórna sjálfur."
„Það er líkt Wat,“ sagði Sue.
„Honum og Ruby finnst að hann eigi að gera
þetta, eftir því sem hann sagði, af því þau hafa
veriö hér lengst og eiga þetta stóra hús og . . .
hann vill gjarnan, að við tökum öll þátt í veið-
unum á morgun. Það eru síðustu veiðar ársins
. . .“ sagði Karólína angurvær og Sue sagði: „Já,
þú sleppir aldrei síðustu veiðunum eða veiði-
dansleiknum."
„En, ég . . . ja, ég veit ekki vel, hvað við
eigum að gera. Ef til vill hefur hann rétt fyrir
sér. Hann segir að við eigum öll að vera með,
til að sýna fólki . . . til að sýna okkur. Hann
sagði að þetta væri sálrænt, en ég held ekki, að
Wat Luddington skilji þetta. En það er ef til vill
skynsamlegt af okkur að sýna fólki, að við erum
ekki hrædd við neitt sem, lögreglan . . . við
neitt,“ Karólína hætti og leit áhyggjufull á Sue.
„Ef til vill hefur hann rétt fyrir sér. Hann
sagðist auðvitað þurfa á aðstoð minni og áhrif-
um að halda.“ Hún brosti dálítið þvingandi og
bætti við. „Það er skoðun mín, að það væri rangt
af okkur að fara ekki, Sue. Það er að segja,
auvitað syrgjum við dr. Luddington qg — Wat
finnst líka, að það hafi betri áhrif, ef við förum
— ekki svo að skilja að ég kæri mig hið minnsta
um að vekja eftirtekt," sagði Karólína æst. „en
ég vil að minnsta kosti heldur berjast en fela
mig. „Við höfum enga ástæðu til að fela okkur.“
Woody, sem kom inn, samþykkti þetta. Sue
hlustaði á samræður þeirra og ákvörðun um að
fara, hún heyrði að Karólína hringdi til Wat og
sagði, eftir að hafa lagt heyrnartólið á, að Wat
hefði sagt, að Ruby hefði selt Rokking, fræga
veiðihestinn sinn.“
„Rokking, hvers vegna gerði hún það?“ spurði
Woody steinhissa, ,,en hann er ótrúlega góður
stökkvari. Þau gátu varla byggt nógu háar grind-
ur fyrir hann.“
„Ruby vildi hann ekki,“ sagði Karólína, „hún
sagðist ekki geta treyst honum,“
„Það væri gamán að vita, hve mikið hún hef-
ur fengið fyrir hann,“ sagði Woody og Sue heyrði
þau ræða þetta, ánægð yfir að hafa fengið hvers-
dagslegt og hættulaust umræðuefni. Hún óskaði
þess aðeins, að þau færu inn í hina stofuna, svo
hún gæti talað ein við Fitz.
Eftir hest Rubys töluðu þau um, að Wat ætl-
aði að stjórna og að Ruby vildi áreiðanlega —
ef þau þekktu hana rétt — að Wat kæmi fram
eins og „stjórnandinn með fallegu konuna “ eins
og Woody komst að orði. „Mér þætti gaman að
vita hvernig hann fer að því, að sameina slíkt
frægð sinni sem stjórnmálamaður. Annað hvort
ætti að veita einum manni nóg að gera.“
Því næst ræddu þau einstök atriði i Dobberly-
veiðunum og svo kom Krisy og sagði að mat-
urinn væri tilbúinn áður en Sue fékk tækifæri til
að hringja til Fitz. Hún var viss um að hann
myndi koma um kvöldið, þó ekki væri til annars
en að fullvissa sig um, að hún héldi varúðarregl-
urnar gegn óvelkomnum næturgestum.
Þegar þau sátu aftur inni í stofu Karólínu,
þar sem siminn var, og drukku kaffi, var orðið
aldimmt. Woody sat og skrifaði nöfn á lista
Karólínu. Sue gæti riðið Jeremy, sagði hann.
Jeremy gamli væri traustur og alls ekki nærri
eins slæmur í fætinum og hann léti, — það væri
aðeins til að vekja •eftirtekt. Karólína riði auð-
vitað Geneval. Hann ætlaði sjálfur að fá hest að
láni hjá Wat, þau þyrftu áreiðanlega ekki nema
einn hest, nema þetta yrði mjög langt hlaup.
Glugginn stóð opinn, svo þau heyrðu greinilega,
þegar Jeremy fór að sparka.
Systir Britches þaut svo hratt undan legu-
bekknum og fram í anddyrið, að hún rann eftir
gólfinu. Karólína hljóp fram að hurðinni, en
Woody hrópaði um leið og hann hljóp upp stig-
ann. „Bíðið þið.“ Woody kom aftur niður með
skammbyssu í hendinni. „Vertu kyrr hérna, Sue,“
kallaði hann „þú mátt ekki fara út.“ Hann hvarf
út um bakdyrnar og Karólína og Systir Britches
á eftir honum.
Skyndilega hætti hávaðinn. Rödd Woodys sagði
eitthvað um ljósið. Hún gekk út að glugganum
og horfði á ljósið í hesthúsinu bak við runnana.
Allt í einu varð allt hljótt, svo aðeins heyrðist
daufur kliður af uppþvotti Krisyar.
Kyrrðin var róandi, en Sue hefði heldur vilj-
að vera þarna úti til að róa Jeremy og fá að
vita hvað hefði gert hann svona hræddan.
Ef einhver væri í hesthúsinu eða nágrenni þess
hlytu þau að hafa fundið hann. Annars væri
Systir Britches ekki svona róleg núna. Samt sem
áður fór hún ekki út, heldur tók símann og
hringdi í Fitz.
Það var Jason, sem svaraði. Rödd hans var
skræk og titrandi.
„Hvað er að, Jason?" spurði hún hrædd.
Hann þekkti rödd hennar. „Ungfrú Sue — ung-
frú Sue,“ sagði hann.
„Já, Jason, hvað hefur komið fyrir?"
„Ungfrú Sue — hann er fundinn."
„Fundinn ?“
„Hesthúshirðirinn."
„Hest . . .“
„Sam Bronson, hesthúshirðirinn á Duvalsetr-
inu. Hann var skotinn — gegnum höfuðið. 1
Luddington-skóginum, og það hefur gerzt fyrir
tveim til þrem dögum.“
„Jason . . .“ allt snerist fyrir augum hennar,
„hefur nokkuð komið fyrir Fitz.“
„Nei, Sue, hann er hjá Luddington."
„Viljið þér segja honum, að ég hafi hringt,“
sagði hún um leið og hún lagði niður tólið og
sneri sér að dyrunum.
Um leið gekk einhver til hliðar úti í anddyr-
inu, úr augsýn hennar.
Krisy missti glas frammi I búrinu. Það heyrð-
ist brotna. Ekkert hljóð kom frá hesthúsinu,
íuruskóginum eða innan úr húsinu.
19. KAFLI.
Hana langaði til að æpa. Karólína og Woddy
voru úti í hesthúsinu. Þau hlytu að heyra til
hennar í þessari kyrrð. En voru þau enn í hest-
húsinu? Þaðan heyrðist ekkert hljóð.
Síminn! Það tæki of langan tíma. Nei, fara
fram, hugsaði hún, sjá hver er í anddyrinu —
hver hafði beðið úti í Furuskógi.
Hversvegna beið hann i anddyrinu?
Krisy var inni, en hún myndi áreiðanlega ekki
heyra til hennar.
Hún fann fremur en heyro'i smáhreyfingar
frammi. Hvað var hann að gera?
Svo heyrði hún hljóð. Það var undarlegt hljóð.
Það var eins og smáhögg á vegginn. Það minnti
dálítið á keyri Kamillu, þegar hún sló því í
stígvélin.
Hún ætlaði ekki að standa þarna eins og hund-
elt dýr, stíf og hreyfingarlaus, í von um að sjást
ekki. Hann hafði séð hana. Hann vissi að hún var
þarna inni.
Skyndilega opnaði Krisy dyrnar á búrinu og
kom inn í borðstofuna með bakka fullan af
glamrandi silfri. Heyrði hún eða heyrði hún ekki
smellinn í gömlu hurðinni? Krisy yrði að kveikja
ljós til að ganga frá silfrinu.
Og ef hún kveikti ljós, hvað mundi hann þá
gera? Sue æpti.
Það kom alveg óvænt, af ótta við hvað kæmi
fyrir Krisy. Krisy missti bakkann á gólfið og
Efst: Hamadryas-apinn er heimsins mesti þvaðrari. — Neðst til vinstri: Hvernig er kóngulóin
gagnleg fyrir manninn? Hún eyðir sjúkdómum, sem berast með skordýrum. — Neðst til hægri:
Hæzta hótel í Evrópu er fjallahótel í Jungfraujoch í Sviss. Það er byggt á mjög ótryggum klett-
um, 11.340 fet yfir sjávarmál.