Vikan - 14.08.1952, Blaðsíða 6
6
VIKAN, nr. 31, 1952
Nú fannst henni ekkert verra geta komið fyrir
hana; einhvern veginn skipti ekkert lengur máli.
Hún settist við morgunverðarhorðið gegn
Mikael. Hún horfði sljóu augnaráði á diskana
fyrir framan sig. Eftir nokkra stund greip ótt-
inn hana aftur. Ef hún borðaði ekki myndi Mikael
neyða hana til þess.
En í þetta skipti hafði hann ekkert sagt.
Anna leit óttaslegin upp og sá að hann horfði
á hana, en hann virtist samt ekki sjá hana.
hann hafði vist annað að hugsa um.
Allt í einu stóð hann upp og gekk út að
glugganum. Hann stóð þar enn þegar mótor-
bátur lagði af stað út í eyjuna.
Anna sá að hann starði á eitthvað og hún
hljóp hrædd út að glugganum til að sjá hvað
um væri að vera.
„Ég fæ aldrei heimsóknir", sagði Mikael hægt.
„Þrír menn. Það hljóta að vera lögreglumenn,
sem koma til að leyta að Gerald. Þeir hafa rakið
spor hans hingað".
Hjarta önnu virtist stanza eitt augnablik. Hún
hafði haldið að ekkert verra gæti komið fyrir,
en nú kom það. Hún hafði verið altekin hugsun-
inni um að hafa drepið mann, að henni hafði
ekki dottið afleiðing þess í hug. Lögreglan —
hún yrði að reyna að útskýra að hún hafði ekki
gert þetta af ásettu ráði. En ef þeir tryðu henni
ekki ?"
„Hvað á ég að segja?" stamaði hún. „Hvað
gera þeir?"
Hún gerði sér grein fyrir því, að nú sneri hún
sér biðjandi að Mikael, manninum, sem hún hat-
aði. Hann sneri sér við og horfði á hana.
Það væri ágætt ráð að afhenda hana lög-
reglunni, hugsaði hann. Ágætt ráð til að vernda
Gerald. Hún hélt að hann væri dáinn og að
hún hefði drepið hann. Lögreglan myndi hafa
einhver ráð með að fá hana til að meðganga
og hvort sem þeir tryðu því að þetta væri óvilja-
verk eða ekki, myndu þeir að minnsta kosti
álíta að Gerald væri látinn. Þeim myndi aldrei
detta í hug að brögð væru í tafli.
Og þó það kæmist upp að hann hefði flutt
Önnu hingað nauðuga, þá kæmist það hvort
sem er upp fyrr eða síðar. Það skipti engu
máli. Það eina sem skipti máli var Gerald og að
hann fengi að byrja nýtt líf.
„Já, þetta hefði verið auðveldast, bara að
láta Önnu játa.
Hann bölvaði sjálfum sér, þvi hann vissi að
það myndi hann aldrei gera. Hann vissi ekki
hversvegna heldur aðeins að hann gat ekki látið
hana gera það.
„Þú segir alls ekki neitt", sagði hann stutt-
lega. „Þú skiptir þér ekki af þessu. Ég ætla að
fela þig einhversstaðar, svo þeir geti ekki spurt
þig. Ég skal útskýra allt, sem með þarf."
Hún starði á hann stórum augum.
„Það mun taka þá fimm —ef til vill sex mín-
útur að koma hingað og klifra upp stíginn", hélt
hann áfram. „Farðu upp og taktu saman föt.in
þin og allt sem þú komst með. Gættu þess að
ekkert verði eftir. Pakkaðu þvi niður í töskuna
og komdu með hana niður. Ég veit hvar ég get
falið þig, svo þeir finni þig ekki."
Anna hreyfði sig ekki, en hélt áfram að stara
á hann.
„Flýttu þér, hver f jandinn er að þér", sagði hann
hvasst.
Hann mætti stóru dökku augunum hennar.
Þau virtust spyrja hvers vegna hann gerði þetta.
Þessi augu höfðu einhver undarleg áhrif á hann.
Hann talaði reiðilega og reiðinni var ef tii vill
mest beint gegn honum sjáifum. Hann vissi það
ekki.
„Ég vil ekkí meiri óþægindi í bili, það er eina
skýringin. Það kemur sér betur fyrir mig, að
þeir finni þig ekki hér, svo þetta er bezt fyrir
báða aðila. Farðu upp og gerðu eins og ég segi
þér."
Anna hljóp upp stigann. Hún hafði uæstum
ekkert átt við töskuna sína, síðan hún kom og
eftir þrjítr míaútur kom hún niður með hana.
Hann tók við töskunni og fór með hana inn í
rannsóknarstofuna. Hún hafði aldrei komið þar
inn, en hún hafði ekki tíma til að líta í kring-
um sig. Hann dró þykka gúmmímottu til hliðar
og hlemmur kom í Ijós. Hann tók járnkrók og
lyfti honum.
Stórt herbergi kom í ljós, höggvið í klöppina.
„Hérna geymi ég efnið mitt", muldraði hann."
Þ. e. s. hættuleg og leynileg efni. Meg veit ekki
einu sinni að þetta herbergi er hér, svo að ef þú
segir einhverntima frá því, hálsbrýt ég þig. Farðu
niður."
Anna gekk niður mjóar tröppur og Mikael
rétti henni töskuna og lokaöi á eftir henni.
Þvínæst gekk hann út til að taka á móti lög-
reglumönnunum, sem voru á leiðinni upp stíginn.
Þetta voru lögregluforingi frá London og lögreglu-
stjórinn í næsta bæ.
„Við erum að leita að Gerald nokkrum Killikk,
sem flúði frá lögreglunni í London," sagði lög-
regluforinginn. „Spor hans hafa verið rakin á
ströndina hérna. Geturðu gefið okkur nokkrar
upplýsingar."
„Já, ég ætlaði að gefa upplýsingar, hvort sem
ég yrði spurður um það eða ekki. Hann kom
hér í gærkvöldi og fórst, þegar hann féll fram
af klettunum."
Rödd hans var róleg og tóm. Mennirnir litu
hver á annan og lögregluforinginn tók upp vasa-
bókina sína.
„Hvað heitirðu?" spurði hann.
„Mikael Killikk. Ég er bróðir hans."
„Jæja," rödd lögregluforingjans varð samúð-
arfull." Viltu skýra okkur frá því hvernig það
vildi til?"
Mikael byrjaði. Hann útskýrði hvernig Gerald
hefði komizt út í eyna, beðið hann um hjálp
og hvernig hann hefði neitað. Hann hefði sagt
honum að hann yrði að fara og gefa sig fram
við lögregluna. Gerald hafði farið og dottið fram
af klettunum i myrkrinu.
„Hann hlýtur að hafa verið mjög þreyttur,"
bætti Mikael við." Annað hvort gætti hann sín
ekki nógu vel eða . . . hann gerði það með vilja.
Hann var mjög æstur og ég, sem var hans
síðasta von, vísaði honum á bug."
Lögregluforinginn leit ekki af honum, en lög-
reglustjórinn skrifaði ákaft.
„Ég gekk' út á eftir honum, til að segja hon-
um að hann gæti verið héma í nótt", útskýrði
Mikael, „og ég kom nógu snemma til að sjá
. . . sjá það vilja til. Ég hljóp aftur inn til að
ná í reipi og seig niður á eftir honum. Sjórinn
náði upp að klettunum og hlýtur að hafa tekið
lík hans, því ég fann ekkert."
„En þú áleizt hann dáinn"?
Undanfarið hefur farið fram viðgcrð á Hvíta liúsinu í Washington. Efsta myndin er tekin af
húsinu að utan, eftir að pallarnir voru tcknir niður. Myndin neðst til vinstri er tekin úr einu
af herbergjunum á 2. hæð og sést fram á aðalganginn. Fyrir ofan hurðina er innsigli forsetans
skorið út í tré. Annar veggur þessa sama herborgis er á myndinni til hægri og þar sést nýr
spegill. Enn hefir ekki verið gengið frá gólfinu. Búizt cr við því að fcrsctinn geti flutt í hið
nýviðgerða hús á næstimni.