Vikan - 19.06.1952, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 24, 1952
þér. Ég get ekki álltaf lokað augunum, Ef þú
hyggst að ljúka dvöl þinni hér með þvi að fremja
stórrán ..."
„Fjandinn hafi þig, Bill Williams, — hvern
heldur þú mig? Ótíndan rummung?" greip
Konkvest fram í gremjulega. „Þú þekkir mig
þó betur en svo. Ef þig langar til að vera rudda-
legur, þá snúðu þér heldur að saurlífisseggnum,
höfuðpaurnum. Hamingjan góða!“ Hann þagnaði
og dæsti. „Ég vissi, að þú mundir ekki ganga i
þessa viðvaningslegu gildru. Einhver minntist á
þig við morgunverðarborðið, og þá fór Everdon
að hlæja eins og hýena og sagðist skyldi útvega
gestunum nýstárlega skemmtun. Hún var sú, að
fá þig hingað, koma þér á stað í þjófaleit, og
rugla þig svo á allan hátt með lygaþvættingi.“
„Og bjánarnir!“ sagði Davidson með fyrirlitn-
ingu.
„Ég sagði líka Everdon þetta, en hann er
hrokafífl og heldur að hann viti allt. Þú ættir
að sjá svikamylluna, sem þeir voru að byggja
allan daginn . . . Allan tímann, eftir að skeytið
var sent, hafa aulabárðarnir verið að undirbúa
þetta. Ég get hugsað, að þeir séu hálfsneyptir
núna, greyin."
„Þér er víst ekki sama, þó þú segðir mér hvaða
meðul þú ætlar að nota handa Everdon?“
„Afsakaðu, Williams.“
„Er þetta nei?“
„Það er nei.“
„Jæja, neitaðu ekki að ég hafi aðvarað þig.
Ef þú gengur of langt, þá get ég ekki gert hið
minnsta til að hjálpa þér. Við Mac verðum að
fara . . ." Williams þagnaði og varð hugsandi
á svipinn. „Ef þú þarft að ná sambandi við okk-
ur síðar, þá verðum við í Kóngshöfuðs-gistihús-
inu. Við ætlum að borða þar og munum ekki
hraða burtför okkar.“
„Fallega gert af þér, Bill,“ sagði Konkvest
viðurkennandi. „Lofaðu mér bara að enda þetta
verk mitt, en að því loknu mun endir verða bund-
inn á illvirki Everdons að eilífu. Ég hef allt til-
búið fyrir hinn stórfenglega sjónleik.“
„Hvaða sjónleik."
„Ég er aftur farinn að verða of opinskár,“
sagði Konkvest þurrlega. „Einn hlut gét ég samt
sagt þér: Ég dvelst ekki minútu lengur í þessu
húsi en ég er neyddur til. Mér rennur alltaf kalt
vatn milli skinns og hörunds, þegar ég kem ná-
lægt Everdon. Ég er að fá sífellt meiri andstyggð
á honum og það er að verða mér æ örðugra
að leika hlutverk mitt sem hundhlýðinn sam-
þykkjandi og dylja tilfinningar mínar. En mér
hefur samt tekizt þetta svo vel, að Everdon
mundi éta úr lófa mínum; hann treystir mér svo
vel, að hann hefur gert mig að trúnaðarritara
sínum með fullu valdi.“
„Valdi yfir peningum hans — ha? Og hann er
niiljónaeigandi.“
„Enn ertu við sama heygarðshornið, Bill; ég
les hug þinn eins og bók, — og þú hefur al-
rangt fyrir þér,“ sagði Vígdjarfi ofurhuginn
grimmdarlega. „Ég hef engan áhuga fyrir pen-
ingum hans. Það hefur tekið mig margar vikur
og mikla fyrirhöfn að vinna traust mannsins. Ef
hann væri heimskur, væri vandinn lítill. En hann
er enginn heimskingi. Hann er slægur og hug-
kvæmur — og hugkvæmni hans í sambandi við
skemmtanalíf hans vekur andstyggð mina. Saur-
lifnaðar- og svallveizlur þær, sem haldnar hafa
verið hér, í þessari heiðvirðu gömlu höll, eru
þjóðarhneyksli ... og þó hefur aðeins örlítið
kvisast út.“
„Er það svo slæmt?“
„Verra. Ég er hreint ekki að ýkja, þegar ég
segi ykkur að þetta erkiárans afsprengi hefur
eyðilagt líf fjölda glæsilegra ungmenna og meyja.
Áhrif hans og athafnir eru hundrað af hundraði
framdar í svívirðilegum og siðspillandi tilgangi,
og hann hefur getað farið sínu fram vegna hinna
gífurlegu auðæfa sinna. Atvikið í sambandi við
Bobby Ólífant var bara eitt af mörgum, Bill.
Eiturlyf . . . Ég gæti sagt þér frá ýmsu í því
sambandi . . .“
„Þú átt við að hann noti eiturlyf?"
„Vertu blessaður, — snertir þau ekki. Hann
arekkur eins og fiskur, en hann er alltof slung-
inn til að neyta eiturlyfja. Nei, það notar hann
handa saklausum ungum stúlkum, sem ekki eru
nógu leiðitamar. Fjandinn sjálfur, skilurðu ekki
fyrr en skellur í tönnunum? Veiztu ekki hvaða
áhrif eiturlyf hafa til að buga viðnámsþrek ó-
spilltra stúlkna . . . Og það djöfullegasta við
þetta allt er, að þegar þær eru á annað borð
byrjaðar, þá halda þær áfram — og hann heldur
áfram að svala sívaxandi eiturlöngun þeirra. Ég
veit um þrjú sjálfsmorð, að minnsta kosti, síð-
ustu átján mánuðina, sem hægt er að rekja beint
til áhrifa og athafna Everdons."
„Þetta tekur út yfir allan þjófabálk," sagði
Williams og strauk hendinni um rjóðan vangann..
„Maður gæti vænzt þess að maður af aðalsættum
sem sjálfsagt hefur fengið uppeldi í samræmi
við þá stöðu sína I lífinu að .bera lávarðartitil,
mundi hika við . . .“
„Nei, bíddu nú við! Hvaðan kemur þér vit-
neskjan um hið göfuga ætterni ?“ greip Konkvest
fram I stuttaralega. „Faðir hans var sannur
aðalsmaður, það er rétt, en hann var fátækur og
ættaróðalið var að fara forgörðum. Lávarðurinn
sálugi kvæntist amerískri miljóneradóttir. Þaðan
stafar hinn núverandi Everdon-auður . . . Og
veiztu hvað, Bill?“
„Hvað svo sem?“
„Það kom á daginn, að auðkýfingurinn ame-
ríski var eigandi og aðaldriffjöðurin i stórkost-
legu vínsmyglunarfyrirtæki. Mér skilst að reynt
hafi verið' að þagga niður, eins og unnt var,
blaðaskrif um þetta hneyxlismál. Að þessu at-
huguðu er hægt að gera sér grein fyrir hinu
dreggjaða blóði, sem rennur i æðum þessa dánu-
manns! Á aðra hliðina er blóð aðalsmannsins —
með hneigð til ofstopa og drottnunargirni mið-
aldahöfðingja. Á hina hliðina amerísk glæpa-
hneigð og ósvífni á hæsta stigi. Óhugnanlegur
samhristingur! “
„Nokkurskonar ræningjahöfðingi," sagði David-
son.
„Fortakslaust," samsinnti Konkvest. „Ef ég
gæti gengið eins í berhögg við siði og venjur
og Everdon gerir — og kannske dálítið lengra
— þá mundi ég taka eitt af gömlu sverð-
unum í höllinni hérna og reka hann í gegn. En
vegna hinna sljóu og óþjálu lagasetninga nútím-
ans mundi það teljast rnorð."
„Komdu, Mac — við skulum fara,“ sagði
Williams hörkulega. „Við erum ekkert forvitnir
lengur?"
XI KAPlTULI.
Þorpið þegjandalega.
Ibúar stóra, dreifbyggða þorpsins Litla Ever-
don dottuðu drungalega í húminu, þegar bifreið
Bill Williams rann inn á markaðstorgið og stanz-
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Mamman: Hér er matarkarfan ykkar. Skemmtu þér nú vel i
útilegunni með pabba þínum.
Lilli: Húrra.
Pabbinn: Þú hefur látið góðu, heimabökuðu kökurnar þinar
með. Mér þykir þær svo góðar.
Lilli: Við skulum borða núna, pabbi. Ég er svangur.
Pabbinn: Það er ég líka. Bíddu, ég ætla að velja einhvern
stað. N-e-i, þarna er heppilegur blettur.
Lilli: Já, en hvar eru kökumar. Merkið: Hætta, aðgangur bannaður. Skotsvæði.
Pabbinn: Þetta er þægilegur og skugg-
sæll staður, bak við merkið hérna.