Vikan - 12.06.1952, Síða 7

VIKAN, nr. 23, 1952
7
AF MISGÁNINGI
Framhald af bls. 3.
hlaut nafnið Olimpiada, í höfuðið á vel-
gerðarkonu sinni . . . Ég . . . ég drakk
parafínolíu, Dasenka!“
„Hvað svo! Ætlarðu að segja mér þeir
hafi gefið þér parafínolíu ?“
„Bg verð að játa, að mig langaði til að
fá mér vodkasnafs án þíns leyfis, og . . .
og drottinn hefur refsað mér: af slysni
saup ég á parafínflösku í myrkrinu . . .
Hvað á ég að gera?“
Þegar Dasenka heyrði, að eldhússkáp-
urinn hefði verið opnaður án hennar leyf-
is, rann af henni svefnmókið . . . Hún
kveikti í flýti á kerti, stökk fram úr rúm-
inu, frekknótt og beinaber með pappírs-
vinzli í hárinu, og stikaði berum fótum
að eldhússkápnum.
„Hver sagði þú mættir þetta?“ spurði
hún hranalega, um leið og hún skyggnd-
ist inn í skápinn. „Heldurðu að vodkað
hafi verið ætlað þér?“
„Ég . . . ég drakk ekki vodka, heldur
parafín, Dasenka . . .“ tautaði Stritsín og
strauk svitann af brúnum sér.
„Og hvað ætlaðir þú þér að gera við
parafínið? Kemur þér það nokkuð við,
eða hvað? Lét ég það þarna handa þér?
Eða heldur þú að parafín kosti ekkert?
Ha? Veiztu hvað parafínið kostar núna?
Veiztu það?“
„Elsku Dasenka mín,“ vældi Stritsín,
„þetta er spurning um líf og dauða, og
þá talar þú um peninga!“
„Hann hefur drukkið sig fullan og fer
svo að snuðra í skápnum sínum!“ æpti
Dasenka og skellti skáphurðinni reiðilega
aftur. „0, þið bestíur og kvalarar! Ég þoli
píslarvætti, vesöl kona, enginn friður dag
út dag inn! Þér nöðrur og eiturormar, þú
bölvaði Heródes, megi sömu kvalir bíða
þín hinumegin grafar! Ég fer héðan á
morgun! Ég er heiðvirð dama og ég líð
þér ekki að standa frammi fyrir mér á
nærbrókunum! Hvernig leyfirðu þér að
líta á mig óklædda.“
Og þannig lét hún dæluna ganga . . .
Stritsín vissi, að þegar Dasenka fékk
reiðikast, var engin leið að koma fyrir
hana vitinu, hvorki bænir, óp, né jafnvel
fallbyssuskot dygðu, og þess vegna fórn-
aði hann höndum í örvinglun, klæddist, og
ákvað að fara til læknis. En lækni getur
maður einungis hitt þegar maður þarf
hans ekki með. Þegar Stritsín hafði hlaup-
ið þrjár götur á enda og hringt fimm
sinnum hjá doktor Tsefarjants, og sjö
sinnum hjá doktor Búltjin, skopaði hann
skeið til lyfsalans. Eftir langa stund kom
lyfsalinn út til hans í kvöldsloppnum sín-
um, maður lágur vexti og dökkur yfir-
litum, með drungaleg augu, og svo gáfu-
legan svip fullan alvöru að það var blátt
áfram skelfilegt.
„Hvað vantar þig?“ spurði hann í þeirri
tóntegund sem einungis er eiginleg mjög
vitrum og tignum lyfsölum af gyðinga-
ættum.
„I guðs bænum . . . ég þrábið þig . . .“
sagði Stritsín með lífið í lúkunum, „gefðu
mér eitthvað. Ég drakk parafín af mis-
gáningi, ég dey!“
„Ég bið þig hafa hemil á tungu þinni
og svara þeim spurningum, sem ég legg
fyrir þig. Ég get aldrei skilið menn, sem
fyllast æsingu. Þú hefur drukkið para-
fín, er svo?“
„Já, parafín! Góði, frelsaðu mig!“
Lyfsalinn gekk samúðarlaus og alvar-
legur að borðinu, opnaði bók, og sökkti
sér niður í lestur. Þegar hann hafði les-
ið nokkrar blaðsíður yppti hann annarri
öxlinni, síðan hinni, skældi sig í framan
fyrirlitlega, féll í þanka svo sem mínútu,
en gekk síðan inn í innra herbergið.
Klukkan sló f jögur, og þegar vísirinn var
kominn tíu mínútur yfir, kom lyfsalinn
til baka með aðra bók og sökkti sér aft-
ur niður í lestur.
„Öhum,“ sagði hann eins og hann kynni
ekkert ráð. „Fyrst þér líður illa, leiðir
það af sjálfu sér, að þú átt að leita lækn-
is en ekki lyfsala.“
„En ég kem beint frá læknunum. Ég
gat ekki vakið þá.“
„Öhum . . . það er eins og þú haldir við
lyfsalar séum ekki manneskjur: þú gerir
okkur rúmrusk klukkan fjögur um nótt,
þegar hundar og kettir fá jafnvel að hvíla
í friði . . . Þú gerir enga tilraun til að
skilja neitt. Samkvæmt þínum þankamáta
erum við ekki manneskjur, og taugar okk-
ar úr stáli.“
Stritsín hlustaði á orð lyfsalans, varp
öndinni og hélt heimleiðis.
„Svo dauðinn bíður mín,“ hugsaði hann.
Og munnur hans var brenndur, enn
fann hann bragð af parafíninu, í magan-
um voru kvalastingir, og búm búm búm
hljóð fyrir eyrunum. Honum fannst hvert
augnablik sitt síðasta, fannst hjartað vera
hætt að slá.
Þegar heim kom rissaði hann þetta
niður á blað: „Sakið engan um dauða
minn,“ síðan las hann bænirnar, lagðist
niður og dró sængurfötin upp yfir höfuð.
Hann lá andvaka allt til morguns og vænti
dauða síns, og allan þann tíma gerði hann
sér í hugarlund hvernig gröf sín myndi
gróa grænu fersku grasi og hvernig fugl-
arnir mundu kvaka uppyfir henni . . .
Og um morguninn sat hann á rúm-
stokknum og sagði brosandi við Dasenku:
„Maður sem lifir staðföstu og reglusömu
lífi, kæra systir, á hann bitnar ekkert eit-
ur. Taktu mig, til dæmis. I nótt var ég í
dauðans greipum. Ég var alveg að gefa
upp andann og fylltist angist, samt er ég
nú heill á húfi. Það er einungis bruna-
bragð í munninum og sárindi í hálsinum,
að öðru leyti er ég vel á mig kominn, lof
sé guði . . . Og hversvegna ? Aðeins vegna
míns heilbrigða lífernis.“
„Nei, það er af því parafínið er svo lé-
legt!“ stundi Dasenka, sem hugsaði nú
um útgjöld heimilisins og horfði út í
buskann. „Búðarmaðurinn hefur auðvitað
ekki látið mig fá beztu tegund fyrir þessa
sjötíu og fimm aura. Ég píslarvottur!
ég vesæla kona! Þið bestíur! Megi sömu
kvalir bíða þín hinumegin grafar, þú
bölvaði Heródes . . .“
Þannig lét hún bununa ganga . . .
Endir.
bátið þœr gizka á
Lítill maður kom inn á barinn.
„Ég ætla að fá bjór,“ sagði hann.
„Sterkan eða mildan?“ spurði
Georg, bareigandinn.
„Ah, er — mildan held ég, ef þér
vilduð gjöra svo vel," sagði litli mað-
urinn. Georg fyllti pottkollu og ýtti
henni yfir borðið. Litli maðurinn
horfði á bjórkolluna á báðum áttum.
„Vildirðu ekki pott?“ spurði Georg.
„Jú — jú, þakka yður fyrir," sagði
litli maðurinn og valdi sér sæti út
í dimmasta horninu.
Það fór að verða margt um mann-
inn á barnum. Sex sjómenn komu
inn og stefndu á borðið i horninu.
Litli maðurinn stóð upp í skyndi,
en einn sjómaðurinn ýtti honum aft-
ur niður í sætið. „Þetta er í lagi, mað-
ur minn, ekki standa upp. Komdu
með aðra bjórkollu handa þessum
manni," kallaði hann.
„Nei, nei, ég get alls ekki verið hér
lengur, konan mín —“ byrjaði litli
maðurinn, en kollunni var ýtt upp
að nefinu á honum.
„Drekktu þetta!"
„Þakka þér kærlega fyrir," sagði
litli maðurinn og nú var hann orðinn
rauður í andliti. „Konan mín er far-
in að undrast um mig,“ sagði hann.
„Þær hafa gott af því að gizka á,
herra minn,“ sagði einn af sjómönn-
unum.
„Kallaðu mig ekki herra, kallaðu
mig Henry," sagði litli maðurinn
feiminn. „Ég er ekki vanur að
drekka. Konunni minni geðjast ekki
að þvi. Ég hefi ekki komið inn á bar
í 20 ár.“
„Hver fjandinn," sagði einn af sjó-
mönnunum.
„Þú hefur alveg rétt fyrir þér,“
sagði Henry. „Ég hefði átt að slá
hana í hausinn fyrir mörgum árum.
Þegar ég hugsa um allt sem ég hefi
gert fyrir þennan kvenmann —
Hann fór að gráta.
Sjómennirnir höfðu áhyggjur af
þessu. „Kvakaðu fyrir hann, Nobby,"
stakk einhver upp á og herbergið
fylltist af andakvaki. Henry létti.
„Ég vildi að ég gæti gert þetta,"
sagði hann.
„Ég skal kenna þér það.“
Um lokunartíma var Henry óstöð-
ugur á fótunum, en fullkomlega ham-
ingjusamur.
„Við fylgjum þér heirn," sögðu
sjómennirnir. „Hvar áttu heima?"
„Við þessa gömlu, góðu götu,“
sagði Henry. Þeir komu að húsaröð-
inni.
„Hvaða númer?"
„Kvakk, kvakk," sagði Henry.
„Tuttugu og tvö?“
„Kvakk," sagði Henry.
Sjómennirnir börðu að dyrum og
fóru. Feitlagin ljóshærð kona opnaði
dyrnar. Hún virtist dálítið undrandi.
„Komdu inn," sagði hún.
Næsta kvöld kom Henry snemma
inn í „Hafnarljósið". Hann virtist
mjög ánægður yfir einhverju.
„Gott kvöld, herra," sagði Georg.
„Er allt í lagi. Var gamla konan ekki
of æst i gærkvöldi ?“
„Ég veit það ekki,“ sagði Henry.
„Sjómennirnir skildu mig ekki eftir
við rétt hús í gærkvöldi; ég er ekki
enn farinn heim. Pott af sterkum
bjór, ef þú vilt gjöra svo vel, Georg.“
Þetta er teikning af Capitol, þinghúsi Bandaríkjanna í Washington. Neðri
deild þingsins hefur aðsetur í vinstri armi byggingarinnar, en öldunga-
deildin í þeim hægri.
Auk forsetakosninganna í Bandarikjunum í nóvember 1952, eiga kjós-
endur að velja alla fulltrúa neðrideildar og % af fulltrúum öldungadeildar.
Neðrideildar fulltrúar eru kosnir til tveggja ára en öldungadeildarmenn til
sex ára. Hvert fylki kýs tvo öldungadeildarmenn, svo þeir verða 96. Fjöl-
býli fylkjanna ákveður hve mörgum þingmönnum þau koma að í neðri
deild, sem hefur 431 þingmann.