Vikan - 04.09.1952, Page 4

4
VIKAN, nr. 34, 1952
Gestur kom til dómarans og sagði:
11
Eg ætla að drepa þig
66
OVEÐRIÐ var gengið yfir og Pantin
dómari sat í garðinum fyrir framan
húsið sitt. Hann var eins hamingjusamur
og hægt er að ætlast til af gigtveikum
manni. Hann var elzti dómari landsins, og
þeir, sem þekktu hann, sögðu, að hann
mundi aldrei setjast í helgan stein. Síðan
konan hans dó, hafði hann fcúið einn í
íbúð sinni í London, en um helgar og í
öllum frístundum sínum dvaldist hann með
Mary ráðskonu sinni í sumarbústaðnum.
Dómarinn var orðinn 84 ára gamall, en þó að
líkaminn væri hrörlegur og dálitið krepptur af
gigtinni, þá voru heili og heyrn í bezta lagi.
Þegar þessi saga hefst, sat hann í hægindastól
í garðinum sínum með bók i annarri hendi og
hitabrúsa og brauðsneiðar á borðinu við hliðina
á sér. Það fór vel um hann og hann hafði í
hyggju að nota daginn til lesturs og hugleiðinga.
Honum féll einveran vel. Mary var farin í
heimsókn til London, en hún hafði séð svo um,
að hann mundi ekkert skorta. Hann gladdist yfir
því, að eiga fyrir höndum heilan dag með bók-
unum sinum.
Hann var að Ijúka við grein í riti lögfræðinga-
íélagsins, þegar ókunnur maður gekk inn í garð-
inn.
„Hvað er þér á höndum?" spurði dómarinn.
„!Ég þarf að tala við þig,“ sagði ókunni mað-
urinn.
„Ég kannast ekki við þig,“ sagði dómarinn.
„Hver ertu?“
„Þú kannast ekki við nafn mitt,“ sagði mað-
urinn, „þvi þessa stundina heiti ég Smith.“
„Þá skaltu fara,“ sagði dómarinn.
„Nei,“ sagði maðurinn. „Ég ætla að verða
héma þangað til ég hef lokið þvi, sem ég kom
til að gera. Þetta er líklega eitt af þeim fáu
skiptum — ef til vill einasta skiptið — sem ein-
hver segir þér fyrir verkum."
„Viltu gjöra svo vel og hypja þig,“ sagði dóm-
arinn.
„Ég skal taka beiðni þína til athugunar, ef
þú segir mér fyrst, hvað þú ætlar að gera, ef
ég hlýði ekki.
Pantin dómara var það Ijóst, að hann mundi
ekkert geta gert. Káðskonan var ekki heima,
síminn bilaður. Ef enginn kæmi óvænt í heim-
sókn, yrði hann nauðugur viljugur að þola ná-
vist ókunna mannsins, þar til honum þóknaðist
að fara.
„Ég skipa þér að fara út úr þessum garði,"
sagði dómarinn. „Ég get því miður ekki neytt
þig til að fara, og ef þú neitar . . .“ Hann yppti
öxlum.
„Laukrétt," sagði maðurinn. „Og mér segir
svo hugur um, að hingað komi enginn næstu
klukkutímana. tTr því svo er, sting ég upp á
því, að við spjöllum svolítið saman.“
„En ég hef ekkert við þig að tala,“ sagði
dómarinn.
„Hægan nú!“ sagði maðurinn. „En afsakaðu
augnablik, ég ætla að sækja mér stól.“
Hann fór inn í húsið, kom að vörmu spori aft-
ur með stólinn og settist andspænis dómaranum.
En hann var þá búinn að taka upp blað sitt og
hélt áfram að lesa.
„Þú getur látið sem þú nennir ekki að hlusta
á mig ef þér sýnist, en grunur minn er sá, að
þú komist ekki hjá því. Svo ég vil ráðleggja þér
að leggja við eyrun."
Dómarinn anzaði ekki.
„Fyrir nokkrum árum,“ sagði maðurinn,
„dæmdirðu vin minn til dauða. Ef þú hefðir ekki
verið dómari í máli hans, hefði hann líklega verið
sýknaður. Að minnsta kosti bjuggust flestir við
því. En þú varst svo sannfærður um sekt hans,
að honum voru allar bjargir bannaðar. Ég er
hingað kominn til þess að sanna, að þú hafðir
rangt fyrir þér.“
Ó dómarinn gæti ekki komizt hjá því að
heyra þetta, þá leit hann enn ekki upp.
„Þú ert svo handviss um, að þér geti ekki
skjátlast," hélt maðurinn áfram, „að ég býst ekki
við, að neitt hafi áhrif á þig. Nema þá kannski
þetta: Það var ég, sem framdi morðið, sem Frank
Gordon var hengdur fyrir."
Dómarinn mundi eftir Gordon-málinu, þó að
það yrði ekki séð á svip hans. Nú rif juðust ósjálf-
rátt upp fyrir honum einstök atriði málsins. En
játning þessa ókunna manns skaut honum samt
ekki skelk í bringu. Frank Gordon hafði verið
leiddur fyrir rétt og dæmdur sekur.
Hann hafði beðið um sýknu, en verið neitað.
Þó liann væri fimmtíu sinnum saklaus, þá skipti
það engu máli nú. Lögin gátu svikið. Það yrði
aldrei hægt að koma í veg fyrir það með öllu,
að saklausir menn yrðu dæmdir sekir.
„Þú ert líklega undrandi yfir því, að ég skuli
vera að segja þér þetta, en ekki geturðu látið
hengja mig líka, er það?“
Dómarinn þagði stundarkorn. Svo gat hann
ekki á sér setið að svara því, að auðvitað væri
hægt að hengja ókunna manninn líka.
„Hvað segirðu — báða?“
„Vissulega," svaraði dómarinn.
„Áttu við, að hægt sé að hengja tvo menn
fyrir glæp, sem framinn var af einum?"
„Hálfa tylft, ef í það
fer,“ svaraði dómarinn
þurlega.
„Nú jæja,“ sagði mað-
urinn, !„það sklptir
minnstu máli. Því þér
mun ekki gefast tækifæri
til að hengja mig.“
„Mér skilst," sagði
dómarinn, „að maðurinn,
sem var hengdur, hafi
verið mikill vinur þinn."
„Já, það var hann.“
„Hversvegna gafstu
þig þá ekki fyrr frarn?" spurði dómarinn.
„Ef þig langar eitthvað að vita það, þá get ég
sagt þér eins og er, að ég treysti lögunum og
hélt ekki, að hægt væri að sanna glæp á saklaus-
an mann. Auk þess verð ég að viðurkenna, að ég
hirti ekki um að fórna lífi mínu, þegar fór sem
fór.“
Dómarinn rifjaði upp fyrir sér málsatvikin
meðan ókunni maðurinn lét dæluna ganga. Það
fór hálfgerður hrollur um hann, þega'r hann
minntist þess, að vörn fangans hafði aðallega
byggzt á fjarverusönnun háns.
„Hvers vegna komstu hingað?" sagði dómar-
inn.
„Það er gott, að áhugi þinn skuli vera að
glæðast svolítið," sagði maðurinn. „I fyrsta lagi
ætlaði ég að fá þig til að setja svolítið ofan.
Hefur mér tekist það?“
„Þér hefur tekizt að vera ósvífinn," sagði dóm-
arinn, „og þú veist, að væri ég ekki gamall og
farlama, þá hefðirðu ekki fengið tækifæri til
þess.“
„Og þó ætla ég nú einmitt að grípa það tæki-
færi. Langar þig að vita, hversvegna, hvenær
og hvar ég myrti frú Blazegrove, svo að þú sért
Eftir
HENRY
CECIL
| VEIZTU -?
5 1.1 hvaða þrem myndum hefur Ginger É
\ Rogers dansað bezt? í
1 2. Hvað heitir Stalin fullu nafni?
1 3. Hvað er langt frá Reykjavík austur =
að Kirkjubæjarklaustri ? |
| 4. Hvaða rússneskt tónskáld gerði óperu |
É um Jeanne d’Arc?
I 5. Hvað sitja margir þingmenn á Alþingi |
og hve margir þeirra eru kjördæma-' |
kosnir ? I
1 6. „Dóttir keisarans gat aðeins spilað eitt =
lag: Ach, du lieber Augustin, alles ist |
weg, weg weg! og það kunni hún að |
spila með einum fingri". TTr hvaða sögu |
er þetta ? 1
| 7. Hvað þýðir skytningur?
| 8. Hvort er siglt frá austri til vesturs eða I
frá vestri til austurs þegar farið er |
frá Atlantshafinu gegnum Panama- 1
skurðinn og inn í Kyrrahaf?
| 9. Hver eru þrjú frægustu orð Cesars? 1
| 10. Hvað gerðist merkilegt 1912?
Sjá svör á bls. 14. |
ekki lengur í neinum vafa um, að þú hafir látið
drepa saklausan mann?“
ÞÓ að dómarann langaði óneitanlega að heyra
svolitið meira, gat hann ekki varizt gremju
yfir því, að hann skyldi, þrátt fyrir allt, vera
farinn að tala við manninn.
„Nei, mér er rétt sama. Ef þú vilt gefa ein-
hverja skýrslu um þetta, þá skaltu snúa þér til
lögreglunnar. Svo hef ég ekki meira við þig
að tala.“
„Ágætt," sagði maðurinn. „Þú hefur tekið
þessu alveg eins og ég bjóst við. Svo nú verð
ég víst að gefa aðra ástæðu fyrir heimsókn
minni. Ég ætla að drepa þig.“
Dómarinn svaraði ekki.
„Ég held að þetta sé alveg einstakt. Ég geri
ráð fyrir, að þú hafir fengið mörg hótunarbréf-
in um dagana, en eftir því sem ég veit bezt,
hefur dómari ekki verið drepinn á þessum slóð-
um árum saman."
Þegar dómarinn svaraði ekki enn, hélt hann
áfram: „Það þýðir ekkert fyrir þig að skella
skollaeyrunum við þessu. Bráðum verðurðu, sjáðu
til, mjög virkur þátttakandi. En leyfðu mér fyrst
að skýra þetta svolítið fyrir þér. Kannski get-
urðu sagt mér, hvort þetta sé ekki alltsaman
þaulhugsað hjá mér, hvort ég þurfi nokkru að
kvíða. Ég ætla nefnilega að skjóta þig með byss-
unni, sem þú átt þarna inni í húsinu."
Hann þagnaði, eins og til að undirstrika orð
sin, en dómarinn ansaða ekki enn.
„Ef ég dræpi þig með þesari byssu á venju-
legan hátt, kæmist kannski upp ,að ég hefði kom-
ið hingað, og lögreglan hæfist handa og ég yrði
hengdur. Þá væri auðséð, að þú hefðir verið
myrtur, spurningin væri bara sú, hver hefði gert
það.“
,,Ég ætla ekki að hætta á svo klaufalega að-
ferð. Ég ætla að fá þér byssuna nauðugum vilj-
ugum og sjá svo um að þú beinir henni sjálfur
að höfðinu á þér og hleypir af. Þá lítur þetta
allt öðruvísi og miklu betur út. Þá lítur þetta út,
eins og við höfum lent í ryskingum, og þegar þú
Framhald á bls. 13.