Vikan - 12.06.1952, Blaðsíða 13

VIKAN, nr. 23, 1952
13
Með hœversku
Hún hafði þegar valið úr glæsi-
legum vörum verzlunarinnar ótrú-
lega dýrt ilmvatnsglas og næfur-
þunna nælonsokka. Hvað ætli hún
taki næst?
Ungur, laglegur maður í snjáðum
íötum spurði sjálfan sig þessarar
spurningar og elti hana x hæfilegri
íjarlægð. Hann þekkti hana ekki, en
hafði komið auga á hana fyrir nokkr-
um mínútum, þegar hann átti leið
gegnum snyrtivörudeildina.
Hver hefði ekki veitt þessari barna-
legu og fallegu stúlku athygli ? Hún
var há, ljósrauðhærð, glæsileg, með
vöxt eins og filmstjarna og nælon-
klædda fætur af þeirri gerð, sem
hefur sömu áhrif á karlmannsaugu
og tveir sterkir segulpólar. Hvílíkt
andlit — það var eins og draumsýn.
Hann hrökk við þegar hann kom
auga á hana, einmitt um leið og hún
tók litla glasið með dýrmætu, ilmandi
dropunum, sem var til sýnis innan
um hin ilmvatnsglösin á borðinu.
Pyrst datt honum í hug að ganga
strax til verks á venjulegan, hæ-
verskan og árangursríkan hátt — eða
átti hann að virða hana örlítið nán-
ar fyrir sér? Hann tók síðari kost-
inn. Og þegar hún gekk út úr ilm-
vatnsdeildinni var hann á hælunum á
henni.
Næst valdi hún sokkadeildina, þar
sem hún var svo heppin að eignast
nælonsokka. Því næst stefndi hún —
og hann á eftir — niður stigann að
eldhúsáhalda-deildinni á fimmtu hæð.
Gat það verið að hún hefði áhuga
á einhverju þar? Hann var að hugsa
Síðasti sjens: það er seðlaveskið,
sem ég vil fá!
um, hvort ekki væri kominn timi til
að hefjast handa. Hún hafði auðsjá-
anlega ekki orðið vör við hann enn-
þá en . . .
Hvað var nú þetta? Hann hrökk
upp af hugsunum sinum. Hann sá
hana þjóta, eins og gripna skyndi-
legu hugboði, að lyftunum, sem auð-
velda samgöngurnar milli átta hæða
verzlunarinnar. Og henni tókst að
smjúga inn, áður en lyftudrengurinn
lokaði hurðinni. Gramur eins og
veiðimaður, sem sér dýrmæta bráð
sleppa, horfði hann á litlu rauðu
lampana utan við lyftuna. Nú kvikn-
aði á fjórðu hæðar lampanum og nú
þriðju hæðar. Svo hún var á leiðinni
í húsgagnadeildina.
Fjandinn hafi það . . . hann bölv-
aði með sjálfum sér. Myndi hún
hverfa svona íyrir augunum á hon-
um ? Nei, það skyldi hún ekki gera.
Viðskiptavinir og afgreiðslufólk
horfði undrandi á hann, þegar hann
hljóp að stiganum, sem hún hafði
lokkað hann upp i. Og oftar en einu
sinni lá við að hann stæði á höfðinu,
þegar hann þaut, með vaxandi hraða,
niður stigann. En hann dró samt sem
áður ekki úr ferðinni. Þvert á móti.
Eftir ótrúlega skamman tima stóð
hann lafmóður í fólksmergðinni á
neðstu hæð.
Hann leitaði ósjálfrátt við inngang-
inn. Var hann of seinn, þrátt fyi-ir
allt? . . . Nei, svei mér þá, þarna
var hún, á leiðinni að sveifluhui'ð-
inni.
Án þess að líta til hægri eða vinstri
ruddist hann gegn fólksstraumnum,
þar sem allir virtust vera á leið í
hina áttina.
Hann gaf sér ekki einu sinni tíma
til að biðja afsökunar, þegar hann
steig ofan á einhvern — og það gerði
hann oft. Hann hugsaði eingöngu um
að ná henni, áður en hún kæmist út
og hyrfi fyi-ir fullt og allt inn í
mannþröngina fyrir utan.
Hann náði henni á síðasta augna-
bliki. Hún var aðeins nokkx-a metra
frá dyrunum. Og án þess að hika
tók hann í handlegginn á henni og
sagði kui’teislega: „Ég held ekki, að
þér hafið veitt þvi athygli, ungfrú,
að ég hefi elt yður síðan þér voruð
í ilmvatnsdeiidinni — og vitið þér
hvers vegna?“
Hún stanzaði undir eins. Svo leit
hún á hann með sægrænum augun-
um og sendi honum kuldalegt augna-
í’áð, sem hefði vafalaust í’ekið alla
aðra í burtu.
„Nei, og mig langar ekki til að
vita það. Viljið þér gjöra svo vel að
láta mig í friði.“ Hún sagði þetta
eins frávísandi og hægt var að segja
það. ,
En í stað þess að gefast upp, greip
hann fast og næstum ruddalega um
úlnliðinn á henni, þegar hún ætlaði
að halda áfram. Svipur hans var
grafalvarlegur þegar hann sagði:
„Alls ekki, ungfrú. Ég er leynilög-
reglumaður verzlunarinnar — og
þegar ungar stúlkur taka dýrt ilm-
vatn og nælonsokka án þess að borga
þá, get ég hreint ekki látið þær í
friði.“
Úr ýmsum áttum —
Hal Denever leikur þá list að kasta
hnífurn, og honum finnst þrjú slys
á sextán árum þremur slysum of
mikið. Hann kastar hníl'unum um-
hverfis stúlku, sem stendur upp við
þil, og nýlega skarst einn lokkur af
stúlkunni, sem er svissnesk að ætt-
erni og heitir Olga. En þetta var
Olgu að kenna, því að hún hreyfði
sig. „Það var könguló að skríða upp
kálfann á mér,“ sagði hún. Þar áður
fékk hún hnif í mjöðmina. Það var
líka af því að hún hi’eyfði sig.
Denever hefur kastað hnífum i
sextán ár. Hann skiptir sýningum
sínum niður í þrjú atriði og í hverju
atriði varpar hann tólf hnífum að
stúlkunni. Hnífarnir eru sextán þuml-
ungar að lengd, vega hver um sig
eitt og hálft pund. Þeir eru mjög
oddhvassir.
Þegar Olga er spurð, hvort hún sé
ekki hrædd meðan hnífunum er
kastað, svarar hún: „Nei alls ekki.
Ég nýt spenningsins."
BIBLlUMYNDIK
1. mynd: Móses kom niður af fjall-
inu og sagði fólkinu írá lögmálum
Guðs. „Þú skalt ekki leggja nal’n
Drottins, Guðs þíns, við hégóma, því
að Drottinn mun ekki láta þeim
óhegnt, sem leggur nafn hans við hé-
gómá ?
2. mynd: Þegar Jesús talaði við
mannfjöldann sagði hann: „Þú skalt
ekki vinna rangan eið, en þú skalt
halaa eiða þina við Drottinn. Þér eig-
ið alls ekki að svei’ja, hvorki við
himininn, því hann er hásæti Guðs,
né við jöröina, því hún er skör fóta
hans, ekki heldur við Jerúsalem, því
hún er borg hins mikla konungs."
3. mynd: Og Farísearnir og fræði-
mennirnir spyi’ja hann: „Hví fylgja
læi-isveinar þínir ekki erfikenningu
fyrri tíðar manna, heldur neyta mat-
ar með vanhelgum höndum? Hann
svaraði þeim, að þeir væru hræsnar-
ax’, sem heiðruðu Guð með vöi’unum,
en hjarta þeirra væi’i langt í
burtu."
4. rnynd: Er Jesús var á stað
nokkrum að biðjast fyrir, bað einn
lærisveinanna hann um að kenna
þeim að biðja og Jesús sagði: „Er
þér biðjið fyrir þá segið: Faðir,
helgist nafn þitt, komi ríki þitt.“
Skraddarinn
FRÆKNI
Allt í einu sá hann fram
undan sér risa einn mikinn,
sem sat í makindum á stói'-
um steini.
Risinn leit við honum og
sagði: „Þú ert nú rneiri sperð-
illinn."
En skraddarinn benti á
beltið, og þá gat risinn séð,
að þetta var enginn væsk-
ill.
„Þá hlýtur þú geta leikið
þetta eftir mér,“ sagði ris-
inn, tók upp stein og kreisti,
svo vatnið di’aup úr honum.