Vikan - 04.09.1952, Side 12

12
VIKAN, nr. 34, 1952
Mórállinn í þessari sögu er svona:
TAKTU ALDREI DAUÐAN REF
inn á heimili þitt
ÞEGAR Henry ók yfir refinn, var það
listamaðurinn I honum, sem kom honum til
tU að hirða hræið. Hann sá á augabragði,
að faUega, litla dýrið, sem lá á miðjum skóg-
arstígnum, mundi verða ágætis fyrirmynd.
Svo hann kom því fyrir á baksætinu í bíln-
um sínum, og nokkrum stundum síðar var
hann kominn heim og tekinn tU við að mála.
En þar sem hann gat ómögulega málað
daga og nætur, kom fljótlega að því, að
óþefur færi að finnast í húsinu, og svo kom
það, að konan hans fór að ygla sig yfir
þessu og heimta hræið samstundis út fyrir
sínar dyr. Og Henry málaði eins og óður
maður — og svo fór fyrirmyndin að rotna
fyrir alvöru.
Þá tók Henry hræið sitt og lagði það í
brúnan pappír og labbaði sig með það út í
nærliggjandi skemmtigarð. En rétt í þann
mund sem hann ætlaði að fleygja pakkanum
bak við blómstrandi rósarunna, kom eftlrlits-
maðurínn æðandi, og augu hans skutu neist-
um. Hann sagði, að þessi hérna garður væri
enginn sorphaugur, og Henry baðst auðmjúk-
ur afsökunar og tók pakkann. Og liann hélt
beina leið inn í járnvörubúð og keypti sér
skóflu og vopnaður skóflunni skundaði hann
inn í annan skemmtigarð og byrjaði að grafa
á afviknum stað.
En þarna var líka eftirlitsmaður, þó ekki
væri hann upp á kaup: gamall fastagestur,
sem slóst upp á Henry með skömmum og
spurði, hvort hann væri genginn af göflun-
um og ætlaði að eyðileggja garðinn. Og
Henry hélt dapur I bragði heimleiðis.
En hann var ekki öfundsverður af mót-
tökunum. I»að var farið að slá í rebba fyrir
alvöru, og konan hans Henrys rak hann út
harðri hendi og sagði, að inn á sitt heimili
kæmi hann ekki, fyrr en hann væri búinn
að losa sig við þann bannsetta, fúla böggul.
Og enn hélt Henry af stað og í þetta skipti
staðnæmdist hann í hópi forvitinna manna,
sem voru að horfa á verkamenn grafa grunn
að húsi. Hann leit laumulega i kringum sig,
sleppti svo pakkamun niður í forina í grunn-
inurn. Læddist svo af stað.
En þá var kallað á hann og þar var kom-
inn verkstjórinn fyrir verkamönnunum og
liaiin kallaði, hvort maðurinn vissi, að hann
hefði misst pakkann sinn. Og Henry sneri
við og hengdi höfuð, og liann stóð þarna í
áhorfendahópnum, merkilegur maður, á með-
an verkamaður hálfskemmdi fötin sín og
allt að því hætti lífi sínu við að fiska pakk-
ann upp úr forinni.
OG svo var hann enn kominn af stað með
þennan pakka. Nályktin var að verða óbæri-
leg; þó hætti hann á að taka strætisvagninn
heim. Hann húkti úti í horni, og á allri heim-
leiðinni var hann að velta þvi fyrir sér, hvern-
ig hann gæti útskýrt það fyrir konunni sinni,
að svona pakka væri bara lífsins ómögulegt
að losna við. Auðvitað yrði hún alveg ær.
En hann gæti þá lofað að reyna á morgun.
Og hann steig út úr strætisvagninum, þung-
búinn á svip, og opnaði forstofudyrnar og
smeygði sér innfyrir . . .
— Ertu þá kominn! Þetta var rödd kon-
nnnar hans. Það var ágætt, kallaði hún, því
að maturinn er kominn á borðið.
Svo birtist liún í dyrunum og lék við livem
sinn fingur og Henrý horfði undrandi á hana.
— Hvemig gekk þér með pakkann? spurði
hún.
— Ja, væna mín, ég . . . það er að segja . . .
Hann var lengi að átta sig á þessari spurn
ingu. En svo sló hann út höndunum eg dæsti
af eintómri ánægju og sagði:
— Pakkinn! Ég hlýt að liafa gleymt hon-
um £ strætisvagninum.
var alveg réttmæt ! . .“ Hann hóstaði og hélt
síðan áfram: „Þú hefur sagt mér mjög lítið frá
athöfnum Konkvests þarna í Surrey fyrir þrem
vikum, en nú verðum við að athuga málið nánar.
Við vitum, að von Haupt barón og Konkvest eru
einn og sami maðurinn. Stórglæpur hefur verið
framinn — mjög alvarleg fjársvik — og við
neyðumst til að hefjsist handa."
„Já, herra minn, en hvað á að gera?“ spurði
Williams. „Ég efast um að við getum fengið
handtökuskírteini á Konkvest. Hvar eru sannan-
irnar? Þegar ég sýndi þér ljósmyndina, fyrir
nokkrum vikum, þá fannst mér von Haupt barón
svipa til Konkvests. En ef við handtökum hann
og hann þrætir fyrir allt, — hvar stöndum við
þá?“
„Hvern fjandan meinarðu, maður, þú sást hann
í höliinni og hann gekkst við nafni sínu fyrir
þér,“ andæfði ofurstinn. „Við getum ekki látið
þetta afskiptalaust. Konkvest hefur haft á burt
með sér allt að milljón punda virði af eignum
Everdons. Mig furðar, að hann skyldi ekki stinga
einkennisspjaldi sinu með „Nr. 1066“ að lávarð-
inum ..."
„Augnablik, herra minn — aðeins augnablik,"
tók Williams fram í hæglátlega. „Eg held ekki
að Konkvest hafi dregið sér slíka upphæð. Það
er frétt hérna í blaðinu, sem þú virðist ekki hafa
veitt eftirtekt." Hann tók fram sitt eigið ein-
tak. „Hérna er það, herra minn. Svo er að sjá,
sem öllum meiriháttar sjúkrahúsum í London hafi
borizt óvenjuháar fjárgjafir í þessari viku. Líttu
á fyrirsögnina. „Furðulegar fjárfúlgur handa
sjúkrahúsunum". Einhver ókunnur mannvinur
hefur ausið út hundruðum þúsunda."
„Lofaðu mér að líta á blaðið," sagði Santling
hvasslega. „Jæja! jæja! Mér þætti fróðlegt að
vita, hvaða samband er þarna á milli. Mér virð-
ist það greinilegt, Williams . . ." Hann þagnaði,
hugsandi. „Viðvíkjandi því, sem þú varst að
segja rétt áðan," sagði hann svo og leit framan
í Williams. „Heldurðu að sannanirnar séu svo
lélegar, að ekki þýði að sækja um handtökuvott-
orð?“
„Ég er sannfærður um það, herra rninn," sagði
Williams ákveðinn. „Jafnvel þótt við handtækj-
um þrjótinn og settum hann i steininn, hvað
heldurðu að dómararnir myndu segja, þegar þeir
heyrðu ákæruna? Fórnarlambið er Everdon lá-
varður, alræmdur svallari og lauslætisseggur og
hinn ákærði getur auðveldlega sannað, að allt
féð hafi farið til sjúkrahúsa og líknarstarfsemi
. . .“ Yfirforinginn hristi höfuðið. „Nei, herra,
okkur myndi aldrei takast að fá hann dóm-
felldan."
Santling brosti ánægjulega.
„Ég held þú hafir alveg rétt fyrir þér, Willi-
ams,“ sagði hann og augu hans glömpuðu. „En
sú forsmán! Við neyðumst vist til að láta þennan
Konkvest sleppa við allt saman. Það er leiðin-
legt, en við þvi er ekkert að gera.“
„Ég er alveg á sama máli, herra minn. Það er
til einskis að koma fram með ákæru, nema hægt
sé að sanna hana. Hvað Everdon snertir . . .“
Williams yppti öxlum, „þá lítur helzt út fyrir
að hann verði að vinna fyrir sér í framtíðinni
John D. Rockefeller átti fleiri milljónir en
flestir menn; þó hefur því oft verið haldið fram,
að hann hafi verið heldur nískur. Sannleikur er
það að minnsta kosti, að hann var víðkunnur
fyrir að gefa nálúsarlega drykkjupeninga, og
ekki virtist hann eyða miklu í fatnað. Sagan
segir, að ein fötin hans hafi verið stagbætt og
botnlnn á buxunum svo rækilega slitinn, að
hann hafi verið iíkastur nýfægðum spegli.
„Hvað er að þessum fötum?“ spurði hann
ólundarlega, þegar einn af vinum hans skoraði
á hann að fara aldrei oftar i þau.
„Það er allt að þeim,“ svaraði vinurinn. „Faðir
þinn mundi skammast sín fyrir þína hönd. Þú
veist, hvað hann gekk alltaf vel til fara.“
„Nú jæja,“ svaraði Rockefeller sigri hrós-»
andi, „en það vill- nú bara svo til, að þetta eru
einmitt föt af honum.“
Önnur saga segir, að Rockefeller hafi eitt sinn
orðið að leita til tannlæknis, og þegar hann var
sestur í stólinn, spurði hann, hve ■ mikið hann
mundi þurfa að borga fyrir að fá eina tönn
dregna úr sér.
„Þrjá dollara,“ svaraði tannlæknirinn.
Rockefeller hugsaði sig um andartak. „Þrjá
dollara fyrir eina tönn,“ tautaði hann, „Hér
er dollar. Þér skulið bara losa hana svolítið“.
— nema þessi dularfulli von Haupt hafi skilið
nægilegt eftir handa honum fyrir brýnustu
nauðsynjum. O—jæja, vinnan spillir engum, og ef
til vill rekur hún hrokann úr honum og gerir
hann að löghlýðnum borgara. Hann var sannar-
lega þorpari meðan hann átti peninga."
Williams gekk aftur til skrifstofu sinnar og
brosti með sjálfum sér. Hann kom einmitt mátu-
lega til að svara í simann, sem var að hringja
þegar hann kom inn.
„Oft kemur illur þá um er rætt," varð honum
að orði, þegar hann heyrði glaðlega rödd, sem
hann kannaðist vel við í símanum. „Ég hef ein-
mitt verið að tala um þig við yfirmann minn,
Konkvest."
„Það hljómar dálítið alvarlega."
„Þú þarft engu að kvíða." Yfirforinginn hag-
aði orðum sínum gætilega. „Við erum báðir önn-
um kafnir við störf okkar."
„Ágætt!" sagði Konkvest glaðlega. „Ég vissi
að ég gat treyst þér, Williams, en ég vat. ekki
eins öruggur um yfirmann þinn. Ég var í vafa
um hvort þið hefðuð tekið eftir öðrum fréttum
í morgunblaðinu?"
„Þeirri um sjúkrahúsin?"
„Já.“
„Við sáum fréttina. Ef sú frétt hefði ekki
verið, hefðum við ef til vill verið forvitnari."
„Tíu af hundraði, Bill — það er allt og surnt,"
sagði Konkvest. „Ég hef unnið eins og þræll
allan tímann síðan Bobby Olífant slapp úr saur-
ugum höndum Everdons, um nóttina fyrir meira
en mánuði. Eitthvað varð ég að reikna mér fyrir
vinnu mína, vissulega. Þú getur ekki sagt, að
tíu af hundraði sé ósanngjarnt."
„Konkvest," sagði Williams með áherzlu, „ég
veit ekki um hvern fjandann þú ert að blaðra."
Hann lagði frá sér símann -— og um leið heyrði
hann sama glaðlega hláturinn í símanum. Hann
sneri sér að Davidson undirforingja, sem hafði
hlustað á samtalið, og sagði honum frá mála-
vöxtum.
„Ihlutun Konkvests," sagði hann að endingu
hlæjandi.
„Þú átt við þessa tiu af hundraði?" sagði
Davidson. „Það kalla ég íhlutun að gagni."