Vikan - 10.07.1952, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 27, 1952
Aima hafði ráðagerðina í huganum, en hún gat
ekki fengið sig til að koma henni í framkvæmd
íyrir augunum á Jóhönnu. Hún hafði ekki brjóst
í sér til að gera það. Hún sat bara róleg og tal-
aði glaðlega og sendi manninum öðru hvoru hríf-
andi bros. Eftir nokkrar mínútur sagðist hún
aðeins hafa litið inn af því hún gekk framhjá og
nú yrði hún að fara.
Þetta fór alveg eins og hún hafði gert ráð
fyrir, Lárus Fielding tók hatt sinn og sagðist
líka þurfa að fara.
Jóhanna hafði varla sagt orð. Hún hafði bara
setið og horft á þau til skiptis stirðnuðu augna-
ráði og kreist hendurnar í kjöltu sér. Hún fylgdi
þeim fram, en á síðasta augnabliki greip hún í
handlegg Lárusar.
„Lárus, bíddu augnablik — heyrðu“, bað hún
með sama einkennilega hása rómnum.
Þó Anna liti niður, sá hún að hann losaði ró-
lega handlegg sinn.
„Vertu sæl, vina mín“, sagði hann og gekk nið-
ur stigann á eftir Önnu, án þess að lita á stúlk-
una, sem stóð stirðnuð i dyrunum.
Bíllinn hans beið fyrir utan og hann stanzaði
við hliðina á Önnu.
„Má ég aka þér — þangað sem þú ert að fara?“
Hann brosti til hennar og Anna fór að skilja
hvernig á því stóð, að Jóhanna var svona hrifin.
„Þakka þér fyrir", sagði hún, ,,en ég hef satt
að segja ekki enn ákveðið hvert ég ætla að fara.“
„Við gætum ef til vill ákveðið það saman?"
Hún brosti til hans. „Það gætum við.“
Ráðagerð hennar var þegar komin í fram-
kvæmd.
Það leið ein vika, — tvær vikur.
Lárus hitti Önnu á hverjum degi, en Jóhönnu
ekki. Það var óheppilegt að Mikael Killikk skyldi
vera á ferðalagi allan þennan tíma, hugsaði
Anna. Hann vann fyrir flugmálaráðuneytið að
þýðingarmiklum og leynilegum tilraunum og til
að hafa frið vann hann oft í tilraunastofu sinni
uppi í sveit. En Anna vonaði, að þegar Jóhanna
væri laus undan töfrum Lárusar, herti hún upp
hugann og skildi hvar hamingjuna væri að finna.
Nú voru aðeins þrjár vikur til brúðkaupsins.
En Anna hafði enga hugmynd um hvað fram
fór á milli Jóhönnu og Lárusar nokkrum dögum
seinna. Jóhanna kom kvöld nokkurt í íbúð Lár-
usar og tók ekki til greina afsakanir hans um
að hann væri að fara út.
„Ætlarðu út með Önnu?“ spurði hún.
„Já, hefurðu nokkuð á móti því“, sagði hann
rólega.
„Hún stelur þér frá mér,“ tilkynnti hún hárri
ásakandi röddu.
„Kæra Jóhanna, vertu nú ekki æst“.
„En það er satt. Þú hefur ekki litið við mér
síðan þú hittir hana. Reyndu ekki að neita því.“
Hann sendi henni kuldalegt augnaráð. Hann
ákvað allt í einu að ljúka þessu máli í eitt skipti
fyrir öll.
„Alveg rétt,“ sagði hann ruddaleg'a, „ég ætla
ekki að neita því. Já, ég er ástfanginn af henni.
Þessi tilfinning er mjög ólík þeirri sem ég bar
til þín. Þú hefur alltaf verið — ja, hlekkur um
fætur mínar. Þú horfir alltaf á mig augnaráði
tryggs hunds. Mér verður óglatt við það. Þú
varst alltof auðveldur ástarsigur til að þú getir
krafizt nokkurs núna.“
Hrollur fór um Jóhönnu.
„Mér finnst Anna meira aðlaðandi," hélt hann
áfram og lét hana finna til harðra, beittra svipu-
högganna. „Tíu sinnum meira aðlaðandi. Hún
hefur meiri glóð í litla fingrinum en þú í öllum
likamanum. Ég hefði aldrei litið á þig, ef þú
hefðir ekki sýnt það svona greinilega að þú vild-
ir mig — þú bauðst mér blátt áfram að ganga
svo langt sem mig langaði til. Mér fannst það
mjög ánægjulegt, en slikt varir ekki lengi. Og
Það þýðir ekkert að reyna að halda því áfram.
Það er lokið og ekkert meira að tala um.“
Þegar hann sá fölt, óhamingjusamlegt andlit
hennar, leit hann niður og óskaði að hún færi.
„Það er þetta, sem við þurfum að tala um,“
sagði Jóhanna og vætti varirnar. „Ég — við eig-
um von á barni.“
Hann leit snöggt upp. Nokkrar mínútur gat
hann ekkert sagt.
„Góður guð — að þetta skyldi einmitt henda
mig.“ Hann hætti augnablik og þegar hann hélt
áfram var rödd hans kuldaleg og reigingsleg.
„En ég sé ekki að ég þurfi að hafa áhyggjur
af því. Þetta er þér sjálfri að kenna. Og ef þú
heldur að ég giftist þér, þá hefirðu rangt fyrir
þér mín kæra. Ég vil aðeins giftast einni konu
og það er A_nna. Þú verður sjálf að bjarga þér
úr þessum vandræðum." Hann brosti háðslega
þegar hann bætti við. „Ég skal segja þér hvernig
þú getur gert það. Þú hefur ekki sleppt Mikael
Kiilikk enn, er það ? Þú gazt ekki fengið
þig til þess? Allt í lagi, láttu það halda áfram
eins og ákveðið var. Þú verður falleg og virðu-
leg brúður. Enginn þarf að vita að maðurinn
þinn á ekki barnið — ekki einu sinni Killikk
sjálfur."
Tveir rauðir blettir komu á kinnar Jóhönnu,
en hún sagði ekkert. Það var eins og hún yrði
mállaus þegar hún horfði á hann.
„Það er betra að þú farir núna, Jóhanna,“
sagði hann rólega. „Við viljum ekki halda þessu
samtáli áfram, er það?“
Hann tók í handlegg hennar og leiddi hana
fram að hurðinni og við snertinguna var eins
og Jóhanna vaknaði af dvalanum. Orðin ultu
fram á varir hennar. Ekki ásakanir — ekki reiði-
orð. Nei, aðeins ruglingsleg þjáningarorð. Hún
féll á hné og faðmaði fætur hans. Rödd hennar
var hás.
„Þú mátt ekki svíkja mig . . .“
En Lárus laut niður og dró hana miskunnar-
laust á fætur. Án þess að segja eitt orð fylgdi
hann henni fram að hurðinni og ýtti henni út
fyrir.
Næsta föstudagskvöld kom Mikael Killikk á
litla þægilega hótelið, sem hann var vanur að
búa í.
Það var of seint að hringja í Jóhönnu, hugs-
aði hann, en hann hafði skrifað henni og látið
hana vita, að hann væri að koma í bæinn. Hann
hafði hugsað um hana allan tímann meðan hann
var í burtu. Hann hafði litla, fallega andlitið
hennar alltaf í huga, Bráðlega — mjög bráðlega
mundu þau gifta sig og hann ætti hana alveg.
Hann var varla kominn heim fyrir hálftima,
þegar ein af stúlkum hótelsins kom upp og til-
kynnti að ung stúlka væri niðri og vildi tala
við hann.
Jóhanna? hugsaði hann dálítið undrandi. Það
var orðið framorðið. Gat nokkuð verið að.
„Hún lítur mjög illa út,“ bætti stúlkan við.
„Hvað segið þér? Látið hana koma upp.“
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Hvað er að Frissa? Frissi: Hvernig gat ég gert þetta?
Gvendur: Sá á von á góðu. Hann gleymdi afmælisdegi kon- Pabbinn: Hertu upp hugann. Hún gleymir þessu.
unnar sinnar.
Lilli: Mamma er búin að skipta um föt
fyrir afmælisveizluna.
Pabbinn: Hamingjan góða, afmælið
hennar.
Pabbinn: Ég verð að ná í blóm og sælgæti
og —
Mamman: Ert þetta þú, elskan? Ég þarf að
segja þér nokkuð.
Mamman: Klara frænka á afmæli í dag. Ég ætla
að halda veizlu fyrir hana. Hvað er að þér? Þú ert
svo fölur.
Pabbinn: Mér — mér líður vel — núna.