Vikan - 14.08.1952, Side 12

12
VIKAN, nr. 31, 1952
Williams fram i ólundarlega. ,,Það væri hrein-
asta brjálæði að ganga inn í hópinn og reyna að
sannfæra hann. Hvar í fjandanum er sveitar-
lögreglan?" sagði hann grimmdarlega. „Hvers-
vegna gerir hún ekki eitthvað?"
„Þeir eru að gera eitthvað — leita að veiði-
þjófum langt héðan."
„Vertu ekki að þessari heimsku! Það var að-
eins gaspur veitingamannsins. Ég býst við að
þorpslögreglan hafi skilið að verkið var ekki við
hennar hæfi og kallað á liðsauka. Það þarf eng-
an smáræðis liðsstyrk til að tjónka við svona
f jölmenni í uppreisnarhug, og það getur dregizt
að þeir komi á vettvang."
„En þá getur allt verið komið í bál og brand
— ég á við höllina."
,,Já, ef skríllinn kemst inn. Enginn hefur enn
komizt inn, Mac. Þetta hallarsíki — bíðum við,
eitt getum við gert," bætti Williams snögglega
við. „Við getum sjálfir komizt inn í höllina!
Við verðurn að komast inn í höllina."
„Hvernig? Með því að synda yfir síkið?"
„Já, — ef nauðsyn krefur."
„Kanntu að synda?" spurði Davidson undr-
andi.
„Auðvitað, heimskingi! Þegar ég var á þínum
aldri, vann ég verðlaun . . . Við eyðum tímanum.
Komdu!"
„Jæja, ég vona að þú vitir hvað þú ert að
gera," sagði undirforinginn efablandinn. „Stofna
til vandræða — ég er hálfhræddur um að þú
sért að ana í ógæfuna. Undir eins og við gefum
okkur fram og segjum að við séum lögreglufor-
ingjar, ráðast þeir á okkur eins og hungraðir
úlfar."
Williams urraði bara. Davidson létti mjög
þegar yfirforinginn beygði til hliðar áður en þeir
komu að mannfjöldanum. Williams hafði tekið
eftir nokkru sem undirforinginn hafði ekki at-
hugað. Mannfjöldinn hafði safnazt saman i iðandi
þröng á flötinni framan við höllina og aðeins
nokkrir menn voru hér og þar á stangli utan við
mannþyrpinguna. Williams dró þá skynsamlegu
ályktun af þessu, að mikil líkindi væru til að
bakhliðar hallarinnar væri ekki gætt.
Tilgáta hans var rétt. Fyrr iyn kvöldið höfðu
tveir hópar óaldarlýðsins farið alla leið umhverf-
is síkið og reynt að finna stað sem komast mætti
yfir um — þar sem brú væri eða síkið mjótt
eða grunnt. En Everdon lávarður hafði ekki horft
í neinn kostnað við aðgerðina og síkið var breitt
■og djúpt umhverfis höllina.
Ein brú var þó þarna, en hún var aðeins yfir
iækinn sem rann í síkið. Óróaseggirnir höfðu
þvi horfið aftur við svo búið og æptu nú og
hrópuðu eins og hinir.
Skaplyndi fólksins hafði enn versnað nokkrar
síðustu mínúturnar. Vonbrigðin yfir því að vindu
brúin hafði ekki verið látin falla gerði sitt til,
þetta benti líka til að eitthvað óhugnanlegt hefði
komið fyrir sexmenningana, sem syntu yfir sik-
ið og sem þeir höfðu fylgst með og eggjað af
svo miklum áhuga, þangað til þeir hurfu yfir
múrinn. Ef eitthvað óvænt hefði ekki komið fyrir
þessi hraustmenni, hefði vindubrúnni verið hleypt
niður fyrir löngu.
„Þeir hafa náð þeim, félagar, — þeir hafa
tekið Will Freeman og Sam Rogers og alla hina,"
hrópaði þrekvaxinn vinnumaður. „Það er til ein-
skis fyrir okkur að reyna aftur að synda yfir
síkið, — það fer á sömu leið fyrir okkur."
„Já, við verðum að taka eitthvað annað til
bragðs," kallaði annar. „Ég á haglabyssu heima
og ég er ekki lengi að fara eftir henni. Það eru
þessháttar góðgerðir sem gikkirnir hafa gott af
— nokkur réttbeind haglaskot!"
Þessi hugmynd vann hylli manna. Ýmsir aðr-
ir áttu byssur og óðara skvmduðu margir þeirra
á stað heim til sín til að sækja þær. Það var
allt útlit fyrir að til tiðinda drægi áður langt
liði. Annar hugvitssamur náungi fékk hugdettu
af nokkuð öðru en þó svipuðu tagi. Ekki alllangt
í burtu var grjótnáma þar sem geymdar voru
talsverðar birgðir af sprengiefni, og þesSi áhuga-
maður stakk upp á að brjótast inn í sprengi-
efnageymsluna, taka birgðir af þeim og flytja
þarna á staðinn og kasta þeim inn um brotnu
gluggana á neðri hæðinni. Nokkrir fljóthuga of-
stopar aðhylltust þetta og fóru allir saman í
þessa hættulegu sendiför. Já, útlitið var hreint
ekki friðvænlegt. Byssur og sprengiefni var of
áþreifanleg röksemdafærsla til þess að orð ein
saman nægðu til mctraka, og næstu mínútur gátu
oiðið örlagaríkar.
„Mér datt það í hug!" tautaði Williams ánægju-
lega.
Hann og Davidson höfðu einmitt brotizt gegn-
um girðingu á matjurtargarðinum og um leið
og þeir fóru yfir blett með kálhöfðum í, sáu
þeir að við bakhlið hallarinnar var engin hræða;
óróaseggirnir sáust hvergi.
Williams tók til fótanna. Öskrið í múgnum
hinum megin við höllina var uggvænlegt, og
bjarmanum af blysunum sló á hæstu trén báðum
megin hússins. Á staðnum þar sem þá félaga bar
að sikinu, voru margir upplýstir gluggar, og end-
urkastaðist ljósið frá vatninu í síkinu.
„Hæ!“ öskraði yfirforinginn, þegar hann kom
auga á einhverjar verur á hreyfingu í einum
glugganum. „Þið þarna! Aðeins augnablik!"
Það var af hreinni tilviljun, að einn af gest-
um Everdons gekk fyrir gluggann og leit út.
„Ég sé að þrjótarnir eru komnir hérna bak við
húsið!" kallaði hann óttasleginri. .
„Farðu þá frá glugganum, asninn þinn!"
„Hamingjan góða, já“, sagði sá sem fyrst tal-
aði og beygði sig.
„Hæ, hæ! Bíðið við!" hrópaði yfirforinginn.
„Þið kannist við mig — það er Williams. Ég
var hérna fyrir skömmu."
Höfuðið kom aftur út i gluggann.
„Hvað var þetta? Williams? Já, hamingjan
góða! Heyrið þið, drengir!" — Ungi maðurinn
varð ákafur. „Það er hr. Williams! Þið skiljið
— náunginn frá Scotland Yard."
Fleiri höfuð birtust í glugganum.
„Hvernig kemst ég inn?" hrópaði Williams.
„Það er kominn tími til að einhver taki við
stjórninni þarna hjá ykkur. Þið unglingarnir
virðist vera i slæmri klípu ..."
„Það er allt þessum bölvuðum Buppy að kenna
— Everdon á ég við. Hann hljóp á burt eins
og kanína og skildi okkur eftir haldandi í pok-
ann . . . Hvernig þú kemst inn ? Þú kemst ekki
inn. Ekki nema við fellum vindubrúna — og ef
við gerum það, ryðst bölvaður skríllinn inn um
allt."
„Er hér enginn bátur eða eitthvað til að fleyt.a
sér á?“ spurði Williams. „Ef ekki er annars
kostur, getum við synt yfir um. Það má engan
tíma missa."
„Það eru bátar niðri í bátahúsinu," tók ein
stúlkan fram í er hafði komið til karlmannanna.
„Fruity reri með mig á einum þeirra í morgun.
En það er nokkuð langt í burtu, sjálfsagt tíu
mínútna gangur meðfram læknum . . .“
„Ég hef fundið ráð!" kallaði einhver. „Hvern-
ig er það með gúmmibátinn ? Þið munið —-
nokkrir okkar voru að fíflast á honum fyrir
tveim kvöldum. Hann hlýtur að vera hérna ein-
hversstaðar."
Það var talað saman í ákafa, og tveir eða þrir
gestanm. flýttu sér burtu. Eftir örstutta stund
komu þeir aftur með hálf-útblásinn gúmmíbát.
„Hann er lekur eða eitthvað að honum," sagði
einhver. „Ég veit ekki hvernig við getum blás-
ið hann aftur upp, bátskömmina . . .“
„Reynið það ekki!" hrópaði Williams. „Hann
dugar að líkindum eins og hann er. Setjið hann
út um gluggann og ýtið honum yfir um. Gleym-
ið ekki að ýta fast á eftir honum."
Hann skipaði fyrir með valdsmannsröddu.
Hinum klunnalega farkosti var þrýst af afli
út um gluggann og fúsar hendur ýttu svo ræki-
lega á eftir, að hann flaug i loftinu hálfa leið
yfir um síkið, áður en hann snerti vatnið. Hann
rak lítinn spöl og þokaðist svo yfir að hinum
bakkanum. Davidson seildist til hans og tókst
að gripa í hann. Eftir það var verkið auðvelt.
Gúmmifleytan hafði talsvert flotmagn og gat
auðveldlega borið þá félaga — þrátt fyrir yfir-
þyngd Williams. Þeir reru yfir síkið að næsta
Til vinstri: Halinn á þessari skötutegund er framhaldið.af mænunni. Skatan notar hann til að verja
sig og það hefur komið fyrir að hún hafi cfrepið menn með honum. — Efst til hægri: Lama-
dýrið er eins fótvisst á mjóum fjallvegum og fjallageitin. — Neðst til hægri: Úr hverju eru
gerfifuglamir á skotæfingasvæðunum búnir til? Úr bræddri tjöm blandaðri með kalki.