Vikan - 14.08.1952, Blaðsíða 4

4
Alltof mikil reglusemi
eftir ERLK THRANE.
REGLUSEMI", sagði fulltrúinn. „Reglusemi
getur verið marvísleg". Hann sneri sér
við á stólnum, eins og hann byggist við mót-
mælum frá Petersen, en hann fékk ekkert svar,
af þeirri góðu og gildu ástæðu, að Petersen
var ekki kominn.
,,Hm! Petersen kemur of seint eins og venju-
lega", sagði fulltrúinn. „Þetta endar með skelf-
ingu .... nú, já reglusemi er aðallega tvenns-
konar. Það er snyrtimenskan, sem við höfum
vonandi allir. Þ. e. s. við göngum vel til fara,
í burstuðum skóm og velrakaðir, ef um karlmenn
er að ræða. En svo er það hin mikla reglusemi,
sem nær lengra. Ef maður hefir hana til að
bera er klæðaskápurinn, hjónabandið, reikning-
arnir og yfirleitt allt í röð og reglu. Lítið þið
t. d. á borðið mitt ..."
Hann færði í skyndi til dagatalið og þerri-
pappírinn — „þetta er það sem ég kalla hina
miklu reglusemi. Að lokum kemur svo „þriðja
stigs reglusemin" eða „erfiða reglusemin" . . .“
Hann leit í flýti fram að dyrunum. „Það er
reglusemin, sem forstjórinn hefir. Hann skipt-
ir sér af hvemig annað fólk hegðar sér og hvað
það gerir.
Þetta kalla ég „erfiðu reglusemina", vegna
þess að hún er erfið fyrir þá, sem hún kemur
niður á. Fjórða stigs reglusemin geysar meðal
kvenfólksins vor og haust. Þá verður eigin-
maðurinn að borða í eldhúsinu meðan frúin og
meðsjúklingar hennar æða um í borðstofunni og
setustofunni. Þær rifa niður gluggatjöldin og
berja teppi og púða. Þær leggja silfrið i sápu-
vatn og — þið ráðið hvort þið trúið því — hella
bjór í klúta og nudda með því húsgögnin og
ekki nóg með það, heldur fægja þær gluggana
með víni. — Góðan daginn, Olsen forstjóri",
sagði hann að lokum og byrjaði taugaóstyrkur
að róta í blöðunum á borðinu sínu.
„Ég vildi gjaman tala við Petersen", sagði
forstjórinn. „Góðan daginn, góðan daginn."
„Petersen er ekki kominn."
Forstjórinn tók upp úrið sitt og bar það sam-
an við skrifstofuklukkuna. 9.20.
„Eg vil tala við Petersen, þegar hann kemur."
„Nú verð ég að fara að komast af stað,"
sagði Petersen við Ellen og stóð upp frá morg-
unverðarborðinu. Hann leit á úrið. Klukkan var
hálf níu.
„Ætlarðu að stinga af“ ? sagði Ellen og nudd-
aði á honum kinnina. „Heyrðu, þú getur ekki
farið á skrifstofuna svona skeggjaður. Farðu
strax inn á baðherbergið og rakaðu þig. Klukkan
er ekki nema hálf níu."
Petersen andvarpaði. Sex mánaða hjónaband
hafði kennt honum að þetta var eitt af þeim
viðfangsefnum, sem Ellen réði fram úr ein. Hann
fór fram og tók af sér flibbann á leiðinni.
„Hvar eru rakblöðin mxn," hrópaði hann, þeg-
ar hann var búinn að bera á sig sápuna.
„Já, en góði, ég notaði þau til að spretta
sundur kjól. Hefirðu ekki keypt ný? Þú verð-
ur að læra dálitla reglusemi . . . ég fékk þér
minnisblað í gær. Þú lést það í innri frakka-
vasann".
Ellen stakk hendinni í frakkavasann.
„Hreinsunarkrem, heftiplástur, joð, pennar og
rakvélablöð . . ." las hún. „Viltu þá lofa mér
að koma við hjá rakaranum á leiðinni í vinn-
una?"
Petersen lofaði því og þvoði framan úr sér
sápuna, setti i annað sinn upp flibba og bindi
og kom aftur fram í stofuna.
Ellen var önnum kafin við að bursta jakk-
ann hans. „Þú verður að vera vel til fara. Lof-
aðu mér að laga bindið þitt . . . mundu að fólk
dæmir hundinn eftir hárimum ... já, lagaðu
hárið á þér. Hvernig stendur á því að þessum
hnappi er ekki hneppt" ?
Hún tók í einn vestishnappinn. Hann var laus.
„Nei, ég hefi engan tíma til þess", sagði Pet-
ersen.
„Bíddu augnablik", sagði Ellen á leiðinni inn
í svefnherbergið. Hún hafði einhvemtíma heyrt
að fötin sköpuðu manninn og gleymdi því aldrei.
Aftur á móti hafði Petersen heyrt: Alltaf að
mæta stundvíslega á morgnana — og gleymt því.
Það var stundum erfitt að komast á fætur.
Fyrst hafði Ellen beðið hann um að mæta á
réttum tíma, en Petersen hafði róað hana. Hann
væri besti sölumaðurinn hjá Olsen h.f. og það
var satt. Það skipti ekki svo miklu máli þó að
hann kæmi ekki á réttum tíma. Og það var líka
rétt, því forstjórinn kom mjög sjaldan fyrr en
kl. 10.
Ellen kom aftur og fór að sauma. „Nei, hvað
sé ég . . . hinir hnappamir eru saumaðir með
gráum þræði". Hún klippti hnappinn af og fór
að sækja gráan enda.
Sólin skein á blautar göturnar og hálfum
kílometer ofar við götuna bjó forstjórinn. Stund-
um vildi það til að hann fór í gönguferð áður
en hann fór í vinnuna og tók þá sporvagn á
leiðinni.
„Hversvegna ertu að horfa út um gluggan?"
sagði Ellen. „Þú virðist ekki hafa áhuga fyrir
því að komast á skrifstofuna. Stattu nú kyrr."
Petersen barði óþolinmóður í gluggarúðuna og
starði á móti sólinni — norðureftir.
„A svona fallegum degi er gott að ganga í
bæinn", sagði hann þegar klukkan sló níu.
„Þú ættir samt að taka sporvagninn, þó þér
liggi ekki svo mikið á", svaraði Ellen. „Klukkan
okkar er tíu mínútum of sein."
Klukkutíma seinna kom Petersen út úr skrif-
..........
| VEIZTU -?
| 1. Aðeins einn af öllum forsetum Banda- [
ríkjanna hefur verið piparsveinn. Hvað |
hét hann?
: 2. Hver var Flóra i grískri goðafræði ? =
: 3. Hvar er borgin Havana?
| 4. Hvað er að vera kjabbalegur?
| 5. Úr hverju er viskí framleitt?
= 6. Eftir hvern er þessi vísa:
I „sófanum" sat hún og brosti,
i svanhvítur hálsinn og ber,
hundinn við hlið sína kyssti,
en höndina rétt að mér.
: 7. Hverjar era Rickettsíur?
| 8. Eftir hverja eru þessi leikrit?
a) Það logar yfir jöklinum, b) Helgi i
magri, c) Villiöndin, d) Login helgi. [
: 9. Hvort viltu heldur hangandi krang- :
andi eða fult hús með meyjum?
i 10. Hver nam Gilsfjörð milli Ólafsdals og I
Króksf jarðarmúla ? [
Sjá svör á bls. 14.
IIMIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIHIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIIMIIIIIIIIIIIIIIItlllllillllllllllYltllll
VIKAN, nr. 31, 1952
Ævilok Bjarna Grímólfssonar.
Þá Bjarna Grímólfsson bar í Irlandshaf og
komu í maðksjó, og sökk drjúgum skipið undir
þeim. Þeir höfðu bát þann, er bræddur var með
seltjöru, því að þar fær eigi sjómaðkur á. Þeir
gengu í bátinn, og sá þeir þá, að þeim mátti eigi
öllum vinnast.
Þá mælti Bjarni: „Af því að báturinn tekur
eigi meira en helming manna vorra, þá er það
mitt ráð, að menn sé hlutaðir í bátirm, því að
þetta skal ekki fara að mannvirðingu."
Þetta þótti öllum svo drengilega boðið, að eng-
inn vildi móti mæla. Þeir gerðu svo, að þeir hlut-
uðu mennina, og hlaut Bjarni að fara í bátinn og
helmingur manna með honum, því að báturinn
tók ekki meira.
En er þeir voru komnir í bátinn, þá mælti einn
íslenzkur maður, er þá var í skipinu og Bjarna
hafði fylgt af Islandi: „Ætlar þú, Bjarni, hér að
skiljast við mig?"
Bjarni svaraði: „Svo verður nú að vera."
Hann svaraði: „Öðru hézt þú föður mínum, þá
er ég fór af Islandi með þér, en skiljast svo við
mig, þá er þú sagðir, að eitt skyldi ganga yfir
okkur báða."
Bjarni svaraði: „Eigi skal svo vera. Gakk þú
hingað í bátinn, en ég mun upp fara í skipið, því
að ég sé að þú ert svo fús til fjörsins."
(Úr Eiríks sögu rauða.)
stofu húsbónda síns. Hárlokkur féll fram á ennið
á honum og hann reyndi að losa flibban með
einum fingri. Fyrrverandi samverkamenn hans
voru allt of kurteisir til að stara á hann.
Þetta litla orð „rekinn" fyllti eyru hans eins
og baðmull — og komst ekki alla leið inn á
einkaskrifstofu Petersens: heilann. Þegar það
hafði komizt í gegnum hljóðhimnuna, var það
gripið af nokkurskonar hvirfilvindi, sem nátt-
úrufræðin tekur alls ekki fram að sé þarna og
þar snerist það, svo hann gat alls ekki skilið
það og horfði til baka á hurð forstjórans.
Hann var allveg orðlaus. Bezta sölumanni
fyrirtækisins sagt upp. Hann gat þó næstum selt
hitapoka til Abessinyu og ísskápa til Grænlands.
Launahækkun stóð fyrir dyrum og hann hafði
augastað á fulltrúastöðunni í einu af útibúunum,
þegar hann hefði verið hjá fyrirtækinu í fimm
ár, eftir nokkrar vikur.
Einmitt þegar hann ætlaði að fara að berja
að dyrum hjá forstjóranum og biðja hann um að
fá að vera kyrr, opnaðist hurðin.
„Petersen", kallaði forstjórinn.
1 matartímanum uppfyllti Petersen fyrstu
skipunina, sem hann hafði fengið í einkaskrif-
stofu forstjórans: að kaupa sér vekjaraklukku.
Hann mundi einkum þessar setningar úr við-
ræðum þeirra: „mánaðar rejmslutími, síðan
staða í Kolding með 500 kr. launum, bezti sölu-
maður fyrirtækisins og fyrsta skiptið sem þér
komið of seint er samningurinn úti“.
Fyrsta morguninn sem klukkan hringdi, stökk
Ellen fram úr rúminu og hélt að eldur hefði
komið upp í húsinu. Úr því Petersen vildi endi-
lega vakna klukkutíma fyrr en hann þurfti, vildi
hún ekki hindra það, en hún vandi sig á að vakna
áður en klukkan byrjaði að hringja.
Petersen óskaði sjálfum sér til hamingju fyrir
að hafa varðveitt leyndarmálið — í þrjár vikur
hafði hann komið fyrir níu á skrifstofuna þó
húsbóndi hans kæmi sjaldan fyrir txu.
1 síðustu viku reynslutímans hafði Petersen
kveðjuveizlu. Morguninn eftir rigndi svo mik-
ið að droparnir sem féllu á rúðuna deyfðu
hljóðið í vekjaraklukkunni. Það var líka eins og
droparnir féllu í höfðinu á Petersen, meðan hann
beið eftir þvi að klukkan hætti að hringja.
Hann reis upp við dogg, en seig aftur á bak
aftur. „Ég ætla að telja upp að 20", hugsaði
hann. „Ég sef ekki meðan ég tel . . . og það
var líka hárrétt, því um leið og hann sofnaði,
hætti hann að telja. Framhald á bls. 14.