Vikan - 14.08.1952, Side 5

VIKAN, nr. 31, 1952
5
Framhaldssaga: 5
H E F N D I N
ÁSTARSAGA eftir Elizabeth Peterson
svo hún reyndi að losna við hann með því að
segja:
„Nei, ég get vist ekki flúið, er það? Þú ert
hræddur um að ég afhendi lögreglunni þennan
elskulega, spillta bróður þinn. Þú ert sá eini sem
nokkru sinni munt trúa honum, er það ekki ?
Þú hlýtur að vera mjög auðtrúa, hr. Killik. Ég
trúi aðeins tveim orðum af sögu hans — þjófn-
aður og morð.“
Mikael horfði hörkulega á hana. Augnablik
hélt hún, að hann ætlaði að slá sig. En hann
sagði ekkert, gerði ekkert, og samt var þögn
hans geigvænlegri en orð.
Þetta kvöld gerði Anna sér grein fyrir að
hún gæti ekki þolað þetta lengur. Hún yrði að
hætta á hvað sem væri og reyna aftur að flýja.
Þegar Mikael hafði læst hurðinni að herbergi
hennar, eins og venjulega, hóf hún undirbúning
sinn. Hún batt saman tvö lök og festi þetta til-
búna reipi í fótinn á þunga járnrúminu. Svo
kastaði hún hinum endanum út um gluggann
og lagði af stað. Þó lökin næðu aðeins hálfa
leið, var ekki mjög langt niður, svo að þegar
hún varð að láta sig detta, féll hún aðeins
nokkra metra. Hún reis á fætur og flýtti sér
að bugðóttum stígnum, sem lá frá húsinu niður
að sjónum.
Hún heyrði bylgjurnar skella við klettana
meðan hún var á leiðinni. Hún varð fyrst að læð-
ast fyrir eitt hornið á húsinu og undir glugga,
sem gluggatjöldin voru dregin fyrir. Mikael var
í herberginu bak við gluggatjöldin. Hann var
ekki enn farinn upp.
Hún hrasaði og datt á stein. Henni fannst
hávaðinn gífurlegur og stanzaði til að hlusta.
Það var eins og stóli væri ýtt til hliðar inni í
herberginu og einhver stykki á/ fætur.
Hún þaut áfram i örvæntingu. Hvar var stíg-
urinn? Ó, hvar . . .
Hurð opnaðist að baki hennar. Hún heyrði
einhvern koma út. Hjartað barðist í brjósti henn-
ar. Hún sá háan, grannan mann og vissi að
hann hafði líka komið auga á hana. Hún gat
ekki komizt undan. Hún var komin fram á kletta-
brúnina, þegar hann náði henni.
Angistin greip hana. Hann hafði aðvarað hana
og nú myndi hann ekki sýna henni miskun. Henni
heppnaðist að losa annan handlegginn og hrinda
honum frá sér af öllu afli.
Anna vissi aldrei hvernig það vildi til. Hún
hlaut að hafa komið honum á óvart. Hún vissi
bara að hann reikaði, æpti og hvarf fram af
brúninni — hann myndi lenda á stóru stein-
unum í fiörunni.
/ %
Anna stóð ein á brúninni. Hjartað barðist í
brjóstj hennar og hún fékk svima yfir höfuðið.
Hún hafði barist um til að losna við hann og
nú hafði hún hrint honum út i opinn dauðann.
Hún fór að staulast yfir steinana og fálmaði
fram fyrir sig með höndunum. Hún varð að
komast þa/na'niður. Hún varð að vita hvað
hún hafði gert.
Allt i einu var gripið um handlegg hennar.
Hálfkæft óp brauzt fram á varir hennar .þegar
rödd sagði:
„Svo þú hefir ekki fengið nóg? Þú ætlaðir að
reyna, þrátt íyrir allt."
Þettia var Mikael Killikk. Það var hann, sem
stóð við hlið hennar og talaði við hana. Járn-
krumlur hans héldu um handlegg hennar. Hafði
þetta allt verið hræðileg martröð, til orðin í
hræddum huga hennar?
„Bróðir minn hljóp fyrst út. Hvar er hann?"
Bróðir hans. Það var þá bróðir hans, sem hún
hafði — drepið. Tvisvar hreyfði hún varirnar,
án þess að koma upp orði. Að lokum stundi hún
upp:
,,Ég ýtti honum — fram yfir klettabrúnina.
Ég vissi ekki — ég ætlaði ekki að gera það."
Hún neyddi sig til að segja þetta. {
Kraftar hennar voru á þrotum og hana svim-
aði. Hún vissi ekki hvað skeði meira, nema að
hann lyfti henni. Þegar hún kom til sjálfrar
sín lá hún á köldu steingólfi og lykli var snúið
í skránni. Hún var lokuð inni.
Mikael hafði tekið reipi í kofanum, þar sem
hann skildi Önnu eftir. Nú hljóp hann aftur
að klettabrúninni, þar sem hann hafði fundið
hana.
„Gerald", hrópaði hann. „Gerald".
Heyrði hann hljóð þarna niðri? Það var ó-
mögulegt að vita vegna brimgnýsins.
Hann festi reipið við klettagnýpu og byrjaði
að klifra niður, fet fyrir fet i myrkrinu. Hann
hafði tekið vasaljósið sitt með sér og meðan
hann var að klifra niður hugsaði hann:
„Hvað finn ég þegar ég kemst alla leið?“
Að lokum var hann kominn niður. Hér var
engin fjara og hann stóð í sjó upp að mitti.
„Gerald", kallaði hann aftur. Og í þetta skipti
svaraði einhver.
Mikael kveikti á vasaljósinu og ljósið féll á
mann, sem ríghélt sér í stein.
Mikael svimaði af gleði og tókst að brjótast
til bróður síns. Hann greip undir hendur hans
og hnésbætur og dró hann þannig meðfram
klettunum, þar til hann kom að mjórri sand-
strönd, sem ekki lá undir vatni.
Þar lagði hann Gerald á grúfu, því hann
barðist við að ná andanum og hafði vafalaust
drukkið sjó. Hann þreifaði varlega á honum
og fann sér til undrunar að ekkert bein var
brotið.
„Er allt í lagi?“ spurði hann, þegar andar-
dráttur Geralds varð eðlilegri.
„Já“, svaraði Gerald lágt. „Sjórinn var djúp-
ur þar sem ég kom niður. Eg veit ekki hvernig
stóð á þvi. Vatnið hlýtur að að hafa náð %
upp klettinn, þegar ég datt.“
Stór bylgja hlaut að hafa skolast upp að
klettunum á réttu augnabliki til að taka við
Gerald þegar hann kom niður. Það fór hrollur
um Mikael, þegar hann hugsaði um hvað hefði
getað komið fyrir.
Gerald var aðeins hálfbróðir hans, en honum
þótti mjög vænt um hann. Mikael hafði verið
16 ára gamall, þegar þeir stóðu einir uppi í
heiminum og Gerald aðeins átta ára. Hann hafði
tekið litla bróður sinn að sér og verið honum
eins og faðir. Árum saman átti hann ekki annan
að en Gerald, og ást hans á honum átti sér djúp-
ar rætur, nógu djúpar til að gera hann blindan
á veikleika hans og illsku, ncgu djúpar til að
hann bar enn traust til hans.
Gerald greip skyndilega í handlegg Mikaels.
„Unga stúlkan gerði þetta. Við flugumst á og
hún hrinti mér fram af brúninni. Hún ætlaði
að flýja.“
„Hún er vel geymd", svaraði Mikael rólega.
„Ég náði henni og við verðum að gera ráð fyrir
að hún hafi ekki ætlað að hrinda þér.“
Meðan hann sagði þétta, hafði Mikael tekið
ákvörðun um, hvað hann ætlaði að gera við
Gerald.
„Gerald", sagði hann. „Ég ætla að fara heim
og'sækja þér þurr föt og svo ræ ég í land með
þig. Nei, mótmæltu því ekki", sagði hann, þegar
Gerald gerði sig líklegan til að taka fram í
fyrir honum." Enginn veit annað en að þú hafir
dottið fram af klettunum og beðið bana, og þann-
ig verður það. Það er bezta leiðin til að þú kom-
ist undan. Þú byrjar svo nýtt líf undir gerfinafni."
Gerald hlustaði með vaxandi áhuga, meðan
bróðir hans hélt áfram að útskýra ráðagerð
sína. Jú, þetta virtist ágæt lausn á málinu.
Nokkrum mínútum seinna hélt Mikael áfram
meðfram klettunum, að annarri vík, þar sem
lítill bátur var bundinn. Hann hafði gætt þess
vandlega að Anna fyndi hann ekki.
Hann ýtti frá landi og réri þeim megin á
eygjuna, sem stígurinn lá upp að húsinu. Þar
batt hann bátinn og flýtti sér heim. Hann tók
þurr föt handa Gerald og alla þá peninga, sem
hann gat án verið. Svo fór hann aftur niður að
bátnum.
Hálftíma síðar setti hann Gerald á land — í
þurrum fötum og með svo mikla peninga, að
hann gæti séð um sig sjálfur í dálítinn tima.
Síðan réri hann til baka og batt bátinn neð-
an við stíginn. Þegar bjart væri orðið gæti hann
róið bátnum á sinn stað og klifrað upp eftir
reipinu.
Hann skundaði að útihúsinu.
önnu leið betur, en hún lá enn magnlaus á
steingólfinu. Hún hafði drepið mann — drepið
hann. Þessi hugsun braust um í höfðinu á henni.
Anna hreyfði sig ekki þegar dyrnar opnuðust
og hún sá skuggamynd Mikaels Killikks í tungs-
ljósinu í dyrunum. Hún gat ekki lengur orðið
hrædd. Ef til vill ætlaði hann að drepa hana
fyrir að hafa hrint bróður hans.
Mikael beygði sig niður og lyfti henni á fæt-
ur. Hún hallaði sér sljólega upp að veggnum,
og heyrði rödd sína eins og í fjarska.
„Hann kom á eftir mér og greip í mig. Ég
reyndi bara að sleppa. Ég vissi ekki að hann
myndi detta . . . .“ röddin sveik hana.
„Ég hefi leitað fyrir neðan", sagði Mikael eftir
stutta þögn, „en hann er þar ekki.“ Hann þagði
aftur, en hélt svo miskimarlaust áfram.
„Bylgjurnar hafa skolað — líki hans burtu."
Anna beið og hallaði sér upp að veggnum.
Hvað mundi hann nú gera?
„Ég ætlaði ekki að gera honum mein," neyddi
hún sig til að segja.
„Komdu heim", svaraði hann aðeins.
Hún undraðist hve rólegur hann var. Hafði
dauði Geralds ekki haft nokkur áhrif á hann ?
Gat það verið, að honum hefði létt. Bróðir hans
var afbrotamaður, sem hafði eyðilagt heiður hans
— fannst honum það ?
Hugsunarlaust fylgdi hún honum inn — til að
verða aftur lokuð inni sem fangi.
Hún svaf ekki þá nótt — hugsunin um mann-
inn, sem hún hafði drepið hélt fyrir henni vöku.
Samt sem áður fór hún á fætur næsta morg-
un, lagaði sig til af gömlum vana og gekk niður.