Vikan - 24.07.1952, Blaðsíða 5

“VIKAN, nr. 29, 1952
5
„Ég geng,“ hvœsti hún. „Þú snertir mig þá
minna."
✓
Hún heyrði hláturinn í rödd hans, þegar hann
svaraði: „Það lítur út fyrir að okkar biði
skemmtilegur tími, frú Fielding. Nú skal ég taka
töskuna þína.“
Anna gerði sér seinna í hugarlund, hvemig
þau hefðu litið út — hún staulaðist og hrasaði á
eftir honum og hann dró hana — unga konu í
velktu brúðarskarti með flaksandi hárið — áfram
hröðum skrefum yfir votan sandinn, meðan sjór-
inn hækkaði báðumegin og lokaði leiðinni að baki
þeirra.
Hún reyndi að tala við hann og orðin komu
slitrótt.
„Þú sagðist ætla að láta mig hljóta sömu með-
ferð og Jóhanna hlaut hjá Lárusi. En hann ætl-
aði aldrei að gera henni illt — hann -— hann —
varð fyrir miklu áfalli þegar hann vissi hvernig
í öllu lá. Hann grunaði ekki . . .“
En hann svaraði ekki og veitti orðum hennar
enga athygli.
Hún var lafmóð og þreytt þegar þau að lok-
um komu út í eyna. Lítill stígur lá upp á hæð-
ina og þar sá hún móta fyrir húsi. Það var eins
og hluti af klettunum, grátt og veðurbarið. Hér
var svo hræðilega einmanalegt og hún varð aft-
ur hrædd þegar henni datt í hug að þau væru
hér ein.
Hann dró hana með valdi síðasta spölinn, opn-
aði dyrnar og ýtti henni inn.
Vindurinn skellti hurðinni aftur að baki þeirra.
Mikael hélt enn föstu taki um úlnlið hennar og
dró hana áfram gegnum anddyrið og inn i stóra
stofu. Hér stóð lampi á borði og lýsti upp her-
bergið. Anna sá hægindastóla, bókahillur og teppi
á gólfinu. Borðið dró að sér athygli hennar. Það
var lagt á það fyrri tvo.
Hér var þá einhver annar, einhver sem gætti
hússins. Hún var ekki ein með honum.
Meðan hún var að hugsa um þetta kom þessi
einhver inn í herbergið. Það var kona. önnu létti.
Hamingjunni sé lof, það var þá önnur kona
þarna.
Konan var mjög einkennileg í útliti — hvítt
ógreitt hárið slútti yfir arnarandlit með stóru
bognu nefi og líkaminn var magur og sina-
ber. Hún hneigði sig að gömlum sið fyrir Mikael;
svo horfði hún stingandi augum á önnu — hún
virti fyrir sér rifna og vota hvita kjólinn hennar
og svo afmyndaðist tannlaus munnur hennar í
brosi.
Já, hún er hræðileg, hugsaði Anna hrædd. En
hún var samt kona og hún myndi áreiðanlega
hjálpa henni, þegar hún hefði útskýrt vandræði
sín fyrir henni.
Hún greip tækifærið nokkru seinna þegar
Mikael gekk inn í hitt herbergið.
„Hann flutti mig hingað með valdi,“ byrjaði
Anna lágri og biðjandi röddu. „Viltu nú ekki
hjálpa mér til að komast héðan og segja mér hve-
nær ég kemst í land . .
Konan starði bara á hana þessum stingandi
augum, en svaraði ekki.
„Ó, þú verður að hjálpa mér,“ hélt Anna áfram
örvæntingarfull. „Ef til vill er hann góður við
þig en hann ætlar að — ó skilurðu ekki? Eg er
í hræðilegri hættu, ég verð að komast héðan.“
Konan fór aftur að brosa og síðan hló hún
ógeðslegum hlátri, sem lét önnu renna kalt vatn
FORSAGA: Jóhanna og Anna eru
vinkonur. Jóhanna hafði trúlofazt Mikk-
ael Killikk fyrir nokkru, en hann fer í
ferðalag. Á meðan kynnist hún Lárusi
Fielding, sem knýr hana til ásta við sig.
Brátt'hittir Lárus Önnu. Þá varpar hann
Jóhönnu frá sér, og fer að stíga í væng-
inn við vinkonu hennar. Jóhanna verður
hrygg og reið og segir honum, að hún
sé ófrisk, en Lárus hristir hana af sér og
hleypur burt. Nokkru síðar kemur Mikk-
ael til bæjarins, og Jóhanna flýtir sér til
hans. Hún segist komin til að sjá hann i
síðasta sinn og tjáir honum hún sé van-
fær eftir Lárus. Síðan deyr hún í faðmi
hans. Lárus og Anna eru saman eftir
sem áður, og að því kemur, að hann fær
hana til að játast sér. Þau eru gefin sam-
an. Eftir brúðkaupið halda ungu hjónin
heim til sin, en ekki eru þau fyrr komin
inn i íbúðina en Mikael ræðst inn til
þeirra, fjötrar Lárus og nemur á burt
Önnu. Hann ekur henni lengi eftir þjóð-
veginum, síðan nemur hann staðar og
þegar Anna stígur út, sér hún smáa eyju
undan landi, og liggur rif út í eyjuna.
milli skinns og hörunds. Hún greip í handlegg
hennar.
„Skilurðu ekki hvað ég er að segja . . .“
Hún hætti skyndilega. Mikael stóð í dyrunum.
Hann gaf konunni merki og hún fór út.
„Meg gamla er heyrnarlaus,“ sagði hann blíð-
lega, „og auk þess hálfbrjáluð. Það var farið
mjög illa með hána heima í þorpinu hennar. Börn-
in hlupu á eftir henni og stríddu henni. Ég flutti
hana hingað og síðan hefur hún verið fús til að
kyssa fætur mína.“ Hann brosti til hennar. „Nei,
hún mun ekki hjálpa þér, frú Fielding. Hún gegn-
ir engum nema mér. Ég hefi sagt henni að þú
sért konan mín — mjög slæm eiginkona — sem
villt yfirgefa mig. Og hún ætlar að hjálpa mér
til að gæta þin hér.“
Þarna hvarf hennar síðasta von. Anna horfði
utan við sig á gömlu konuna koma inn með
diskana og láta þá á borðið. Og meðan hún gerði
það starði hún á brúðarkjól önnu.
Anna leit niður og allt í einu fannst henni
kjóllinn gera gys að sér.
„Ég vil fara úr kjólnum. Hann hefur verið
mér nógu lengi til óþæginda. Ég þoli þetta ekki.
Ég vil fara í eitthvað annað,“ æpti hún æst.
„Alls ekki: mér finnst þessi hvíti kjóll falleg-
ur, frú Fielding," sagði hann rólega. „Hann
minnir mig á að þú ert brúður. Hvítur kjóll,
tákn hreinnar og ósnortinnar brúður."
Anna fann hvernig hún fölnaði. Meg gamla
læddist fram og þau voru ein.
„Seztu, frú Fielding."
Þessi andstyggilega, kurteisa rödd, og þetta
illkvittnislega orð „frú Fielding", minnti hana
alltaf á að hún var kona Lárusar.
„Ég vil ekki borða með þér,“ æpti hún.
„En þú vilt samt setjast."
Hödd hans var enn rólegri, en hönd hans ýtti
á öxl hennar og skyndilega sat hún á stólnum.
Hann settist á móti henni og augnatillit hans gaf
til kynna að betra væri að sitja kyrr. Hún byrjaði
að tala.
„Þú hefur haft klút uppi i mér i allan dag, svo
ég hefi ekki getað talað. Nú viltu ef til vill hlusta
„Segðu það sem þig langar til.“
Þetta kæruleysi afvopnaði hana, en hún hélt
örvæntingarfull áfram: „Ég var byrjuð á að segja
þér frá Lárusi.“ Hún þagnaði augnablik. Hún
gat ekki sagt að Jóhanna hefði gefið Lárusi und-
ir fótinn. „Hann vissi ekkert um barnið,“ sagði
hún. „Hann vissi það ekki fyrr en of seint. Þetta
var hræðilegt áfall fyrir okkur bæði.“
„Þú lýgur,“ sagði hann hægt. „Hann vissi það
og þú vissir það. Þú náðir honum frá henni og
sást um að hann losaði sig við hana.“
Anna starði lömuð á hann, svo sagði hún óða-
mála:
„Það getur ekki verið að þú trúir þessu sjálf-
ur. Hefirðu flutt mig hingað af því þú álítur að
við þurfum bæði hegningar við ? En þetta er
ekki satt — þú verður að hlusta á mig. Jóhanna
var bezta vinkona mín. Ég reyndi aðeins að
hjálpa henni. Ég reyndi að slíta hana frá Lárusi
og snúa henni til þín. Ég áleit að hún yrði ham-
ingjusamari þannig. Ég vissi ekki að hún ætti
von á barni. Mig grunaði ekki einu sinni að hún
og Lárus . . .“
Hún gat ekki haldið áfram meðan hann horfði
svona á hana. Hún fann að ekkert af því, sem
hún hafði sagt, hafði haft áhrif á hann.
„Þú trúir mér ekki?“ stamaði hún.
„Nei — ekki einu orði.“
Hana langaði til að endurtaka það sem hún
hafði sagt — æpa sannleikann framan í hann.
En hún vissi að það gagnaði ekki. 1 staðinn reyndi
hún nýja aðferð:
„Þú hlýtur að vera vitlaus, ef þú ímyndar þér
eitt augnablik að þú sleppir með þetta svívirði-
lega athæfi," hvæsti hún æst. „Lárus mun elta
okkur —■ hann fær hjálp hjá lögreglunni . . .“
„Ég efast um það,“ sagði Mikael þurrlega.
„Ef hann fer til lögreglunnar kemst öll sagan á
kreik og færir honum alla þá skömm og sví-
virðu, sem líkskoðunin hefði leitt yfir hann, ef
ég hefði sagt sannleikann um hann og Jóhönnu.
Ef til vill skilur Lárus Fielding nú, hvers vegna
ég sagði ekkert þá.“
Anna var gripin örvæntingu, en hún gerði eina
tilraun enn.
„Ég fullvissa þig um að hann mun finna okk-
ur — og hann mun sjá um að þú hljótir makleg
málagjöld."
„Einn? Það efast ég um,“ sagði Mikael háðs-
lega. „Það er ekki til afskekktari staður á Eng-
landi —- ég valdi hann einmitt þess vegna. Ég
þurfti að gera nokkrar leynilegar tilraunir fyrir
stjórnina í byrjun stríðsins. Enginn þekkir hann.
Nei -— Lárus Fielding skal fá hegningu fyrir það
sem hann hefur gert — og það skalt þú líka.“
Anna gerði enga tilraun til að borða. Mikael
þóttist hafa góða lyst, en Anna sá að í raun og
veru nartaði hann í matinn. Hvorugt þeirra sagði
fleira.
Meg gamla kom inn til að taka af borðinu.
Þegar hún var farin varð aftur þessi hræðilega
þögn i stofunni. Eftir augnablik æpi ég, hugsaði
Anna, ég æpi.
Mikael stóð við annan bogagluggann og blað-
aði í bók, en hún vissi að hann las ekki. Skyndi-
lega 'kastaði hann bókinni frá sér og sneri sér
að henni.
„Ég kom með þig hingað i einum tilgangi. Og
nú ætla ég ekki að bíða lengur. Hann gekk fram
að hurðinni og hélt henni opinni. „Komdu með
mér upp.“
Anna hreyfði sig ekki, hún sat og starði á