Vikan - 24.07.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 29, 1952
11
Framhaldssaga:
Konkvest
21
skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GRAY
á, niður við ströndina. Ég ætla að halda staðn-
um leyndum, ef þér er það ekki mótfallið. Hús-
ið er á mjög einmanalegum stað á ströndinni,
fimm til sex mílur frá næsta byggðu bóli. Ég
hef ákveðið, að Everdon lávarður þarfnist svo
sem hálfsmánaðar hvíldar og einveru."
„Ég veit ekki hver tilgangur þinn er, en ég
skal veðja, að það er eitthvað áhrifamikið," taut-
aði Williams. „En það er eitt, sem ég á bágt
með að skilja. Hvers vegna í ósköpunum gerð-
irðu þá heimsku, að látast vera Everdon?"
„Ég var ekki að leika hann, Bill Williams,"
andmælti Norman. „Dagsbirtan hefði komið öllu
upp, meira að segja birtan af bílljósunum. Ég
vissi að múgurinn var í æsingu. Ég var í bifreið
Everdons og það var nóg að ég æpti hræðsluóp
með rödd Everdons, — ég er dálítið leikinn í
að líkja eftir málróm manna, Bill. Myrkrið olli
því, að þeir sáu mig aldrei greinilega."
„En hversvegna vera að þessu ? Finnst þér
gaman að láta hengja þig?“
„Ég bjóst hálftíhvoru við einhverju af þessu
tagi, og bjó mig undir það . . . Þetta uppátæki
var eiginlega gert í þeim tilgangi að tefja fyrir
þeim — gefa Everdon nægilegt forskot til að
komast undan. Sjáðu til, þegar skrillinn kemst
að því að skakkur maður var hengdur, verður
of seint að veita hinum rétta eftirför. Það er
ekkert rangt við þetta skipulag, — finnst þér?“
„Margt, — en haltu áfram.“
„Ég ætlaði að aka á ská þvert yfir trjágarð-
inn frá þessum stað og fara út á aðalveginn um
miðhliðið; þá hefði ég ekið beint inn í æstan
árásarlýðinn. En sú fyrirhöfn var tekin af mér,
þvi að ég rakst á þennan minni flokk óróa-
seggjanna mér að óvörum. Þú skalt hætta að
gera þér grillur út af aðförinni að höllinni.
Fréttin um að Everdon hafi verið hengdur, berst
fljótlega, og ef það kælir ekki blóðið í óróa-
seggjunum, þá er ég illa svikinn."
„Þessi tilgáta er ekki aðeins ólíkleg, heldur
líka gagnslaus," sagði Williams hörkulega. „Að-
eins lítill hluti múgsins veit nokkuð um heng-
inguna, og að öllum líkindum er atburður af því
tagi miklu líklegri en nokkuð annað til að vekja
verstu hvatir skrílsins. Við verðum að stemma
stigu við þetta — og ef þú vilt ekki hjálpa mér,
þá geri ég það sjálfur."
„Uss, uss, Bill. Þú ert svo ólíkur sjálfum þér.
Ég hélt að við værum sammála . . .“
„Þar hyggur þú rangt. Ég hef aldrei látið slíkt
í ljós við þig, Konkvest, og mun ekki heldur
gera það núna. Og ég segi þér hreinskilnislega,
að ég mun ekki standa aðgerðlaus hjá, meðan
dýrmætum eignum er spillt eða þær eyðilagðar
af hamslausum og heimskum skríl."
Konkvest varð áhyggjufullur á svipinn.
„Jæja, ég skal viðurkenna, að þú þekkir meira
til múgæsinga en ég, Bill Williams," sagði hann
með alvörusvip. „Ef þú segir þetta satt, mun ég
þegar hefjast handa. Ef til vill hefur þessi skolla-
leikur gengið of langt . . .“
„Já, það minnir mig á — skollaleikur; auðvit-
að var þetta skollaleikur. Ég á við stúlkuna —
vinnustúlkuna, sem féll í hallarsíkið ? Hún er
auðvitað ekki dauðari en þú varst áðan, þegar
við héldum að þú værir dauður. Ég skal éta
hattinn minn upp á það.“
„Þú hittir naglann beint á höfuðið, Bill. Hún
er bráðlifandi. Það var hægðarleikur að leika
á þessa óttaslegnu aula með dálitlu loddarabragði
og ofurlítilli klínu af rauðlituðum vökva. Ég sá
um að Everdon aðgætti þetta ekki mjög nákvæm-
lega . . . Ég beitti þessu bragði til að koma öllu
af stað — vekja reiði fólksins og fá það til að
gera aðför að höllinni, og skjóta Everdon
lávarði skelk i bringu. Þetta tókst eins og
í sögu. Hann hefur nú hlaupið í felur, til
staðar, sem ég hafði undirbúið. Af þessum sök-
um er mér hið mesta áhugamál að þú hverfir
náðarsamlegast burt af leiksviðinu. Ef þú ferð
að leita að Everdon og þér tekst að finna hann,
þá er öll mín fyrirhöfn unnin fyrir gíg."
„Ég ætla að gleyma Everdon i svipinn," sagði
Williams. „Hvernig er það með stúlkuna? Hún
er auðvitað engin venjuleg vinnustúlk. Hvernig
tókst þér að fá hana til þessa hættulega skolla-
leiks?"
„Kæri vinur! Fía mín er til í allt . . .“
„Hvað!"
„Já, auðvitað."
„Hamingjan góða! Svo þú hefur dregið hana
inn í þennan fjanda? Vílirðu ekkert fyrir þér,
Konkvest?"
„Segðu þetta ekki, vinur," svaraði Norman.
„Hún vildi óðfús taka þetta hlutverk að sér.
Ég vorkenni þér, Bill. Þú virðist ekki skilja, að
verk eins og þetta er hrífandi skemmtilegt og
spennandi. Við nutum þess innilega — bæði tvö.
Hún kom til hallarinnar fyrir tveim dögum —
Rawlings bryti réð hana eftir minni fyrirskipan.
Everdon hefur falið mér umráð yfir öllu slíku . . .“
„Ég skil, auðvitað, að þér var engin skotaskuld
úr að fá hana ráðna, — það var hægðarleikur,"
tók Williams fram I. „En Everdon þekkir hana
— hann ók nærri því yfir hana á Piccadilly
fyrir nokkrum dögum og gaf henni svo bílinn
sinn. Hvernig gat hún verið skartklædd hefðar-
frú á Piccadilly annan daginn og óbreytt vinnu-
stúlka hinn?"
Konkvest hló.
„Hann sá hana á Piccadilly í tvær mínútur
eða svo — og hann sá hana alls ekki hérna í
höllinni.“
„Sá hana ekki? En mér skildist . . .“
„Ekki almennilega. Hún reyndi auðvitað að
sneiða hjá honum þangað til á hinu áríðandi
augnabliki — þegar ég náði sambandi við hana
í innanhússímanum og sagði henni að komið væri
að hennar atriði. Menn eins og Everdon „sjá"
alls ekki vinnufólkið."
„En hann gerði tilraun til að kyssa hana og
flæmdi hana út um gluggann . . .“
„Allt þetta var leikaraskapur, Bill," útskýrði
Konkvest fjörlega. „Illa lýstur gangur — lín-
geymsla með ljós aðeins í loftinu — stúlka, sem
brosir ögrandi til lávarðarins og deplar til hans
augunum. Hún gætti þess vandlega, að hann sæi
aldrei beint framan í sig í sterku ljósi. Þar
að auki er Fía dökkhærð, en Mary vinnustúlka
rauðhærð."
„Jæja — þú hefur sannfært mig. Þetta virðist
ekki svo óhugsanlegt, þegar þú hefur útskýrt
það," muldraði yfirforinginn.
„Það er nægilega líklegt til að vera hreinn
sannleikur. Hún þurfti ekki annað en örfa hann
dálítið upp, látast svo verða hrædd og hopa út
um gluggann, — sem hún hafði skilið eftir op-
inn í þessu skyni. Fia getur kafað eins og fisk-
ur, og auðvitað voru þurr föt handa henni tii
að skipta um, í vopnasalnum. Ég sá um að litlu
dyrnar á úthlið salsins voru ólæstar, — og
Everdon var allt of hræddur til þess að honum
kæmi til hugar að minnast nokkuð á það. Ég
læsti hurðinni þegar við fórum þaðan út, svo
að enginn kemst inn þangað."
„Hún er þá þama ennþá?"
„Já, hún bíður merkis um að öllu sé óhætt,"
svaraði Norman. „Hún hafði búið sig undir það;
hún vissi að hún myndi þurfa að bíða einn, tvo
klukkutíma, — og prjóna. Þetta var lafhægt,
Bill. Eftir „sorgaratburðinn" leyfði ég engum
að athuga hana, og ég vissi að fregnin um
„dauða" hennar myndi spyrjast til þorpsins inn-
an stundar."
„Jæja, ég ætla að sinna mínum eigin störf-
um," sagði Williams varlega. „Aðeins þó að vissu
marki. Enginn hefur verið hengdur og enginn
dáið af slysförum í höllinni. Enginn glæpur hef-
ur verið framinn — ennþá."
„Og það verður enginn glæpur framinn, svo
teljandi sé, — að minnsta kosti ekkert sem þú
getur neitt grætt á,“ sagði Norman jafnalvar-
lega. „Everdon er stokkinn á burt og hann mun
ekki fá fréttir af því að „dauða" stúlkan sé á
lifi fyrr en um seinan. Hann sér engin dagblöð
í felustað sínum og hann er of hræddur um
sjálfan sig til að þora að stinga höfðinu út um
dyrnar, hvað þá meira."
„Um seinan til hvers?" spurði Williams.
„Ef þér er ekki þvert um geð, Bill, þá skul-
um við tala um eitthvað annað," sagði Norman
tungumjúkur. „Er ekki timi til kominn að við
gerum einhverjar ráðstafanir gagnvart skríln-
um ?“
„Jú, ég býst við þvi," samsinnti yfirforinginn.
„Aðeins eitt ennþá — hvernig í fjandanum
komstu hjá að kyrkjast, þegar þeir hengdu þig?"
„Ekkert var auðveldara," sagði Konkvest hlæj-
andi. „Ég vissi, að það gat verið nokkur hætta
á að ég yrði hengdur án dóms og laga, — ég
var á leiðinni beint til árásarliðsins með þeim
ásetningi, að láta handtaka mig, svo að ég undir-
bjó mig á einfaldan hátt. Lítið á."
Hann greip um það sem virtist vera húðin á
hálsi hans og flysjaði það af. Undir því kom
í ljós haglega gerður stálkragi.
„Jæja, hver skollinn!" sagði Williams.
„Hvilíkur maður!" sagði Davidson undirforingi
með aðdáun.
„Allt er undir því komið, að vera viðbúinn,"
útskýrði Konkvest og hló að undrim þeirra.
„Þegar skrill á í hlut, má alltaf eiga eitt víst,
Bill, — að allir séu æstir og eftirtektarlausir.
Heldurðu að þeir hefðu farið að rannsaka háls-
inn á mér áður en þeir smeygðu snörunni um
hann — ekki aldeilis! Hann hló kankvíslega.
„Ég var i þann veginn að láta mig síga til
jarðar, þegar ég sá bílinn ykkar koma, svo að
ég hugsaði sem svo, að öruggara væri að hanga
dálitið lengur!"
XIV. KAPlTULI.
Umsátin um Everdon-höllina.
Skelfing rikti í Everdon-höll.
Everdon lávarður var sjálfur flúinn, — af hug-
leysi og vanstillingu, að því er von Haupt barón
sagði, — og hafði skilið gesti sína eftir í reiði-
leysi. Allir rnenn með nokkra sómatilfinnipgu