Vikan - 04.09.1952, Síða 11

VIKAN, nr. 34, 1952
11
Framhaldssaga:
Konkvest
26
skerst í leikinn
Eftir BERKELEY GRAY
,.ÞaS er svo!“ sagði Williams ólundarlega.
Meira en helmingur gestanna ákvað að fara
burtu þegar í stað; ferðakistur þeirra voru til-
búnar og bílarnir líka, og þeir höfðu fengið
megnustu óbeit á staðnum. Sumir þeirra gátu
ekki heldur áttað sig á þessum von Haupt barón,
— framkoma hans um kvöldið vakti mjög tor-
tryggni þeirra. Ekki svo að skilja, að þeim stæði
ekki alveg á sama um hann . . . og Konkvest
var alveg ánægður með þetta viðhorf."
Lögreglan, sem var undir stjórn hvatvíslegs
yfirforingja, var mjög fjölmenn. Það kom í ljós,
að safnað hafði verið liði i nokkrum nágranna-
borgum og var búizt við blóðugum bardaga. Nú
komu þeir að Everdonhöllinni óskemmdri að öðru
leyti en nokkrum brotnum gluggum — og óróa-
seggirnir voru að dreifast og fara heim til sín,
eins og löghlýðnir borgarar úr garðveizlu.
„Aðeins augnablik, Bill, áður en þú ferð,“
sagði Konkvest, eftir að Williams hafði talað
við foringja aðkomuliðsins. „Get ég reitt mig
á að þú haldir áfram?"
„Haldi hverju áfram?“ spurði Williams tor-
tryggnislega.
„Að hugsa um þín eigin mál.“
„Ég veit ekki vel. Það er undir ýmsu komið
. . . Hvað hefurðu eiginlega á prjónunum, Kon-
kvest ?“
„Þarftu að vita það?“
„Þú varst eitthvað að tala um að skjóta Ever-
don lávarði undan til afskekkts sumarhúss, sem
þú ættir . . . Hm! Jæja!“ Yfirforinginn nuddaði
rjóðan vangann og hugsaði sig um. „Ef þú gerir
honum ekki verulegt mein . . . Þegar öllu er á
botninn hvolft, hefur enginn glæpur verið fram-
inn hérna . . .“ Hann þagnaði aftur og hafði þá
ákvarðað sig. „Mig skiptir það fjandans engu,
þótt hú hafir boðið Everdon lávarði heim í kofa-
fjandann þinn.“
„Kæri Williams," sagði Konkvest bliðlega, „þú
ert mjög skilningsgóður þrjótur."
„Þú segir það,“ anzaði yfirforinginn. „En ég
botna ekki hið minnsta í neinu af þinum málum
— og óska þess ekki. Næstu vikur mun ég verða
önnum kafinn; komdu því ekki neinsstaðar nærri
mér.“
Williams neytti morgunverðar á heimiíi sínu
í Stetham næsta morgun. Hann leit yfir frétt-
irnar í morgunblaðinu með glampa í augunum.
Þar var löng og spennandi frásögn af atburð-
unum við Everdonhöllina. Það átti að selja höll-
ina . . . hans hágöfgi lávarðurinn hafði látið
einkaritara sinn tilkynna þá ákvörðun sína, að
eignin ætti að seljast. En fýrst um sinn hafði
hann ákveðið að draga sig í hlé.
Lávarðurinn hafði sannarlega dregið sig í hlé;
sumarhús Konkvests niður við sjóinn var það
áþekkast snjókofa á norðurheimskautinu í því
efni, — ekkert annað en eyðimörk allt í kring.
Norman fór þangað í 'heimsókn sama dag,
síðasta spölinn eftir óljóeum slóðum um gróður-
lausa foksanda. Everdon lávarður var þarna,
fölur, timbraður og allur úr lagi genginn.
Hann hafði ekki sóð nein fréttablöð og þarna
var ekkert útvarp.
„Guð minn góður Rudy, mér þykir vænt um að
þú ert korninn," sagði hann óstyrkur í máli.
„Ég hef ekki sofnað dúr . . . Mér er hulin ráð-
gáta, hvernig ég fann þennan fjandans kofa.
Enginn hefur komið, guði sé lof. Hef engan séð.
SÖGULOK
Hvað gerðist við höllina í gærkvöldi? Stendur
hún enn?“
„Naumlega,” svaraði Konkvest. „Þú þarft
hjartastyrkingu, góði Buppy minn. Þú ert eins
og hálfdauður."
„Svo þú heldur að ég þurfi að drekka til að
undirbúa mig undir fréttirnar, ha?“ tautaði
Everdon og starði blóðhlaupnum augum á heim-
sækjandann. „Það er ekki dropi að drekka í þess-
ari helvízku holu ... Já, mér veitti ekki af
einum sopa.“
Norman náði í whiskýflösku.
„Það er heill kassi hérna úti í bílnum," sagði
hann um leið og hann hellti vænum sopa í tvö
glös. „Já, það er rétt, Buppy, þú hefur sannar-
lega þörf fyrir að dreypa dálítið á þig.“
Hann sagði honum með mikilli tungulipurð,
hvað gerzt hafði við Everdonshöllina. Höllin stæði
ennþá og hún hefði lítið skemmst. Lögreglan
hefði komið nóggu snemma til að bæla niðui'
óeirðirnar. En að lögreglan hefði líka gert aðrar
ráðstafanir . . . Stúlkan var, að því er virtist
★ ★★★★★★★★★★★
Amerlskt tímarit skýrir bókmenntir
þriggja þjóða svona:
Hinn þýzki róman er bók, þar sem tvær
persónur þrá samvistir frá og með fyrsta
kapítula, en fá ekki ósk sína uppfylita
fyrr en £ síðasta kapítula. Hinn franski
róman er bók, þar sem tvær persónur
slá saman reitum sinum í fyrsta kapí-
tula, og upp frá því og til hinzta kapí-
tula dauðsjá þau eftir öllu saman. Loks
má segja, að rússneski rómaninn sé bók,
þar sem tvær persónur hvorki óska eftir
samvistum né slá sér saman, og um þetta
eru skrifaðar 1,450 ákaflega dapurlegar
blaðsíður.
★ ★★★★★★★★★★★
ekki aðeins dauð, heldur hefði handtökuskírteini
verið gefið út á Everdon lávarð.
Það varð stutt þögn meðan Hans hágöfgi
renndi út úr hálfu glasi til að jafna sig eftir
þessar upplýsingar.
Svo bað hann vin sinn baróninn eins og guð
sér til hjálpar að halda áfram liðveizlu sinni.
Baróninn lofaði að gera það sem hann framast
gæti I því efni.
Hann enti líka það loforð . . .
Á meðan Everdon lávarður hímdi i felum —
auðvitað alveg að nauðsynjalausuj, — af því
að hann hélt að lögreglan væri að leita sin —
gerðust margir hlutir og mikilvægir. Von Haupt
barón hafði, með fullu umboðsvaldi lávarðar-
ins, látið fjármál hans mjög til sin taka.
Nokkrum framkvæmdum hafði verið komið í
kring á óvenjuskömmum tíma, með óvæntum
afleiðingum.
Þegar Williams gekk inn í skrifstofu sína einn
morgun um þrem vikum siðar, lág;u skilaboð
fyrir honum um að koma á fund yfirmanns
síns.
„Hm! Ég bjóst við þessu,“ tautaði hann um
leið og hann lagði saman morgunblaðið og stakk
því í vasann.
Hann fór beint inn í skrifstofu Santlings
ofursta, sem sat við skrifborð sitt og var einmitt
að fara yfir sitt eintak af morgunblaðinu.
„Góðan daginn, Williams,“ sagði ofurstinn og
hallaði sér áfram. „Hefurðu séð þessa frétta-
klausu um Everdon lávarð?“
„Hvað, hefur eitthvað nýtt gerzt, herra minn?“
Williams lét sér fátt um. „Þessi atburður hjá
Everdonhöll var bara einn af þessum óskiljan-
legu atburðum sem stundum gerast. Eg hef ekki
heyrt stakt orð um það í margar vikur . . .“
„Ég á ekki við það,“ tók Santling fram í.
„Ég á við það, sem komið er upp í því sam-
bandi. Everdon hefur smellt sér á fremstu síðu
og lætur hið versta."
„1 raun og vera, herra minn?“ sagði Williams
þurrlega.
„Svo virðist helzt, sem Everdon hafi verið fé-
flettur. Að minnsta kosti hamast hann út af
því að svo sé. Það undarlegasta í þessu sam-
bandi er, að trúnaðarmaður hans og einkaritari,
von Haupt barón, hefur gersamlega horfið.
Everdonsetrið vii'ðist hafa verið selt, með þúsund-
um ekra akurlendis, og einnig allmargar verð-
mætar eignir í vesturhluta Lundúnaborgar. Öll-
um Everdon-auðnum hefur verið komið í pen-
inga — og peningarnir hafa, á einhvern dular-
fullan hátt horfið. Og þannig hefur einnig farið
með von Haupt barón.“
„Já, herra."
„Everdon segir að hann hafi verið dreginn á
tálar, — segir baróninn þjóf og svikara. Hann
segist hafa verið fenginn til þess, undir fölsku
yfirskyni, að liggja í felum í heilar þrjár vik-
ur og á meðan hafi öllum auð sínum verið sóað.
Og hver gat hafa gert þetta nema þessi von
Haupt barón? Hvarf barónsins eru sterkar lík-
ur í þessu sambandi."
„Þvi miður getum við ekkert aðhafst, herra
minn,“ sagði Williams og hristi höfuðið. „Þessi
barón var bersýnílega slyngur náungi . . .“
„Svona, svona, Williams,“ tók Santling fram i,
alvarlegur á svip. „Erum við ekki búnir að íara
nógu lengi í kringum sannleikann? Þessi eidi-
brandur, hann Konkvest, meina ég, gerði þetta
— og þú veizt það vel. Ég er hræddur um að við
verðum að hafa tál af honum.“
„Hversvegna að óttast það, herra?“
„Af því að ég vil ógjarna þurfa þess. Everdon
er svín og honum er fjandans mátulegt að vera
sviftur peningum sínum, sem hann notaði til ills
eins,“ muldraði ofurstinn. „Hugmynd Konkvests