Vikan - 14.08.1952, Blaðsíða 11

VIKAN, nr. 31, 1952
11
Framhaldssaga:
Konkvest
23
skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GRAY
Árum saman hefur þetta Everdons-svín vaðið
uppi og traðkað á öllum og öllu . . . Þetta er
sannarlega guðsþakkaverk. Við eyðum tíman-
um til einskis," sagði hann svo grimmdarlega.
„Farðu frá dyrunum, nema þú viljir fá meið-
ingu!“
Um leið og hann sagði þetta, reiddi hann upp
hnefann og sló til Konkvests högg mikið og vel
útilátið, sem varð þó aðeins lofthögg. Tveir hinna
hlupu nú samtímis fram og réðust á manninn í
skugganum bak við vasaljósið . . .
Allt var í uppnámi nokkur augnablik. Ljósið
sveiflaðist til og hoppaði upp og niður. Það heyrð-
ust dynkir af feiknahöggum og kvala- og sárs-
aukavein. Sam Rogers reikaði aftur á bak og
hélt hendinni um annan vangann, annar hinna
lá á steinstéttinni og sá þriðji riðaði á fótunum
og stundi hátt. Ljósið varð aftur stöðugt.
„Mér þykir þetta miður, piltar,“ sagði Kon-
kvest og þurrkaði af hægri hnúunum á treyju
sinni. ,,En þið vilduð þetta sjálfir, — ekki rétt?“
,,Hver þremillinn! Hvað kom fyrir?" tautaði
Sam. „Það var eins og þarna væri hálf tylft . . ."
„Það var ekkert dularfult við þetta, kunningi
— aðeins nokkur judo-brögð með dálitlum sam-
hristingi af hnefalist,“ útskýrði Konkvest. „Litið
á, hvers vegna ættum við ekki að geta rætt um
málin af stillingu og gagnkvæmum skilningi ?
Ég er aðeins að reyna að koma í veg fyrir ao
þið gerið ykkur að heimskingjum. Gleymið Ever-
don lávarði; það er, hvort eð er, búið að hengja
hann. Eruð þið ekki fyllilega ánægðir?"
„Nei, við erum andskotann ekki ánægðir,“ æpti
Will Freeman. „Við ætlum að ganga hreinlega
frá þessu verki . . .“
„Aðeins augnablik," tók Konkvest fram í hvat-
skeytlega. „Enginn ykkar tók þátt í henging-
unni, — var það?“
„Nei, við erum ekki morðingjar."
„Takið þá líka engan þátt í brennu hallarinn-
a.r,“ sagði Norman. „Langar ykkur að verða
settir i fangelsi? Langar ykkur til að spilla áliti
ykkar í augum allra rétthugsandi manna?"
„Við verðum ekki settir í fangelsi," muldraði
Sam Rogers. „Verkið, sem við erum að vinna,
réttlætir sig sjálft. Líttu á mannfjöldann úti-
fyrir. Hundruðum saman — margt af því komið
langt að, annað úr nágrenninu. Við erum engu
verri en það fólk. Ekki setja þeir mörg hundruð
manns í fangelsi, — heldurðu það. Hversvegna
ferðu ekki og talar við það?“
„Það er einmitt það sem ég ætla að gera —
bráðum. En fyrst ætla ég að koma vitinu fyrir
ykkur, piltar góðir. Everdon lávarður var
heimskingi og ónytjungur og hinn versti spell-
virki — og það er hann enn. Hann var nefni-
lega ekki hengdur, eins og þið haldið . . ."
„Ekki hengdur? En Tom Purkiss sagði . . .“
„Tom Purkiss er fantur, og það er honum
fjandans bezt að Everdon lávarður dó ekki,“
tók Konkvest fram í fyrir þeim. „En óverðskuld-
leiki Everdons réttlætir ekki þann verknað ykk-
ar að ætla að taka lögin í ykkar eigin hendur
og eyðileggja eignir hans."
Framkoma Normans hafði miklu meiri áhrif
en orð hans i þá átt að halda aftur af sexmenn-
ingunum. 1 sta« þess að skipa honum með ill-
mælum að víkja til hliðar, stóðu þeir kyrrir og
hlustuðu á hann — og vígreifi ofurhuginn þótt-
ist finna að þeir hálfskömmuðust sín. Hann not-
aði sér þetta breytta viðhorf og neytti hinna
sterku persónuáhrifa, sem sjaldan brugðust hon-
um.
„Eg er ekki lögreglumaður, drengir — ekki
fulltrúi laganna," hélt hann áfram alvarlega.
„En með velferð ykkar í huga ráðlegg ég ykkur
eindregið til að hætta við þessa heimsku og
hverfa aftur með kyrrð og spekt til heimila
ykkar."
„Það er nú gott og blessað, herra minn, en
hvað mun fólkið fyrir handan hallarsíkið segja.
Það væntir þess að við setjum vindubrúna niður.“
„Ég skal tala við það. Ef brúin er sett niður
og skríllinn kemst inn í höllina, þá er fjandinn
yís.“
„Það væri svei mér réttast!"
„1 hamingju bænum hugsið um afleiðingam-
ar,“ flýtti Konkvest sér að segja. „Vitið þið
ekki, að það er skylda hvers heiðarlegs manns
að vernda eignir en valda ekki spjöllum á þeim?
Þessi gamla höll hefur staðið öldum saman; hún
er fögur og göfug bygging og hefur verið eign
margra ágætismanna. Er það nokkur afsökun,
þótt einn eigandinn breyti eins og bófi, fyrir
því að þið látiö reiði ykkar bitna á þessum
sögufrægu múrum? Þetta er heimska, piltar,
bölvuð heimska og bjánaskapur. Á morgun mun-
uð þið þakka mér fyrir að hafa varnað ykkur
að gerast glæpamenn. Verið skynsamir og far-
ið með kyrrð inn í höllina. Það er heitt og nota-
legt í cldhúsinu og þið gctiö sjálfir náð ykkur í
eitthvað að borða."
Mennirnir færðu sig dálítið, á báðum áttum,
störðu á hina ógrcinilegu mannveru í skugganum
bak við ljósið og hlustuðu á sciðandi málróminn.
„Hvað lengi hugsið þið aö þetta ástand hald-
ist? Lögrcglan lcemur fyrr cða síðar og tekur
einhverja fasta. En ef þið hagið ykkur vcl og
siðsamlega þá handtekur hún ykkur ckki. Þið
hafið ekki brotið lögin — cnnþá."
Sexmenningarnir urðu sífellt óákveonari og
kindarlegri. Æsingarhitinn var gufaður upp og
þeir fóru að finna til lirolls og kuldaskjálfta.
Utanfrá bárust óþolinmæðisköll frá múgnum.
Þessi óskiljanlega töf á því að vindubrúin kæmi
niður var að reita múginn til reiði.
„Ef til vill hefur hann rétt fyrir sér, piltar,"
tautaði Will Frceman og leit til hinna óákvcð-
inn. „Við óskum ekki eftir að brjóta af okkur
við lögregluna, er það?“
Hinir tautuðu eitthvaö sín á milli og gcngu
í hóp yfir að hinni hliö hallargarðsins . . .
Vindubrúin stóð uppi óhögguð.
XV. KAPÍTULI.
Veltur á ýmsu.
„Stórstökkvandi steinbítur!"
Þetta áhrifamikla orðatiltæki notaöi Dill
Williams til að lýsa undrun sinni er þeir félagar
komu í sjónmál við Everdonhöllina. Hann stanz-
aði forviða.
„Stökkvandi steinbítar?“ spuroi Davidson
undirforingi.
„Er þetta tími cða tækifæri fyrir hcimsífu-
lega fyndni?" sagði Williams höstuglega. „Líttu
á hópinn, Mac! Hamingjan góða! I-Iérna er
helmingur allra íbúa Surrcy! Þcir hljóta að hafa
sent hingað skemmtiferða-eimlestir! Hvern and-
skotann eigum við að taka til bragðs?“
Eítir að Konkvest hafði skilið við þá, á staðn-
um sem „hengingin" hafði farið fram, höfðu
þeir félagarnir frá Scotland Yard farið inn í bíl-
inn og haldið áfram ferð sinni gegnum trjá-
garðinn í áttina til hallarinnar. Vegna myrkurs
og ókunnugleika höfðu þeir ekið út í Imýrlendis-
blett og bíllinn setið svo fastur að þeir gátu
ekki losað hann úr íhlaupinu. Þeir skildu því við
hann og héldu áfram gangandi. Þeir villtust
aftur í skógarþykkni og eyddu um það bil tutt-
ugu mínútum í að komast á rétta leið.
Þegar þeir komust út úr skóginum blasti höll-
in við sjónum þeirra miklu nær en þeir höfðu
búizt við. Þeir stóðu á ágætum stað til að fá
greinilega yfirsýn yfir þetta furðulega sjónsvið.
Stórir hópar reiðra manna flykktust æpandi að
síkinu við framhlið hallarinnar og aðeins vatnið
í síkinu kom í veg fyrir að þeir ryddust lengra.
Fleiri blys höfðu nú verið tendruð og lýstu rauðu
skini yfir þessa furðusýn, sem lýktist helzt at-
riði úr „Víti“ Dantes.
„Hvað eigum við að gera?" endurtók undir-
foringinn. „Ef þú vildir hafa mín ráð, Bill, mundi
ég ráða til að við hyrfum af sviðinu sem fyrst.
Þetta skiptir okkur ekki, hvort sem er. Þetta
er fyrst og fremst verk lögreglunnar hér á staðn-
um. Hversvegna ættum við að skipta okkur af
þessu?"
„Af því að við erum lögreglumenn líka — ef
þú vildir minnast þess," ságði Williams höstug-
lega. „Þessi skríll er hamslaus og mun reyna
að vinna einhver spellvirki. Guð sé oss næst-
ur! Ég sagði Konkvest að svona mundi fara.
Hann olli þessu öllu — hann kom því af stað —
og hann mun fá að standa reikningsskap á
þessu." Eitt augnablik skein fagnaðarblossi í
augum yfirforingjans. „Ég skal láta hann sæta
ábyrgð fyrir þetta spellvirki, þótt það verði mitt
síðasta verk — og þegar búið er að loka hann
inni í fangaklefa, skal ég skellihlægja inn um
skráargatið."
„Það gætu orðið örðugleikar á að lögsækja
hann . . .“
„Ég skal ákæra hann!" sagði Williams digur-
barkalega. „AO sesa múg til spellvirkja á eign-
um cr alvarleg ákæra, Mac — og hann fær líka
árciðanlcga þungan dóm fyrir þetta. Kærulausi
hcimskinginn! Honum hefði átt að skiljast að
svona mundi fara. En því er ekki að fagna —
nei, nei, hann cr svo skrambi skynsamur, st£>
sinni eigin liyggju; heldur að uppgerð henging
sé nægilegt ráð til að stöðva þetta brjálæði."
„Kannskc hann sé að gera eitthvað í málinu,
mcðan við stöndum hérna gasprandi,''1 skaut
Davidson inn í mcð hægð.
„Jæja, erum við ckki að því — og ef ég mætti
cegja mitt *» t: getum við nokkuð annað?" sagði
Davidson. „ViO tveir á móti öskrandi, hamslaus-
urn r.iúgi manns! Hvað getum við svo sem gert
— annað en láta berja okkur og henda okkur í
síkiö ? Gætum jafnvel búizt við verri útreið. Við
yrðum sjúkraihússlimir á stuttu augabragði, ef
við réðumst inn í þessa iðandi mergð reiðra
manna. Þú þekkir betur til þessara djöfullegu
múgæsinga en ég, Bill, eai ef þú hefur sjálfs-
morð í huga þá . . .“
„Þú hefur auðvitaö alveg rétt fyrir þér," tók