Vikan - 04.09.1952, Page 5

VIKAN, nr. 34, 1952
5
Kjálkavöðvi Mikaels titraði. Svo þeir höfðu
talað við Önnu. Setjum svo að þeir yfirheyrðu
hana nánar og fengju hana til að viðurkenna það
að hún hefði ýtt Gerald fram af klettunum og
drepið hanri.
Viðurkenning á morði, sem ekki var neitt morð
og Mikael var sá eini sem vissi það.
Mikael varð einkennilega órólegur við þetta ■—
við hugsunina um að Anna yrði ef til vill tekin
föst fyrir glæp, sem hún hafði ekki framið.
Ef málið tæki þá stefnu vissi Mikael að hann
yrði að segja sannleikann, jafnvel þó það gengi
út yfir Gerald.
„Já, ég flutti hana þangað með valdi,“ sagði
hann hvasst. „Nánari skýring á því kemur i ljós,
ef hún ákveður að höfða mál gegn mér. Én þar
sem þetta er ekki í sambandi við málið, sem við
erum nú að tala um, getur lögreglan ekki haft
neitt gagn af því.“
„Svo hún var hvergi nærri, þegar — slysið
varð?“
„Hvergi nærri.“
„Það virðist vera í samræmi við yfirlýsingu
hennar,“ sagði maðurinn. „Og það þýðir að þér
hafið engan, sem getur sannað að um slys var
að ræða.“
Mikael svaraði ekki. Hvaða máli skipti það?
Aðalatriðið var að Anna kæmi ekki upp um sig.
Sjálfur gæti hann séð um hitt.
Anna hefði ekki vitað neitt, ef Lárus hefði
ekki sagt henni það. Hún hefði ekki veitt þess-
um fáu línum í Morgunblaðinu athygli, ef Lárus
hefði ekki af tilviljun tekið eftir þeim við morg-
unverðarborðið.
Þau þögðu eins og venjulega. Þessi þögn kvaldi
Önnu — og hún vissi að hún gæti ekki þolað
hana mikið lengur. Hversvegna gat hann ekki
trúað því þegar hún sagði honum að Mikael hefði
aldrei snert hana ? Hvers vegna hélt hann áfram
HoRACE BROWN, bandariskur tann-
læknir, lét setja eftirfarandi á legsteininn
sinn: Þessa holu kveið ég alltaf fyrir að
fylla.
Og leikkonan Fontaine Fox vill láta setja
á steininn sinn: Ég hafði alltaf óljósan
grun um, að þetta ætti eftir að koma
fyrir mig.
að vera svona þungbúinn? Hún hafði reynt að
skilja hvernig honum liði, en nú var hún farin
að finna til sömu reiði gegn honum og Mikael.
Hvernig dirfist hann að dæma hana, úr því hann
tók ekkert tillit til hennar?
Lárus rauf nú þessa erfiðu þögn.
„Killikk hefur verið tekinn fastur. Hann er
grunaður um að hafa drepið bróður sinn.“
Anna varð náföl.
„Nú segir hann auðvitað að þú hafir gert
það,“ hélt Lárus áfram. „Hamingjan góða, hví-
líkt hneyksli ef blöðin ná í þá frétt." En svo
datt honum nokkuð í hug. „Ef Mikael ætlaði að
segja það hefði hann þegar gert það.“
Anna svaraði ekki. Henni var ómögulegt að
hugsa núna. Mikael hafði verið tekinn fastur
fyrir afbrot hennar — ef hægt var að kalla það
afbrot. Hversvegna sagði hann lögreglunni ekki
sannleikann? Ef til vill hafði hann reynt það, en
þeir ekki trúað honum.
Allt í einu vissi hún, hvað hún yrði að gera.
Hún varð að fara til lögreglunnar og segja sann-
leikann.
Þannig vildi það til að hún hitti Mikael Killikk
aftur — í þetta skipti á skrifstofu lögreglufor-
ingjans, sem hafði málið á hendi.
Strönd eyjunnar hafði verið vandlega slædd og
Mikael verið þráspurður, hvar Gerald hefði dott-
ið og einnig um straumana og aðfallið.
En þegar það var tilkynnt að frú Fielding
vildi tala við lögregluforingjann, var Mikael
sendur inn í annað herbergi undir eftirliti.
Síðan var önnu vísað inn og hún gaf skýrslu
sína dauðskelkuð. Lögregluforinginn hallaði sér
lengi aftur á bak í sætinu og virti hana vantrúað-
ur fyrir sér.
Mundi hann láta taka hana fasta strax? Mundi
hún ekki einu sinni hafa tíma til að láta Lárus
vita hvað hefði komið fyrir? Þetta yrði þungt
áfall fyrir hann. Aðeins hugsunin um það hafði
strax gert hann dauðhræddan.
„Áður en ég reyni að rannsaka þetta nánar,
held ég að rétt væri að láta Killikk koma inn,“
sagði lögregluforinginn skyndilega.
Hann þrýsti á bjöllu og þegar lögregluþjónn
kom inn, gaf hann honum skipanir sínar. Anna
sat teinrétt og óbifanleg. Hana hafði ekki grunað
að Mikael væri hér.
Augnabliki síðar opnuðust dyrnar og Mikael
birtist. Það var einkennilegt að sjá hans gætt
af lögregluþjóni. Hún vildi að honum yrði hengt
fyrir það sem hann hafði gert henni — hún
hefði auðveldlega getað látið málið hafa sinn
gang, en í stað þess kom hún sér í vandræði
með þvi að hjálpa honum. Hvers vegna gerði hún
það fyrst hún hataði hann svona mikið?
Þó hún væri hissa að sjá hann hér, var það
ekkert í samanburði við undrun hans við að sjá
hana. Hann starði undrandi á hana.
,Þér hafið haldið því fram að frú Fielding hafi
ekki verið nálægt, þegar bróðir yðar steyptist
fram af klettunum," hóf lögregluforinginn mál
sitt. „Frú Fielding hefur líka áður sagt það
sama. En nú lýsir hún því yfir að hún eigi sök
á dauða Geralds Killikks."
Mikael svaraði ekki; hann starði enn á Önnu.
En allt í einu áttaði hann sig. Það eina, sem
máli skipti nú, var að koma í veg fyrir að lög-
reglan kæmist að því að Gerald væri á lífi.
Hann fór að skellihlæja.
„Þér þurfið ekki að taka nokkurt mark á
henni eða því sem hún segir. Mig grunar að
hún ímyndi sér, að ég sé ásakaður um morð og
svo hefur liún búið þessa sögu til. Sannleikur-
inn er sá, að hún er ástfangin af mér.“
Anna sá striðnisglampann í augum hans og
hún titraði af reiði.
„Þér hljótið að sjá það sjálfur, lögregluforingi,
að hann býr þetta til,“ sagði hún æst. „Þér vitið
að ég hata það að hafa hann fyrir augunum.
Hann flutti mig með valdi út á eyna . . .“
„Já, auðvitað lætur hún eins og hvert augna-
blik hafi verið kvalræði fyrir hana,“ greip
Mikael kæruleysislega fram í. „Það liti ekki vel
út, ef hún hegðaði sér öðruvísi, eða er það?
En það er aðeins ein ástæða fyrir þvi að hún
er reið við mig og hún er sú, að ég varð ekki
eins ástfangin af henni og hún af mér. Það er
Guð gaf okkur matinn, en Satan sendi
okkur kokkana. Thomas Deloney.
Kokkurinn var góður kokkur, eins og kokk-
ar ganga og gerast; og eins og kokkar ganga
og gerast, stakk liún af.
,,Saki“ i bók sinni „Reginald".
ekkert annað að henni. Horfið á hana núna,
þarna sem hún situr með augun logandi af reiði.
Hún er svei mér' ekki af bliðara taginu. Það
get ég fullvissað yður um.“
„Þrjót . . .“ byrjaði Anna utan við sig, en
hann lét hana ekki stöðva sig.
„Hún er ein af þeim, sem er hx-ifin af stein-
aldarmanninum, þér vitið hvernig sú tegund er.
Eftir nokkra klukkutíma hafði ég gert hana
mér svo leiðitama að hún hefði borðað úr lófa
mínum — það gekk svo langt að hún varð mér
til ama. Ég varð fljótt leiður á henni. Hún héklc
alltaf utan í mér. Og nú finnst henni að með því
að taka á sig sökina af morði og frelsa mig
sanni hún sina ódauðlegu ást. En henni verður
ekki kápan úr þvi klæðinu."
„Þetta er óþolandi . . .“ hvæsti Anna. Ég . . .“
„Hlustið nú á mig,“ sagði Mikael. „Hún er
mér einskis virði. Ég hefði ekld komið fram við
hana eins og ég gerði ef svo væri, eða haldið
þér það ? Og ef hún hefði drepið bróður minn,
væri ég ekki hér og þrætti fyrir það, eða er
það? En ég veit að það þýðir ekkert þó ég þegi
yfir þessu og láti hana segja það sem hún vill,
því það er ekki rétt og sannleikurinn á eftir að
koma i ljós. Hún var hvergi nálæg þegar Gerald
steyptist fram af klettunum."
1 reiði sinni, hellti Anna yfir hann flóði af
óskipulegum orðum, en í þetta sinn stöðvaði lög-
regluforinginn hana.
„Hér hefi ég orðið," sagði hann. „Gjörið svq
vel og svarið þeim spurningum, sem ég legg
fyrir yður."
Hann virti hana aftur vel fyrir sér, áður en
hann tók til máls. Hún mundi ekki gei’a sér
slíkt ómak fyrir mann, sem hún hatar, hugsaði
hann. Enginn grunur hafði fallið á hana fyiT
en nú. Yfirlýsing hennar kom eins og þruma úr
heiðskíru lofti.
Hann lét spurningunum rigna yfir hana. Spurði
hana um ýmislegt í sambandi við dauða Geralds,
tímann, staðinn og nákvæmlega hvernig hann
hefði dottið. Mikael horfði stöðugt á hana og
Anna fann það. Hún gat ekki hugsað skýrt með-
an hann starði svona á hana.
Hún reyndi að skýra frá einstökum atvikum
þessarar umræddu nætur, en ekkert af því stóð
henni skýrt fyrir sjónurn. Tvisvar komst hún S
mótsögn við sjálfa sig um staðinn, þar sem