Vikan - 29.05.1952, Síða 13
VIKAN, nr. 21, 1952
13
GULLPENINGURINN
ÞÝDD SMÁSAGA
„Góðan daginn, elsku litla stúlkan
mín, kemurðu að heimsækja mig á
skrifstofuna."
„Já, pabbi, mér fannst bezt að
koma hingað . . .“
„Hvernig líður manninum þin-
um?“
„Takk fyrir, Eiríki líður ágætlega
. . . annars biður hann ekki að
heilsa.“
„Hvað táknar það?“
„Hann veit ekki að ég fór hingað.“
„Er það þá leyndarmál, sem við
eigum að ræða um.“
„Ekki leyndarmál, heldur við-
skiptamál."
„Og hvað svo.“
þSjáðu til, pabbi, við Eiríkur
höfum verið gift í þrjú ár, án þess
að taka við einum eyri frá þér.“
„Já, þið hafið vissulega staðið
ykkur vel.“
„Þú yrðir enn meira undrandi, ef
þú vissir, hve oft við höfum þurft
á því að halda.“
„Þá hefðirðu átt að koma til min.
Gleymdu þvi ekki að það hefur allt-
af verið þú, sem hefur neitað að
taka við peningum."
„Þú mátt trúa því, pabbi minn, að
ég gleymi þvi ekki, og það gleður
mig, að þú manst það.“
„Hvað áttu við.“
„Eigum við að rifja upp fyrir okk-
ur allt va'rðandi okkur Eirík, allveg
frá byrjun ... ?“
„Það getum við, ef þú vilt.“
„Manstu að við Eiríkur hittumst
á Hofi ?“
„Það var sumarfagnaður hjá mál-
aranum. Bang prófessor . . . og um
kvöldið kom litla stúlkan mín og
trúði mér fyrir því að hún væri trú-
lofuð unga málaranum Eiríki Alsö.“
„Alveg rétt, og hvað sagðir þú?“
„Það get ég ómögulega rnunað."
„En það geri ég. Þú sagðir: Ham-
ingjan góða, af hverju ætla þau að
lifa.“
„Það var alls ekki ósanngjarnt að
segja slíkt, mér fannst það að
minnsta kosti.“
„Og hvað gerðir þú svo?“
„Það man ég ekki, en ég treysti
minni þínu.“
„Það er þér líka óhætt að gera.
Þú náðir Bang prófessor út í horn
og spurðir hann hvaða likur væru
fyrir því að Eiríkur yrði mikill mál-
ari.“
„Já það gerði ég og það sem hann
sagði var ekkert hughreystandi."
„Hann sagði, að Eiríkur hefði
hæfileika, en að hann væri linur og
duglitill, dálítið latur ungur maður
með ágætis skapgerð."
„Já, það var eitthvað í þá átt-
ina . . .“
„Og hvað sagðir þú svo við mig?“
„Já, hvað sagði ég?“
„Þú sagðir að ef ég vildi endilega
eiga málarann minn, mundir þú ekki
setja þig upp á móti því, heldur gefa
okkur 10.000 kr. á ári til að lifa
af.“
„Það vildi ég líka . . . og það er
ekki dýrt.“
„Við skulum sleppa því í bili, hvað
það er ódýrt. Ég varð fjúkandi reið
við þennan gamla skrögg, prófessor-
inn, éinkum af þvi að ég sá, að hann
hafði rétt fyrir sér og svo fór ég til
Eiriks og sagði honum að nú yrðum
við að vera dugleg. Ef hann héldi
að hann giftist ríkri konu, hefði hann
rangt fyrir sér, því þú vildir ekki
gefa okkur einn eyri.“
„Sagðir þú þetta?“
„Og hann sagði, að honum væri
alveg sama um peninga og að hon-
um hefði ekki dottið þeir í hug og
allt það sem menn segja þegar svona
stendur á.“
„Þú brást ekki upp fallegri mynd
af mér við Eirík.“
„Það var nauðsynlegt, pabbi minn.
Svo spurði Eiríkur hvort ég, sem
er uppalin á ríku heimili, gæti nú
lifað sem eiginkona fátæks málara
og ég sagði honum að hann gæti
verið alveg viss um það, Svo gift-
umst við og ég þvoði gólf, fór nið-
ur af fimmtu hæð með ruslafötuna,
hvatti Eirík, sem málaði þar til fing-
urnir næstum duttu af honum og í
gær sást loksins árangurinn.“
„Kom eitthvað fyrir í gær?“
„Já, og það er dásamlegt. Eiríkur
fékk gullpening í verðlaun fyrir stóru
myndina sína Batsepa.“
„Nei, til hamingju, til hamingju."
„Bang prófessor átti sjálfur sæti
í nefndinni, sem úthlutaði verðlaun-
unum.“
„Þú veizt ekki hvað það gleður
mig mikið.“
„Jú, það veit ég, en þú veizt ekki
hve erfitt það hefur verið.“
„Það skil ég, góða mín, og ég dá-
ist að ykkur báðum.“
„Það er einmitt það sem þú þurft-
ir að læra. Skilurðu, pabbi, að nú er-
um við eitthvað. Nú hefur Eiríkur
sýnt hvað hann getur og hann hefur
líka breyzt og nú vill hvorugt okkar
þræla svo við verðum gömul og skap-
vond fyr.ir tímann.“
„Það er engin þörf á því . . .“
„Nei, það þurfum við ekki og nú
erum við komin að því, sem þú sagð-
ir áðan um hvað það er ódýrt. Þú ert
ekki maður sem notar þér erfiðleika
og þarfir fólks, ertu það?“
„Vanalega er ég það ekki.“
„Það finnst mér einmitt og þess-
vegna skaltu ekki græða á þessu.“
„Hvað áttu við . . .“
„Að ég vil nú fá tékk á 30.000
krónur, þ. e. a. s. ómótteknar 10.000
krónur á ári í þrjú ár og þegar ég
hefi fengið hann færð þú koss og því
næst leggja Eiríkur Alsö og frú af
stað til Parísar og Ítalíu og reyna
þar í nokkur ár, hvernig það er að
vera ríkur og áhyggjulaus."
ÚR ÝMSUM ATTUM —
Umburðarlyndi er sá ástúðlegasti
eiginleiki, sem nokkur mannleg vera
á til að bera. Umburðarlyndi gerir
manninum kleyft að sjá málefni frá
sjónarmiði annarra. Það er sá mikli
hæfileiki að gera mannveruna ham-
ingjusama eftir hennar eigin geð-
þótta, en ekki reyna að skapa gæfu
hennar eftir okkar eigin vild.
— (Anon).
! ! !
Vonir konunnar eru ofnar úr sólar-
geislum; skugginn gerir þær að
engu. — (George Eliot).
BIBLlUMYNDIR
1. mynd: 1 byrjun guðspjalls síns
skrifaði Lúkas vini sínum, Þeófílusi,
„Fyrir því réð ég líka, eftir að ég
hafði rannsakað allt kostgæfilega frá
upphafi, aö rita fyrir þig samfellda
sögu um þetta.“
2. mynd: Páli og Lúkasi var tekið
með einstaka mannelsku af eyja-
skeggjum, þegar þeir urðu skipreka
við eyjuna Melíta, því að þeir kynntu
bál, svo mennirnir þornuðu og þeim
hitnaði í kuidanum og rigningunni.
3. mynd: Aðalmaður eyjarinnar,
sem þá hrakti til og þar sem þeim
var tekið með vinsemd af eyjaskeggj-
um, var Públíus, en faðir hans var
veikur. Páll gekk inn til hans, baðst
fyrir, lagði hendur yfir hann og
læknaði hann.
4. mynd: Einn af síðustu dögun-
um, sem Páll lifði, skrifaði hann
Timoteusi um að koma og taka
Markús með sér „því hann er mér
þarfur til þjónustu."
Skraddarinn
FRÆKNI
Til þéss að allir gætu séð,
hvílíkur kraftajötunn hann
væri, gerði hann sér í skyndi
belti eitt mjög fagurt.
Og hann saumaði á það
stórum stöfum: „Sjö i einu
höggi.“ En enginn gat vitað,
að hér var ekki átt við ann-
að en flugur.
Þá sagði skraddarinn við
sjálfan sig: „Hvað munu
sveitungar mínir segja um
þvílíkt þrekvirki? Nú verð
ég að fara út í víða veröld.
því það er ekkert verk fyrir
annað eins heljarmenni og
mig að sitja hér við sauma.“
Síðan stakk hann i mal
sinn öllu því, sem hann hélt
sig þurfa með á leiðinni,
meðal annars var þar gam-
all ostbiti, sem hann fann
inni i skáp.