Vikan - 24.07.1952, Blaðsíða 6

6
VTKAN, nr. 29, 1952
hann eins og dáleidd kanína á slöngu. Hann gekk
til hennar og tók aftur um úlnlið hennar.
Og nú æpti hún — hátt. örvæntingarfullt óp,
um leið og hún barðist um með öllum þeim kröft-
um, sem hún hafði fyrir að ráða. En hann lyfti
henni upp og bar hana út um dymar og upp
stigann.
Hún vissi ekki hvað hún sagði eða gerði. Hún
hafði skyndilega misst eiginleikann til að hugsa
skýrt. Langt í burtu heyrði hún hann segja:
„Það þýðir ekkert fyrir þig að berjast um. Þú
færð nú þina hegningu — þú og hann. Eg hélt
honum utan við yfirheyrsluna, af því ég vildi
sjá um hegninguna sjálfur. Og þetta mun svíða
honum sárast.“
Hann sparkaði hurð opinni og Anna sá nú aft-
ur lampaljós. Lampinn stóð á náttborði við rúm.
Þarna voru stór og gamaldags húsgögn. Meg
gamla hlaut að hafa sett lampann þarna — það
var undirbúningur hennar undir brúðkaupsnótt.
Ó, hamingjan góða, þetta var brúðkaupsnótt
hennar og í stað eiginmannsins . . .
Um leið og hann sleppti henni hljóp hún að
hurðinni, en hann náði í hana oð rak hana til
baka. Svo hallaði hann sér upp að hurðinni.
,,Nú máttu fara úr brúðarkjólnum," sagði hann
lágt. Augu hans blikuðu eins og stál. „Farðu úr
honum, annars færi ég . . .“
„Ef þú vogar þér,“ hvæsti hún, „ef þú vogar
þér . . .“
Hann greip í hálsmálið og reif kjólinn niður.
Hún kom ekki upp nokkru hljóði. Kjóllinn datt
niður og hún stóð þar i þunnum undirkjólnum.
Hann lyfti henni upp og kastaði henni á rúmið
og þegar hún reyndi að rísa upp ýtti hann henni
niður aftur með járnkrumlunum.
Hún starði í augu hans og allt í einu lá hún
kyrr. Þó hjarta hennar berðist enn, virtist hún
alveg róleg — ró örvæntingarinnar.
Það þýddi ekkert að brjótast um — hann hafði
sýnt henni hve lítils hún mátti sín gegn kröftum
hans.
Ágætt, hún ætlaði ekki að veita honum þá
ánægju að sýna honum hve óttaslegin hún var.
Hún ætlaði að fela ótta sinn.
Rödd hennar heyrðist varla, en henni heppnað-
ist að vera róleg.
„Jæja, þú vinnur, er það ekki? Nú geturðu
framkvæmt fólskuverk þitt.“
En hann hreyfði sig ekki — horfði bara á hana.
Hár hennar breiddist út á koddann og svört
augun störðu á hann. Hann hélt enn um naktar
axlir hennar og eitt augnablik skulfu hendur
hans. Svo sleppti hann henni og reis upp. Hann
stakk höndunum hægt í vasana.
„Ef til vill — liggur ekki vel á mér í kvöld,
þrátt fyrir allt,“ sagði hann harkalega. Hann
gekk fram að hurðinni, en stanzaði svo. „Ég læt
koma með töskuna þína upp. Þú færð ekki að
fara. Hegningunni er bara frestað."
Anna lá hreyfingarlaus nokkur augnablik eftir
að hann var farinn. Hún gat varla trúað þessu.
Svo heyrði hún orð hans aftur: Það liggur ekki
vel á mér. En svo kæmu fleiri kvöld. Hann lék
sér að henni eins og köttur að mús. Hann mundi
ekki sleppa henni.
Hún heyrði fótatak hans í stiganum. Hann lét
töskuna inn fyrir dyrnar, lokaði hurðinni og hún
heyrði lykli snúið í skránni.
Þegar Anna vaknaði næsta morgun leit hún
rugluð i kringum sig. Skyndilega mundi hún allt.
Hvaða auðmýkingar og hörmungar biðu hennar
nú?
Hún reis á fætur og þvoði sér úr fornfálegu
fati, sem þama stóð. Svo klæddi hún sig. Van-
trúuð tók hún í hurðina, en hún var opín.
Hún gekk niður. Mikael Killikk stóð í and-
dyrinu. Hann var í flónelsbuxum og brúnni sport-
skyrtu, sem var opin í hálsinn. Hárið féll niður
á ennið.
Hann leit upp og kom auga á hana. Anna fann
að hún roðnaði og örlitill roði kom jafnvel í Ijós
á sólbrenndum kinnum hans. Nokkrum sinnum
virtist hann ætla að segja eitthvað, en hætti við
það. Að lokum sagði hann:
„Góðan daginn, frú Fielding. Ég ætlaði að fara
að senda Meg upp til að vekja þig. Ég gat ekki
beðið lengur með morgunmatinn."
„Ég ætla ekki að borða morgunmat,“ sagði
Anna hörkulega. „Ég ætla yfirleitt ekki að borða
í þessu húsi.“
„Ekki það ? En þú skalt nú samt borða morg-
unmat í dag. Ef þú heldur að það sé auðveld
lausn á málinu að svelta, þá hefirðu rangt fyrir
þér. Ég felli mig ekki við svona vitleysu."
„Þú getur ekki neytt mig til að borða, ef ég
vil það ekki,“ sagði hún æst.
„Get ég það ekki?“ sagði hann elskulega.
Hún hafði haldið að hún væri þegar búin að
tæma auðmýkingarbikarinn, en nú kom annað í
ljós. Hann þrýsti henni niður í stól og settist á
arminn. Hún gat barist um eins og hún vildi —
hún gat bitið saman tönnunum og ákveðið að gera
ekki það sem hann hann vildi — en það kom að
engu gagni. Hann beygði höfuð hennar aftur á
bak og hélt því í olbogabót sinni eins og i skrúf-
lykli. Svo byrjaði hann að mata hana eins og
hún væri barn. Hún varð blátt áfram að tyggja
og renna niður ef hún ætlaði ekki að kafna. Hún
horfði í brosandi augu hans, þegar hann beygði
sig yfir hana.
„Slepptu mér, ég skal borða sjálf,“ hvæsti hún
skyndilega. „Snertu mig bara ekki og þá skal ég
borða sjálf.“
Hann sleppti henni og settist rólega við hinn
enda borðsins. En hann gætti þess að hún borð-
aði af disknum sínum.
„Ur því þú hagar þér eins og bam, verður að
koma fram við þig eins og barn,“ sagði hann
með sinni óþolandi, rólegu rödd. „Ég ætla að
nota tækifærið til að aðvara þig. Ég var að synda
í morgun, en ég er óvenju góður sundmaður. Það
liggur hættulegur straumur út frá eyjunni og
svo eru klettamir ekki hættulausir. Ef þér hefur
dottið í hug að flýja á þann hátt, þá er þér betra
að hætta við það. Ég held þér hér eins lengi
og ég vil — og vinur okkar, Lárus Fielding, fær
nægan tíma til að gera sér í hugarlund, hvað
við erum að gera. En ef þú verður svo barnaleg
að reyna að flýja, mun ég fara með þig eins og
barn. Ég mun leggja þig á hné mér og flengja
þig.“
Anna reyndi að hlæja, en gat það ekki. Hún
var hrædd við hann — mjög hrædd ■—■ en hún
óttaðist enn meira að láta hann sjá það.
Hún vonaði að þögn hennar sýndi rólegan
virðuleik. En hjarta hennar sló óreglulega —
hún hugsaði: Flótti! er ég of hrædd til að reyna
það — en ég verð.
Eftir morgunmatinn gekk Mikael inn I rann-
sóknarstofuna. Anna gat séð hann úr anddyrinu.
Rannsóknarstofan var stórt herbergi, sem náði
þvert yfir húsið. Þar voru alls konar tæki og
flöskur.
Hún gerði sér grein fyrir því að meðan hann
var þar, gat hann ekki gætt hennar. Honum
fannst það auðsjáanlega ekki skipta máli nú,
því eyðið lá undir sjó. Það hafði fallið að snemma
um morguninn, svo sjórinn gat ekki verið mjög
djúpur yfir eyðinu nú, að minnsta kosti ekki eins
djúpur og hann yrði seinna.
Nú yrði hún að reyna.
En hvemig átti hún að sleppa út, án þess að
Meg gamla yrði vör við? Gömlu konunni hafði
áreiðanlega verið falið að gæta hennar. Á þessu
augnabliki var hún önnum kafin við að koma
silfurborðbúnaðinum fyrir inni í skáp, en Anna
fann, að hún fylgdi henni með augunum.
Að lokum gekk hún að sófanum, sem sneri
út að glugganum og lagðist niður eins og hún
vildi hvíla sig. Meg gamla gat ekki séð hana,
þvi að borðið skyggði á. Og úr því hún var heyrn-
arlaus, gat hún ekki heyrt til hennar.
Hjón skilja
í Hollywood!
■k
'k
Hollywood er alræmd fyrir hjóna-
skilnaði, og hér segir frá einum slík-
um. Franchot Tone er þekktur kvik-
myndaleikari, og talsvert hlutgeng-
ur, lék meðal annars í Uppreisninni
á Bounty. Hann var kvæntur konu,
Barböru að nafni, en þau urðu ásátt
um að skilja. En þá spyrnir frúin
við fótum og krefst af Tone 1.500
dala mánaðagreiðslu. Auðvitað fór
málið fyrir dóm. Og hér sjást hin
skildu ásamt lögfræðingum sinum.
Málið fór svo, að kröfunni var neitað.