Vikan - 17.07.1952, Blaðsíða 6

6
VIKAN, nr. 28, 1952
sneri sér við og leit í sömu átt, sá hann Mikael
Killikk í dyrunum.
Anna hafði ekki nefnt það, að hún hefði séð
hann í kirkjunni og hún skildi ekki hvers vegna
hann elti þau. Því það hlaut hann að hafa gert.
Hún sá aftur þetta einkennilega bros í grá-
um augum hans og blóðið storknaði i æðum
hennar.
Lárus gat ekki komið upp orði og Mikael
rauf að lokum þögnina.
„Mér datt í hug að þið gerðuð þetta án þess -
að láta ykkur bregða, er það ekki?“ sagði hann
chugnanlega rólegri röddu. ,,Ég hefi beðið þessa
dags. Hún er falleg, er hún það ekki?“ Hann
leit snöggvast á önnu. „Gerðu þér ekki of há-
ar vonir um brúðkaupsnóttina," bætti hann
ruddalega við, „þvi hún eyðir henni ekki hjá
þér.“
Lárus réðist skyndilega á Mikael, en lenti á
krepptum hnefa, sem varpaði honum aftur á bak
á gólfið.
Anna æpti upp og ætlaði að hlaupa til hans,
en Mikael stöðvaði hana.
„Hann jafnar sig eftir augnablik," sagði hann
og aftur lék þetta einkennilega bros um varir
hans. „Já, hann er að jafna sig.“
Anna eyddi ekkivtímanum í að tala. Þó hún
væri alveg rugluð hljóp hún eftir vatni. Hún sá
ekki reipið sem Mikael tók upp úr vasanum.
Þegar hún kom aftur sat Lárus í stól og var
farinn að hreyfa höfuðið, en Anna sá sér til
skelfingar að fætur hans og hendur voru bundn-
ar við stólinn.
Aftur hindraði Mikael hana í að komast til
hans. Hann greip fast um úlnlið hennar og hvern-
ig sem hún barðist um, gat hún ekki losað sig.
„Slepptu mér — ruddinn þinn — slepptu."
Hann tók vatnsglasið úr hendi hennar og
skvetti vatninu í andlit Lárusar, sem opnaði aug-
un ruglaður.
„Hlustaðu nú á,“ skipaði Mikael hörkulega.
„Reyndu að skilja þetta og gleymdu því ekki.
Þú drapst konuna, sem ég elskaði. Nú ætla ég
að taka konuna, sem þú giftist."
Lárus var enn of máttfarinn til að tala, en
hann skildi vel hótunina, sem lá í orðum Mikaels.
Anna barðist um til að losa sig. Hún opnaði
munninn til að kalla á hjálp, en Mikael stakk
vasaklút upp í hana.
Hann brosti til hennar.
„Ég kem í stað brúðgumans í nótt, frú Field-
ing,“ sagði hann.
Hana svimaði við að sjá hatrið í augum hans
þegar hann sagði þessi orð. Hún vissi að hún gat
engrar miskunnar vænzt af þessum manni. Hann
tók rólega annan vasaklút upp úr vasa sínum
og batt hendur hennar fyrir aftan bak. Þegar
það var búið sagði hann:
„Þetta er taskan þín, er það ekki?“ hún stóð
tilbúin við dyrnar, merkt A.F., nýju upphafs-
stöfimum hennar. „Þú þarft á fötum að halda,
þar sem við ætlum að dveljast. Jæja, ég held að
við séum tilbúin til að leggja af stað, frú Field-
ing.“
Lárus stundi og barðist um í stólnum og þegar
Mikael gekk til hans, hrökk hann í kút, eins og
hann byggist við nýju höggi. Mikael horfði
augnablik á hann með háðsglampa í augunum.
Svo tók hann kápu, sem lá á stólbaki og lagði
hana yfir axlir önnu. Hann tók töskuna hennar
og lagði handlegginn fast um mitti hennar,
leiddi hana gegnum dyrnar og lokaði á eftir
þeim.
Hann fór með hana niður bakdyrastigann svo
þau mættu engum og að bílnum sem beið við
aymar. Hann hafði auðsjáanlega undirbúið allt
vandlega. Hann opnaði bilhurðina og lagði hana
á gólfið. Hann batt fætur hennar með enn ein-
um vasaklút.
Anna horfði framaní hörkulegt andlit hans
með daufa háðsglottinu og spurði sjálfa sig,
hvort þetta væri ekki andstyggileg martröð.
Mikael henti kápunni yfir hana. Svo settist
hann við stýrið og bíllinn lagði af stað.
Hún lá þarna skjálfandi og hrædd. En að lok-
um varð þreytan að sljóleika. Hún hafði enga
hugmynd um hvert þau fóru. Einu sinni sagði
hann:
„Mér þykir það leiðinlegt, að ég get ekki boðið
þér miðdegismat, frú Fielding. En ef ég tæki
klútinn út úr þér, svo þú gætir borðað, mund-
irðu æpa á hjálp. Svo þú verðurxað vera matar-
laus í dag.“
Bíllinn þaut áfram. Hve langt ætluðu þau ?
Ætlaði hann aldrei að stanza ? Og þó óttaðist hún
það mest — hvað yrði um hana þegar þau stönz-
uðu?
Það var farið að rökkva og kominn vindur.
Henni fannst stundum að hún heyrði hafið skella
á klettum — hljóðið hvarf öðm hvom en heyrð-
ist svo aftur. Vegurinn var mjög ójafn og þak-
inn holum.
Að lokum stanzaði bíllinn. Hún heyrði Mikael
Killikk fara út og opna bílhurðina. Það for hroll-
ur um hana þegar hann snerti hana,' en hann hló
lágt og setti hana í sætið.
Hún var öll aum og stirð eftir að hafa legið
svo lengi í sömu skorðum á bílgólfinu. Hún leit
ráðþrota í kringum sig. Þau voru stödd á auðri
strandlengju og hún heyrði brimið brjóta við
klettana.
Hann tók klútinn út úr henni.
„Hér er enginn í margra mílna fjarlægð," sagði
hann, „svo þú mátt æpa eins og þú getur — það
er að segja, ef þú hefur enn krafta til að hljóða.“
Hann leysti hendur hennar og fætur og hún
reyndi að gera sér í hugarlund, hvers vegna
hann hefði stanzað hér. Hér var ekkert hús —
ekkert annað en skúr, sem var kominn að falli.
„Ég skil bílinn eftir hér,“ sagði hann eins og
hann vissi- hvað hún var að hugsa um. „Ég
get ekki tekið hann með mér heim. Ég bý þarna
úti.“
Hann benti. Langt úti, við endann á eiði, var
eitthvað, sem líktist klettaey.
„Það er ekki enn fallið að,“ sagði hann.
„Ég flýtti mér, því þaff er aðeins hægt að kom-
ast þangað þegar lágsjávað er. Eftir nokkrar
mínútur verður eyjan umkringd sjó.“ Hann hló
dálítið. „Oftast er þetta eyja.“
Hann settist aftur inn í bílinn og keyrði hann
inn í skúrinn. Skyndilega opnaði Anna hurð-
ia og stökk út. Mikael flýtti sér ekki einu sinni
þegar hún hljóp af stað. Hann náði henni eftir
nokkur skref og hélt henni með annarri hendi
meðan hann læsti skúrnum. Hún gat ekki hreyft
sig án þess að finna til nístandi sársauka.
„Nú verðum við að flýta okkur,“ sagði hann.
Hann ætlaði að draga hana með sér, en Anna
barðist eins og villidýr. Hún sló hann með lausu
hendinni og reiðiorðin streymdu af vörum henn-
ar.
En það var eins og að skvetta vatni á gæs.
„Þú rífur brúðarkjólinn þinn, frú Fielding,"
sagði hann. ,,Og ég er hræddur um að hann hafi
þegar fengið slæma meðferð. Segðu mér aðeins,
ætlarðu að ganga, eða á ég að bera þig?“
Hvað gat hún gert án nokkurra hjálpar. En
að hann héldi á henni — nei, aldrei.
Blessað
barnið!
Teikning eftir
George McManus.
Pabbinn: Sæl elskan, hvar er Lilli? Anna frænka: Þykir þér ekki vænt um að frænka
Mamman: Anna frænka er nýkomin — hann er uppi að hjálpa er komin. Gefðu mér lítinn koss.
henni við að taka upp úr töskunum sínum. Lilli: Mér þykir vænt um að sjá þig en . . .
Anna frænka: Ég hefi hérna smágjöf handa Anna frænka: Kysstu mig og þá skal ég gefa Lilli: Mér þykir brjóstsykur ekki svo góður.
þér. Hér er stór kassi, fullur af sælgæti. þér kassann með sælgætinu.
Lilli: Hn hvað það er gaman. Fáðu mér hann. Lilli: Fyrir koss?