Vikan - 12.06.1952, Side 6
6
VIKAN, nr. 23, 1952
um að hann væri vakandi. Hinn mikli móttöku-
salur var álíka stór og Waterloo járnbrautarstöð-
ín, með bita í lofti og geysistóra glugga. 1 hin-
um enda salsins sat Everdon lávarður, hinn átt-
undi í röðinni, í hásæti miklu. Hann hékk þarna
kæruleysislega og reykti vindling með löngu
munnstykki. 1 þyrpingu i kringum hann voru
flestir gæðingar hans og vildarvinir. Mac hafði
á tilfinningunni að hann væri að horfa i ranga
endann á sjónauka, svo fjarlægur farmst honum
hópurinn.
Á ýmsum öðrum stöðum í salnum voru smáhóp-
ar prúðbúins fólks, ýmist sitjandi eða standandi,
— sjálfsagt aðallega boðsgestir lávarðarins.
Þetta var flest ungt fólk og leit heldur illa út
— piltarnir gráir og guggnir og stúlkurnar mál-
aðar og móðursýkislegar. Á meðan Williams gekk
inn eftir salargólfinu, hálffeiminn og utangátta,
var hann að hugsa um að ef þetta fólk væri kom-
ið í sextándualdar búninga, þá sæi hann þarna
sanna mynd af lénsherrum miðaldanna og nin-
um flaðrandi hirðaðli.
Allt fólkið var að tala saman glaðlega og hlæj-
andi og gaf engan gaum að hinum nýju gestum.
Williams var mjög gramur sjálfum sér fyrir það
að hann var ekki alveg laus við feimni og minni-
máttarkennd. Hann hafði ekki búizt við þessu
leiða þrammi inn eftir salargólfinu, — en það
þurfti mikið til að láta hinn þrekmikla yfir-
foringja fara hjá sér.
Að lokum stóðu þeir Davidson beint fyrir fram-
an hásæti lávarðarins. Undirforingjanum kom
snöggvast sú heimska í hug, að hann ætti að
hneygja sig, en hann gerði þó ekki annað en stara.
Hið fjarstæðukennda í þessu öllu fór í taugarnar
á honum.
,,Jæja þá, svo þér eruð hinn frægi Williams
yfirforingi ? “ sagði Everdon hægt og letilega,
og leit á Williams með föðurlegum svip. „Einn
færasti maður rannsóknarlögreglunnar, er mér
sagt? Eg verð að viðurkenna, að ég verð fyrir
vonbrigðum; þér líkist ekki mikið því sem leyni-
lögregluþjónn ætti að vera. Og þessi —'hver er
hann?“ Hann bandaði hendinni letilega í áttina
ti! Davidson.
„Davidson undirforingi, aðstoðarmaður minn,“
sagði Williams stuttaralega.
„Svo yður fannst nauðsynlegt að hafa aðstoð-
armann með yður? Jæja, ef til vill var það heppi-
legt. Rannsókn þessa máls gæti reynt skarp-
skyggni yðar til hins ýtrasta.“
Williams hafði litið yfir hópinn. Hann var nú
búinn að ná fullu jafnvægi, og háðslegt bros
lék um varir hans. Þessi heimskulega sýning
hafði verið „sett upp“ fyrir hann sérstaklega.
„Mér skilst, Everdon lávarður, að þér hafið
ekki kært málið til lögreglunnar hérna?“ sagði
hann í þurrlegum embættisrómi. „Kannski þér
skýrið mér nákvæmlega frá tjóni yðar. Áður en
ég byrja rannsóknina, verð ég að fá vitneskju um
einstök atriði. Jafnvel Scotland Yard getur ekki
miklu áorkað nema fulltrúar hennar fái nákvæm-
ar upplýsingar. Þegar allt kemur til alls, er ég
enginn galdramaður."
Það var einhver háðskur hreimur í rödd yfir-
foringjans, sem vakti gremju lávarðarins og kom
honum til að setja á sig fólskusvip. Nokkrir gest-
anna virtust furða sig — eins og þeir hefðu bú-
izt við að Williams hegðaði sér öðruvísi.
„Mér fellur ekki sem bezt framkoma yðar,
maður minn,“ sagði Everdon höstuglega. „Þetta
mál er mjög alvarlegt frá mínu sjónarmiði. Átta
gestir mínir, allt konur, hafa glatað ýmiskonar
skartgripum. Hlutirnir voru horfnir í morgun og
ég hef nokkra ástæðu til að halda að einn þjóna
minna sé þjófurinn. Þetta er allt og sumt sem
ég get sagt yður. Þér eruð leynilögreglumaður;
gerið því svo vel að hefja rannsóknir yðar. Ég
vænti árangurs."
Grunur Williams, sem hafði komið upp hjá hon-
um áður en hann fór frá Scotland Yard, fékk
enn meiri stuðning af orðum lávarðarins. Hann
vissi nú með fullri vissu, að enginn þjófnaður
hafði verið framinn, heldur hafði Everdon lávarð-
ur fundið upp á þessu sem „skemmtun" handa
gestum sínum. Ef hann væri svo heimskur að
fara að hefja rannsókn, myndu gestirnir látast
hafa týnt hinu og þessu í það óendanlega og haft
hann að háði og spotti. Vegna hins rangsnúna
hugsunarháttar Everdons var það eflaust fyrir-
taks ,,grín“, að láta einn af færustu mönnum
Scotland Yard koma alla leið út á Everdon-setr-
ið til þess að láta hafa sig að fífli.
En Bill Williams var ekki fífl . . . Að minnsta
kosti hafði hann ekki komið til Everdonhallar til
þess að rannsaka þetta svonefnda rán, heldur af
allt öðrum ástæðum. Honum fannst því ákjós-
anlegast að binda sem skjótastan enda á þennan
skrípaleik.
„Þetta var heldur ómerkilegt, Everdon lávarð-
ur,“ sagði hann blátt áfram.
„Hvað er þetta?“
„Þér heyrðuð hvað ég sagði. Ég veit nákvæm-
lega hversvegna þér senduð símskeytið til Scot-
land Yard, — og ég mun ekkert aðhafast."
„Hvern fjandann meinið þér?“
„Ég á við, að ég ætla ekki að eyða tíma mín-
um hérna í heimskulegar rannsóknir.“
„Ósvífni hundur! Ég hef skipað yður að rann-
saka . . .“
„Það hafið þér gert,“ sagði Williams stillilega.
„En ég mun ekki hlýðnast skipunum yðar. Til
allrar hamingju er ég ekki á mála hjá yður.
Leyfið mér, Everdon lávarður, að lísa yður lyg-
ara. Hér hefur ekki verið framið neitt rán og
þér senQuð aðeins eftir mér til þess að skemmta
hinum heiipskustu af gestum yðar. Ég er lög-
reglumaður, herra minn — en ekki skopleikari.
Ég hef hvorki tíma eða lundarfar til að skemmta
yður.“
Á meðan hann talaði, hafði málrómur hans
breyzt og var nú orðinn kaldur, harður og
grimmdarlegur. Síðustu orð hans stungu eins og
fleynar og Everdon lávarður hrökk undan, í sæti
sínu, eins og hann hefði verið losinn svipuhöggi.
Gestir hans sátu hreyfingarlausir og störðu á
Williams með undrun, sem stappaði nærri virð-
ingu.
„Bölvuð sé ósvífni yðar,“ hrópaði Everdon og
stóð á fætur í mikilli bræði..„Þér standið uppi í
hárinu á mér og kallið mig lygara.“
„Það geri ég.“
,,Ég skal láta fleygja yður út héðan . . .“
„Aðeins augnablik! Þér hafið þegar gert eitt
axarskaft, Everdon lávarður,“ tók Williams fram
í fyrir honum og horði beint í augu honum. „Ég
ráðlegg yður að gera ekki annað. Það mundi
reynast yður mjög hættulegt, að láta setja mig
út héðan með ofbeldi. Eins og á stendur nú, haf-
ið þér gert yður brotlegan við lögin með þvi að
eyða tíma lögreglunnar fyrir ranga framsetningu
á staðreyndum. Ég hef nú sagt yður þetta eins
blátt áfram og hægt er, svo að yður skiljist
það. Látið ekki yfirsjón yðar verða meiri.“
til að ná lestinni. Ég vil ekki hætta á neitt, svo ég er sex og klukkan sjö fer lestin okkar.
búinn að stilla vekjaraklukkuna.
Lilli: Allt í lagi, Pabbi.
Pabbinn: Þetta er skrítið. Það hefir
enginn enginn strætisvagn komið í lang-
an tíma. Ég vona að við náum lestinni.
Lilli Þarna kemur hann.
Pabbinn: Ég vona að við náum henni. Erum
við of seinir í sjö lestina?
Afgreiðslumaðurinn: Hreint ekki. Klukkan er
fimm. Þið eruð of snemma.
Copr. 1952, King Features Syndicate, Inc., World ríghts reserved.
Pabbinn: Viltu \ekja okkur klukkan sjö. Við ætlum að
ná lestinni.
Burðarmaðurinn: Þið eruð svei mér árrisulir.