Vikan - 26.06.1952, Blaðsíða 5

VIKAN, nr. 26, 1952
o
Framhaldssaga:
Konkvest
17
skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GRAY
aði framan við Kóng-shöxuos-gistihúsið, eins og
óboðinn og óvelkominn gestur. Maður í samfest-
ingi kom að bifreið þeirra félaga.
„Ætlið þið að stanza hérna, herrar mínir?"
„Já — dálitið."
„Get ég aðstoðað yður á einhvern hátt?“
„Nei, þakka yður fyrir,“ sagði Williams um
leið og hann steig út úr bílnum. „Við ætlum að
fá okkur kvöldverð, en ég held að allt t,á í lagi
með bilinn. Þetta er fallegt þorp,“ bætti hann við
og bandaði stórri hendinni. „Skemmtilegur gam-
aldags-svipur á öllu — og friðsældarblær.“
Maðurinn varð kyndugur á svipinn.
„Ef til vill er ekki alltaf svo friðsældarlegt
hérna, herra minn.“
„Hvað eigið þér við?“
„Ekkert, herra minn,“ svaraði maðurinn og
flýtti sér frá þeim, eins og hann hefði talað
af sér.
Williams og Davidson gengu inn i gamla, forn-
tízkulega gistihúsið. Þeir höfðu sloppið frá Ever-
donhöllinni án þess að vekja grun lávarðarins.
Williams hafði leikið snoturt rifrildi við von
Haupt barón um leið og hann fór þaðan, og
baróninn hafði hótað að láta flytja þá félaga
burtu með valdi, ef þeir snáfuöu ekki burtu
strax. Það gekk talsvert á — og eftir burtför
þeirra hafði Konkvest au líkindum farið beint
til lávarðarins níeð ýkta sögu af frekju og fram-
bleypni WUliams.
Eigandl Kóngshöfðuðsins reyndist vera mað-
ur vel á sig kominn, í stuttum pokabuxum —
nokkurskonar nútimasnið af klæðaburði gest-
gjafa fyrri tíma. Hann skýrði gestunum frá því,
með keim af Oxford-framburði, að hann héti
Oswald Devereux, fyrrverandi ofursti i enska
hernum, og fylgdi þeim inn í fallega borðstofu
með eikarþiljum. Þar logaði bjartur eldur á arni
og fyrir gluggunum voru ljósleit gluggatjöld.
„Ekki sem verst, Mac, — langt frá því,“ sagði
Williams geispandi, um leið og hann teygði úr
fótunum í rúmgóðum leðurhjegindstól. „Tekur
fram öllu þessu nýtízkuprjáli. Ég hef engin not
íyrir þessa svokölluðu hægindastóla með renglu-
legum pípufótum; fáðu mér heldur myndarlegan
stól, eins og þennan. Nú skulum við láta fara
vel um okkur, dálitla stund. Liggur ekkert á —
ekki vitund."
„Hvað áttu við?“ sagði Davidson. „Viltu hafa
auga með hvernig Konkvest reiðir af ?“
„Ég veit ekki. Hvað getum við aðhafzt? Eng-
inn glæpur hefur verið framinn, og við erum
bara hlutlausir áhorfendur."
„Hlutlausir? O-já."
„Vertu ekki með þessi leiðinlegu amerísku
crðatiltæki, drengur minn,“ sagði Williams. um
leið og hann tróð í pípu sína. „Þú sérð of marg-
ar Hollywood-kvikmyndir."
„Jæja, vertu ekki að reyna að telja manni trú
um það, að við séum aðeins hlutlausir áhorfend-
ur. Við erum að skyggnast eftir Konkvest, —
ekki satt?“
„Enn ertu við efnið! Farðu varlega í að nefna
nöfn, Mac,“ aðvaraði yfirforinginn. „Á þessum
slóðum er hann von Haupt barón. Skiftir það
okkur nokkra vitund, þótt hann sé að leika hið
æfaforna trúnaðarbragð við hallarherrann ? Ég
er óvanalega skilningssljór í kvöld, svo ekki sé
meira sagt. Og þar að auki er ég haldinn þeim
heimskulega veikleika, að skipta mér ekki af
annarra málum!“
„Það nálgast það að vera löstur," sagði und-
irforinginn blátt áfram.
„Þá það. En þetta er vist: Við stönzum hérna
í gistihúsinu nokkra klukkutíma og hlustum á
hjal manna hér um slóðir. Ég el ekki í brjósti
liina minnstu tortryggni gagnyart Konkvest, en
það gerir engum mein, þótt við aukum þekkingu
okkar á því að leggja eyrun við drykkjustofu-
tali manna hérna. Milli okkar sagt, Mac, kemur
mér til hugar, að Konkvest vindi bráðan bug að
því að setja hinn stórkostlega sjónleik, sem hann
minntist á, á svið — bara fyrir okkur. Hann er
greiðvikinn náungi, stundum.“
„Mér skildist, að við ættum ekki að nefna nafn
hans ?“
„Ekki hátt — eins og þú gerðir.“
„Tókstu eftir veitingamanninum, þegar þú
sagðir að við værum að koma frá Everdonsetr-
inu?“ spurði Davidson. „Hann hélt að visu áfram
að vera alúðlegur, en framkoma hans varð dá-
lítiö þvinguð. Þó hann brosti, þá var eitthvað
kuldalegt í svipnum — eins og þessi upplýsing
hefði gert okkur eitthvað grunsamlega í aug-
um hans.“
„Og nú er hann sjálfsagt búinn að segja frá
þessu í ölstofunni," sagði Williams og reis á fæt-
ur. -,,Það væri kanske rétt að við gengjum þang-
að inn og reyndum að koma í veg fyrir misskiln-
ing. Everdonhöllin virðist vera óvinsæl hér um
slóðir. Við heyrum ekki mikið raddir almenn-
ings, ef við erum tortryggðir.“
Þegar þeir gengu um lágreistan ganginn á
leið til ölstofunnar, heyrði þeir óminn af áköfum
samræðum; en allt datt í dúnalogn, þegar þeir
gengu inn I stofuna. Veitingastofan var eins
gamaldags og borðstofan, sem þeir komu úr, og
gestirnir voru í fullu samræmi við umhverfið.
Williams og Davidson voru satt að segja alveg
utanyeltu í þeim félagsskap.
Gólfið var stráð sandi og eldur snarkaði á
opnum arninum, loftið var þrungið tóbaksreyk,
sem blandaðist þef af sveitamiði. Það var búið
að kveikja á tveim gamaldags olíulömpum, er
liéngu niður úr loftinu og sendu þægilega birtu
um ölstofuna. Þarna inni voru sjö eða átta karl-
menn, er ýmist stóðu við skenkiborðið eða sátu
við sterkleg smá borð. Tveir gestanna voru gild-
vaxnir sveitamenn i röndóttum strigabuxum og
legghlífum — að líkindum bændur úr nágrenn-
inu. Aðrir tveir virtust vera einhverskonar iðn-
aðarmenn og hinir voru harðhentir landbúnaðar-
verkamenn.
„Sælir verið þið allir,“ sagði Williams alúð-
lega um leið og hann gekk að söluborðinu. „Ég
heiti Williams. Ég vænti þess að þér gerið mér
þann heiður að tæma glös yklcar og láta fylla
þau aftur á minn kostnað."
- Það varð löng, óheillavænleg þögn.
„Nei, þakka yður fyrir, herra minn,“ sagði
annar bóndinn seinlega. „Það er ekki venja okk-
ar að drekka með ókunnugum."
Samþykkis-kliður heyrðist frá hinum. Þetta
var slæm byrjun. Williams fann hina sömu
þumbaralegu andúð leggja móti sér, er hann
hafði fundið til strax við komu sina i þorpið.
„Þetta eru ekki sérlega vinalegar móttökur,"
sagði Williams^stillilega.
„Ef til vill kærum við okkur ekkert um að
sýna nein vinarhót,“ svaraði bóndinn. „Við er-
um dálitið vandfýsnir hérna. Að minnsta lcosti
kærum við okkur ekkert um að hafa nein mök
við fólk, sem er í heimsókn á lávarðssetrinu.“
„Jæja þá, — mér þykir vænt um að þér sögð-
uð þetta, því það gerir mér fært að leiðrétta
misskilning,“ sagði Williams og brosti út undir
eyru. „Fyrir tæpum hálftíma var mér og félaga
mínum svo að segja sparkað út úr Everdon-
höllinni.“
„Sparkað út?“ sagði bóndinn af auknum
áhuga. „Hversvegna ?“
„Það var smáræði. Ég sagði Everdon lávarði
bara til syndanna,” svaraði Williams. „Hann fékk
ckkur hingað frá London með brögðum; hélt vist
að hann gæti haft okkur að háði og spé fyrir
heimslcustu gesti sína. Þp.ð var nærri að mér
komio að slá svínið um koll.“ Hann leit í kring-
um sig og sá andúðina i hverju andliti. „Mig
langar ekkert til að móðga neinn hérna, en ég
segi það hreint við hvern sem heyra vill, að ég
álít Everdon lávarð ósvífinn þorpara."
Framkoma allra þeirra, sem þarna voru inni,
breyttist á svipstundu. Bros færðust yfir and-
litin og ánægjukliður heyrðist frá öllum. Bónd-
inn stórvaxni, sem haft hafði orð fyrir hinum,
ljómaði af ánægju og vinleitni.
„Þér móðgið engan með þessum ummælum,
herra minn,“ sagði hann hiklaust. „Komið hérna,
drengir, upp með glösin. Þar sem þessi herra
hefur gefið lávarðsskepnunni heitið „ósvífinn
þorpari“, þá er hann einn af oss.“
„Já, vissulega!“ sagði einn hinna.
Hið þvingaða andrúmsloft hvarf nú með öllu.
Glösin voru barmafyllt, og að innilegri og sam-
eiginlegri ósk allra viðstaddra var drukkið fyrir
eilífri útskúfum og glötun Everdons lávarðar.
Það virtist vera venja þarna í þorpinu, að drekka
ekki lávarðinum til heilla, heldur til böls og
tortímingar.
Þetta veitti Scotland Yard-mönnunum innsýn
í ástandið þarna. Everdon virtist gersneiddur öll-
um þeim eiginleikum, sem leiða til vinsælda eða
velvildar hjá þeim sem umgengust hann. Jafn-
vel hinir lítilmótlegustu af landsetum hans, sem
höfðu verið aldir upp við það frá barnæsku að
taka ofan höfuðfatið fyrir lávarðinum í höll-
inni, skyrptu fyrirlitlega þegar nafn hans var
nefnt. Williams hafði búizt við að sjá þarna
einhverjar menjar fornrar og rótgróinnar virð-
ingar fyrir lávarðinum. En fjarri fór því.
Þeir fengu margt að heyra eftir þetta, einlcan-
lega eftir að Williams hafði látið fylla glösin
aftur, og hið þriðja sinn. Þeir opnuðu hugi sína
eins og blóm í morgunsólinni. Þeir sögðu frá
hinu hneykslanlega framferði fólkcins í höll lá-
varðarins. Þótt Willianjs tæki sumum þessum
sögum með noklcurri varfærni, þá vissi hann
að margt af þessu studdist við sjálfan veruleik-
ann.
Everdon hafði tekizt að egna alla upp á móti
sér, og það svo mjög, að Williams komst að
þeirri niðurstöðu, að héraðsbúar væru allir í upp-
reisnarhug og óvíst hvenær upp úr syði og til
raunhæfra atburða drægi, ef þorpara og fólsku-
verkum lávarðarins linnti ekki fljótlega.
Williams virtist sem ástandið hefði verið að
smáversna seinustu mánuðina og komu þeirra
félaga til Litla Everdon virtist hafa borið að á
mjög alvarlegu augnabliki.