Vikan - 12.06.1952, Page 12

12
VIKAN, nr. 23, 1952
til að óska honum til hamingju. Kamilla sat
bein og glæsileg í söðlinum og glímdi við hest
sinn. Hún veifaði glaðlega til Sue. Áður en Jed
komst alla leið til þeirra var lagt af stað og
Sue hélt á eftir Karólínu og Woody. Jed, sem
reið á undan, sneri sér við og veifaði. Fitz sást
hvergi.
Sue svipaðist um eftir honum og talaði róandi
við Jeremy, sem var orðinn óþolinmóður af
öllum þessum undirbúningi. Þau riðu framhjá
Luddingtonskóginum —• það kom öllum saman
um að gera — nema auðvitað ef hundarnir leiddu
þau þangað seinna. Þau riöu yfir Luddington-
engið og stönzuðu, þegar temjarinn safnaði
hundunum saman framan við nokkra runna og
bakka. Ruby reið svo hratt til þeirra að Jeremy
hrökk við. Sue sat hann og Ruby sagði: „Þú ætt-
ir að binda rautt band í taglið á honum. Ég
vissi ekki að hann er slægur.“ „Það er hann
heldur ekki,“ sagði Sue móð af að halda aftur
af Jeremy, sem hélt áfram að iða undir henni.
Ruby var falleg og tignarleg með dökkt hár-
ið tekið í stóran hnút í hnakkanum og í svört-
um reiðjakka. „Mér finnst, að ég eigi að segja
þér, Sue, að ég er næstum því ánægð yfir þessu
sem kom fyrir Sam Bronson — mér hefur aldrei
likað við hann.“
„Hlustið þið,“ sagði Karólína og horfði hvasst.
á kjarrið nokkra metra í burtu.
En Ruby hélt áfram, meðan Jeremy iðaði
hræddur. „Það útskýrir allt. Ég var ekki viss
um að það væri rétt'af Wat að leggja svo fast
að ykkur að taka þátt í veiðunum í dag, en nú
sé ég að hann hafði rétt fyrir sér. Veiztu hvað,"
hélt hún áfram dreymandi, „þetta minnir mig á
daginn sem Ernestína var drepin."
„Þetta er Rambler, hlustið þið á,“ sagði Karó-
lína hvasst. „Þegiðu nú Ruby. Rambler mistekst
aldrei."
Það heyrðist hátt hvellt ýlfur inni í kjarrinu.
Eæði Karólína og Rambler höfðu rétt fyrir sér.
Þessu var svarað af annarri rödd og aftur ann-
arri. Reiðmennirnir tóku í taumana og biðu æst-
ir. Hjarta Sue sló hraðar, hún var bæði ánægð
og hrædd. Allt í einu hljómaði flautan, há og
hvell.
Á þessu augnabliki hætti Sue alltaf að vera
hún sjálf, Sue Poore, og varð einhver allt önn-
ur, sem ekki hafði tíma til að hugsa um neitt
annað en að halda sér á hestinum og reyna að
muna ráðleggingu Karólínu: „Ríddu ekki beint
af augum — ákveddu hvert þú ætlar." Hún þaut
yfir engið og fann fremur en sá hvernig hitt
reiðfólkið dreifðist. Einhver hafði séð refinn. Hún
sá snöggvast veiðimann, sem stóð með hattinn
á lofti við bugðuna á veginum. Þau eltu refinn
yfir engið og heiðina. Hann skreið undir girð-
ingu og hundarnir á eftir. Það sást ekki annað
en þyrping af brúnum og hvítum skottum sem
hreyfðust ákaft. Sýndu hestinum hindranirnar.
Eins og venjulega fékk hún kökk í hálsinn,
um leið og Jeremy stökk og kom glæsilega nið-'
ur hinumegin. Hann var ekki lengur haltur,
Þau voru nú nálægt setri Bob Hallock og riðu
inn yfir akrana. Veldu þér skurð með vatni í
— þeir eru erfiðastir. En hér voru engir skurð-
ir með vatni í, og nú beygði refurinn til hliðar
og Jeremy elti á fleygiferð. Sue fannst hún ekki
geta dregið. andann. Nú riðu þau til baka í gegn-
um mjög blautt engi. Þau fóru hægar, en hún
gat hvorki komið auga á Woody né Karólínu.
Hvítt og svart, stökkvandi hestar og hundar, allt
var á ringulreið.
Refurinn lét þau elta sig inn í Luddington-
skóginn.
Þau voru komin þangað áður en Sue áttaði sig,
því hún var svo önnum kafin við að stjórna
Jeremy •— ríddu hægt gegnum skóginn, hægt
gegnum skóg — og á næsta augnabliki voru
allir litir og allur hávaði horfinn bak við hálf-
útsprungin grenitrén.
Sue hægði ferðina. Jeremy kunni ekki við það
og kastaði höfðinu til. Hún kom að læknum, sem
hún hafði stokkið yfir á leiðinni til dr. Ludding-
tons og áður en hún gat farið eftir ráðlegging-
um Karólínu hafði Jeremy stokkið svo hratt
yfir, að hún var næstum dottin af baki. Grein-
arnar slógust í andlitið á henni og hatturinn var
næstum dottinn. Hún stanzaði Jeremy, honum til
mikillar reiði. Hana verkjaði í handleggina þeg-
ar henni tókst loksins að láta hann standa kyrr-
an. Hún sat kyrr, til að ná andanum og laga
hattinn. Hún hlustaði. Eftir hljóðinu að dæma,
höfðu veiðimennirnir beygt til hægri út á bakk-
ana. Hún sneri sér við og áttaði sig á því, sér til
mikillar gremju, að hún hafði dregizt aftur úr.
Karólína og Woody, sem var betri nemandi en
hún hlutu að vera langt á undan. Þau myndu
verða viðstödd „drápið" og hún vonaði hálft í
hvoru að refnum tækist að sleppa.
Allt í einu varð hún vör við, að hún hafði
ekki ein dregizt aftur úr. Hún heyrði i reið-
manni einhversstaðar inni í skóginum.
Hún varð ekki hrædd strax. Hann hafði bara
orðið á eftir eins og hún sjálf. Hún sagði eitt-
hvað við Jeremy og hann lagði hægt af stað
yfir ójöfnurnar.
Hinn reiðmaðurinn dró úr ferðinni. Jeremy .
reisti skyndilega höfuðið, sperrti eyrun, og fór
að hlaupa.
21. KAFLI.
Sue hélt sér dauðahaldi.
Jeremy flaug yfir lækinn aftur eins og fugl
og augnabliki seinna voru þau komin út úr skóg-
inum og þutu yfir engin. Láta hann aðeins
hlaupa, láta hann hlaupa, þangað til hann verður
rólegur. Hún varð óljóst vör við að annar reið-
maður kom á móti henni, ekki frá skóginum,
heldur úr hinni áttinni. Reiðmaðurinn, sem var í
rauðum jakka, reið upp að hlið hennar, Jeremy
dró úr ferðinni, og stanzaði að lokum titrandi og
móður. Sue klappaði Jeremy með skjálfandi hendi
og talaði við hann hálkæfðri röddu. Fitz kom
til hennar: „Er nokkuð að þér, Sue?“
Hún kinkaði kolli.
„Hvað varð hann hræddur við?“
Hún benti inn í skóginn: „Það var reiðmaður
þarria — mjög nálægt . . .“
„Bíddu hérna."
Hún hafði nú jafnað sig og lét sig renna af
baki. Eins og venjulega fannst henni mjög hátt
til jarðar. Hún teymdi Jeremy og lagði af stað
með hann um leið og hún talaði lágt og róandi
við hann. Eftir augnablik kom Fitz út úr skóg-
inum: „Hver var það?“ spurði hún.
„Það veit ég ekki. Hann var horfinn. Ég hefði
átt að gæta þín betur. Ég elti þig, þvi ég hélt að
ef það væri einhver, sem er með á veiðunum
í dag — en svo var ég allt í einu kominn á slíka
ferð að ég missti sjónar á þér.“ Hann fór af
baki og lagði höndina á sveittan háls Jeremys:
„Hann er orðinn rólegur aftur, Sue. Viltu halda
áfram? Viltu ekki koma yfir að húsi dr. Ludd-
ingtons með mér? Það er ekki langt í burtu og
veiðimennirnir eru komnir yfir að Piney Ridge.
Lofaðu mér að hjálpa þér . . .“
Jeremy var nú eins rólegur og gamall vagn-
hestur. En Sue gat ekki hætt að horfa á eyru
hans, þegar hún var komin á bak. Þau riðu bæði
gegnum skóginn, i áttina að húsi dr. Ludding-
tons: „Fitz, allir halda að það hafi verið Sam
Bronson," sagði hún, „blöðin og lögreglan . .
„Já, að minnsta kosti láta þeir alla halda að
þeir trúi því. Og eitt er áreiðanlegt. Þú verður
að hegða þér eins og þú trúir því. Því ef
einhver sem er hræddur og heldur að þú vitir
of mikið — ef þú gætir sannfært þennan mann
um að þú haldir að það sé Sam Bronson, að
þú efist ekki um það — í stuttu máli sagt, ef
þú gætir sannfært þann, sem var í Furuskógi
þennan dag um að þú trúir að það hafi verið
Sam Bronson, þá hefði þessi umræddi maður
ekki nokkra ástæðu til — þú yrðir öruggari.
Vona ég,“ bætti hann við.
„Fitz, þú ert á svipinn eins og — hvað held-
ur þú sjálfur? Getur það hafa verið Bronson?"
„Ef ég segði þér hvað ég held núna, myndir
þú . . . hérna eigum við að fara yfir. Sýndu mér
hvar þú sást reiðmanninn um daginn."
Hún sýndi honum það eins nákvæmlega og
hún gat. Þau riðu upp að húsi dr. Luddingtons,
en nú reið Fitz á undan, svo hún gat ekki talað
við hann. Þau riðu að hesthúsinu og að hurðinni,
þar sem Sue hafði stigið af baki og Jeremy
frísaði og tifaði. Fitz tók í tauminn og sagði
Sue að fara af baki. Hún opnaði hurðina og Fitz
reyndi að teyma Jeremy inn, en hann vildi ekki
Til vinstri: Það er þrístungið í gegnum eyrun á konum af Castlerosso-ættbálknum. — Efst til
hægri: Risakolkrabbinn var álitinn ímynduð skepna, orðin til í frásögum sjómanna, þangað til
1870. — Neðst til hægri: Hver er þyngd Lithium, sem er léttasti þekkti málmurinn? Málm-
urinn hefir helmingi minni eðlisþyngd en vatn.