Vikan - 12.06.1952, Blaðsíða 5
VIKAN, nr. 23, 1952
5
Framhaldssaga:
Konkvest
15
skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GRAY
Santling- ofursti laut áfram i stólnum með undr-
unarsvip.
„En mér heyrðist þér scgja, að við skyldum
■ekki taka mark á oflátungshætti Everdons ?“
■sagði hann. „Þér hafið nokkuð fljótt breytt um
skoðun, finnst mér.“
„Það er af sérstakri ástæðu, herra minn. Auð-
vitað skýri ég lögreglunni á staðnum frá erindi
mínu.“ Williams var orðinn ákafur. „Ég hef verið
að bíða eftir tækifæri til að hitta þennan Ever-
dons-þrjót, og þarna er það. Auk þess á ég dá-
litið annað erindi, herra minn. Hafið þér séð
þetta?“
Hann tók upp veskið og dró úr því sam-
■an brotna úrklippu úr einu af blöðum samkvæmis-
Jífsins. Þetta var ljósmynd af Everdon lávarði
i hópi vina sinna við veðreiðarnar í Kempton
Park. Hópurinn stóð kringum hinn stóra kapp-
akstursbíl lávarðarins, — leikfang sem hafði
kostað ufn tíu þúsund sterlingspund.
„Lítið þér á þennan, herra minn,“ sagði
Williams og setti úrklippuna fyrir framan ofurst-
ann. „Ekki Everdon, heldur þennan, sem stendur
við hlið hans, r— þann með einglyrnið, ljósa hárið
og höfðingjasvipinn."
Ofurstinn virti ljósmyndina fyrir sér með at-
hygli og sá að ljóshærði maðurinn með ein-
glyrnið var í undirskrift myndarinnar nefndur
„Barón Rudolf von Haupt, gæðingur lávarðar-
ins.“
„Gæðingur!" sagði ofurstinn. „Það er nokkuð
miðaldalegt."
„Þetta er samt sannleikur," sagði Williams.
„Hvar sem Everdon fer, er von Haupt barón eklti
fjarri. Everdon er hégómlegur — hefur heila
„hirð“ manns kringum sig. Ég þarf víst ekki að
skýra yður frá framferði hans, herra minn . . .
öll klíkan kemur kannske í næturklúbb ein-
hversstaðar í Vestur London, sundrar allri
skemmtiskrá kvöldsins og kemur öllu á ringul-
reið. Everdon getur leyft sér þetta; hann eys út
fé eins og vatni og forstjórar næturklúbbanna
þora blátt áfram ekki að styggja hann.“
„Já, bann er montrass og hrokagikkur," sagði
ofurstinn samþykkjandi og hleypti brúnum, „Af
hverju bentuð þér mér sérstaklega á von Haupt
barón ?“
„Af því að ég hygg að það geti verið mjög
Iróölegt að virða baróninn nánar fyrir sér,“ sagði
Williams íbygginn. „Ég held það muni borga
sig. Og þetta er ágætt tækifæri fyrir mig til að
virða Everdon rækilega fyrir mér. Strákapör
hans eru sífellt að fara í vöxt og ég vildi mikið
vinna til að geta komið fram einhverri sök á
hendur honum."
„Jæja, Williams, ég skal senda símskeyti og
segja Everdon lávarði að búast við yður í kvöld.
Það ætti að vera vel þess vert, að koma á Ever-
don-setrið,“ sagði ofurstinn. „Höllin er líkust
lénsherra-kastála frá miðöldum, og mér skilst að
Everdon hafi látið grafa upp vígisgröfina kring-
um lcastalann; jafnvel látið endurgera vindubrúna
yfir vígisgröfina svo hægt er að draga hana upp
og hleypa niður að vild, eins og í gamla daga.
Hann lifir eins og aðalsmaður fyrri alda.
Eftir að þeir höfðu ræðst við enn um stimd,
kvaddi Williams. Hann ók svo út til Litla Ever-
don í lögreglubíl og hafði aðstoðarmann sinn
með sér. Davidson undirforingi var ekkert á móti
ferð út i sveit, því London var dimm og leiðinleg.
Everdon-setrið reyndist vera gömul vegleg
höll, er stóð um tveim mílum hinum megin við
Litla Everdon — eitt þessara smáþorpa, er leyn-
ast í fellingum Surrey-hæðanna. 1 þorpinu voru
mestmegnis lítil falleg hús í gamaldags stíl, og
mörg forntízkuleg veitingahús. Á fyrri öldum
líöfðu þrælar Everdonanna aðallega komið frá
íbúum þorpsins. Landið umhverfis, á margra
mílna svæði, var eingöngu akurlendi.
„Það er hressandi að komast einstaka sinnum
út úr brælunni og anda að sér hreinu ensku sveita-
lofti, Bill,“ sagði Davidson; þeir töluðust oft við
sem jafningjar, þegar þeir voru tveir einir.
„Tókstu eftir Kóngshöfuðs gistihúsinu, þegar við
íórum þar framhjá, rétt áðan ? Mér komu í hug
póstvagnarnir, með prjónandi hestum og gamal-
dags hestasveinum.“
„Mjög sennileg hugmynd, sonur sæll,“ sagði
Williams samþykkjandi. „Kóngshöfuðs gistihúsið
er eitt frægasta, af gömlu pósthúsunum á Suður-
Englandi. 1 gamla daga var það eitt af aðal-
póststöðvunum, þótt ná sé það aðeins rólegur,
forntízkulegur veitingastaður i sveitaþorpi. Við
skulum koma þangað siðar og fá okkur eitthvað
í svanginn.“
„En það getur verið að Everdon lávarður
bjóði okkur að borða hjá sér.“
„Hann má bjóða okkur hvað sem honum sýn-
ist, — en þú munt ekki sjá mig setjast við borð
hans,“ tautaði Williams. „Vertu eltki barnalegur,
Mac. Við erum bara lögreglumenn, jafnvel þótt
við komum frá Skotland Yard, og ef Everdon
býður okkur að borða, þá setur hann okkur í
eldhúsið."
Þeir höfðu beygt inn í Everdon trjágarðinn,
gegnum skrautlegt járnhlið. Ökubrautinni var
sýnilega ágætlega viðhaldið, og þegar þeir komu
auga á höllina, sem stóð á hæð, gat Davidson
ekki stillt sig um að láta aðdáun sina í ljós.
Everdon-setrið var í sannleika sagt einn göfug-
asti hlekkur Englands við fortíðina. Það var fög-
ur steinbygging með fallegum turnum og spír-
um, brjóstvirkjum með vígskörðum og mjóum
djúpum gluggum.
Aðalbyggingin var á alla vegu umlukt breiðri
vígisgröf með grasbökkum að utanverðu og
rennsléttum völlum og fögrum görðum. Innan
við vígisgröfina féll vatnið þétt upp að veggjum
hallarinnar. En beint fram undan akbrautinni
og hinu stórfenglega hallarhliði var afskaplega
mikil vindubrú í fellistöðu.
„Mér verður flökurt við að hugsa til þess að
slíkur erkiþrjótur skuli eiga þennan yndislega
stað,“ sagði Williams og fnæsti. „Peningaóþef-
inn leggur af honum i allar áttir, — hann á marg-
ar húseignir í Vestur London, og þar er húsa-
leigan reiknuð í tölum stjarnfræðinga. Hann
litur á Everdon-höllina sem leikfang. Þrjóturinn
hefur ekkert ættarstolt, enda er hann útskúfaður
og fyrirlitinn af öllum stórættum landsins. Og
hann blátt áfram stærir sig af þvi.
Bifreiðin fór með hnykkjum og skrykkjum yfir
vindubrúna og um leið sló stóra klukkan í aðal-
turninum sex dimm högg. Áður en þeir Scotland
Yard félagarnir komust út úr bílnum, þustu ein-
kennisbúnir þjónar út um hallarhliðið og settu
sig i stellingar eins og varðmenn. Þegar kom inn
í höllina, stóðu þar fleiri þjónar eins klæddir.
Maður í skrautlegum einkennisbúningi gekk til
gestanna.
„Nöfn yðar?“ spurði hann þóttalega.
„Það er búizt við okkur,“ sagði yfirforinginn
snúðuglega. „Við eru frá Scotland Yard. Ég heiti
Williams yfirforingi og þetta er Davidson leyni-
lögregluforingi."
„Þér gangið þessa leið,“ sagði hinn, ,,og bíðið
þess að lávarðinum þóknist að taka á móti yður.“
Þeim var fylgt inn í skrautlegt móttökuher-
bergi.
„Hans hágöfgi er í augnablikinu að spila
„snooker" við van Haupt barón,“ sagði þjónn-
inn, um leið og hann lítillækkaði sig til að stað-
næmast í dyrunum meðan þeir gengu inn. „Þér
munuð verða kallaðir, þegar hans hágöfgi er til-
búinn að taka móti yður.“
Hann fór út og lokaði hurðinni. Davidson und-
irforingi glápti grimmdarlega á meinlaust borð-
ið og sneri sér svo að Williams.
„Hvern fjandann á þetta að þýða, Bill?“
„Þett'ai er til að sýnast," sagði Williams og tók
þessu rólega.
„En mér líka þessar móttökur bölvanlega . . .“
„Þetta er til að láta okkur skilja hvar við sé-
um,“ tók Williams fram í stuttaralega. „Við er-
um bara skarnið undir fótum hans. Það má ekki
ónáða hann frá spilunum vegna manna á borð
við okkur.“
„En hversvegna læturðu bjóða þér þetta?“
sagði Davidson hissa. „Hversvegna gengurðu ekki
fjúkandi reiður út í salinn og . . .“
„Af þvi mig langar að sjá hve langt þessi
Everdon-skepna gengur," svaraði Williams. „Ég
hef í huga að sjá hverju fram fer dálitla stund,
og svo, þegar mér finnst tími til, ætla ég að láta
hann fá það óþvegið framan í sig.“
Þeir urðu að biða í fimm mínútum . . . tíu
mínútur . . . fimmtán. Enginn kom í nálægð við
þá. Davidson varð því óþolinmóðari sem lengur
leið, en Williams sat í hægindastólnum, rólegur
eins og vanalega, og brosti. En vargshugur duld-
ist bak við breiða brosið.
„1 hamingjubænum, Mac, vertu ekki að þess-
um kjánalátum, eins og köttur á heitum stein-
um,“ sagði hann. „Ég er búinn að segja þér að
þetta er aðeins gert til að sýnast. Hann getur lát-
iö okkur biða í hálftíma . . . Bíðum við, einhver
er að koma.“
Þetta var rétt. Skrautklæddi þjónninn birtist
og tilkynnti að hans hágöfgi mundi taka á móti
gestunum í stóra móttökusalnum. Þarnæst var
Scotland Yard félögunum fylgt — ekki aðeins
af þessum eina þjóni heldur fjórum öðrum að
auki — eftir löngum gangi inn í annað herbergi.
Við miklar vængjahurðir hinum megin i herberg-
inu stóðu enn aðrir þjónar á verði. Davidson
fannst allur þessi þjónaskari og prjál minná sig
á íburðarmiklar kvikmyndir af hirðlífi, er hann
hafði séð. Öll þessi viðhöfn og þetta hégóm-
lega skraut var líkast sýningu úr Hollywood
ævintýri.
Dyrnar opnuðust og Bill Williams og aðstoðar-
maður hans stóðu augliti til auglitis við höfuð-
paura staðarlns.
X. KAPlTULI.
Baróninn niikilláti.
„Williams yfirforingi og Davidson undirforingi
frá Scotland Yard,“ kallaði ltynnirinn.
Williams deplaði augunum og Davidson fannst
hann þurfa að klípa sig til að ganga úr skugga